Στη διαδήλωση με τους Γάλλους συνδικαλιστές και εργαζόμενους κατά της αύξησης των ετών για συνταξιοδότηση, από 62 στα 64. ΟΧΙ. Avignon, France, A la manifestation des syndicalistes et ouvriers français contre le relèvement de l'âge de la retraite de 62 à 64 ans. NON. Avignon, France

Ο αγώνας κατά της αύξησης των ετών για συνταξιοδότηση στα 64 δεν έχει τέλος. Προμηνύεται σκληρός, συνεχής και ενωμένος ανεξάρτητα των πολιτικών πεποιθήσεων και των συνδικάτων διαφορετικών πολιτικών προσανατολισμών. Αυτή τη φορά αν και παραδοσιακά φίλος της CGT συντάχτηκα με την CFDT και κατέβηκα στους δρόμους της Avignon. Μίλησα με πολλούς Γάλλους εργαζόμενους και εκδήλωσα την αλληλεγγύη των Ελλήνων για παρόμοια αιτήματα. Ο αγώνας είναι κοινός διαφέρει ελάχιστα. Χρειάζεται συντονισμός σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο αντίστοιχος Μητσοτάκης Γαλλίας ας πούμε Μακρονάκης έχει χάσει την απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και γλυκοκοιτάζει για συμμάχους τη δεξιά και τη Λεπέν. Σίγουρα στο τέλος δεν θα του περάσει. Θα την φάει τη φόλα. Οι Γάλλοι εργαζόμενοι δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ενωμένοι δεν αστειεύονται. Σήμερα οι πάντες απεργούσαν στη Γαλλία. Άντε και στα δικά μας αύριο 8/3/2023. Παρακάτω φωτογραφίες από τη σημερινή μεγάλη διαδήλωση και συγκέντρωση στην Avignon.

 

7/3/2023 φωτογραφίες κείμενο 1/3

La lutte contre le relèvement de l'âge de la retraite à 64 ans n'est pas terminée. Il est prévu qu'il soit dur, continu et uni, quelles que soient les convictions politiques et les syndicats d'orientations politiques différentes. Cette fois, bien que traditionnellement ami de la CGT, je m'associe à la CFDT et descends dans les rues d'Avignon. J'ai parlé à de nombreux ouvriers français et j'ai exprimé la solidarité des Grecs pour des demandes similaires. Le combat est commun il diffère peu. Il doit être coordonné au niveau européen. Le correspondant Mitsotakis de France, disons Macronakis, a perdu la majorité absolue au parlement et regarde la droite et Le Pen comme des alliés. Sûrement à la fin il ne passera pas. Il va lui bouffer le cul. Les salariés français du public et du privé réunis ne plaisantent pas. Aujourd'hui, tout le monde était en grève en France. Venez chez nous demain 03/08/2023. Vous trouverez ci-dessous des photos de la grande manifestation et du rassemblement d'aujourd'hui à Avignon.

03/07/2023 photos texte 1/3

 

 

18 φωτογραφίες από Florence

08/03/2023

Ο αγώνας στη Γαλλία συνεχίζεται

Και στη Ελλάδα δεν τελειώνει αύριο 16/3 απεργία γιατί οι κυβερνήσεις τα βγάζουν όλα στο σφυρί.. STOP. Σύνταξη στα 62 όχι στα 64. Αργά η γρήγορα αυτό θα γίνει δηλ. στα 62.

La lutte en France continue..

Et en Grèce les luttes ne s'arrêtent pas demain 16/3 car les gouvernements (FR/GR) mettent tout sous le marteau.. STOP. Retraite à 62 ans et non à 64 ans. Tôt ou tard, cela arrivera, c'est-à-dire à 62 ans..

Η προκλητική επίθεση των δυνάμεων καταστολής του Μητσοκακάκη (ή Mitsomacronaki) κατά ειρηνικών διαδηλωτών στην Αθήνα σήμερα 16/3/2023 θα οδηγήσει ανεπιστρεπτί το πολιτικό σύστημα σε ανατροπές που δεν τις φαντάζεται. Ο λόγος τώρα στους ηρωικούς πολίτες που με κάθε θεμιτό δημοκρατικό τρόπο αντιστέκονται και απαιτούν καταδίκη των αισχρών πολιτικών, δικαιοσύνη και Δημοκρατία.. δεν είναι μακριά..

L'attaque provocatrice des forces de répression de Mitsokakaki (ou Mitsomacronaki) contre des manifestants pacifiques à Athènes aujourd'hui 16/03/2023 conduira irréversiblement le système politique à des bouleversements inimaginables.

Le mot maintenant appartient aux citoyens héroïques qui, de toutes les manières démocratiques légitimes, résistent et exigent la condamnation des politiciens honteux, de la justice et de la démocratie... n'est pas loin.

Οι σύγχρονοι μελετητές της Νέας Δεξιάς το έχουν αποκαλέσει «ριζοσπαστικοποιημένο συντηρητισμό». Υπάρχουν εξαιρετικές μελέτες, που στηρίζονται σε παραδείγματα όπως του Ντόναλντ Τραμπ ή του Σεμπάστιαν Κουρτς στην Αυστρία. Ο τελευταίος είναι ιδανική περίπτωση για τη μελέτη αυτού του νέου ακραίου και αυταρχικού συντηρητισμού στην Ευρώπη, επειδή παρουσιάζει πάρα πολλές ομοιότητες και με άλλους πολιτικούς της ίδιας οικογένειας και του ίδιου τρόπου σκέψης.

Το γεγονός ότι δύο πολιτικοί, που του μοιάζουν πολύ στην εμμονή τους στον «επικοινωνισμό» συνέπεσε να κάνουν επίδειξη αυταρχισμού την ίδια ακριβώς ημέρα, μοιάζει με κάτι πολύ περισσότερο από μια μακάβρια σύμπτωση. Οι πολιτικοί επιστήμονες που μελετούν το χώρο θα πρέπει να αισθάνονται σαν τους βιολόγους, που περιμένουν επί ημέρες τα αποτελέσματα ενός πειράματος και ξαφνικά η εξέλιξη που εκδηλώνεται μέσα στο αντιδραστήριο είναι τόσο συντριπτική που ξεπερνά τις προβλέψεις τους.

Μακρόν και Μητσοτάκης ποντάρουν πλέον στην ακραία πόλωση, επειδή βλέπουν ότι έχουν βρεθεί σε πλήρη αναντιστοιχία με το αίσθημα της κοινωνίας. Είναι απομονωμένοι μέσα στο γυάλινο κόσμο τους, δεν έχουν επιχειρήματα για να απαντήσουν σε αυτά που ρωτούν ή απαιτούν οι απλοί πολίτες. Αισθάνονται ότι η κοινωνία είναι απέναντί τους και αποφάσισαν να της κηρύξουν τον πόλεμο ως ύστατη λύση σωτηρίας.

Αυγή

17.03.23 12:43

Κώστας Αργυρός

Μακρόν - Μητσοτάκης

Ο «ριζοσπαστικοποιημένος συντηρητισμός» των Μακρόν και Μητσοτάκη έχει ανάγκη την πόλωση ως ύστατη σανίδα σωτηρίας για να μπορέσει να επιβιώσει

Οι σύγχρονοι μελετητές της Νέας Δεξιάς το έχουν αποκαλέσει «ριζοσπαστικοποιημένο συντηρητισμό». Υπάρχουν εξαιρετικές μελέτες, που στηρίζονται σε παραδείγματα όπως του Ντόναλντ Τραμπ ή του Σεμπάστιαν Κουρτς στην Αυστρία. Ο τελευταίος είναι ιδανική περίπτωση για τη μελέτη αυτού του νέου ακραίου και αυταρχικού συντηρητισμού στην Ευρώπη, επειδή παρουσιάζει πάρα πολλές ομοιότητες και με άλλους πολιτικούς της ίδιας οικογένειας και του ίδιου τρόπου σκέψης.

Το γεγονός ότι δύο πολιτικοί, που του μοιάζουν πολύ στην εμμονή τους στον «επικοινωνισμό» συνέπεσε να κάνουν επίδειξη αυταρχισμού την ίδια ακριβώς ημέρα, μοιάζει με κάτι πολύ περισσότερο από μια μακάβρια σύμπτωση. Οι πολιτικοί επιστήμονες που μελετούν το χώρο θα πρέπει να αισθάνονται σαν τους βιολόγους, που περιμένουν επί ημέρες τα αποτελέσματα ενός πειράματος και ξαφνικά η εξέλιξη που εκδηλώνεται μέσα στο αντιδραστήριο είναι τόσο συντριπτική που ξεπερνά τις προβλέψεις τους.

Μακρόν και Μητσοτάκης ποντάρουν πλέον στην ακραία πόλωση, επειδή βλέπουν ότι έχουν βρεθεί σε πλήρη αναντιστοιχία με το αίσθημα της κοινωνίας. Είναι απομονωμένοι μέσα στο γυάλινο κόσμο τους, δεν έχουν επιχειρήματα για να απαντήσουν σε αυτά που ρωτούν ή απαιτούν οι απλοί πολίτες. Αισθάνονται ότι η κοινωνία είναι απέναντί τους και αποφάσισαν να της κηρύξουν τον πόλεμο ως ύστατη λύση σωτηρίας.

