Ναύπλιο Αρια
Από την Αρια σε κοιτώ
και την ομορφιά σου αχόρταγα απομυζώ !
Από Παλαμήδι Ακροναυπλία,
η Αρβανιτιά είναι μια μαγεία !
Και εσύ κόρη Καραθώνα,
παρθένα ζήσε κι’ άλλον ένα… αιώνα !
Ναύπλιό μου πρώτη του κόσμου πόλη !
Πολλές φορές «σε επισκέφτηκα» αλλά δεν σε οίδα !
Μα σαν στης Άριας την ράχη
κάθησα και ρέμβαζα μονάχη !
Μαγεύτηκα από το κάμπο σου,
τα θολά βουνά και τα κυκλώπεια πάχη !
Και έβγαλα κραυγή μεγάλη !
Ω Νάπλι ! Σου προσκυνώ τα κάλλη !
Ναύπλιο, τύχη ή ατυχία ή ευτυχία
έτσι το θέλησε η κυρία ιστορία !
Πρωτεύουσα να μην γίνεις και
χαθούν τα ωραία σου μνημεία !
Μέσα στου τσιμέντου το (τ)έλος
και της αιθάλης την (λαγ)αν(ε)ία !(συμπαιγνία)
Ναύπλιό μου μυθικό Ναύπλιό μου ιστορικό
Ναύπλιό μου Ενετικό !
Πώς να σε τραγουδήσω;
Με τα πάθη σου δεν θέλω να σε μελαγχολήσω !
Ναύπλιό μου της φύσης έκλεψες το πιο καλό της μερτικό !
Και κάτω από βράχο ιστορικό,
έστρωσες με στέγες σπιτικό ερωτικό !
Φιλόξενοι πολίτες σε περιπατούν, ήρεμες βαρκούλες σε περιφρουρούν !
Τουρίστες στα σοκάκια σου περιπολούν
και το χρόνο εκλη-παρούν !
Νάρθει και να τους διηγηθεί
ένα κομμάτι από τη πολύ-πλεχτή σου τη ζωή !
Ναύπλιο πώς εγώ η φτωχή μούσα να σε ποίημα-τήσω ;
Με τη φυσική σου ξεγνοιασιά, τα βράχια τα τραχιά,
και τα ακούραστα σκαλιά !
Αμέτρητες έδωσες στροφές να γράψουν ποιητές
και στίχους να ψάλουν τραγουδιστές !
Πρωτότυπες πανέμορφες μορφές του Νταβίτσι αντιγραφές,
βλέπω στις εκκλησιές !
Και τόσες τόσες πρωτότυπες τροφές
κοιλαράδες γεύονται με μεγ-άαλες πηρουνιές !
Τι εγώ τώρα να γράψω για το παρελθόν σου
έτσι μεθυσμένη πούμαι από το παρόν σου ;
Το Ναύπλιο:
Ακου καλή μου μούσα,
της ιστορίας μου και του λιμανιού μου περιούσ(ι)α !
Ανάγκη από παινέματα κι άλλα έχω !
Κατέβα κάτω από τη Αρια και έλα να σε φιλέψω !
Έχω νόστιμα γλυκά από ζαχαροπλαστεία φιλικά
και κομπολόγια χειρο-ποιητά !
Διατηρητέα αρχοντικά
και οι βουκαμβίλιες μου θα σου χαρίσουν άγνωρη ρομαντική χροιά !
Το τραίνο δεν σταματά να κουβαλά ζευγάρια νεαρά
και τα πλοία μάτια με θαυμαστικά!!!
Στην αγκαλιά μου λαχταρούν να κοιμηθούν
και στο φεγγαρό-φως το Παλαμήδι να δούν !
Αχ καλή μου μούσα βάλε τα δυνατά σου !
Μην στερέψει - πριν μ’ εγκαταλείψεις - η λαλιά σου !
Ψάξε ακόμα διό λόγια γλυκά, για με, να βρεις !
Και γω θα σου χαρίσω ο,τι μου πεις !
Λιώνει η καρδούλα μου από το φυσικό το κάλος !
Λυγίζουνε οι ώμοι μου από το ιστορικό το βάρος !
Δεν ξαναγνώρισα Κολοκοτρώνη, με τέτοιο θάρρος !
Δεν μπορώ τα βράδια να κοιμηθώ: «Σ’ αγαπώ» !
Η Μούσα:
Μ’ αγάπη, αΝάπλι μου πολύ, να σε θρέφει η κυρά σου !
Μέλι από θυμάρι ευβοϊκό, να σου στέλνει πάντα ο μπαμπάς σου !
Γλυκό καφεδάκι κατσιγκριώτικο, να σου ψήνει η μαμά σου !
Και απλό-ψυχα ο θεός (οι) να χαρίζει(ουν) υγεία στα παιδιά σου !
Χρίστος Ρουμελιώτης, Χαρισμένο στη Μιμή Τάμπαση
Ερέτρια, Σάββατο, 25 Σεπτεμβρίου 2004*****
4:55:59 μμ
«Στις 30 Ιανουαρίου αγκυροβολήσαμε στον θαυμαστό κόλπο,
απέναντι από το Παλαμήδι και το Ιτς Καλέ.
Μπροστά τους και σ' ένα διάστημα στο μάκρος του ψηλώματος
όλα ήταν σκεπασμένα από τις πολύχρωμες φορεσιές των Ελλήνων»,
(Οθων)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου