Πορεύομαι

Πορεύομαι, σκοντάφτω, σηκώνομαι

Δεν έχω καιρό για χάσιμο, δεν γράφω,

Ή μάλλον γράφω, θέλω να γράψω

Δεν μπορώ, δεν μου μένει χρόνος,

Αναδιατάσσω τις δυνάμεις μου

Συγκεντρώνω τις σκέψεις μου, δεν ζώ!

Οχι! ΖΩ! ο πατέρας μου μου έδωσε την Εργασία,

Η μητέρα μου την Ελπίδα, ένας φίλος το Χρόνο.

Ο Χρόνος! είναι φίλος μου.

Έρχεται να με βοηθήσει όταν του το ζητώ!

Να με ταξιδέψει όπου επιθυμώ!

Αρκεί να έχω την δύναμη να τον τροφοδοτώ!

Αχ... πόσο ενεργοβόρος είναι!

Πορεύομαι, δεν ξέρω προς τα που, πως όμως ναι.

Μ' ενδιαφέρει ποιόν θα συναντήσω

Τον γνωρίζω εκ των προτέρων...

Είναι ο σιωπηλός εκείνος εκείνη στη γωνιά

Ελα να πάμε μαζί στο πουθενά...

Αρκεί νερό καλό εκεί να βρούμε, να πιούμε

Δεν μπορεί, κάποια πηγή θα το αναβλύζει!

Πορεύομαι, πίσω δεν κοιτώ, εσένα ψάχνω

Είσαι μια στιγμούλα στο άπειρο...

Είσαι μια δροσοσταλίδα,

ένα κυκλάμινο στη σχισμή του κάστρου

Είσαι ένα όνειρο, είσαι μια σκιά που,

"Όμως, όταν μια θεά, αχτίνα στέλνει από ψηλά

Φέγγος λαμπερό λούζει τη σκιά

Και η Ζωή γίνεται πιό γλυκιά"! (Πίνδαρος)

Πορεύομαι για σένα Ζωή, με παρέα το Χρόνο προς,

Τα κει όπου και να 'σαι, ο Χρόνος όσο μου πει...

Χρίστος Ρουμελιώτης

25 Οκτωβρίου 2009