Η Εύα η Χιονάτη και η Σαπφώ

 Η Εύα η Χιονάτη και η Σαπφώ

Χορός: Κόρες μου αγαπητές χτες μίλησα με την Αφροδίτη

Και σας κάλεσα στο σπίτι και τραγουδώντας να τα πείτε

Καλώς ήλθατε λοιπόν και τρεις στο Ραντεβού

Σαπφώ εξόριστη από την Ερεσό από τον Πιττακό!

Εύα εξόριστη από τον Θεό και Χιονάτη που νίκησες το κακό!

Είστε πολύ τυχερές γιατί ήρθατε στο αύριο από το χτές

Ευα μου με την ωραία σου «αμαρτία»!

Χιονάτη μου με τη συγκινητική σου ιστορία!

Σαπφώ Μεγαλειοτάτη χάρις εις Σε ο έρωτας και η αγάπη δεν εχάθει!

ΕΥΑ: Γεννήθηκα από έρωτα σφοδρό, της Γαίας με τον Θεό!

Κατοικία είχα βίλα στο παράδεισο, μέσα στο γαλάζιο Oυρανό!

Δώρα μου έκανε ο Θεός κήπους με λουλούδια, λύρες και …τραγούδια!

Ήμουνα πολύ ευτυχισμένη, με «παιδιά» τα αγγελούδια!

Η μητέρα μου η Γαία δεν είχε άλλα παιδιά, μένα έζωνε με χάδια και φιλιά!

Είχα του κόσμου όλα τα καλά, φαγητά, ποτά, κάθε βράδυ με τον Αδάμ πολλά …τυχερά!

Σύννεφα σπάνια πετούσαν στον ουρανό, έκαναν για μένα πάντα καλό καιρό!

Και ο ήλιος κάθε αυγή με ρώταγε αν ήθελα ακίνητος να μείνει πάνω από τη γη!

Ουρανός και άστρα, βουνά και βράχια!

Θάλασσα και κύματα, Σαπφώ και …ποιήματα!

Φωτιά και φλόγες, σταφύλια και ρόγες!

Δένδρα και φύλλα, μηλιές και μήλα!

Ολα δικά μου!

Ω θεέ μου γιατί μου έστειλες τον Όφη;

Ω θεέ μου γιατί μου έδωσες τη «γνώση»;

Ω Θεέ μου γιατί μου έδωσες τα μήλα;

Ω θεέ μου γιατί με έντυσες με φύλλα;

Σαπφώ μου τι σημαίνει αμαρτία;

Σαπφώ μου τι είναι αδικία;

Σαπφώ μου τι σημαίνει κακία;

Σαπφώ μου τι είναι η τιμωρία;

ΧΙΟΝΑΤΗ: Εύα μου πρωτόπλαστη και Σαπφώ μου βαθυστόχαστη και τρυφερή

Συγκίνηση μου πλημμυρίζει τη ψυχή που βρεθήκαμε και οι τρεις μαζί!

Δύστυχη Εύα εδιώχθεις από τον Παράδεισο κακήν κακώς!

Και αιτία ήτανε ένα μήλο και ο όφις ο κακός!

Ακούτε τώρα φίλες μου την πονεμένη μου ιστορία!

Η Μητέρα Γαία γέννησε και μένα, ύστερα από χιονόπτωση φοβερή που σκέπασε τη γη!

Βόγκαγε το βουνό από το χιόνι το πυκνό. Ούτε δένδρα ούτε ψυχή μόνο ο θεός καθόταν στην κορυφή!

Φώτισε η νύχτα ξαφνικά. Φωτιά; Όχι. Αστραπή; Όχι! Χρυσάφι; Ούτε!

Ουρανός και άστρα βουνά και βράχια – μάνα και γω - μονάχα βλέπαν τη σκηνή!

Έλιωνε ο Θεός το χιόνι στη κορυφή και με τα χέρια του μου έδινε μορφή!

« Χιονάτη» ευθύς με ονόμασε ο Πατέρας κι μου έδωσε ευχή: «Παιδί μου τώρα μπρος»!

«Να μεγαλώσεις και να τυφλώσεις δια παντός τη κακία και τον εγωισμό με την αγάπη και το Φως»!

Ένα μήλο όμως κάποτε παρ’ ολίγο να γίνει η αιτία, στον παράδεισο να με στείλει η μητριά κακία!

Ευτυχώς φίλοι μου εφτά νάνοι πολύ πιστοί, μαζί με ένα παλικάρι που μ’ αγάπησε νεκρή,

Και του πατέρα μου η ευχή με ξαναφέρανε στην ζωή!

Μετάνιωσε η αμαρτία, ντράπηκε η αδικία, έλιωσε ο φθόνος και η κακία, δάκρυσε η τιμωρία!