Ο ριζοσπαστικοποιημένος συντηρητισμός τους, που πηγάζει από γεγονός ότι βλέπουν τον εαυτό τους ως ένα σύγχρονο «παιδί του ήλιου», ένα μονάρχη με θεία ευλογία, τους υποχρεώνει να ποντάρουν στην πόλωση για τρεις λόγους.

Μπορούν έτσι να έχουν μια καλή δικαιολογία για να εξηγούν και να κορυφώνουν τον αυταρχισμό τους. Ο τρόπος που συμπεριφέρεται η αστυνομία και στις δύο χώρες δεν είναι ούτε τυχαίος, ούτε αποτέλεσμα «μεμονωμένων» εκτροχιασμών κάποιων οργάνων. Θέλει να τρομοκρατήσει και να αποτρέψει βάσει εντολών.

Οσο περισσότερο πολώνουν τα πράγματα τόσο περισσότερο συσπειρώνουν το ακροατήριο τους, που δείχνει πλέον μαζικές τάσεις διαρροών και παράλληλα ελπίζουν να μαγνητίσουν και ακραίες δεξιές δυνάμεις, που αντιλαμβάνονται την κατάσταση ως έναν ιδιότυπο υπέρ πάντων εμφύλιο πόλεμο. Η μανία των ακροκεντρώων στα κοινωνικά δίκτυα είναι ανατριχιαστικά αποκαλυπτική.

Η πόλωση ενισχύει τάσης απαξίωσης της πολιτικής από δυνάμεις, που αναζητούν το κάτι διαφορετικό για να αποφασίσουν να εγκαταλείψουν τη στάση της απάθειας και της αποστροφής προς τις πολιτικές διαδικασίες. Με τη γαρνιτούρα θεωριών που σερβίρουν έντεχνα τα ΜΜΕ, σε στυλ «όλοι το ίδιο είναι» οι ριζοσπαστικοποιημένοι συντηρητικοί επιδιώκουν να πείσουν εκείνους που δεν θα τους ψήφιζαν έτσι κι αλλιώς ποτέ να μην ψηφίσουν κανένα.

Η εκτίμηση ότι οι εκφραστές της συγκεκριμένης πολιτικής δεν θα διστάσουν να προχωρήσουν σε οποιαδήποτε ακρότητα προκειμένου να διασωθούν πολιτικά, δεν είναι καμιά αποκάλυψη αυτών των ημερών. Υπάρχει καταγεγραμμένη σε εγχειρίδια πολιτικής επιστήμης, εδώ και χρόνια, ως πάγια στρατηγική τους.

Οσοι παρακολουθούν τις τελευταίες εξελίξεις σε Γαλλία και Ελλάδα θα έπρεπε να είναι βέβαιοι ότι πρόκειται για δύο αμείλικτες εξουσίες, που δεν έχουν πλέον κανένα φραγμό, δεν θα διστάσουν να εφαρμόσουν οποιαδήποτε μέθοδο προκειμένου να επιβιώσουν. Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των δύο κοινωνιών θα κρίνουν τελικά αν θα το επιτύχουν.

22 φωτογραφίες από Florence 11/3/2023

Libération

Retraites : Macron et la stratégie du mépris

En restant désespérément sourd aux revendications des leaders syndicaux et à la colère des Français opposés à la réforme des retraites, le Président montre qu’il n’a pas tiré de leçons des crises que le pays a traversé.

par Alexandra Schwartzbrod

publié le 8 mars 2023

Si l’expérience est «le nom que chacun donne à ses erreurs», comme l’écrivait Oscar Wilde, alors Emmanuel Macron devrait se souvenir qu’il n’est jamais bon de mépriser les corps intermédiaires, et notamment les syndicats. A lui, en tout cas, cela n’a guère réussi par le passé et accessoirement au pays. La crise des gilets jaunes, mouvement de colère non structuré et non encadré qui a bloqué et déchiré la France pendant plusieurs semaines en 2018, au début de son premier quinquennat, découlait précisément de ce mépris, de cette stratégie d’affaiblissement des élus locaux et des responsables syndicaux. Et le chef de l’Etat n’était parvenu à le calmer qu’en descendant dans l’arène, en organisant des débats itinérants dans différentes villes et communes, en se mettant enfin à hauteur d’hommes et de femmes, lui qui avait préféré endosser le rôle de Jupiter.

Fort de cette expérience-là, pourquoi reste-t-il sourd aux demandes des leaders syndicaux qui demandent désespérément à le rencontrer ? On se doute de la réponse : il considère qu’il lui reste une dizaine de jours à serrer les dents, à voir la France défiler sans moufter jusqu’au moment où le projet de réforme finira par être voté, ce qui poussera certains syndicats à lâcher l’affaire et l’opinion à passer à autre chose, la mort dans l’âme. D’ici là, n’ayant rien à leur proposer, il choisit la stratégie du bras d’honneur. Mais comment peut-il imaginer que cela ne laissera pas de traces ? Si on prend au mot les différents ministres qui se sont succédé pour calmer les foules en usant et abusant du mot «responsabilité», force est de constater que la responsabilité, dans cette crise, était résolument du côté des leaders syndicaux qui ont su s’unir et organiser des manifestations sans débordements majeurs. Et qui «en appellent» aujourd’hui à Emmanuel Macron comme des assoiffés dans le désert. Cette situation est d’une tristesse à pleurer et elle augure très mal des quatre années à venir.

Συντάξεις: Ο Μακρόν και η στρατηγική της περιφρόνησης

Παραμένοντας απελπιστικά κωφός στα αιτήματα των ηγετών των συνδικάτων και την οργή των Γάλλων που αντιτίθενται στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, ο Πρόεδρος δείχνει ότι δεν έχει πάρει μαθήματα από τις κρίσεις που πέρασε η χώρα.

της Alexandra Schwartzbrod

δημοσιεύθηκε στις 8 Μαρτίου 2023

 Αν η εμπειρία είναι «το όνομα που δίνει ο καθένας στα λάθη του», όπως έγραψε ο Όσκαρ Ουάιλντ, τότε ο Εμανουέλ Μακρόν θα πρέπει να θυμάται ότι δεν είναι ποτέ καλό να περιφρονούμε τους ενδιάμεσους φορείς και ειδικότερα τα συνδικάτα. Σε αυτόν, πάντως, δύσκολα τα κατάφερε στο παρελθόν και παρεμπιπτόντως στη χώρα. Η κρίση των κίτρινων γιλέκων, ένα αδόμητο και χωρίς πλαίσιο κίνημα οργής που μπλόκαρε και διέλυσε τη Γαλλία για αρκετές εβδομάδες το 2018, στην αρχή της πρώτης πενταετούς θητείας της, προήλθε ακριβώς από αυτήν την περιφρόνηση, αυτή τη στρατηγική αποδυνάμωσης των τοπικών εκλεγμένων αξιωματούχων και των συνδικαλιστικών στελεχών. Και ο αρχηγός του κράτους είχε καταφέρει να τον ηρεμήσει μόνο κατεβαίνοντας στην αρένα, οργανώνοντας πλανόδιες συζητήσεις σε διάφορες πόλεις και κωμοπόλεις, τοποθετώντας τελικά τον εαυτό του στο επίπεδο ανδρών και γυναικών, εκείνος που είχε προτιμήσει να αναλάβει το ρόλο του Ζεύς.

Με αυτή την εμπειρία γιατί μένει κωφός στις απαιτήσεις των συνδικαλιστών που ζητούν απεγνωσμένα να τον συναντήσουν;

Μπορούμε να φανταστούμε την απάντηση: 

θεωρεί ότι του απομένουν δέκα μέρες για να σφίξει τα δόντια του, να δει τη Γαλλία να περνάει χωρίς να πτοείται μέχρι τη στιγμή που θα καταλήξει να ψηφιστεί το σχέδιο μεταρρυθμίσεων, 

κάτι που θα ωθήσει ορισμένα συνδικάτα να αφήσουν το υπόθεση και η γνώμη να προχωρήσουμε σε κάτι άλλο, θάνατο στην ψυχή. Μέχρι τότε, μη έχοντας τίποτα να τους προσφέρει, επιλέγει τη στρατηγική του βραχίονα της τιμής. Πώς να φανταστεί όμως ότι δεν θα αφήσει ίχνη; Αν λάβουμε υπόψη τους διάφορους υπουργούς που διαδέχτηκαν ο ένας τον άλλον για να ηρεμήσουν τα πλήθη χρησιμοποιώντας και καταχρώνται τη λέξη «ευθύνη», είναι σαφές ότι η ευθύνη, σε αυτήν την κρίση, ήταν αποφασιστικά στο πλευρό των συνδικαλιστικών αρχηγών που γνώριζαν πώς να ενωθούν και να οργανωθούν διαδηλώσεις χωρίς μεγάλες υπερβολές. Και που «καλούν» σήμερα τον Εμμανουέλ Μακρόν σαν διψασμένοι στην έρημο. Αυτή η κατάσταση είναι λυπηρό να κλαίει και προμηνύεται πολύ άσχημα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.