Η καρυδιά του κήπου μου

Εικόνα ύστερα από αίτημα στο ChatGpt

Είναι μια καρυδιά (*) στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μας. Μας ανοίκει αναλογικά ένα ελάχιστο ποσοστό από τα 50 περίπου διαμερίσματα. Όμως η Σοφία άξια, ικανή και δίκαια διαχειρίστρια τον αγαπά πολύ και αφιερώνει τα δέοντα να είναι καθώς πρέπει.

Στο κέντρο του και δίπλα σε μια πανάρχαια μάντρα της δεκαετίας του 1962 τότε χτίστηκε δεσπόζει μια καρυδιά. Το γλυκύτατο και απλόχερο αυτό δένδρο παλεύει παντοιοτρόπως απλώνοντας δεξιά και αριστερά και όρθια τις κλάρες του να ξεφύγει από το σκότος ή τουλάχιστον την πολύωρη σκιά που του φορτώνουν οι γειτόνισσες του οι πολυκατοικίες δηλαδή και τραβά αρκετό ύψος. Τότε όλο και κάποιος καλοθελητής βρίσκεται και την περιορίζει. Δεν πειράζει. Εγώ την καταλαβαίνω και την παρηγορώ. "Μην το βάζεις κάτω καλή μου εσύ τη δουλειά σου τράβα για τον ουρανό να θρέψεις τα γλυκά στρογγυλά κ αυγουλωτά παιδάκια σου". Όπως και να το κάνεις είναι μια καλή πράσινη παρεούλα. Όταν ανοίγω τη μπαλκονόπορτα το πρωί τσουπ μου λέει καλημέρα. Παλιότερα 2-3 χρόνια είχαμε και παρέα μια γλάστρα στο μπαλκόνι με κυκλάμινα της Γιάννας. Τα είχε φέρει από το Λαμπίρι Αίγιου τη περιοχή που ήταν το ξενοδοχείο  Achaia Med όπου εργαζόμουν. Ωστόσο ύστερα από 3 χρόνια δεν θέλησαν να ξαναδούν το φως. Οι βολβοί μείναν στη γλάστρα και δεν άνθισαν. 

Και τα χρόνια κυλούσαν με τις χαρές τις λύπες τις νέες εμπειρίες από το χωριό. Τα παιδιά που και που επισκέπτονται το σπίτι που γεννήθηκαν αλλά δεν νομίζω ότι ασχολούνται με τη καρυδιά.  Σήμερα λοιπόν που ο καιρός για δικούς του λόγους αγρίεψε με αστραπές και ηχηρές βροντές κοίταξα την ηλεκτρονική αλληλογραφία μου μέσα στο ημίφως του δωματίου. Κουρτίνες μόνιμα ανοιχτές για το φως χωρίς να ρωτά να εισέρχεται και να πλουτίζει το δωμάτιο. Δεν είναι και λίγο να ζεις με αυτό και να το υμνείς όχι βέβαια τόσο όμορφα όπως ο Ελύτης αλλά αυτό που σου αναλογεί.. Με απειλές στη γειτονιά μου λέω μπαίνει ο χειμώνας αν και ακόμη δεν μας έδειξε τα δόντια του.. Στο κινητό φάνηκε ένα μύνημα: Αυτό της παρακάτω εικόνας. Α ωραία είπα!

επίσης ήρθε στην e-αλληλογραφία μου και ένα ποίημα για τον έρωτα:

Τι είναι ο έρωτας;  (Χρόνης Μίσσιος)

Έρωτας είναι το ίπτασθαι οικειοθελώς,

το ωραιάσθαι αενάως,

το εγγίζεσθαι χαιδευτικώς,

το ποθείν καθ’ολοκληρίαν...

......

το συνουσιάζεσθαι επαναληπτικώς.

το αποπλανάσθαι στην απουσία της μοναξιάς.

