Ασχολήθηκα κάμποσο με την αυλή (*) του σπιτιού του Χ.Χ. ακούγοντας ταυτόχρονα Λουδοβίκο των Ανωγείων από το You Tube. Ξαφνικά εκεί που εκαθόμουν ένα πρωί κάτω από τη κληματαριά άκουσα να μου μιλά. Ήταν μια βαθειά βελούδινη μελωδική φωνή από αυτές που δεν θέλεις να σταματάνε. Μίλαγε μια γλώσσα ακατάληπτη. Την συνόδευαν αθέατα μουσικά όργανα και δεύτερες συρτές γλυκιές φωνές. Αδύνατον να την καταλάβω. Ρώτησα άλλες αυλές του χωριού. Προς έκπληξή μου απάντησαν βεβαίως. Εμείς ξέρουμε τα πάντα πράγματα και θάματα για το χωριό. Πρόσωπα και γεγονότα. Δύσκολες καταστάσεις από αυτές που ακούς συχνά ως αναμνήσεις στο καφενείο του χωριού από τους γηραιότερους.. Αδύνατον λοιπόν να μην έχει δει τον έρωτα ή να έχει ακούσει ιστορίες από αυτόν. Αδύνατον να μην έχει δει μια αγκαλιά, ένα κρυφό φιλί στην αυλόπορτα ή στο κατώφλι του σπιτιού ή να μην έχει ακούσει ερωτόλογα μέσα στη νύχτα. Αδύνατον να μην έχει γνωρίσει την αγάπη, να μην έχει πονέσει, δακρύσει, κλάψει. Αδύνατον να μην έχει γνωρίσει γλάστρες και γλάστρες με πανέμορφα λουλούδια ασπρισμένες με ασβέστη. Μυρωδιές από ψητά στο φούρνο, γιαχνιστά, πίτες. Αδύνατον να μην έχει ανοίξει κουβέντα με τον γαλανό ή άσπρο ουρανό και να μην έχει κάνει την προσευχή της βράδυ όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα, πόλεμος, πείνα, φτώχεια, αμέτρητες ώρες δουλειάς.. Καντηλάκι αναμμένο στη γωνία της κάμαρης κάτω από το εικόνισμα της Παναγίας δίπλα τα ευλογημένα στέφανα. Παντού θεατά και αθέατα ίχνη, ψίθυροι, σύμβολα νοικοκύρη, κουμάντα νοικοκυράς, προίκα γενεών άφθαρτες ή φθαρτές αξίες, αξιοπρέπεια, ενσωματωμένες σε καρδιές, μνήμες, συμπεριφορές, τοίχους, έπιπλα, κουζινικά, πλεχτά, κεντητά, υφαντά όλα ομιλούντα με την αυλή του χωριού. Ας σώσουμε ό,τι μπορούμε με λόγο, φωτογραφία και τέχνη!
Μιλάμε για την αυλή το πατρικού της Ιωάννας Χρήστου του Χρήστου και της Καλλιόπης που έχει περιέλθει στα παιδιά της Σπύρο, Ιάσονα και Χρίστο. Την ακούσαμε να λέει:
"Γιάννα" (**) γράφομαι με δύο νι
Το ένα για να τραγουδώ,
το άλλο για να πονώ
Με το ένα να γεμίζω
με χαρά τα σωθικά μου
με τ' άλλο να πίνω τα δάκρυα
από τα βάσανά μου
Ήμουν καλή στη γυμναστική,
στις όμορφες λέξεις
Την ζωγραφική αγάπησα
και την αγγειοπλαστική
Πάλεψα για το ιδανικά
της ειρήνης και της εργασίας
Άφησα παρακαταθήκη πίνακες,
χαλίκια ζωγραφιστά, σημειώσεις
Με γράμματα όμορφα στρογγυλά
Κοχύλια, βιβλία, παλιές φωτογραφίες
φίλες, παιδιά και καρέ κεντητά
"Ζωγράφισα" το βλέμμα μου
σε κάδρο όποιονε με κοιτά
Όχι δεν ήμουνα αυγή
δεν ήμουνα θεά
ήμουνα ηλιοβασίλεμα
Ήμουνα ο πόνος η χαρά
ήμουνα βότσαλο
χάδι στην ακρογιαλιά
Ήμουνα βοριάς
με ένα πανάκι στα μαλλιά
Ήμουνα βαρκούλα χωρίς κουπιά
αλάργα στα βαθειά
Έρωτας μου η θάλασσα
διάλεξα δια παντός να ζω
Φάρος μου η αγάπη, η πρόοδος
και η ειρήνη στο κόσμο αυτό.
Σήμερα η αυλή διατηρεί το αρχικό σχήμα της. Διατηρεί το χρώμα της. Είναι προκαθορισμένη. Είναι φρεσκαρισμένη έτοιμη να υποδεχθεί επισκέπτες για γιορτή, χορό, γλέντι. Έχει ένθετο διάδρομο σε χρώμα κεραμιδί που συνομιλεί με το χρώμα του κούτελου του σπιτιού και παρόμοια χρώματα στο χωριό σε τοίχους, μάντρες και αυλές. Κάνει τα κέφια του επισκέπτη καθώς τον πλημμυρίζει με χρώματα και αρώματα. Είναι φιλική και συμπαθητική σε ανθρώπους πουλιά και γαλές. Περιβάλλεται από παρτέρι που χωρίζεται από το γειτονικό περιβόλι με μάντρα με κάγκελα (Γεωργίας Καραγιάννη). Είναι εύκολα προσβάσιμη από το σοκάκι του Αισώπου. Έχει γνωρίσει κατοίκους, συγκατοίκους, ενοικιαστές, ξένους, επισκέπτες ηλικιωμένους, παιδιά, εγγόνια και άλλους. Δεν έχει κανένα παράπονο από την οικία του Χρήστου και της Καλλιόπης με τον αριθμό 188. Ζωύφια, πουλάκια και άλλες οντότητες της φύσης συνυπάρχουν αρμονικά και κάνουν χαλαρά τη δουλειά τους. Για παρέα έχει δέντρα και φυτά μια λεμονιά μια πορτοκάλια μια μανταρινιά μια κληματαριά δυο μουσμουλίτσες μία δάφνη, δύο άγριες τριανταφυλλιές στα ριζά του τοίχου του σπιτιού, ένα αγιόκλημα που δίνει ένα υπέροχο άρωμα και μια βουκαμβίλια που συνομιλεί με το παράθυρο του σπιτιού.
Η αυλή αγάπησε, αγαπήθηκε, ζει και θα ζει μαζί με τη Γιάννα στην καρδιά των παιδιών της που θα παραδώσουν (εάν το θέλουν) στην επόμενη γενιά. Χρήστος Σ.Ρουμελιώτης, Άγιος Άδριανός 8/7/2024
(*) Γλυκιά αφορμή για το πόνημα αυτό μού έδωσαν τα παιδιά μου.
(**) Η Γιάννα έφυγε για τον αθέατο κόσμο στις 13/07/2022
https://roumeliotisxristos.blogspot.com/2024/07/i-avli-la-cour-yard.html?m=1
Το ανωτέρω πίνακα μου τον έστειλε η Σύνθια Στεφανόπουλου και τον τοποθέτησα εδώ στην αυλή της Γιάννας σήμερα 19-7-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου