Το νέο Μουσείο της Ακρόπολης

Η Ακρόπολη βραδάκι

Ο ήλιος συμφώνησε ευγενικά να παραδώσει τη σκυτάλη του φωτισμού στον καλλιτεχνικό διευθυντή της βραδιάς. Ο ιερός βράχος έλαμψε. Τα νεοκλασικά της αρεοπαγίτου ένιωσαν ευτυχισμένα που κατόρθωσαν να υπο-κλέψουν για λίγο τα στοργικά βλέμματα των πεζών θαυμαστών του αρχαίου κάλλους. Το απειλούμενο «17» με αφανισμό συγκέντρωνε, έγγραφη και μη, συμπάθεια. Τα πλατάνια είναι εποχή που κοιμούνται γυμνά τα βράδια χωρίς να κρυώνουν ! Τα ομορφο-κυπάρισα ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι ενοχλούν…

Το νέο Μουσείο της Ακρόπολης

Την Ακρόπολη όποιος θέλει να δεί στην Αρεοπαγίτου περι-πατεί… Όλα είναι υπέροχα – πέτρινα αιώνια. Ένας νέος γυάλινος κάτοικος προστέθηκε. Η ιστορική γειτονιά καταχάρηκε. Με ΜΙΑ φωνή πλατάνια και κυπαρίσσια, πεύκα και κισσοί, πέτρες και νεοκλασικά και η αγία Σοφιά μαζί, αναφώνησαν: Καλοσώρισες Νέε μου ! Σου ευχόμαστε να τα Χιλιάσεις και τα κλεμμένα Μάρμαρα του Παρθενώνα γρήγορα να καλο-στεγάσεις !

Το νεοκλασικό της Αρεοπαγίτου

Φωτογραφίες κείμενο Χρήστου Ρουμελιώτη
Αθήνα, Δευτέρα, 25 Φεβρουαρίου 2008/1:09:54 πμ
http://roumeliotis.blogspot.com 

Μουσείο Ακροπόλεως

ΕΑΝ τίθετο δίλλημα στον Κωστή Παλαμά

Διατήρηση ή Εξαφάνιση του Νεοκλασσικού

«Της Αρεοπαγίτου 17» χάριν του Νέου Μουσείου

ο μεγάλος μάστορας της Ελληνικής Γλώσσης

ΙΣΩΣ να μας παρέπεμπε σ΄'ένα από τους

τους στίχους του ποιήματος «ΦΟΙΝΙΚΑΣ» :

«Ηλιε τα μαύρα ονείρατα πάρ’ τα και πνίχ’τα,

θολοί είν’ αχνοί, κ’ είναι κακόπραγα τελώνια.

Θρέψε τα ωραία και τ’ αγαθά, τα πάντα δείχ’τα.

σαν αχτιδοπαιξίματα και σαν αηδόνια.

Κ’ εσύ, φεγγάρι, ξάπλωσε στην άγρια νύχτα

διάφανη σκέπη από καρδιά και ψυχοπόνια,

της Καλλονής παντού κυμάτισε, ω πορφύρα,

κ’ η πλάση ας γίνει αγάπη κι ας χτυπάει η λύρα!»

Ρουμελιώτης Χρήστος

Αθήνα, Δευτέρα, 25 Φεβρουαρίου 2008

Petit poème

Petit poème

Voila un petit poème

Qui n’arrive pas d’ une autre terre

Mais du fond de mon cœur !

Les poèmes sont des navigateurs

Qui traversent la terre grâce aux blogeurs

Et abîment les guerres des malfaiteurs !

Les poèmes sont des fleurs

Poussées par des «enfants» dans l’univers

Sans …poissons il n’ y a pas de mer !

Christos Roumeliotis,

Athènes le 13/3/2007 06:10:53

ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΑΝΑ-ΓΛΥΦ(ΠΤ)Ο

 ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΑΝΑ-ΓΛΥΦ(ΠΤ)Ο

Πως ακούμπησες άπραγα το δόρυ;

Τη φοβερή σου περικεφαλαία

Βαριά πως γέρνεις προς το στήθος, Κόρη;

Ποιος πόνος τόσο είναι τρανός, ω Ιδέα,

Για να σε φτάση! Οχτροί κεραυνοφόροι

Δεν είναι για δικά σου τρόπαια νέα;

Δεν οδηγεί στο Βράχο σου την πλώρη

Του καραβιού σου πλέον την αθηναία;

Σε ταφόπετρα βλέπω να την έχη

Καρφωμένη μια πίκρα την Παλλάδα.

Ω κάτι μέγα, απίστευτο θα τρέχη…

Χαμένη κλαις την ιερή σου πόλη

Ή νεκρή μέσ’ στο μνήμα και την όλη

Του τότε και του τώρα, ωιμένα ! Ελλάδα;

1896

Κ.Παλαμά «ΑΠΑΝΤΑ» Τόμος Γ΄

Η ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΖΩΗ

Εκδόσεις «ΑΔΕΛΦΟΙ Γ.ΒΛΑΣΣΗ»

Της Πόλης ο Έρως

Δεκατέσσερις Φλεβάρη και πάλι Ω! Έρωτα βγήκες παγανιά Να ψαρέψεις καρδο-φόλια Αγάπες αγάπες Τριγυρνάνε μοναχές Στρίψε το κεφάλι σου να τις δείς Ω ! Έρωτα Εσύ παιδί της φύσης Τι ψάχνεις να βρεις πάλι; Βαλεντίνοι και Βαλεντίνες Γεμίσαν τις ανθο-βιτρίνες Με περίσσια φαντασία Ιχνογραφούν την αγάπη τους Σε κάθε αντικείμενο Φοβάμαι Μην χάσω τα ίχνη σου έρωτα Σ’ ακολουθώ Ψάχνω στους δρόμους Ψάχνω στους στίχους Ψάχνω στους καθρέπτες Ψάχνω στη Φύση Είσαι παντού Πού Είσαι; Στο φιλί Είσαι στο τραίνο Πού είσαι; Ανθο-Βιτρίνες φανταχτερές Ανθο-Βιτρίνες με φλογισμένες καρδιές Ανθο-Βιτρίνες ερωτευμένες με το χτες Ανθο-Βιτρίνες στο αύριο υποσχετικές Βιτρίνες με κυλότες σοβαρές Ανθο-Βιτρίνες τσουχτερές Ανθο-Βιτρίνες ερωτικές Ανθο- Βιτρίνες χορταστικές Ανθο-Βιτρίνες βουβές Ανθο-Βιτρίνες ομιλητικές Θα βάλετε και μένα μέσα; Ένα στίχο θα σας πω Πως χάριν της αγάπης μου Σήμερα θέλω ν’ αλυσοδεθώ Έρωτα που είναι οι αλυσίδες σου; Κατεβαίνω από το βουνό Έρχομαι από το χωριό Πέρασα από τον κήπο τον Βασιλικό Ψάχνω να σε βρω Είσαι στης πόλης στο γαλάζιο ουρανό Σέφερε το σύννεφο Σέφερε η βροχή Είσαι του Χειμώνα η Άνοιξη η Ακριβή Δεκατέσσερις Φεβρουαρίου Γράμμα στην αγαπημένη μου Απολιναίρ Σήμερα πέρασα από την πόλη Είδα τα πουλιά να την έχουν κυριεύσει Παντού πάσης φύσεως πουλιά έχουν καταλάβει τις καίριες θέσεις Πήρα τους δρόμους Πέρασα από βιτρίνες και βιτρίνες Παντού Εσύ Πορφυρός Ζωντανός Ανθρώπινος Σου είπα καλημέρα Μου είπες σ’ αγαπώ Κάθε Φέτος όπως και αυτό Ανέβηκα στο λόφο Μπήκα στο κήπο Απέφυγα τη ταράτσα Δεν ήθελα να αντικρύσω το κεραιόδασος με τα διασταυρούμενα αόρατα σήματα Γέμισε η πόλη από βλέμματα Γέμισε η πόλη από λοξές ματιές Γέμισε η πόλη από μουσική τη μουσική του Έρωτα Ο Έρωτας είναι μια μουσική έτσι θάλεγε ο Κωστής Παλαμάς Τον απορροφά κάθε μόριο του σώματός σου Τον πίνει η ψυχή σου «Η ζωή είναι υπέροχη» είπε η κόκκινη πριγκίπισσα με τους εκατό εραστές και χάθηκε στα κόκκινα δάση των ψυχών μας ….

