Βαρβάρα
Του φίλου μου η μάνα
Είναι και δική μου μάνα
Πεθαίνω μια, πεθαίνω διό
Και πάλι ξανα-ζώ
Πότε θα σε ξανα-δώ;
Του φίλου μου η μάνα
Είναι και δική μου μάνα
Απ’ το χωριό περνώ
Κι ήρθα να τη δω…
Νάμαι και πάλι τώρα δω…
Ξαπλωμένη ήσουνα
Και ξε-κουραζόσουνα…
Κόσμος πολύς λυπότανε
Που ξανα-βλεπότανε;
Και Συ γλυκό-φωνα τον-εκέρναγες…
Του φίλου μου η μάνα
Είναι και δική μου μάνα
Δύο φίλοι δύο μάνες
Μας πήρε ο ύπνος και πάλι μες στις γράνες
Μην αν-ησυχείτε μάνες…
Βαρβάρα Βαρβάρα Βαρβάρα
Μια «Κυρία» που τη λέγανε Κυριακή
Σου χτύπησε την πόρτα ένα πρωί
Και ένα άσπρο περιστέρι που το λέγανε «ζωή»
Μπήκε κ’ αυτό μαζί …
Βαρβάρα: του αδελφού μου η μάνα
Η δική μου μάνα
Του γείτονα η μάνα
Του χωριού η μάνα
Βαρβάρα! Καλή ζωή να-έχεις!
Χρήστος Ρουμελιώτης
Αθήνα Παρασκευή, 14 Οκτωβρίου 2005 10:44:21 πμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου