Τα δικά μου τα κεριά.. (συνομιλία με Καβάφη)

Τα δικά μου τα κεριά..

Να τα φυλάξω ήθελα

Για πάντα αναμμένα

Τα μάτια μου βούρκωναν

Και τα συλλογίζονταν

Κεριά κεράκια μου

Πείτε μου τι σας λιώνει

Πείτε μου τι σας σβήνει

Το πόνο μου ν' αμβλύνει

Αναμνήσεις είμαστε γλυκές

Και δεν θέλουμε να χαθούμε

Γιατί με τις άλλες τις πικρές

Στη καρδιά σου θέμε

για πάντα να κατοικούμε!

Χρήστος Ρουμ.

26.9.20.21

20h05

 

Κωνσταντίνος Καβάφης «Κεριά»

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας

σα μια σειρά κεράκια αναμένα —

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων•

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω• με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.