ΧΟΡΟΣ: Αλλα ας δώσουμε το λόγο εις την Σαπφώ την χάρη της να ξετυλίξει

Και ας μη ξεχάσει όχι μόνο ένα χάδι αλλά και ένα ποίημα να μας χαρίσει!

ΣΑΠΦΩ: Νεανίδες μου αληθινές! Σήμερα αν θα ζούσα

Πρώτα πρώτα τους Χριστιανούς θα συγχωρούσα!

Αυτοί είναι που κάψαν την μουσική του τόπου μου ιστορία!

Και πλήθος ερωτικά βιβλία!

Επίσης τη θεά Αφροδίτη θα παρακαλούσα

Την αμαρτία να βγάλει απ’ τη θρησκεία !

Την αδικία να πνίξει στη Σικελία!

Την κακία να εξαφανίσει από την κοινωνία!

Και αντί για τιμωρία τη Σαπφώ να βάλει στα σχολεία!

Και αντί για άλλη ελεγεία δύο ωραία μεταποιημένα ποιηματάκια

Διάλεξα να σας προσφέρω δώρο από τα «εννέα μου βιβλία»!

ΚΟΡΗ: Μήλο μου γλυκό που σε ψηλό κλαδί έχεις ξακρίσει!

Από όλα τα μήλα της μηλιάς εσύ μόνο έχεις κοκκινήσει!

Για πες μου το μυστικό να ζηλέψω και εγώ!

ΜΗΛΟ: Κόρη εγώ δεν έχω μυστικά μόνο μια πεντάστερη καρδιά!

Εχει μάθει ν’ αγαπά, τη κακία και τη ζήλια έξω να κρατά

Χρώμα μου δίνει ο ήλιος και τα αστέρια από ψηλά!

Τα κουκουτσοπαιδάκια μου τάχω μέσα μου κρυμμένα και καλά ζαχαρωμένα!

Η ψυχούλα μου είναι σπάνια κι ακριβή και πολύ ερωτική αν χρειαστεί!

Απόκρυφο κλειδί στη γνώση τη καλή ή τη κακή!

Κόρη εδώ ψηλά στη κορυφούλα κρεμασμένο είμαι λίγο στεναχωρεμένο!

Δεν μπορεί κάποιος εύκολα να με φτάσει αλλά μόνο να με γλυκοκοιτάξει!

Κόρη άπλωσε τα χέρια που φτάνουνε στ’ αστέρια. «Νάχεις καλά χαμπέρια»!

ΚΟΡΗ: Μήλο μου σε αγαπώ και για το καλό σου λόγο πολύ σ’ ευχαριστώ!

Τραγούδι τώρα γίνε για την ομορφιά και, της νύφης το καλό!

Θα σου στείλω κι άλλα κοριτσόπουλα να τους πλέξεις τον εγκωμιασμό!

ΧΟΡΟΣ: Φίλοι μου ποιητές,

Όπως θα καταλάβατε έχετε να κάνετε με τη τέχνη της Σαπφώ!

Που μόνο αυτή έπιασε το μήλο το χρυσό!

Της Κλείδας και Σκαμανδρώνυμου του ευγενή ήταν παιδί!

Γεννήθηκε στην Ερεσό και σπούδασε και δίδαξε άξια τη μουσική!

Σε κάθε πανηγύρι πένθος ή γιορτή της Σαπφώ ποίημα ή επιγραφή!

Με κορίτσια αριστοκρατικά σα τα κρύα τα νερά είχε ερωτική επαφή!

Κορίνα …Ανακτορία …Γοργώ … Ανδρομέδα …. Γογγύλα … Ατθίς!

Και είπεν ο ιστορικός μας λείπει μία Μούσα! η Δεκάτη!

Και απάντησε η Ιστορία: Ναι Σαπφώ η Λεσβία η Αγιοτάτη!

Σαπφώ πάρε το λόγο πάλι σε παρακαλώ και μίλα με την Αφρό!

Τραγούδα μας και πάλι γλυκά το πόνο που χεις στη ψυχή!

Για την Ευα και τη Χιονάτη τα πιο γλυκά κορίτσια πάνω στη γή!

ΣΑΠΦΩ:

Η ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΩΔΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Αφροδίτη Αρχόντισα που θρόνος δεν σου λείπει

Αφροδίτη Διόεσα που μήλο δεν ευρέθει την ομορφιά σου να ζηλέψει

Αφροδίτη Δέσποινα ένα πόνο έχω στη καρδιά

Αφροδίτη Αθάνατη, έλα, στά βάσανά μου Εσύ να δώσεις γιατριά!

Αφροδίτη Ακριβοκόρη του παλατιού στολίδι

Φτερόεσα Αφροδίτη, άσε για λίγο το πατέρα σου στην Πάφο εκεί

Αφροδίτη των κοριτσιών προστάτιδα βιάσου σε παρακαλώ

Και πάλι, όπως τότε, έχω ένα καημό μόνο σε σένα θέλω να το πω!

