Εικόνα ύστερα από αίτημα στο ChatGpt
Υπάρχει μια καρυδιά στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μας. Ανήκει, αναλογικά, σε όλους εμάς· στα πενήντα περίπου διαμερίσματα που τη ζώνουν. Η Σοφία, άξια και δίκαιη διαχειρίστρια, αγαπά αυτόν τον μικρό υπαίθριο κόσμο και του χαρίζει τον χρόνο και τη φροντίδα της, για να παραμένει όπως πρέπει: καθαρός, ήρεμος, ζωντανός. Στο κέντρο αυτού του ακάλυπτου, πλάι σε μια παμπάλαια μάντρα που στέκει από το 1962, δεσπόζει μια καρυδιά. Γέρικη πια και περήφανη, παλεύει με όλους τους τρόπους, απλώνοντας δεξιά κι αριστερά, κι όσο μπορεί ψηλότερα, τις κλάρες της. Θέλει να ξεφύγει από το μόνιμο ημίφως, από τη βαριά σκιά που της ρίχνουν οι όμορες πολυκατοικίες. Αγωνίζεται, λοιπόν, και υψώνεται – πάντα λίγο ακόμη· πάντα ένα σκαλί πιο πάνω προς τον ουρανό. Και τότε, όλο και κάποιος καλοθελητής εμφανίζεται και της κόβει τα κλαδιά. Μα δεν πειράζει. Την παρηγορώ μέσα μου «Θα βγάλεις άλλα. Μην το βάζεις κάτω, καλή μου καρυδιά. Συνέχισε τη δουλειά σου· τράβα ψηλά, θρέψε τους γλυκούς καρπούς σου και, μέσα από αυτούς, θρέψε κι εμάς τα παιδιά σου». Όπως κι αν το δει κανείς, είναι μια πράσινη, δροσερή συντροφιά, ένα κομμάτι φύσης που εισβάλλει τρυφερά στην πόλη. Και κάθε πρωί, όταν ανοίγω τη μπαλκονόπορτα, εκείνη είναι μπροστά μου και μου ψιθυρίζει καλημέρα με το θρόισμα των φύλλων της. Παλαιότερα, πριν δύο-τρία χρόνια, είχα κι άλλη συντροφιά: μια γλάστρα με κυκλάμινα της Γιάννας μου, από το Αίγιο, την περιοχή όπου ήταν το Achaia Med. Μα ύστερα από τρία χρόνια, δεν θέλησαν να ξαναδούν το φως. Οι βολβοί έμειναν στη γλάστρα, κι έμειναν άανθοι· σαν να μην άντεχαν τη ζωή χωρίς τη δική της παρουσία. Κι ο χρόνος κυλούσε. Με χαρές και λύπες, με στιγμές και εμπειρίες από το χωριό μας. Τα παιδιά, κατά καιρούς, επισκέπτονται το σπίτι όπου γεννήθηκαν, αλλά δεν νομίζω πως αφουγκράζονται την καρυδιά μας όπως εγώ. Σήμερα όμως, που η φύση αγρίεψε για δικούς της λόγους, με αστραπές και βροντές, κάθισα στο ημίφως του δωματίου και κοίταξα την ηλεκτρονική μου αλληλογραφία. Οι κουρτίνες, πάντα ανοιχτές, αφήνουν το φως να εισβάλει χωρίς να με ρωτά, να ξυπνά και να ζωογονεί τον χώρο. Κι είναι ωραίο να ζεις με αυτό το φως και να το υμνείς, όχι βέβαια τόσο όμορφα όσο ο Ελύτης Όπως λέει εκείνος: «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική∙ το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου» κι εγώ, το δικό μου μικρό φως, έτσι μπορώ να το τραγουδώ. Και όλα κυλούσαν όμορφα και σήμερα. Ένας μοντέρνος ταχυδρόμος, το κινητό τηλέφωνο έφτασε με ένα μήνυμα, μαζί με μια εικόνα και ένα ποίημα για τον έρωτα. «Ωραία!» σκέφτηκα. Τι είναι ο έρωτας; (Χρόνης Μίσσιος, Κεραμίδια Στάζουν) Έρωτας είναι: το ίπτασθαι οικειοθελώς, το ωραιάζεσθαι αενάως, το εγγίζεσθαι χαϊδευτικώς.. το ευ ζην. Το αποπλανάσθαι στην απουσία της μοναξιάς (Πάντα μου άρεσε το απαρέμφατο και η μετοχή, ίσως και η καθαρεύουσα. Αλλά δεν ήμουν για πολλά πολλά.) Έβρεχε εκείνη τη στιγμή. Άστραφτε και βροντούσε. Κεραμίδια δεν έχουμε στην πολυκατοικία μας· εγώ όμως είχα μια τέντα που… έσταζε! Σηκώθηκα. Βγήκα στο μπαλκόνι μέσα στο σκοτάδι, κρατώντας την κάμερα. Ήθελα να χαιρετήσω την καρυδιά μας. Ήταν σαν μουσκεμένη, σαν λίγο θλιμμένη Παρασκευή. Τράβηξα τρία πλάνα όσο καλύτερα μπορούσα, μαζί και ένα κουμκουάτ. (Αυτό κι αν είναι δέντρο και ποτό μαζί…) Ξάπλωσα. Προσπάθησα να εκφράσω ποιητικά τη στιγμή. Μα τίποτα. Καμιά έμπνευση. Τι να περιμένει κανείς από μια τόσο κατσουφιασμένη μέρα; Κι όμως! Δύο ψυχές, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, με θυμήθηκαν και μου είπαν «καλημέρα». Δεν είναι λίγο αυτό. Ανάμεσα σε τόσους τρομερούς θορύβους από βροντές και αστραπές, σκέφτηκαν εμένα κι εγώ εκείνες. Ήταν η Σύνθια και η Άννα Μαρία. Τους ανταπέδωσα την καλημέρα και τους αφιέρωσα την παρακάτω, αυτοσχέδια ρίμα: Τι είναι έρωτας; Απάντηση: μια καρδιά που αστράφτει και βροντά… Χρήστος Ρ. 28.11.2025 Και κάπως έτσι, μέσα μου, υπάρχει πάντα ένα άυλο τρίγωνο: η καρυδιά μπροστά μου, η καρυδιά στο περιβόλι του πατρικού μου στο Μελίσσι Κορινθίας - 114 χιλιόμετρα από την Αθήνα, και η καρυδιά στο πατρικό της γυναίκας μου, στο χωριό Άγιος Αδριανός Ναυπλίου - 145 χιλιόμετρα από εδώ. Τρεις καρυδιές. Τρεις ρίζες. Τρεις πατρίδες της μνήμης.
Ευχαριστώ απεριόριστα την Άννα Μαρία Γραμμένου για την εξαιρετική αναβάθμιση της ιστορίας.-
