Διάλογος:
Χτες βράδυ σκοτεινιά
Στων Αγίων Αποστόλων τα οικεία νερά
Σε είδα μέσα στην αστροφεγγιά
Να τρεμοπαίζεις φωτεινή σκιά
Μου επιτρέψεις να κλάψω;
Σε ρώτησα φωναχτά
Στο δρόμο σπίτι μοναξιά
Σκόρπια τ' αναφιλητά
Μου επιτρέπεις να κλάψω;
Ναι αν με αγαπάς αληθινά!
Ναι αν δεν είσαι μακρυά..
Τα βλέπεις τα παιδιά;
Μου επιτρέπεις να κλάψω;
Ναι λέω σε βλέπω σκεπτικό
Βουρκωμένο σκυθρωπό
Είμαι δω δεν σας ξεχνώ
Μου επιτρέπεις να κλάψω;
Το ξέρω. Σου λείπει η χαρά
Σου λείπει αγάπη κι αγκαλιά
Σου λείπει το σπίτι τα παιδιά!
Έχουν περάσει δύο χρόνια
Και δυόμισι μήνες από τότε
Που μας άφησες μοναχούς
Αγκαλιά με τη δική σου σιωπή..
Σε αγαπούμε! ❤️ Σε σκεπτόμαστε!
Χρ.+χρ.+σπυρ.+ιασ.
Αγ.Απ.27/9/2024
Φρίντα Κάλο:
«Μη χτίσεις ένα τείχος
γύρω από τον πόνο σου,
μπορεί να σε
καταβροχθίσει
από μέσα»
4/10 / Messenger
ΕΝΘΕΤΟ
Σώμα γυναίκας
(Πάμπλο Νερούδα,
μετάφραση: Ζαφειράτος)
ΣΩΜΑ γυναίκας,
κάτασπροι μηροί,
κάτασπροι λόφοι,
καθώς μου παραδίνεσαι
μοιάζεις ο κόσμος όλος.
Σώμα χωριάτη άγριου
το σώμα μου σε σκάβει
κι ένα παιδί απ’ τα τρίσβαθα
της γης ξαναγεννιέται.
Σαν γαλαρία έρημος,
πουλιά με εγκαταλείπαν
κι η νύχτα έμπαινε μέσα μου
βίαια και με χτυπούσε.
Και για να μείνω ζωντανός
εσένανε έκανα όπλο,
πέτρα μες στη σφεντόνα μου,
στο τόξο μου σαΐτα.
Μα η ώρα της εκδίκησης
ήρθε και σ’ αγαπάω.
Δέρμα από γάλα, μούσκλια,
δυνατό, άπληστο σώμα.
Ω, οι υδρίες του στήθους σου,
ω τα γλαρά σου μάτια!
Ω, ηβικά τριαντάφυλλα
κι ω στεναγμοί της θλίψης!
Ω, σώμα της γυναίκας μου,
στη χάρη σου αντέχω.
Δίψα μου, πόθε απέραντε,
αβέβαιέ μου δρόμε!
Κοίτες των ποταμών
κρυφές που ρέει η αιώνια δίψα,
που ρέει η αιώνια κούραση,
κι ο αστέρευτος ο πόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου