'Αρωμα Χρόνου, 'Αρωμα Μελισσιού

'Αρωμα Χρόνου, 

'Αρωμα Μελισσιού

Μια φορά και ένα καιρό ο Χρόνος καθώς κυλούσε είδε το Μελίσσι. Το Μελίσσι είναι ένα χωριουδάκι στα βόρεια παράλια της Πελοποννήσου 115 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Είναι ενταγμένο στο Δήμο Ξυλοκάστρου και η ιστορία του χάνεται μακριά στα χρόνια των πειρατών που έλκονταν από ένα άγριο μελίσσι στις ρίζες ενός απότομου βράχου κοντά στη θάλασσα όπου ίσω δένανε και τα καράβια τους. Κοντοστάθηκε λοιπόν, θαύμασε την περήφανη σύγχρονη εκκλησία του Αγίου Δημητρίου έκανε το σταυρό του και τράβηξε για τα καφενεία μήπως και βρει κανένα να πει καμιά κουβέντα. Το μονοπάτι του κατηχητικού τον θυμήθηκε και του φιλοξένησε με χαρά τα βήματα. Ναι τι όμορφο και ανέπαφο παρέμενε έτσι ακριβώς όπως το θυμόταν. Από την αίθουσα του κατηχητικού ακουγόταν μια προσευχή από παιδάκια. Η πόρτα του Χήνου που αγνάντευε τη θάλασσα τον παρακάλεσε να της αγγίξει το πόμολο. Ο Χρόνος της χαμογέλασε γλυκά και της είπε πόσο χάρηκε που την είδε και της χάιδεψε το χέρι ! Το βήματα αθόρυβα στο χώμα μετέφεραν το Χρόνο μπροστά από το σπίτι του Γαρουφαλή, του σ. Κορδή, της σ. Όλγας της Μαμής και τον οδήγησαν στο κέντρο του χωριού. Στους δρόμους ή στα καφενεία ο Χρόνος συνάντησε και είπε μια κουβέντα τους εξής παρακάτω: Το κυρ-Γιάννη το Λιακόπουλο τον αδελφό του σ. Δημήτρη και λαδαδελφό της κυρά-Βάσως του Κορδή ο οποίος είναι πρόσωπο σοβαρό και πολύ σεβαστό στο χωριό. Τον Κυρ-Γιώργη το Μιχαλόπουλο άριστο μάστορα/χτίστη ο οποίος τώρα είναι άριστος ψάλτης. Τον κυρ-Χρίστο το Σπηλιόπουλο ένα αγαθό παληκάρι που δεν έχει βλάψει στη ζωή του ούτε μερμηγκάκι. Τώρα η μαγκουρίτσα του είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στο κόσμο. Το κυρ-Στέλιο το Γαρουφαλή ένα πολύ σκληρό και άξιο δουλευτή της μάνας γης. Τον κυρ-Αριστείδη το Γκουράσα το γέροντα που από τότε που γεννήθηκε ο 19ος αιώνας, ο θεός τον φιλά και είναι πάντα καλά και ασταμάτητα περπατά περπατά... Τέλος συνάντησε και την Κυρά-Αντριάνα του Δημητρίου τη φίλη της Βάσως του Κορδή μία άριστη νοικοκυρά που ένα μαύρο σύγνεφο μπήκε απρόσκλητα μια φορά στο σπίτι της αλλά αυτή δεν το έβαλε κάτω. Ο Χρόνος συγκινήθηκε. Δυστυχώς όμως δεν είχε άλλο χρόνο στη διαθεσή του να τα πει με τους εξαιρετικούς αυτούς ανθρώπους. Ένας φίλος του Χρόνου που τον λέγανε «Άρωμα» αποθανάτισε τις στιγμές με σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, τους χάρισε λίγο άρωμα λεμονιού και τις άφησε να πετάξουν στο χρόνο...

Ω τι απέραντη χαρά !

Πόρτες παραθύρια κλειστά !

Το χρόνο αγκάλιαζαν σφιχτά

Και δώρο του κάνανε άρωμα

Από λεμόνια Μελισσίου γλυκά !

Ο Χρόνος τότε υπόσχεση έδωσε ότι θα ξαναπεράσει σύντομα 

και συνέχισε τη πορεία του στο άγνωστο...

Χρίστος Ρουμελιώτης

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2008-12-23

Καλές γιορτούλες με βαθείς συλλογισμούς

Απολογισμούς και αγαθές δημιουργίες !

Τα πρόσωπα της γραφής και τα ονόματα είναι εικονικά... !!!