Ιστορία

Ιστορία

Και είπεν η ιστορία:

Να γεννηθούν πρώτα οι ήρωες

και μετά οι ποιητές!

Και είπεν η ιστορία:

Ελλάς! των παιδιών σου τα βραβεία

αίμα θυσία ελευθερία !

Και είπεν η ιστορία:

Κολοκοτρώνη σχώρνα τους άχαρους υποκριτές!

Και είπεν η ιστορία:

Κωστή άναψε τη λάμπα

και βούτα βαθιά τη πένα στην ιστορία!

Και είπεν ο Κωστής:

Ελλάς μου σ’ ευχαριστώ

που έκανες Ελλην να γεννηθώ!

Και είπεν η Ελλάς :

Κωστή Μεσσολογγίτη με τα «ανήσυχα τα χέρια»

βοηθησέ με να σταθώ!

Και είπεν ο Κωστής:

Ελλάς μου, η λιμνοθάλασσά σου

θα θρέφει για πάντα τα παιδιά σου!

Και είπεν η Ελλάς :

Κωστή Πολεμιστή τα χιλιοεγγονά σου

θ’ αγαπάνε πάντα τα ποιματά σου!

Και είπεν η Ελλάς :

Μωριάς Ρούμελη Θράκη πανηγύρι αργαλειός!

Και είπεν ο Κωστής:

Ω λαογραφία Παν+αγία,

επαρχία χωριό Ρωμιός !

Και είπεν η Ελλάς :

Κωστή ο Γύφτος σου και ο oίστρος σου

με ξανααστένουν!

Και είπεν ο Κωστής:

Ελλάς οι γιορτές σου κι οι ποιητές σου

τη ζωή μου ομορφαίνουν!

Και είπεν η ιστορία:

Το έθνος Κωστή μου να σώσουμε,

όχι πάλι μουρτάροι να το σκλαβώσουνε!

Και είπεν ο Κωστής:

Πέρσες, Ρωμαίοι, Οθωμανοί πήρανε απάντηση σκληρή:

Η Ρωμιοσύνη ζεί!

Και είπεν ο Κωστής:

«Ερμη σκλάβα πικρή Ρωμιοσύνη»

«του σπαθιού σου η κόψη η τρομερή»!

Και είπεν η ιστορία:

Διονύση και Κωστή

άγρυπνοι της διανόησης φρουροί!

Το σαράντα σας καλεί!

Και είπεν η ιστορία:

Κάποιος φασ-ίστας ξεκουτιάρης

από τη Δύση στην Ελλάδα μπήκε αποκοτιάρης!

Και είπεν ο Κωστής:

Μα στης Πίνδου τα βουνά

τη Τζούλια του έχασε στης Ρωμιοσύνης τα κρεμνά!

Και είπεν ο Κωστής:

Και οι φίλοι του… οι ναζί,

στο σβέρκο της τολμήσανε

τη μπότα τους να πατήσουνε μαζί!

Και είπεν η ιστορία:

Κωστή! σήκω σήκω να δείς! Ζεις!

Αντίσταση! Ποίηση! Ελευθερία!

των φασιστών η τιμωρία!

«Λάμπα» μου

έσβεστη νάναι η φλόγα σου

και αθάμπωτο το γυαλί σου!

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, Σάββατο, 1 Φεβρουαρίου 2003

10:30:45 μμ

Αφιερωμένο στους γιους μου Χρίστο Σπύρο και Ιάσονα

που μου έδωσαν το έναυσμα και τα σχολικά βοηθήματα

να εκπληρώσω το χρέος μου προς τον ποιητή.

«Στο κήπο μου γελούσανε τα ρόδα οι μενεξέδες

κάτου από πέπλους μούστελναν δροσοχαιρετισμούς

και πέρασα. Οι αμύριστοι στοχαστικοί πανσέδες

με κοίταζαν, ασάλευτοι. Και στάθηκα σ’ αυτούς». ΚΠ

Γιούλια και χρυσάνθεμα, πανσέδες και γιασεμιά

Λευκά ή χρωματιστά κάθε πρωϊ μου στέλνουνε φιλιά

Μα στο κήπο μου ένα ρόδο μου έχει κλέψει τη καρδιά

Με τα σωμόν ροδοχειλοπεταλά του τα αρωματικά! ΧΡ

Και είπεν ο Κωστής: «ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΧΤΙΣΤΕ»!

«…Λιτά χτίστε τα,απλόχωρα,μεγάλα

Γερά θεμελιωμένα, από της χώρας

Ακάθαρτης πολύβοης,αρρωστιάρας,

Μακριά μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια

Τα σχολειά χτίστε!

Και τα πορτοπαράθυρα των τοίχων

Περίσσια ανοίχτε, να ’ρχεται ο κυρ Ηλιος,

Διαφεντευτής,να χύνεται να φεύγει,

Ονειρεμένο πίσω του αργοσέρνοντας

το φεγγάρι.

Γιομίζοντάς τα να τα ζωντανεύουν

Μαιστράλια και βοριάδες και μελτέμια

Με τους κελαηδισμούς και με τους μόσκους.

Κι ο δάσκαλος,ποιητής και τα βιβλία να είναι σαν κρίνα» ΚΠ

Και είπεν ο μαθητής:

Ευχαριστώ κύριε ποιητά

Για τα κρυφά σχολειά

Για το Λυτρωμό από τη Τουρκιά

Για το Ρήγα και το Παπά

Για το λυχνάρι και τη κλεφτουριά

Για τον απέραντο λουλουδώνα

Το κρίνο και την ανεμώνα

Τη σπορά του ποιητή

Για ν’ ανθίσει τούτη δώ η γή

Ευχαριστώ κύριε ποιητά

Που χωρίς λεφτά

Εσύ χτίζεις το μέλλον στα σχολειά

Για να μαθαίνουν τα παιδιά

Πως η έρμη Ρωμιοσύνη

Απέκτησε φτερά

Χ.Ρουμελιώτης