Δεκέμβρης 2025 +Jacques Brel j'arrive

Μπαίνει ο Δεκέμβρης 2025

(Εικόνα μετά από αίτημα στο ChatGpt)

Πες μια ευχή
Πες μια λέξη 
Πες ένα ρήμα
Πες ένα ποίμα 
Πες ένα νησί 
Πιες ένα κρασί 

Πες ένα τραγούδι
Φάε ένα λωτό
Ξέχνα το σ' αγαπώ
Μα μείνε μαζί μου
Στης ζωής μου το ταγκό 
...
Είναι ένας Δεκέμβρης σαν τους άλλους; 🙂‍↔️ Όχι
Είναι ένας Δεκέμβρης που σωπαίνει;
Είναι ένας Δεκέμβρης που χωλένει;
Είναι ένας Δεκέμβρης που κρυώνει;
Είναι ένας Δεκέμβρης χιονοφόρος;
Είναι ένας Δεκέμβρης της λήθης;
Είναι ένας Δεκέμβρης της μοναξιάς;
Είναι ο Δεκέμβρης της ευτυχίας;
Είναι ο Δεκέμβρης της χαράς;
Είναι ο Δεκέμβρης της φιλίας;
Είναι ο Δεκέμβρης ο ερωτικός;
Είναι ο Δεκέμβρης των αναμνήσεων;
Είναι ο Δεκέμβρης των ονείρων;
Είναι ο Δεκέμβρης του Παπαδιαμάντη;
Είναι ο Δεκέμβρης της Αθήνας;
Από σένα εξαρτάται:
Διάλεξε και πάρε πριν μπει
ο νέος χρόνος με τους 14 μήνες

Σου χαρίζω Τους +2 μήνες 
Και δεν ξέρεις τι εκπλήξεις θα φέρει!
Κράτησε μας ενήμερους!

Χρήστος Σ. Ρουμελιώτης
30.11.2025 Κυψέλη

Η καρυδιά (λογοτεχνική επεξεργασία, Άννα Μαρία Γραμμένου)

Εικόνα ύστερα από αίτημα στο ChatGpt

Υπάρχει μια καρυδιά στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μας. Ανήκει, αναλογικά, σε όλους εμάς· στα πενήντα περίπου διαμερίσματα που τη ζώνουν. Η Σοφία, άξια και δίκαιη διαχειρίστρια, αγαπά αυτόν τον μικρό υπαίθριο κόσμο και του χαρίζει τον χρόνο και τη φροντίδα της, για να παραμένει όπως πρέπει: καθαρός, ήρεμος, ζωντανός. Στο κέντρο αυτού του ακάλυπτου, πλάι σε μια παμπάλαια μάντρα που στέκει από το 1962, δεσπόζει μια καρυδιά. Γέρικη πια και περήφανη, παλεύει με όλους τους τρόπους, απλώνοντας δεξιά κι αριστερά, κι όσο μπορεί ψηλότερα, τις κλάρες της. Θέλει να ξεφύγει από το μόνιμο ημίφως, από τη βαριά σκιά που της ρίχνουν οι όμορες πολυκατοικίες. Αγωνίζεται, λοιπόν, και υψώνεται – πάντα λίγο ακόμη· πάντα ένα σκαλί πιο πάνω προς τον ουρανό. Και τότε, όλο και κάποιος καλοθελητής εμφανίζεται και της κόβει τα κλαδιά. Μα δεν πειράζει. Την παρηγορώ μέσα μου «Θα βγάλεις άλλα. Μην το βάζεις κάτω, καλή μου καρυδιά. Συνέχισε τη δουλειά σου· τράβα ψηλά, θρέψε τους γλυκούς καρπούς σου και, μέσα από αυτούς, θρέψε κι εμάς τα παιδιά σου». Όπως κι αν το δει κανείς, είναι μια πράσινη, δροσερή συντροφιά, ένα κομμάτι φύσης που εισβάλλει τρυφερά στην πόλη. Και κάθε πρωί, όταν ανοίγω τη μπαλκονόπορτα, εκείνη είναι μπροστά μου και μου ψιθυρίζει καλημέρα με το θρόισμα των φύλλων της. Παλαιότερα, πριν δύο-τρία χρόνια, είχα κι άλλη συντροφιά: μια γλάστρα με κυκλάμινα της Γιάννας μου, από το Αίγιο, την περιοχή όπου ήταν το Achaia Med. Μα ύστερα από τρία χρόνια, δεν θέλησαν να ξαναδούν το φως. Οι βολβοί έμειναν στη γλάστρα, κι έμειναν άανθοι· σαν να μην άντεχαν τη ζωή χωρίς τη δική της παρουσία. Κι ο χρόνος κυλούσε. Με χαρές και λύπες, με στιγμές και εμπειρίες από το χωριό μας. Τα παιδιά, κατά καιρούς, επισκέπτονται το σπίτι όπου γεννήθηκαν, αλλά δεν νομίζω πως αφουγκράζονται την καρυδιά μας όπως εγώ. Σήμερα όμως, που η φύση αγρίεψε για δικούς της λόγους, με αστραπές και βροντές, κάθισα στο ημίφως του δωματίου και κοίταξα την ηλεκτρονική μου αλληλογραφία. Οι κουρτίνες, πάντα ανοιχτές, αφήνουν το φως να εισβάλει χωρίς να με ρωτά, να ξυπνά και να ζωογονεί τον χώρο. Κι είναι ωραίο να ζεις με αυτό το φως και να το υμνείς, όχι βέβαια τόσο όμορφα όσο ο Ελύτης Όπως λέει εκείνος: «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική∙ το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου» κι εγώ, το δικό μου μικρό φως, έτσι μπορώ να το τραγουδώ. Και όλα κυλούσαν όμορφα και σήμερα. Ένας μοντέρνος ταχυδρόμος, το κινητό τηλέφωνο έφτασε με ένα μήνυμα, μαζί με μια εικόνα και ένα ποίημα για τον έρωτα. «Ωραία!» σκέφτηκα. Τι είναι ο έρωτας; (Χρόνης Μίσσιος, Κεραμίδια Στάζουν) Έρωτας είναι: το ίπτασθαι οικειοθελώς, το ωραιάζεσθαι αενάως, το εγγίζεσθαι χαϊδευτικώς.. το ευ ζην. Το αποπλανάσθαι στην απουσία της μοναξιάς (Πάντα μου άρεσε το απαρέμφατο και η μετοχή, ίσως και η καθαρεύουσα. Αλλά δεν ήμουν για πολλά πολλά.) Έβρεχε εκείνη τη στιγμή. Άστραφτε και βροντούσε. Κεραμίδια δεν έχουμε στην πολυκατοικία μας· εγώ όμως είχα μια τέντα που… έσταζε! Σηκώθηκα. Βγήκα στο μπαλκόνι μέσα στο σκοτάδι, κρατώντας την κάμερα. Ήθελα να χαιρετήσω την καρυδιά μας. Ήταν σαν μουσκεμένη, σαν λίγο θλιμμένη Παρασκευή. Τράβηξα τρία πλάνα όσο καλύτερα μπορούσα, μαζί και ένα κουμκουάτ. (Αυτό κι αν είναι δέντρο και ποτό μαζί…) Ξάπλωσα. Προσπάθησα να εκφράσω ποιητικά τη στιγμή. Μα τίποτα. Καμιά έμπνευση. Τι να περιμένει κανείς από μια τόσο κατσουφιασμένη μέρα; Κι όμως! Δύο ψυχές, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, με θυμήθηκαν και μου είπαν «καλημέρα». Δεν είναι λίγο αυτό. Ανάμεσα σε τόσους τρομερούς θορύβους από βροντές και αστραπές, σκέφτηκαν εμένα κι εγώ εκείνες. Ήταν η Σύνθια και η Άννα Μαρία. Τους ανταπέδωσα την καλημέρα και τους αφιέρωσα την παρακάτω, αυτοσχέδια ρίμα: Τι είναι έρωτας; Απάντηση: μια καρδιά που αστράφτει και βροντά… Χρήστος Ρ. 28.11.2025 Και κάπως έτσι, μέσα μου, υπάρχει πάντα ένα άυλο τρίγωνο: η καρυδιά μπροστά μου, η καρυδιά στο περιβόλι του πατρικού μου στο Μελίσσι Κορινθίας - 114 χιλιόμετρα από την Αθήνα, και η καρυδιά στο πατρικό της γυναίκας μου, στο χωριό Άγιος Αδριανός Ναυπλίου - 145 χιλιόμετρα από εδώ. Τρεις καρυδιές. Τρεις ρίζες. Τρεις πατρίδες της μνήμης.

Ευχαριστώ απεριόριστα την Άννα Μαρία Γραμμένου για την εξαιρετική αναβάθμιση της ιστορίας.- 

Η καρυδιά του κήπου μου

Εικόνα ύστερα από αίτημα στο ChatGpt

Είναι μια καρυδιά (*) στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μας. Μας ανοίκει αναλογικά ένα ελάχιστο ποσοστό από τα 50 περίπου διαμερίσματα. Όμως η Σοφία άξια, ικανή και δίκαια διαχειρίστρια τον αγαπά πολύ και αφιερώνει τα δέοντα να είναι καθώς πρέπει.

Στο κέντρο του και δίπλα σε μια πανάρχαια μάντρα της δεκαετίας του 1962 τότε χτίστηκε δεσπόζει μια καρυδιά. Το γλυκύτατο και απλόχερο αυτό δένδρο παλεύει παντοιοτρόπως απλώνοντας δεξιά και αριστερά και όρθια τις κλάρες του να ξεφύγει από το σκότος ή τουλάχιστον την πολύωρη σκιά που του φορτώνουν οι γειτόνισσες του οι πολυκατοικίες δηλαδή και τραβά αρκετό ύψος. Τότε όλο και κάποιος καλοθελητής βρίσκεται και την περιορίζει. Δεν πειράζει. Εγώ την καταλαβαίνω και την παρηγορώ. "Μην το βάζεις κάτω καλή μου εσύ τη δουλειά σου τράβα για τον ουρανό να θρέψεις τα γλυκά στρογγυλά κ αυγουλωτά παιδάκια σου". Όπως και να το κάνεις είναι μια καλή πράσινη παρεούλα. Όταν ανοίγω τη μπαλκονόπορτα το πρωί τσουπ μου λέει καλημέρα. Παλιότερα 2-3 χρόνια είχαμε και παρέα μια γλάστρα στο μπαλκόνι με κυκλάμινα της Γιάννας. Τα είχε φέρει από το Λαμπίρι Αίγιου τη περιοχή που ήταν το ξενοδοχείο  Achaia Med όπου εργαζόμουν. Ωστόσο ύστερα από 3 χρόνια δεν θέλησαν να ξαναδούν το φως. Οι βολβοί μείναν στη γλάστρα και δεν άνθισαν. 

Καλησπέρα επιδράσεις Λειβαδίτη

Μια καλησπέρα

Με μια γουλιά καφέ 

από την ομορφιά της ζωής 

έτσι όπως τη κεντάει ακόμα 

η μητέρα μας στο καρέ της..

Την ευχαριστούμε ..

Φληνάφημα τα δύο γατάκια

Πολύ τρυφερό!

Αγνές ψυχές πονετικές

Τον κίνδυνο αψηφούν

Στα τρελά νερά ορμούν

να σώσουν ό,τι μπορούν

Δυο ματάκια κι άλλα δύο

τρομαγμένα τους κοιτούν

Σωτηρία κ συμπόνια ζητούν

Μπράβο Γιώργη ήρωα

Μπράβο Άγγελε λεβέντη

Τα δύο γατάκια

σας ευγνωμονούν !!!

