Σκέψεις παρόν παρελθόν μέλλον Thoughts present past future

Σκέψεις παρόν παρελθόν μέλλον 

Thoughts present past future:

Δεν ξέρω πόσο και αν "έζησα". Δεν ξέρω αν αυτό που έζησα ήταν αυτό που (θα) ήθελα να ζήσω.  Δεν ξέρω αν θα ζήσω. Δεν ξέρω πόσο θα ζήσω. Δεν ξέρω τι θα συναντήσω στο επέκεινα.  Δεν ξέρω ποιους θα αφήσω.

Δεν ξέρω ποιους θα γνωρίσω. Δεν είμαι ψυχολόγος. Δεν είμαι ιατρός. Δεν είμαι artificial intelligence. Δεν είμαι τεχνοκράτης Δεν είμαι επιστήμων. Είμαι ολοκληρωμένος στο τίποτα.

 
Είμαι ένα σημείο του σύμπαντος άνευ ταυτότητας άνευ ορατότητας άνευ συντεταγμένων άνευ άνευ άνευ.. τροχιάς
Το ποιόν μου, η οντότητα μου αποτελείται από άπειρες πανέξυπνες(;) κουκκίδες που ενσωματώνουν το είναι μου άυλο και υλικό και πλέουν σε πελάγη υγρών και στερεών και πύρινων συμπάντων..

Το μέλλον μου έχει ήδη σκορπίσει στο σύμπαν το οποίο απορροφά αυτόματα το παρόν και το κάνει παρελθόν που με τρελαίνει. Δεν προλαβαίνω να αποθηκεύω αγαπημένες στιγμές της ζωής με την ελπίδα ότι κάποτε να τις ζωντανέψω. Πάντα με τον ένα (μνήμη ή φωτό) ή τον άλλο τρόπο αυτό έκανα πάντα.

Όχι copy paste. Τι να πρώτο ενθυμιθώ; Τα παιδικά μου χρόνια; Τα πατρικά μητρικά και αδελφικά; Στο χωριό; Στη πόλη; Στο νησί;
Τα σχολικά δημοτικά γυμνασιακά λυκειακά σπουδαστικά στην Ελλάδα ή το εξωτερικό;

Τους συμμαθητές; Τους φίλους; Τους συναδέλφους; Τους συγγενείς; Τις ωραίες γνωριμίες στον τουρισμό; Τους ωραίους αγώνες στις Σχολές; Τους ωραίους αγώνες του εργατικού κινήματος; Του ωραίους αγώνες του φιλειρηνικού κινήματος;

Όλοι και όλα αποτελούν ένα πίνακα και άπειρα σημεία που υποτάσσονται στο πινέλο ενός άγνωστου γνωστού ζωγράφου που ασταμάτητα τυλιγμένος με το μανδύα ενός περίεργου μίγματος ματαιοδοξίας και αισιοδοξίας πετάει τις στιγμές σε ένα toile ή ένα συρτάρι με αναμνήσεις που το ανοίγει κάθε 20 χρόνια και ρίχνει μια ματιά!
Μα γιατί τι το θέλει το παρόν αφού γίνεται όπως είπαμε αυτόματα παρελθόν και δεν το προλαβαίνει;

 
Ναι υπάρχει ενδιάμεσο. Αυτό που είναι άπιαστο αόρατο μια υλική ή άυλη ουτοπία μια σκιά που δεν υπάρχει που έρχεται και φεύγει με το πρώτο σκοτάδι όπως και εμείς. Μόνο ένας ήλιος την επαναφέρει. Μόνο ένα σκοτάδι την αναγεννά.

Συνεχίζεται η προσπάθεια επαφής καταγραφής με την πραγματικότητα που μας συγκινεί: Μα τι μας συγκινεί; Παιδιά. Γυναίκα. Τέχνη. Φιλοσοφία. Ποίηση. Φύση. Χωριό. Πόλις. Επιστήμη. Πρόοδος. Ευ. Πολιτική Ποιότητα (!)  Μα ο,τι αξίζει το κόπο

 
Φιλικές δράσεις με το περιβάλλον. Φιλικές δράσεις με την ειρήνη. Φιλικές δράσεις με την πρόοδο. Φιλικές δράσεις με το εργατικό δίκαιο.

 
Αυτές και αρκετές άλλες φίλοι μου μπορείτε να δείτε ή να ψάξετε μέσα σε αυτό το αχανές ημερολόγιο roumeliotisxristos.blogspot.com που η επιστήμη των αριθμών και των γραμμάτων μας χάρισε και που ευχόμαστε να διαρκέσει πόσο κανείς δεν γνωρίζει πάρα μόνο όσοι κρατούν το μαγικό κουμπί του on/off ή της καταστροφής (delete).

Συνεχίζεται με φωτογραφίες και κατά δύναμη και κέφια και διαθέσιμο χρόνο  σχόλια.

Με αγάπη σε όλους

Χρίστος Ρουμελιώτης

Boulangerie 2/12/2024

Καλές γιορτές

~~~

.......

Και ξαφνικά σήμερα 5/1/2025 έπεσα πάνω στον Κωνσταντίνο Καβάφη στο διαδίκτυο και διάβασα τα δικά μου λόγια κατά μια αναλογία με αυτά τα λόγια που ανέφερε ο Ινδός Αρσούνας.

Τα ανέκδοτα ποιήματα του Αλεξανδρινού ασκούν τη δική τους μαγεία Καβάφης:

 

<<Μήτε γεννήθηκε κανείς μήτε κανείς πεθαίνει>> 

Ο Ινδός Αρσούνας, βασιλεύς φιλάνθρωπος και πράος, μισούσε τες σφαγές. 

Ποτέ δεν έκαμνε πολέμους. 

Πλην του πολέμου ο φοβερός θεός δυσηρεστήθη — (λιγόστεψεν η δόξα του, άδειασαν οι ναοί του) — και μπήκε με θυμό πολύ στου Αρσούνα το παλάτι. 

Ο βασιλεύς φοβήθηκε και λέει· 

«Θεέ μεγάλε, συγχώρεσέ με αν δεν μπορώ ζωή να πάρω ανθρώπου». 

Με περιφρόνησι ο θεός απήντησε· 

«Από μένα νομίζεσαι πιο δίκαιος; 

Με λέξεις μη γελιέσαι.

Καμιά ζωή δεν παίρνεται. 

Γνώριζε πως ποτέ του μήτε γεννήθηκε κανείς, μήτε κανείς πεθαίνει».

Παρελθόν Νοέμβρης 30/11/2020

Νοέμβρης 2024 Άγιος Αδριανός 

Στη συνέχεια φιλοδοξώ να βουτήξω το πινέλο μου τυχαία σε ότι βρω πολύτιμο ήθη φυλάσω και να το προσθέσω στον περίεργο αυτό πίνακα 

Χρ.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΩΝ 

ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΑΡΕΛΘΌΝ 

ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΣΩ 

ΟΣΟ ΖΩ (Σ)ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΡΟΝ

ΓΙΑΤΊ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ

ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ

ΣΟΔΙΑ 2024

ΚΑΡΠΟΣ 560 ΚΙΛΑ

ΛΑΔΙ 112 ΚΙΛΑ

ΑΠΟΔΟΣΗ 5/1

ΕΞΟΔΑ 380€+90€+100€

ΔΥΝΑΜΙΚΟ 4 pax

ΕΠΟΧΗ 17-20/12/2024

ΟΛΑ ΚΑΛΑ

Ποιήματα

Δικό μου φως (Iωάννης Γρυπάρης)

Mεσουρανίς η ολόφεγγη η Σελήνη
λαμποκοπά κι αστράφτει πέρα ώς πέρα
το φως της μες στον έρημον αιθέρα
της νύχτας όλα τάλλα φώτα σβύνει.

Mα εκεί βαθιά που ροδοφέγγει η μέρα
όταν μικρή ζωή στη νύχτα μείνη,
έν’ άστρο λίγο μα δικό του χύνει
φως τρέμιο από την άγνωστή του σφαίρα.

K’ είπα: τέτοιο καλό μακριά ‘πό μένα,
αφού κοντά σε μεγαλεία ξένα
ό,τι σιμώνει το δικό του χάνει,

Kαλύτερα μακριά και μοναχός μου!
σε μια άγνωστη κρυφή γωνιά του κόσμου
λίγο μα και δικό μου φως με φτάνει.

(από το Σκαραβαίοι και τερρακόττες, I. N. Σιδέρης χ.χ.)

~~~

Τα ανέκδοτα ποιήματα του Αλεξανδρινού ασκούν τη δική τους μαγεία Καβάφης: <<Μήτε γεννήθηκε κανείς μήτε κανείς πεθαίνει>>

Ο Ινδός Αρσούνας, βασιλεύς φιλάνθρωπος και πράος, μισούσε τες σφαγές. 

Ποτέ δεν έκαμνε πολέμους. 

Πλην του πολέμου ο φοβερός θεός δυσηρεστήθη — (λιγόστεψεν η δόξα του, άδειασαν οι ναοί του) — και μπήκε με θυμό πολύ στου Αρσούνα το παλάτι. 

Ο βασιλεύς φοβήθηκε και λέει· 

«Θεέ μεγάλε, συγχώρεσέ με αν δεν μπορώ ζωή να πάρω ανθρώπου». 

Με περιφρόνησι ο θεός απήντησε· 

«Από μένα νομίζεσαι πιο δίκαιος; 

Με λέξεις μη γελιέσαι.

Καμιά ζωή δεν παίρνεται. 

Γνώριζε πως ποτέ του μήτε γεννήθηκε κανείς, μήτε κανείς πεθαίνει».

Υπάρχουν ποιήματα στα οποία διαβάζει κανείς ανάμεσα στους στίχους, κι αυτά είναι έργο μεγάλων ποιητών που παίδεψαν τη γλώσσα, δάμασαν τις ιδέες, κι ξανάφτιαξαν όλο τον κόσμο σ' ένα ποίημα. Ο Κωνσταντίνος Καβάφης είναι ένας από αυτούς τους ποιητές, κι έτσι κάπως εξηγείται όχι μόνο η αντοχή του στο χρόνο αλλά και το γιγάντωμα της φήμης του.

Ο Καβάφης δεν γράφει ποτέ όλο το ποίημα, αφήνει πάντα κενά ανάμεσα στις λέξεις και στους στίχους, κενά που καλείται να καλύψει κάθε αναγνώστης ανάλογα με την ευφυία, την ευαισθησία και την γνώση του. Είναι λίγοι οι ποιητές που μας επιτρέπουν αυτή την ελεύθερη, δημιουργική ανάγνωση των ποιημάτων. Και ακόμα λιγότεροι αυτοί που ανοίγουν τη μυστική καταπακτή και πέφτουμε μέσα καθώς οι έσχατοι στίχοι τα ανατρέπουν όλα.

«Από μένα νομίζεσαι πιο δίκαιος; Με λέξεις μη γελιέσαι. Καμιά ζωή δεν παίρνεται. Γνώριζε πως ποτέ του μήτε γεννήθηκε κανείς, μήτε κανείς πεθαίνει».