Κρίνα

ΑΓΧΕΣΜΙΑ(*) ΚΡΙΝΑΚΙΑ -  

ΑΤΤΙΚΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Κρινάκια έκριναν σε βράχια να κατοικίσουν

Μέσα στο Σεπτο-κτώβρη να πυκνα-ανθίσουν

Και το αττικό φθινόπωρο να στολίσουν !

Κανένας δεν τα ενοχλεί

Ούτε κράτος ούτε και δεή

Ούτε καν η αδιαφορία η περ(ι)-αστική !

Παρεούλα έχουν τον άνεμο και τα πουλιά

Τα σποράκια τους να μετα-φέρνουν μακριά

Σε άλλες πέτρες σε άλλα βουνά ν' ανθίσουνε κι' αυτά !

Τη βροχούλα δεν ξεχνάν να ευχαριστήσουν

Που με τα ρυάκια της τους βολβούς δροσίζει

Και μια ευαίσθητη καρδιά με άρωμα αγγίζει !

Κρινάκια έκριναν με τα βράχια να τα πούνε

Πως στα άνομα συμ-φέροντα θ' αντι-σταθούνε

Αυτά που την αττική γη κατά-κρεουργούνε !

Τον Ποσειδώνα και την Αθηνά λοιπόνε εκλιπαρούνε

Να επανα-θέσουν πέτρο και ελαία αν μπορούνε

Και να μάθουν τους αν-θρώπους πώς να μη μπετο-χαλούνε !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Ερέτρια 13/10/2008 12:28 πμ

(*) Υψώματα πάνω από τη Κυψέλη = Τουρκοβούνια

Φωτό Χρίστος 😍 αφιερωμένο στη Γιαννα
με πολύ αγάπη που της αρέσουν τα κρινα τόσο πολύ
και που πήγαμε να τα συλλέξουμε με πρωτοβουλία της
κατά τη διάρκεια δύκολων για την υγεία της καιρών.

Lettre a Lou XXΧVΙ

Lettre a Lou XXΧVΙ

Συνεχίζουμε το ταξιδάκι με τον Απολλιναίρ μέσα από τα γράμματα του [36] και είμαστε στη άκρη μιας ενότητας της Λου σχεδόν στη μέση του μικρού τόμου... Ανυπομονούμε βέβαια να περάσουμε στα Οινοπνευματώδη... «Alcools» όπου ποιος ξέρει τι μας περιμένει ! Η ιδιαιτερότητα στη παρακάτω υπέρ-φραστική προσπάθεια είναι η πρόκληση της ομοιοκαταληξίας ! Για να δούμε τι θα καταφέρουμε !

Πολυαγαπημένο μου Λου-λάκι

Aς πάρουμε τη ζωή σαν ένα θεατράκι

Ζώντας αγαπημένοι

Μ' ένα μυστήριο

Και οι διό τυλιγμένοι !

Ας πάμε μακριά

Πετώντας σαν αποδημητικά

Γεμάτοι ευτυχία

Σε ουρανούς εν αιθρία

Ω θεέ μου σαν σε Αριστοφάνη κωμω-δία !

Τα χέρια μου καθαρά

Αλλά η καρδιά βαριά

Θα σε συλλογιέμαι

Και μες στην αγκαλιά σου

Θ' αποκοιμιέμαι...

Ωραία ψέματα

Και αληθοφανή ονείρατα

Θα σε κρατούνε μαγεμένη

Νυχθημερόν - καθηλωμένη

Στο έπακρον εκστασιασμένη !

Ωριμα μυαλά

Ω Δαίμονα δεν τα' αντέχω πια

Ω αγνή αθωότητα

Που αστράπτεις ωραιότητα

Μες στου χλωμού καλοκαιριού την θερμότητα !

Και τρελαίνομαι καλή μου

Ποιος θα σε κερδίσει ευ-μορφή μου

Αλλά με τρόπο καλλιτεχνικό

Που καλά ξέρω μόνο ΓΩ

Από το παλιό εκείνο τον καιρό !

Και ολόφωτα άρματα

Πες ουράνια θαύματα

Θα σε οδηγούν σε ατελείωτους

Παραδείσους

Τους πιο ευλογημένους...

Και σου ορκίζομαι «μα το Δία»

Πως θα ζήσουμε μαζί την απόλυτη ευτυχία

Χωρίς χαζές δεσμεύσεις

Και πολλές πολλές υποσχέσεις

Που χαλούν των εραστών τις σχέσεις !

Και όπως οι άγγελοι αγνοί

Θα εξυμνούμε κάτω στη γή

Την θεϊκή σου ομορφιά

Με όλη μας τη καρδιά

Αληθινά !

Γλυκός αχ γλυκός που είναι ο πόνος

Απόψε σ' αγαπώ και είμαι μόνος

Καρδούλα μου ο χειμώνας μπαίνει

Κόλαση διαβολο-σταλμένη

Σίδερο και φωτιά φουντωμένη !

Η πληγή μου ακατάσχετα αιμορραγεί

Ο λόγος μου ασταμάτητα απαιτεί

Τα αισθήματα μου να είναι αληθινά

Και να γράφονται με λόγια απλά

Όπως λέμε Ο μ ο ρ φ ι ά !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Τετάρτη, 8 Οκτωβρίου 2008