«Φεγγαροβραδιά»
Εκεί, στη Φτέρη η Μαρία περνά το καλοκαίρι …
Μια νύχτα μήνυμα της στέλνει το πιο λαμπρό αστέρι :
«Μαρία απόψε να ξενυχτίσω θέλω, στη δική σου τη ποδιά
Θέλω μια χάρη όμως να ζητήσω : γράψε τη «Φεγγαροβραδιά»
Τριάντα πέντε στίχοι να μου κάνουν θέλω συντροφιά!
Να μ’ αγκαλιάζουν και να με χαϊδεύουνε παντοτινά
Να με τραγουδούν τα κύματα κάτω στην Αιγιο-γιαλιά
… και να ακουγόμαστε πέρα ως πέρα μέχρι τη Συκιά ….»!
ΧΡ Παρασκευή, 27 Μαΐου 2005 8:11:05 πμ
-----------------------------------------------------------------
Ξενυχτάμε στην πλαγιά του βουνού με τ' άστρα
με το αγέρι, τα έλατα, με τα μύρια φώτα
κάτω εκεί μακριά της πολιτείας,
με τ' ογρό της θάλασσας λάμπισμα και με όλες
τις κορφές περίγυρα των βουνών. Σωπαίνει
κουρασμένη η λάλα συντροφιά. Σωπαίνει
σα να περιμένει. Ξαφνικά
«α!» γεμίσαν τ' άπληστα στόματα. Προβάλλει
πέρα απ' τα σκοταδερά βάθια ένα φεγγάρι
ρέπιο και πυρό.
Τι αργά που κινιέται.
Κι όπως τον ουράνιο δρόμο του σιγαλά κερδίζει
όμοια τη χλωμάδα του ξαναβρίσκει αγάλι.
Χαρωπά κι ανίδεα γέλια ξεπετιώνται
κι ο καθένας λόγια απλά ρίχνει χαιρετώντας.
Αλλοι τ' ονομάζουνε του χάρου το δρεπάνι
άλλοι τόξο του έρωτα όλ' άστοχα λόγια.
Και 'γω που άθελα σιωπώ βρίσκω την καρδιά μου
στο πυρό και ρέπιο αυτό μυστικό φεγγάρι.
(άκαιρο τριαντάφυλλο κάπου έχει μαδήσει.
Η πληγή του μαρασμού σα ζωή και χάρος)
Την καρδιά μου που κι αυτή κάθε που προβάλλει
στης αγάπης τον πλατύν ουρανό πυρώνει
ως που σιγαλά να 'ρθει στο μοιραίο της δρόμο
κ' ήσυχα την όψη της τη χλωμή να πάρει.
(Εσύ να 'σαι στο γιαλό τάχ' αυτή την ώρα;)
Με τρελαίνει ξαφνικά μια ιδέα: να πάρω
του καημού απλώνοντας μαγικά τα χέρια
και να ρίξω στο γιαλό, στα ονειροδαρμένα
μάτια σου μπροστά, πυρό το λειψό φεγγάρι.
Να το ιδείς τα κύματα να το πανεφέρνουν
να το ιδείς πώς σιγαλά όσο πάει χλωμιάζει
κι ολοένα πιο πολύ την πληγή του δείχνει,
καθώς φεύγει κι έρχεται παίζοντας τη θλίψη
να 'βλεπα αν θα σου 'φτανε η συλλογή να νιώσεις
πως 'κει κάτω σου 'στειλα την καρδιά μου απόψε.
Μαρία Πολυδούρη
Φτέρη Αιγίου, 28 Ιουλίου 1926