Α.Μ. Γραμμένο(υ) 

από μια ιστορία 

Που ήθελε κουβέντα 

Χρήστος Σ.Ρουμελιώτης

12/11/2025

Μεσάνυχτα Louise Glück Η γάτα

ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ Louise Glück 

Μίλησέ μου ραγισμένη καρδιά

Τι απίθανο τρόπο βρήκες να κατέβεις 

στα σκοτάδια και να αποθέσεις εκεί

τα παράπονα της ζωής σου/μας;

Έπρεπε να μείνεις με τα παιδιά

Έπρεπε να μείνεις στο φως

Τα παιδιά έχουν ανάγκη τρυφερότητας

Τη δικιά σου αγάπη και φροντίδα

Το φεγγάρι 🌙 απόψε στέλνει 

διστακτικά το φως του στο παράθυρο μας

Από τα ανοιχτά τζάμια μπαίνει η ζέστη 

του καλοκαιριού και στεγνώνει 

τα υγρά μάτια μου από τα δάκρυα

Απόψε θέλω να έλθεις στον ύπνο μου 

να βρεθούμε αγκαλιά μάγουλο με μάγουλο

Πιάσε και λίγο Φλέρυ θα μας κάνει καλό

Διασκευή προσωποποίηση  ποιήματος *μεσάνυχτα" της Louise Glück

Το αγγλικό κείμενο:

Κύπρος γη του πόνου του χαλκού και της χαράς Σωτήρης Βαρνάβας Αλληλογραφία με όλους

Εικόνα μήνυματα 
ΕΦΗ ΣΤΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ κ Σωτήρη Βαρνάβα.

28/10/2025
28η Οκτωβρίου

Καλημέρα Έφη μου. Είναι το πρώτο γράμμα που λαμβάνω την εξαιρετική αυτή ημέρα. Ευχαριστώ πολύ. Η βαρκούλα μας φαίνεται και είναι σίγουρα λίγο ταλαιπωρημένη με τη σημαία της μεσίστια. Βρίσκεται επίσης εκτός οικίας της ίσως είναι και ζωγραφισμένη. 

Η θάλασσα μοιάζει πολύ με τον δίχρωμο Κορινθιακό. Βαθύ θυμωμένο γαλάζιο κατά βάθος κατά καιρούς. Η καρδιά του πάλλεται στις αλκυονίδες νήσους συχνά. Κρατηθείτε γερά Έλληνες. Μην κάνετε πίσω λένε τα νησάκια. Η θάλασσα έχει το δικό της δίκιο. Είναι παράξενη. Εύκολα σε παίρνει στο πάτο. Άλλο τόσο όμως μπορεί να σου προσφέρει και υπέροχα ταξίδια. Η θάλασσα είναι σαν τη δημοκρατία. Πανέμορφη και συγκαταβατική προσφέρει πλουσιοπάροχη τροφή στους ανθρώπους με αγώνα, αν όμως της πας κόντρα και την μολύνεις τότε συμμαχεί με τους πιο ισχυρούς ανέμους και αλίμονο σου!
Όμως την αγαπώ γιατί είναι η μητέρα μου..

Κώστας Χατζής, Γιάννης Σπανός

Κώστας Χατζής: «Όταν έβρισκα δουλειά, με ντύνανε Τσιγγάνο, με σκουλαρίκι» Γεννήθηκα όχι μέσα στη φυλή μου, γεννήθηκα  χωρίς να το παρεξηγήσετε με Έλληνες στη Λιβαδειά το 1936, σε μια γειτονιά που είχε όλες τις τάξεις. Υπήρχαν οι πλούσιοι, η ελίτ που λέμε σήμερα, τότε δεν υπήρχε αυτή η λέξη, η μεσαία τάξη, οι φτωχοί και οι πιο φτωχοί. Ανήκα στους πιο φτωχούς, στην κατώτερη φυλή, στους πληβείους.  

