Αμυγδαλιά, ξενώνας, amandier

ΔΙΆΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ 

15/1/2025

Καλησπέρα

Η λυπημένη μυγδαλιά

δεν άντεξε (τη βροχή) 

και έγειρε να ξεκουραστεί

Προφανώς το κορμάκι της 

χόρτασε να ζει

και είπε να ξαποστάσει 

Ήταν μια βροχερή νύχτα

και η άλλη μέρα 

τη βρήκε ξαπλωμένη

Έγραψε την ιστορία της 

και αναχώρησε

Ευτυχώς ξάπλωσε στο χωράφι

της κυράς της

Δεν ήθελε να πέσει 

σε ξένα χωράφια 

δεν είχε καμία δουλειά εκεί

Χρ.ρουμ.

διάλογος με 

Χρήστο Σπύρο Ιάσονα 

15/1/2025

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

Διασκευή ξένου ποιήματος 

Το οποίο εμφανίσθει

Στα e-mail μου

By Σπύρος 

on 15 Ιανουαρίου, 2025

ΞΕΝΏΝΑΣ (Ρούμι)

Το να είσαι άνθρωπος 

είσαι σαν ξενοδοχείο 

Κάθε τόσο κ μια νέα άφιξη 

χαρά, θλίψη, κακία πελάτες

Ακόμη και οι λύπες

μπαίνουν στο σπίτι 

με τα δάκρυα σου

Τίμησε 

με το φέρσιμο σου 

τον κάθε επισκέπτη

Μπορεί να φέρνει γούρι 

Με χαμόγελο υποδοχή 

στη σκοτεινή σκέψη, 

τη ντροπή, την κακία

περάστε παρακαλώ

Δείξε ευγνωμοσύνη 

ο,τι έρχεται είναι για το καλό

ένας ταξιδιώτης από το υπερπέραν

Ναύπλιο 15/1/2025

Ώρα να φύγω 

(Τάσος Λειβαδίτης)

Όμως, εδώ τελείωσα. 

Ώρα να φύγω.

Όπως θα φύγετε 

κάποτε κι εσείς.

Και τα φαντάσματα 

της ζωής μου

θα μ’ αναζητούν τώρα 

τρέχοντας μες στη νύχτα

και τα φύλλα θα ριγούν

και θα πέφτουν.

Έτσι συνήθως 

έρχεται το φθινόπωρο.

Γι’ αυτό σας λέω 

ας κοιτάξουμε τη ζωή μας

με λίγη περισσότερη 

συμπόνια

μιας και δεν ήτανε 

ποτέ πραγματική.

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

Αχ θλιμμένη μου μυγδαλιά 

Δεν άντεξες τη συμφορά 

Δεν άντεξες τον άνεμο 

Δεν άντεξες το κακό 

τη μπόρα τη βροχή

Που πήρε τη κυρά σου κάτω κει

Ξάπλωσες να ξεκουραστείς 

Όχι δεν σε λύγισε ο βοριάς 

Δεν σε συνέτριψε ο καημός 

Υπόσχεση σου δίνω πως 

Θα στην ξαναφέρω ένα πρωί 

ας την ονειρευτούμε μαζί 

Χρ. Ρουμ. 1/2/2025 Αθήνα.

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

ΕΝΘΕΤΟ ΑΠΟ ΣΥΝΘΙΑ

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν’ έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση…

Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που ‘χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν’ απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει
Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ’ αγάπη τόση…

Κώστας Καρυωτάκης