Κάθε τι που είναι Κορινθιακόν με συγκινεί. Ιδιαίτερα ο Κορινθιακός. Κάθε φορά που κατεβαίνω στο Μελίσσι περνάω από κοντά του τον αφουγκράζομαι. Ψίθυροι, παφλασμοί, γέλια, χαρούμενες φωνές, παιχνίδια, εικόνες από κοκαλίθρες, γουζούνες, σιδερένιες, σιδερενάκια, ξιδάτες, βουτιές, απλωτές, κουρούπια, χταπόδια, φύκια, πίνες, βούλιαγκες, πλάκες, βαρκάδες, κουπιά, ψάρεμα, χαλίκια, μπάνια, παιδικοί φίλοι, γονείς, γείτονες, όλα στριμώχνονται στη μνήμη και προσπαθούν να πάρουν θέση ανεπιτυχώς καθώς ο φακός μια πρόχειρης κάμερας αχόρταγα προσπαθεί να αποτυπώσει το παρόν σε βάρος και προς τιμήν ενός άπιαστου πλέον παρελθόντος. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ένα ρεπορτάζ από την πρόσφατη επίσκεψή μου στο χωριό και από τις χαρές που μου πρόσφεραν απλόχερα φίλοι και συγγενείς κατά την διάρκεια της τριήμερης διαμονής μου. Μετά δε από πολύ σκέψη, αποφάσισα να παραθέσω εδώ όλο το φωτογραφικό υλικό που απεκόμισα και σιγά σιγά να το σχολιάσω. Μετά από χρόνια ποιος ξέρει μπορεί να αξίζει κάτι για τους νεώτερους που ψάχνουν άγνωστες και γνωστές ρίζες. Συνεχίζεται..
Πράγματι μετά από μια σύντομη στάση στο αλσύλλιο του παππού Φίλιππα και ατενίζοντας τα απομεινάρια της άλλοτε ωραίας παραλίας..
Με φόντο την απώλεια
Την προδιαγεγραμμένη
Με φόντο τον μέλλοντα
Που αθόρυβος βηματίζει
Με φόντο τις μνήμες
Που δεν σβήνονται
Τις αχώραγες σε κάδρα
Με φόντο το χώμα
Που μυρίζει ευφορία
Με φόντο τα μάρμαρα
Που μιλάνε σιωπηλά
Από 19-20/2/2022
Πραγματοποίησα
Επίσκεψη εις το αγαπημένο μου
Μελίσσι.
από όπου οι φωτογραφίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου