Παίρνω τις ρόδες μου στον ώμο

Παίρνω τις ρόδες μου στον ώμο

Φορτωμένος - νες με το χρόνο

Κυλάω στου χωριού το μονοπάτι

Πάω για καφέ κουλούρι κ ραχάτι

"Ευχαριστούμε αφέντη" μου λένε

Διανύσαμε μεγάλες αποστάσεις

Γνωρίσαμε κράτη αγάπες πάθη δάση

Για τα λάθη διαθέτουμε μ* καλάθι

Παίρνω τις ρόδες μου στον ώμο

Αγκαλιά με το μόχθο και το πόνο

Σταματώ στο πλάτανο από κάτω

κάτι να γράψω για να μη το ξεχάσω

Μέσα μου φέρω πολλά cd με αρχεία

Στη διαπασών του Αριστοφάν τα ηχεία

Μια ζωντανή στο τοίχο φωτογραφία

Πατέρας μάνα κόρη .. ησυχία ..

Στην παλιά την κατοικία

τοίχοι διαβάζουνε βιβλία

Πινέλα γράφουνε ιστορία

Κι η ζωή λέγεται λογοπαιγνεία

Χρήστος Σ. Ρουμ.

Άγιος Αδριανός

9-9-2025

Labels: Άγιος Αδριανός, 

Γιάννα, Ποδήλατο, Gianna

μ*=μικρό ή μεγάλο 

διαλέξτε!

"Πάω για καφέ" στο Κοκό 

Ένθετο:

"Σπίτι μου, σπιτάκι μου
και φτωχοκαλυβάκι μου.
Χώρα που γεννήθηκα
ποτέ μου δε σ’ αρνήθηκα.

Σπίτι μου σπιτάκι μου
αγιάτρευτο μεράκι μου
κι αν τον κόσμο γύρισα
κοντά σου ξαναγύρισα.
Της γειτονιάς μου τα παιδιά
φέραν λουλούδια και κλαδιά.

Ο κήπος γέμισε πουλιά
κι έγινε η μέρα Πασχαλιά.
Της γειτονιάς μου τα παιδιά
φέραν τα τέσσερα κλειδιά.
Το σπίτι γέμισε με φως
κι έγινε ο ήλιος αδερφός..."
Ν. Γκάτσος

(Σεφέρης)

Έπρεπε να φτάσω
στο κατώφλι της αυτοκαταστροφής
για να καταλάβω
πως το σπουδαίο δεν είναι
ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας,
ονειροπολώντας μιαν άλλη
πιο ενδιαφέρουσα,
αλλά να κάνουμε να λαλήσει
τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε,
την καθημερινή, την ταπεινή,
την ανθρώπινη,
όπου το καθετί
που μπορούσε να γυρέψουμε
πρέπει να υπάρχει.
Σ’ αυτή τη δική μας ζωή,
την αναφαίρετη και μοναδική
(αφού κανένας άλλος δεν την έχει)
που δίνει το χυμό στα έργα μας
και τα κάνει όμοια μ’ εμάς,
πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε
το θαύμα.

Γιώργος Σεφέρης
Από το βιβλίο: ΜΕΡΕΣ Α΄