Αφροδίτη Αγία, η όψη σου λάμπει σαν το χρυσό

Αφροδίτη Μακαρία, το γέλιο σου ανασταίνει και νεκρό

Αφροδίτη Μηλία, το χαμόγελό σου λιώνει κάθε πίκρα στη ζωή

Σ’ έχω ανάγκη πολύ!

Είπε η Σαπφώ και η Μεγάλη Αφρό

Αφροπούλια σβέλτα έζεψε δίχως να χάσει λεπτό

και πέταξε πάνω απ’ του Αιγαίου τον αλμυρό αφρό

Της κόρης να τονώσει το πεσμένο «ηθικό»!

ΑΦΡΟΔΙΤΗ:

Σαπφώ μου, από τη φύση προικισμένη και από τους θνητούς αδικημένη!

Ομολογώ πως είσαι η μοναδική θνητή που θεά, παρά τη θέληση του Δία, θε να γένει!

Θα ήταν αδικία αν έξω από το Παράδεισο ν’ έμενε μια ακόμη «Αγία»!

Σαπφώ μου καλά κάνεις η «αγάπη» δεν είναι αμαρτία!

Σαπφώ μου στη μοίρα σου είναι γραμμένο η αγάπη να σε κυνηγάει στη ζωή!

Δώρα δώρα θέλει η ζωή έρωτα, πάθος και στοργή !

Πλέξε τώρα στων νεανίδων το κορμί το θεϊκό την πιο γλυκιά σου ωδή !

Ω αδάμαστη φιλότητα! Ω! πότνια αυδή !

ΣΑΠΦΩ:

Ω Πανώρια Αφροδίτη! Ω Αφρόλουτρη Θεά!

Με λύτρωσες με τα λόγια τα καλά!

Εκπλήρωσε σε παρακαλώ ακόμα μιαν ευχή!

Με την Ευα και τη Χιονάτη σένα πήμα θάθελα να βρεθούμε μαζί!

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα Παρασκευή, 31 Ιανουαρίου 2003 2:44:47 μμ

Βιβλιογραφία: «Ανθολόγιο Αρχαϊκής λυρικής ποίησης» Υπουργείου παιδείας για Β’ Ενιαίου Λυκείου

Φωτογραφίες από INTERNET

Καθώς το μήλο το γλυκό

Που στου κλαδιού την άκρη κοκκινίζει,

Ψηλά, ψηλά στο ακρόκλωνο

Το δήχως άλλο το λησμόνησαν

Την ώρα που κοβαν τα μήλα

Αχ όχι δεν το απολησμόνησαν,

Μόνο που δεν μπόρεσαν να το φτάσουν!

(Απόδοση από το αρχαίο κείμενο Ι.Θ Κακριδή)

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ!

Σε στολισμένο θρόνο εσύ που κάθεσαι

Και πλέκεις δόλους, Αφροδίτη αθάνατη

Μη βασανίζεις την ψυχή μου,Δέσποινα,

Με έγνοιες και βάσανα

Μον’ έλα εδώ όπως ήλθες κι άλλοτε,

Που από μακρυά το κάλεσμά μου τ’ άκουσες

Κι αφήκες το παλάτι του πατέρα σου,

Κι έζεψες να έρθεις

Το χρυσό σου το αμάξι. Κι όμορφα σου το ’σερναν

Γοργά στρουθιά φτεροκοπώντας σβέλτα

Από ψηλά, στη μαύρη γής ολόγυρα,

Μες στον αιθέρα

Σε λίγο φτάσαν.Τότε εσύ, ω μακάρια,

Με την αθάνατη όψη χαμογέλασες

Και ρώτησες σαν τι έχω πάθει πάλι,

Γιατί σε κράζω

Τι λαχταράει η καρδιά μου η ξέφρενη

Τόσο πολύ.Ποιάν η Πειθώ γυρεύεις,

Ψάπφα, να φέρει πάλι στην αγάπη σου,

Σαν ποιά σ’ αδίκησε;

Φεύγει; Σε λίγο θα σε κυνηγήσει.

Δεν παίρνει δώρα; Γρήγορα θα δώσει.

Δεν αγαπά; Σε λίγο θ’ αγαπήσει,

Θέλει δε θέλει!

Ελα, θεά,και τώρα,γλύτωσέ με

Απ’ ατην βαριά την έγνοια, κάνε μου τα

Τα όσα ποθεί η καρδιά να γίνουν, έλα ατή σου

Διαφέντεψέ με!

Ι.Θ Κακριδής

Φιλότητα = ερωτική σχέση

Πότνια = σεβαστή

Αυδή = ποιητική φωνή