Lettre a Lou XV
Η τρομπέτα ηχεί ξανά και ξανά
Σημαίνει την παύση του πυρός
Ω φτωχή μου καρδιά !
Πόσο ποθείς μια ματιά
από τα' όμορφά της μάτια !
Και η ώρα είναι δέκα και όλα σιωπούν
Το στρατόπεδο ροχαλίζει
Ο βοριάς σφυρίζει.
Μια λατέρνα στο φεγγαράκι γλυκό τραγούδι ψιθυρίζει.
Και ένας σκύλος το θάνατο φοβερίζει !
Το σκοτάδι γίνεται κερί
Οι ώρες λιώνουν αργά - αργά
Και συ τι κάνεις ομορφούλα εκεί
Ενόσω ο εραστής σου ξαγρυπνεί
Και την ερωμένη του αναπολεί;
Στον ουρανό σε ψάχνω
μικρή μου πριγκηπέσα.
Σα δίδυμα αστεράκια τα ριζικά μας είναι γρα(δε)μμένα.
Ω όμορφε Ουρανέ
Με τον απέραντο αστερο-βολώνα σου!
Ο Μπούζ και η Ρουθ του Ουγγό !
Δρόμοι χωρίς τέλος στον ουρανό !
Γράφει ο Μπαλαό...
Δεν πρόλαβα ψυχή μου να χαρώ
Παρά μόνο την αρχή...
Ένας κόκορας κοκο-κοκό
Τ' άλογα μας χλιμιντρίζουν
Από τη Νίκαια απαντάει η ηχώ
Πολλές αγάπες περιστοιχίζουν
Τη μικρή μου Λου από τη Κο
Μια βελούδινη τρυφεράδα
Βασιλεύει στην ατμόσφαιρα
Στο κρεβάτι μου σα να με χαϊδεύει
Το χέρι σου. Το βλέμμα σου
Η ανάσα σου όλα δω γύρω...
Η νύχτα κυλά ήσυχα
Επί τέλους θα κοιμηθώ ήρεμος.
Τα ματάκια σου φύλακάς μου
Ομορφούλα μου. Και λάμπουν
σαν άστρα στο στερέωμα !
Χρήστος Ρουμελιώτης
Αθήνα 18 Απριλίου 2008
(Ταξείδι με τον Απολιναίρ)