Η Στυμφαλία και ο Στυμφ-αλής

Η Στυμφαλία και ο Στυμφ-αλής

Ηταν μία καθ-ημερινή αλλά εξ-αιρετική ημέρα:

Δευτέρα μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς 2004-05

Ο Χριστός δεν είχε καμία αντι-εκδρομική αντί-ρ-ρηση…

Και αισθάνθηκε ότι θα απολάμβανε την τροχο-διαδρομή!

Στυμφαλία: Επιλογή με ιστορική και οικολογική υπέρ-αξία

Αλλά και αναδρομή σε μονοπάτια μιας ριζωμένης μνήμης

Που η φορά του ανέμου έσπειρε σε πρώην δασοτόπια

Για να μπορεί κάθε θελητή στιγμή

Να τη ξαναφουντώνει στα χέρσα χωράφια του χρόνου…

Το μεταφορικό μέσο - αναγκαία - εικονική τροχο-πραγματικότητα.

Η αληθηνότητα: ένα λεωφορείο γεμάτο οξυγόνο…

Ενθουσιασμό για το πάντρεμα της θάλασσας και του βουνού

Κρυφο-χαρά για το άγγιγμα ενός αφανέρωτου μυστικού

Ευ-χαριστία για την αποδοχή του ταπεινού εκ του μυθικού

Στυμφαλία – Ηρακλής – Φενεός - Ζήρεια (Κυλήνη)

Δεν μπορεί κάποιος άφησε απαλά σαν από κλεψήδρα

Να του χυθεί μέσα από τη χούφτα χώμα πέτρα και σπόροι

Γύρω από μια φωλιά τόπο για να το γεμίσει αργότερα

Με βιονερό, υγρο-φυτο-δέσμες και συγχορδίες θεϊκών φωνών !

Δεν μπορεί κάποιος είχε κάποιο λόγο να τοποθετήσει φύλακες

Να κατά-σπαράσσουν βέβηλους και παραβάτες φυσικών νόμων…

Ο άνθρωπος Ηρακλής «ο Στυμφ-αλής» δαμάζει τη Μητέρα Φύση

Και την παρα-δίδει στον εαυτό του να την κατα-πονήσει…

Τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση για την εκ-ποίηση και τον εκ-δασισμό…

Γοητεύεται από την μαγεία της αν-εξέλεγκτης εκ-μετάλλευσης…

Λεωφορείο ο …ενθουσιασμός. Λεωφορείο η …ένοχη σιωπή

Η ημέρα δεν προς-φέρεται για ενοχές, συμμετοχή σε …σιωπή…

Ο τροχο-δρόμος προκλητικά φιλόξενος… χαλί να τον πατήσεις

Μας οδηγεί όπου θέλει. Ανάμεσα στο παλιό και το νέο

Πάνω από το παλιό γεφύρι κάτω από το μετεωρίτη

Ανάμεσα στις δεκάδες αποχρώσεις του οργωμένου καφέ

Καθώς ανακουφωμένο και χαλαρωμένο προλογίζει το γλαυκό πράσινο

Στα χείλη της Δροσο-πηγής στο άρωμα του πουρναριού

Και ξανά στον αγρό της μνήμης από τη ρίζα στη κορυφή του βουνού

Και αντιστρόφως από τη κορυφή στο κάμπο του Κάμπου

Αχ τριμμένο μου γεφύρι

Του χρόνου παραθύρι

Στάσου μια στιγμή να σε διαβώ

Μήπως και γιατρευτώ

Από του κόσμου τη βοή

Κοντά στη Δροσοπηγή

Αχ καλό μου γεφυράκι

Κουβέντα έπιασες με το γάργαρο νεράκι

Που κατεβαίνει από της Ζήριας τα πλευρά

Να ποτίσει του κάμπου τα σπαρτά

Για πες και μένα μήπως από δω

Πέρασε της ζωής το μυστικό;

Που νάναι άραγε το αθάνατο νερό;

Μαγική ανέμη τυλίγει το φως. Η ημέρα στη δύση της

Και τα πουλιά στη φωλιά τους κουρνιάζουν…

Χρήστος Ρουμελιώτης – αφιερωμένο στο Χριστάκη Ρ.

31/12/2004 7:14:40 πμ – εκδρομικές πινελιές -