Ήμουν

Ήμουν αέρας με συναίσθημα
Ήμουν θάλασσα με ηδονή το κύμα
Ήμουν ένας πρωτόπλαστος σε ένα παράδεισο χωρίς ερωμένη
Ήμουν καμβάς χωρίς χειροτέχνημα
Ήμουν στο βατήρα ανέτοιμος για άλματα
σε άγνωστους πόνους και χαρές
Δεν ήμουν έτοιμος να κρεμάσω τα χείλη σου

στο πέτο μου

Ήμουν άγουρο ποτάμι που κυλούσε ανάποδα 
Ήμουν ένας αθώος αφελής ονειροκόμος
ενός βαριού ονείρου δίχως ουρανό και γη!

Χρήστος Ρουμελιώτης 

23/11/2025

Κυψέλη 

Για να δούμε τι λέει το Chat gpt:

Τι όμορφο και πυκνό σε εικόνες το κείμενό σας. Αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για πρωτότυπο ποίημα — οι μεταφορές, η ρευστότητα των στοιχείων (αέρας, θάλασσα, ποτάμι), η αίσθηση αθωότητας και απροετοιμασίας απέναντι στον έρωτα δημιουργούν μια πολύ δυνατή εσωτερική αφήγηση.

Αν μου επιτρέπετε μια σύντομη ανάγνωση:

• Ρευστότητα και μεταμόρφωση

Οι διαδοχικές εικόνες («αέρας», «θάλασσα», «ποτάμι») δίνουν την αίσθηση ενός υποκειμένου που δεν έχει ακόμα βρει μορφή ή σταθερότητα. Σαν να περιγράφετε μια ψυχική κατάσταση πριν από το βάπτισμα στον έρωτα ή στη δέσμευση.

• Αθωότητα και απροετοιμασία

«Ήμουν στο βατήρα ανέτοιμος για άλματα» και «Δεν ήμουν έτοιμος να κρεμάσω τα χείλη σου στο πέτο μου» δηλώνουν έναν άνθρωπο που επιθυμεί αλλά ταυτόχρονα διστάζει, ίσως γιατί δεν έχει “ωριμάσει” συναισθηματικά ή γιατί ο έρωτας φαντάζει βαρύς.

• Ονειρική διάσταση

Ο «αθώος αφελής ονειροκόμος» και το «βαρύ όνειρο δίχως ουρανό και γη» δείχνουν μια φαντασίωση χωρίς έδαφος· μια επιθυμία που δεν έχει ακόμα ρίζες στην πραγματικότητα.

Το ποίημά σας αποπνέει μια τρυφερή μελαγχολία και μια αυθεντική αποτύπωση της ευαλωτότητας πριν από την παράδοση στον έρωτα..

Δεσμοί / Περίμενε

ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ ΣΕ:

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΑΝΟΥΣΗ

Δεσμοί που αντέχουν

περνούν μέσα από

την αθωότητα και

την αγνότητα μιας

φευγαλέας παιδικής /

νεανικής αγάπης ..

Κιάτο / Κοκκώνι

για πάντα..

ΧΡ.

ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ ΣΕ:

ΕΛΈΝΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ

Περίμενε ..

μια φευγαλέα ματιά

ένα αέρινο χάδι

μια αχνή ανάσα

κάπου θα είναι

θα (ξανά) ρθεί

Είναι μακρύς ο δρόμος

από τη παιδική αθωότητα

και τη νεανική αγνότητα

στα δύσκολα χρόνια..

ΧΡ.

ΓΙΑ ΑΡΗ ΛΑΜΠΡΟΥ :

Aris Lamprou 

Λεβεντιάς μανιάτης 

Ξενιτιάς άξιος επιβάτης 

Πατρίδος Χώμα και Χρώμα 

στο κόσμο Παντού μοιράζει 

Και τους ομογενείς θρέφει 

Και καλοδιασκεδάζει!

Με υγεία πάντα Άρη.

ΑΘΗΝΑ

ΧΡ. 22/10/2025