ΧΡ 14/2/2008

Αγάπη - έρωτας

 Αγάπη - έρωτας

Αγάπη είναι η θάλασσα

Η καρδιά το καραβάκι

Έριξ’ ο έρωτας άγκυρα

Στο δικό σου λιμανάκι…

Χρήστος Ρουμελιώτης

Ερέτρια, Τρίτη, 12 Φεβρουαρίου 2008

Βίκυ Μοσχολιού

Βίκυ Μοσχολιού

Σ΄αγαπούσα

Τα χρόνια τα τρυφερά

Ο πόνος άγνωρος

Τα όνειρα λευκά

Κρατούσες περιστέρια

Στα λευκά σου χέρια

Ήχος και χρώμα

Γινόμασταν ένα σώμα

Κράτησες χαμηλά το τόνο

Ανέβασες ψηλά το φθόγγο

Έπνιξες το φθόνο

Μέσ’ στη λεβεντιά

Σ’ αγαπούσα

Δεν υπάρχει λυτρωμός

Θυσία ζήτησε ο βωμός

Αιώνια να καίει φως

Χρήστος Ρουμελιώτης

Για την αιώνια Βίκυ Μοσχολιού

Αθήνα, Δευτέρα, 11 Φεβρουαρίου 2008

Κωστής Παλαμάς

Κωστής Παλαμάς

Φωτό ΧΡ 3/2/08 Φιλοθέη

………………………………..

Κ’ εγώ λέω σε σας ανάμεσα,

στους ξεχωριστούς ξεχωριστός:

Ούτε σπίτια, ούτε καλύβια, ούτε τσαντήρια.

στο μεγάλο αφεντοπάλατο της πλάσης

μια μονάκριβη σκεπή μου. Ο ουρανός !

Και μου φτάνει για ξενύχτι

κάποιου αρχαίου δεντρού κουφάλα,

πάντα φτάνει ο τοίχος κάποιου βράχου

για ν’ ακουμπήσω την πηλάλα

της ζωής μου μια στιγμή.

Και ένα χάλασμα μου φτάνει

για να γύρω χρυσοπλέκοντας

των ονείρων το στεφάνι.

και μια γούβα ολοβαθιά σκαφτή στη γή,

και μια γούβα είν’ αρκετή

για να πέσω και ύπνο νάβρω

και δροσούλα ή ζεστασιά,

και να ιδώ την όψη της αυγής

με μια θείαν αφροντισιά,

και να τρανοχαιρετήσω

καλοκαίρια μεσημέρια,

ζίζικας τραγουδιστής

…………………………

Απόσπασμα από το Δωδεκάλογο του Γύφτου

Κωστής Παλαμάς

Κολωνάκι

ΠΑΜΕ ΚΟΛΩΝΑΚΙ

Σε μια πλατεία γεμάτη φως κίνηση και …ευαισθησία βρέθηκα ηθελημένα σήμερα. Γύρω γύρω παράθυρα φιλοξενούσαν απλόχερα το φως. Χειμωνιάτικα κλαριά είχαν απελευθερωθεί από τα φυλλαράκια τους για να …αφήσουν τις αχτίνες του ηλίου να λούσουν τους περαστικούς ζωγραφίζοντας ταυτόχρονα τον ουρανό. Όλα ήσαν μελετημένα. Τα άγρυπνα βλέμματα των Φιλικών έλεγχαν την τήρηση του όρκου των πολιτών εις την «ιερά πλην τρισάθλια πατρίδα»… Οι τεράστιες εικαστικές καρδιές καρφιτσωμένες στο πέτο της (πλατείας ) Φιλικής Εταιρείας (Κολωνακίου) δήλωναν την άρρηκτη σχέση της τέχνης με τα αγνά αισθήματα και τις αξίες της ζωής, κόντρα στο ποδοπάτημά τους από τους άσχετους !

Χρήστος Ρουμελιώτης Παρασκευή, 1 Φεβρουαρίου 2008

Καλό Μήνα Να Έχετε