ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΡΕΤΡΙΑΣΜες στο βλέμμα σου έλαμψεΤης Ερέτριας η λάβαΚαι έλιωσαν επάνω σουΤου Απόλλωνα* τα χάδια.(*) ΔαφνηφόρουΠεράσαν μέρες σαν νερόμέσα σε κείνο το παλάτιΠου έμοιαζε με άλλη γητης ουτοπίας βάθη/πλάνη.Προς στιγμή θυμήθηκαΈνα βράδυ στη ταβέρναΕκείνο το λευκό κρασί πουμίλαγε για τα περασμένα.Και παρά κει περίμενανδύο ούζα σε ένα ποτήριΠιώμα λιώμα να γίνουνεΜες στα δικά σου(ηλεκτρισμένα) χείλη.Και έγειρα την κεφαλήνΣτα στήθια σου επάνωΚαι άκουγα θεία μουσικήΣε ταμπούρλο πάνω.Ασήμι η θάλασσα γέμιζεΤην ώρα εκείνηΚαι ρούχο δεν ήθελεΠάνω σου να μείνει.Τα βότσαλα τα λέγανεΤα κυματάκια παίζανεΚαι τα νερά μοιράζουνΝα περάσει το κορμί σουΟ ήλιος κουραζότανεΑπό το μακρύ ταξίδιΤο χρυσάφι του ξέπλαινεΣτα δικά σου χείλη.Και όταν λείψανο έγινεΤων Ονείρων το ΝησίΈνα πικρό δάκρυ κύλησεΚαι ρώτησε γιατί;Ο Κάλαμος αρρώστησεΠου είναι η γοργόνα;Με το φιδίσιο το κορμί;(σώμα)Έρωτας κ Άμμος χρυσή.Τα μάτια της ΕρετρίαςΒούρκωσαν εχάθηκες εσύΞαστέρωσαν σαν σε βρήκανμε τη Φιλοθέη ένα πρωί.Και κείνο το μπλε παλάτιΧάρηκε που σε ξαναείδεΜα .. ήσουνα περαστικήΌμως με τη καρδιά εκεί!Γοργόνα της ΕύβοιαςΜάτια της ΕρετρίαςΠέστε μου γνωρίζετεΤου Δαφνηφόρου την οικία;Κύλησαν τα χρόνια σαν κωπηλάτεςΈσταζε η ανάμνηση αλμυρό νερόΣταγόνες σε ποτήρι αδειανόΠου ανέβλυζε μαγικό ποτό.Δύο χείλη σ' ένα ποτήριΠαράπονα γλυκά γεμάτοΈσταξε ο βασιλικόςΆρωμα μεθυστικό στο πιάτο.Και μια μελιτζάνα παρακείΜε λαχτάρα καρτερούσεΜουσάκας με μπεσαμέλα να γενείΣε φούρνο να μοσχοβολεί.Όλα έγιναν σύμφωναμε της μοίρας τα βλεπόμενατίποτα εκτός και όλα από πριντου Απόλλωνα τα δεδόμεναΜια μέρα να γίνει τραγικόΜα τον Απόλλωνα θεόΣτης καρδιάς σου τον ιστόικέτης αγάπης να γενώ.Τα μάτια της ΕρετρίαςΜην τ' απεθυμείςΣε κοιτάζουν από μακρυάΚαι κοντά σε βλέπουν..Και ήρθες από παλάτια ιεράΤης Αβινιόν τα παπικάΚαι ανεβήκαμε ψηλάΣε μέρη μυθικά.Στων Μουσών το λόφοΣων Αγχέσμιων τις πλάτεςΣτης Ελευσίνας τα μυστήριαΚαι του Παλαμηδίου τα βράχια.Το Ναύπλι σε περίμενεΝα σου διηγηθεί μιας ΕλένηςΤην ωραία ιστορία που για τον έρωταΑπό τη Σπάρτη έφτασε στην Τροία.Το Μπούρτζι αγέρωχοΠερήφανο στο κόλποέλιαζε το πέτρινο κορμί τουκαι ατένιζε τη λάντζαΝα δένει στην αυλή του."Δεν ζήσαμε μαζί"Στου Μενελάου το παλάτιΟύτε στων Παπών το χάρτηΈμεινε σιωπηλή στη φυλακήΆσβεστη τούτη η γραφή.Και ήρθες σαν θεά ξανάΣτης Ερέτριας τα παλάτιαΓια να δεις αν γίνεται η ρακίΚαι ο μουσακάς π.κομμάτια.Ανάμνηση κάστρο άπαρτοΣτο συρτάρι μου κρυμμένοΠου γράφει ελπίζω περιμένωΜη ρωτάς, καημό μη τραγουδάςΚάτι που είναι όνειρο είναι χαμένο.Γράμμα που να μην σβήνειΘα γράψω στο βιβλίο αυτόΤούτα τα λόγια με το χέριΣτη καρδιά το δεξιόΓια αλληλεγγύη και σεβασμόΣτην ομορφιά δέος κ χρέος ιερόΑυτά φίλοι μουΚαι αμέτρητα άλλαΦτάσαμε τα είκοσι εννιάΚαι ένα η υπογραφήΤα κάναμε τριάνταΚαι τέσσεραΟ ήλιος και η θάλασσαΠερίμεναν την άφιξη σουΜε κρασί και ούζαΝα λούσουν το κορμί σου.Ξάπλωσε στο κρεβάτι μουνα δεις πως καίει το κορμίΑχ πώς διψά η σάρκα μουΝα πιει ένα φιλί.Τα δυο σου μάτια θωρώΝύχτα μέρα τα ποθώΜαχαίρι η αγάπηΘέλω να κοπώ.Ήρθες που σε περίμεναΚοντά σου να σταθώΠαράπονο δεν έχωΤαξίδι σουρεαλιστικό.
14/8/2024
Χρίστος Σ. ΡουμελιώτηςΜια ιστορία γραμμένηΜε άλλα λόγιαΆγιος Αδριανός14 Αυγούστου 2024.
***Κική Δημουλά:«Όλοι έχουμε μέσα μαςμιαν άλλη ζωήη οποία ενοχλεί, απαιτεί,παραπονιέται, δεν έζησε…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου