Σκέψεις παρόν παρελθόν μέλλον
Thoughts present past future
Δεν ξέρω πόσο "έζησα"
Δεν ξέρω αυτό αν αυτό που έζησα ήταν αυτό που (θα) ήθελα να ζήσω
Δεν ξέρω αν θα ζήσωΔεν ξέρω πόσο θα ζήσω
Δεν ξέρω τι θα συναντήσω στο επέκεινα
Δεν ξέρω τι θα συναντήσω στο επέκεινα
Δεν ξέρω ποιους θα αφήσω
Δεν ξέρω ποιους θα γνωρίσω
Δεν είμαι ψυχολόγος
Δεν είμαι ιατρός
Δεν είμαι artificial intelligence
Δεν είμαι τεχνοκράτης
Δεν είμαι επιστήμων
Δεν είμαι αιθεροβάμων;
Δεν είμαι αυτός που δεν γνωρίζω
Δεν είμαι ολοκληρωμένος σε τίποτα
Δεν ξέρω ποιους θα γνωρίσω
Δεν είμαι ψυχολόγος
Δεν είμαι ιατρός
Δεν είμαι artificial intelligence
Δεν είμαι τεχνοκράτης
Δεν είμαι επιστήμων
Δεν είμαι αιθεροβάμων;
Δεν είμαι αυτός που δεν γνωρίζω
Δεν είμαι ολοκληρωμένος σε τίποτα
Είμαι ένα σημείο του σύμπαντος άνευ ταυτότητας άνευ ορατότητας άνευ συντεταγμένων άνευ άνευ άνευ.. τροχιάς
Το ποιόν μου, η οντότητα μου αποτελείται από άπειρες πανέξυπνες(;) κουκκίδες που ενσωματώνουν το είναι μου άυλο και υλικό και πλέουν σε πελάγη υγρών και στερεών και πύρινων συμπάντων..
Το μέλλον μου έχει ήδη σκορπίσει στο σύμπαν το οποίο απορροφά αυτόματα το παρόν και το κάνει παρελθόν που με τρελαίνει.
Δεν προλαβαίνω να αποθηκεύω αγαπημένες στιγμές της ζωής με την ελπίδα ότι κάποτε να τις ξαναζήσω.
Πάντα με τον ένα (μνήμη ή φωτό) ή τον άλλο τρόπο αυτό έκανα πάντα.
Όχι copy paste.
Τι να πρώτο ενθυμιθώ;
Τα παιδικά μου χρόνια;
Τα πατρικά μητρικά και αδελφικά;
Στο χωριό;
Στη πόλη;
Στο νησί;
Τα σχολικά δημοτικά γυμνασιακά λυκειακά σπουδαστικά στην Ελλάδα ή το εξωτερικό;
Τους συμμαθητές;
Τους φίλους;
Τους συναδέλφους;
Τους συγγενείς;
Τις ωραίες γνωριμίες στον τουρισμό;
Τους ωραίους αγώνες στις Σχολές;
Τους ωραίους αγώνες του εργατικού κινήματος;
Του ωραίους αγώνες του φιλειρηνικού κινήματος;
Όλοι και όλα αποτελούν ένα πίνακα και άπειρα σημεία που υποτάσσονται στο πινέλο ενός άγνωστου γνωστού ζωγράφου που ασταμάτητα τυλιγμένος με το μανδύα ενός περίεργου μίγματος ματαιοδοξίας και αισιοδοξίας πετάει τις στιγμές σε ένα toile ή ένα συρτάρι με αναμνήσεις που το ανοίγει κάθε 20 χρόνια και ρίχνει μια ματιά!
Μα γιατί τι το θέλει το παρόν αφού γίνεται όπως είπαμε αυτόματα παρελθόν και δεν το προλαβαίνει;
Ναι υπάρχει ενδιάμεσο.
Αυτό που είναι άπιαστο αόρατο μια υλική ή άυλη ουτοπία μια σκιά που δεν υπάρχει που έρχεται και φεύγει με το πρώτο σκοτάδι όπως και εμείς.
Μόνο ένας ήλιος την επαναφέρει.
Μόνο ένα σκοτάδι την αναγεννά.
Συνεχίζεται η προσπάθεια επαφής καταγραφής με την πραγματικότητα που μας συγκινεί:
Μα τι μας συγκινεί;
Παιδιά.
Γυναίκα.
Γυναίκες.
Τέχνη.
Φιλοσοφία.
Ποίηση.
Φύση.
Χωριό.
Πόλις.
Επιστήμη.
Πρόοδος.
Ευ πολιτική
Ποιότητα (!)
Μα ο,τι αξίζει το κόπο