(Από το βιβλίο Κεραμίδια στάζουν) 

Πράγματι έβρεχε εκείνη τη στιγμή άστραφτε και βροντούσε και γω κεραμίδια δεν είχα, είχα όμως τέντα που έσταζε.. αναμνήσεις!  (Πάντα μου άρεσε το απαρέμφατο και η μετοχή, πιθανότατα και η καθαρεύουσα. Αλλά δεν ήμουνα για πολλά πολλά. Και αυτά πολλά μου είναι). Σηκώθηκα στα σκοτεινά και βγήκα στο μπαλκόνι με την κάμερα. Ήθελα να πω καλημέρα στη καρυδιά.. Ήταν σαν μουσκεμένη Παρασκευή. Πήρα 3 πλάνα όσο πιο στοχευμένα μπορούσα μαζί και μία κουμ κουατ. Ξάπλωσα και βάλθηκα να εκφράσω ποιητικά τη στιγμή. Με τίποτα. Δε προέκυπτε  καμιά έμπνευση. Και καλά τι να περιμένω από μια κατσουφιασμένη μέρα; Α! ναι! 🙂‍↕️ όμως δεν είναι και λίγο δύο ψυχές εκείνη την ώρα με θυμόντουσαν και μου είπαν καλημέρα! Έστω και ανάμεσα σε τρομερούς από ουρανό θορύβους !  Ήταν λοιπόν η Σύνθια και η Άννα Μαρία. Είπα καλημέρα και στις δύο

και τους αφιέρωσα την παρακάτω αυτοσχέδια ρήμα: Επίκαιρο. Τι είναι έρωτας; Απάντηση: Μια καρδιά ❤️ Που αστράφτει Και βροντά.. ΧρήστοςΡ. 28.11.202

Υπάρχει ένα νοητό τρίγωνο στο μυαλό μου.

Η καρυδιά(*) στο περιβόλι του πατρικού μου στο Μελίσσι Κορινθίας. 114 χιλιόμετρα από Αθήνα. (*) Για τη καρυδιά του Μελισσίου έχω αναμνήσεις πρέπει να την επισκεφθώ νομίζω ότι ζει.. ή μάλλον θα ρωτήσω τον ανιψιό μου ή καλλίτερα τη γιαγιά μου! ..

...

Καρυδιά όπως λέμε Μελίσσι 

Καρυδιά όπως λέμε καρδιά

Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;

Ζει ο παππούς ο Σπύρος;

Ζει η γιαγιά η Βάσω;

Ζει η γιαγιά η Αναστασία;

Καρυδιά όπως λέμε γερή καρδιά 

Γερό ξύλο όμως λέμε καρυδιά

Καρυδιά όπως λέμε Βαγγέλης μαραγκός

Καρυδιά όπως λέμε γράνα πότισμα περιβόλι 

Καρυδιά αυλάκι σχολείο παιδιά παιγνίδι κρυφτό 

Καρυδιά όπως λέμε καρύδια με ραζακιά

Καρυδιά όπως λέμε καρύδια με μέλι

Καρυδιά μάζεμα καρύδια με ραβδιά!

Ιεροτελεστία χορωδία με μαέστρο τη Βάσω

Ναι όλα ανάμικτα ζουν στις ψυχές μας

Είναι κλειδωμένα στο χρόνο και πότε πότε ξαφνικά ξεπηδούν από τα βάθη των χωμάτων

και ανθίζουν σαν:

<<βλασταράκια από ξεραμένη λεμονιά>>

(Σπυράκος Δημητρίου Ρουμελιώτης)

στους κήπους των παιδικών ονείρων μας

Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος γιαγιά;

Ναι ναι ναι παιδιά μου ζούνε όλοι ..

Η καρυδιά στο πατρικό της γυναίκας μου στο χωριό Άγιος Αδριανός (Ναύπλιο) 145 χιλιόμετρα από Αθήνα.

Εικόνα, μακέτα Χ.Ρ.

Και η Καρυδιά των Αθηνών.