Μία φορά και ένα καιρό, άκουσα ένα ωραίο τραγουδάκι αυτό της Μαρίας Λαλιώτη που το τραγούδαγε ο Μανώλης Μητσιάς και μου άρεσε πάρα πολύ κλικ εδώ. Τι να πάρω μαζί μου! Άλλαξα το να και το έκανα θα και άρχισα να σημειώνω διάφορα τα οποία συνεχώς άλλα, πρόσθετα, αφαιρούσα, ξύπναγα, κοιμόμουνα, καθόμουνα, ταξίδευα περπατούσα όλο αυτό άκουγα και προσπαθούσα να το ερμηνεύω. Πράγματι τα λόγια του ήταν όλο σημασία και κάθε λέξη σήμαινε και κάτι. Φανταστείτε τώρα πόσοι το ακούνε, πόσοι θα το ακούσουνε και τι ερμηνείες θα δώσουνε στους στίχους, όπως και σε κάθε ποίημα οι αναγνώστες απολαμβάνοντας φανταστικά λυρικά ταξίδια στη μνήμη τις αναμνήσεις, την μουσική, τη φιλοσοφία και ούτω κάθε εξής.
Φιλοσοφώντας προσπάθησα να καταλήξω σε κάποιο γραπτό απόσταγμα. Αδύνατον. Πάρα πολλές οι αποσκευές, τα άυλα και τα υλικά που δήλωναν συμμετοχή στο μετά-ταξίδι.. Κατά καιρούς όμως ορμώμενος από ένα υποχθόνιο συναίσθημα κατέγραψα διάφορα γεγονότα που με αφορούσαν ναι και ναι και όχι και όχι ή μου άρεσαν που κατά ένα τρόπο θα ήθελα ανά πάσα στιγμή να έχω εύκολη σχετικά πρόσβαση. Και ίσως όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι ενδιαφερόμενοι.. δεν ξέρω αν αυτό το λένε υστεροφημία. Τελικά κατέληξα στο ψηφιακό κόσμο θεωρώντας ότι αυτός εργαλειακά με αντιπροσωπεύει..