Τζένη Καρέζη, Γιάννα, Γιώργος Παναγιωταράς, Ένθετο

• Η Γιάννα την συμπαθούσε ιδιαίτερα ίσως ήταν το alter ego της και που μοιραία είχαν την ίδια τύχη..

<<Στα χείλη μου έρχεται και φωλιάζει
η λέξη ''γιατί''. Πόσο μάταια μου φαίνονται όλα πια. Τίποτα δε σε συντροφεύει. Καμιά επιτυχία, καμιά Επίδαυρος, κανένα  "σπουδαία ηθοποιός'', κανένα χειροκρότημα
τη δύσκολη ώρα. Τη στιγμή αυτή του κινδύνου, την κορυφαία στιγμή της ζωής σου,
καταλαβαίνεις πως αυτό που έχεις κερδίσει
είναι η ανθρώπινη συμπαράσταση. Για μένα ήταν αυτός ο άνθρωπος που δεν έφυγε ούτε λεπτό από δίπλα μου, που ήταν πιο μαζί μου,
απ' όσο ήμουν εγώ με τον εαυτό μου. Ο Κώστας είναι ό,τι πιο σημαντικό κέρδισα στη ζωή μου, η σχέση αυτή, μαζί βέβαια με το παιδί μου. Και εύχομαι σε κάθε άνθρωπο
να βρει αυτό που βρήκα εγώ στη δύσκολη στιγμή. Τρία χρόνια ταλαιπωρούμαι
με σοβαρό πρόβλημα στην υγεία μου.
Στις πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής
ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά.
Άλλος ξορκίζει το κακό φωνάζοντας,
άλλος βγάζοντας την απελπισία του, άλλος σιωπώντας και μαχόμενος καρτερικά. Αυτή η τελευταία, είναι η δική μου περίπτωση. Μαζί με την οικογένειά μου θα αγωνιστώ για την υγεία μου, για τη ζωή μου και για την επάνοδό μου στη σκηνή. Θέλω να ζω με τους δικούς μου. Θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Να αγαπώ και να με αγαπούν. Δε χάνονται αυτά. Δεν πρέπει
να χαθούν. Δε θέλω να χαθούν. Και πάντα θα ελπίζω.>> Τζένη Καρέζη.-
Σαν σήμερα, το 1992, έφυγε από τη ζωή.

---

• ΕΝΘΕΤΑ: ΓΙΆΝΝΑ ΣΚΊΤΣΟ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΧΤΗΣΤΟΥ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ ΓΙΟΥ ΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΣ ΧΡΗΣΤΟΥ (ΣΥΖΗΓΟΥ ΜΟΥ) ΚΟΣΜΕΊ ΤΗΝ ΕΙΔΟΔΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΚΟΥ ΤΗΣ.

ΕΝΘΕΤΟ

ΠΊΝΑΚΑΣ ΖΩΓΡΆΦΟΥ ΣΤΙΧΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΔΕΣ ΛΙΝΚ ΑΠΟ ΣΟΥΛΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ 

• ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ

Έρωτας κ αγάπη 

Παράπονο κ μελαγχολία

Από ένα στίχο να κρυφτούν

Μα ο πόνος της καρδιάς

Στον καμβά μιας ζωγραφιάς

(Το tableau του peintre)

(στο πίνακα του ζωγράφου)

Διάλεξε παντοτινά να μείνει!

Σχόλιο μου στην ποιητική 

ανάρτηση ωραίο ποίημα 

Μιας άγνωστης ποιήτριας

Πρόσφατα συνδέθηκαμε

Στη φουμπούκα

ΣΟΥΛΑς ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ 

ΔΕΣ ΕΔΩ:

https://www.facebook.com/share/v/1HYV2xGfAM/

• ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΑΓΩΤΑΡΑΣ από ΧΑΛΚΊΔΑ κουρέας στη Αθήνα  
• ΣΥΓΚΥΡΙΕΣ

Απάντηση στο μέσσαντζερ 

σε εορτάζουσα Παρασκευή 

Βούλα Μπάρτζη Βασιλικό 

Που μου έστειλε τριαντάφυλλα ..

Μούστειλες 3αντάφυλλα 

Γιομάτα ζωή κι υγεία 

Κόκκινα κ ροζ του πάθους 

της γιορτής και της ευτυχίας

Ανταπεστέλλω κγώ

30 φύλλα σπάνια 

μιας άλλης εποχής 

αληθινά πλασμένα 

με τέχνη και αγάπη 

από τα χεράκια 

μιας όμορφης κυρίας 

Της κυρίας Ευαγγελίας(*)

(*) Σύζυγος Γιώργου

Παναγιωταρά καλού μου

Γειτόνου που είχε για φεντικά: 

Το Μίμη κ τη Χαρούλα 

Την Ειρήνη κ τη Λευκή (**)

του πιο φημισμένου οίκου 

Πουλούδη στην Αθήνα!

Που κατασκεύαζε τριαντάφυλλα

νυφικών του καλλιτεχνικού και

Βασιλικού κόσμου της εποχής!

(**) Χαρούλα: νουνά

του αδελφού μου που συγκυριακά ανακάλυψα

χτες στο σπίτι του που με

κάλεσε για καφέ και

μου μίλησε για τα έργα 

της σ. συντρόφου του!

Θα ακολουθήσει ιδιαίτερη σελίδα για το γείτονα Γιώργο Παναγιωταρά μάγο των δακτύλων και των κεφαλών (κουρέας, μπαρμπέρης)

• ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΓΙΩΡΓΟ.
• ΥΠΟ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

Καραγιώργη Σερβίας ..

Kουρεμα 4 δραχμές 

Ξύρισμα 2

Κούρεμα και ξύρισμα 5 και κάτι

Σκοντο δε έκανα

Μετά όμως ναι

Απόλλωνος ..

Κούρεμα 17 ευρω

Ξύρισμα 10

Λούσιμο 5. 

Είμαι ζάχαρη εδώ

Ευαγγελία 23

Γιώργος 25

Δουλειές

Κουρέας από μωρό παιδί

Σε κάποιο μαγαζί 

Χαλκίδα 

Κάτω από τη γέφυρα.

Ξέρω το Σκαρίμπα 

Είχε πολλά αδέλφια 

Ήταν τελωνειακός 

Μελαχρινός μετρίου αναστήματος

Του άρεσαν τα ταβερνάκια

Με τη καλή ρετσίνα 

Είχε πολλούς φίλους

Τα έπινε με το πατέρα μου

Σταμάτη 

Λιμενικό ταμείο 

Άνοιγε τη γέφυρα 

Ερασιτέχνης ψαράς 

Πούλαγε ψάρια

Δίπλωνε η γέφυρα

Τη τραβαγανε 2 από τη μια

Και 2:από την αλλη

Κάποιος ζήτησε κουρέα

Στα 18! Σε πήρε στο μαγαζί

Είχε μια κόρη πιο μικρή ή 

Ήταν από την Ερέτρια 

Είχε κτήματα πολλά 

Από άλλη γυναίκα 

Δεν της έδινα σημασία 

Με τη σκέψη να την παντρευτώ

Μια Βλάχα με στάμνα 

Μου την είχανε στημένη

Η κουμπάρα 

Ιστορία στην Ερέτρια

Το θέατρο 

1 χρόνο έζησα στην Ερέτρια

Έφυγα από Χαλκίδα το '58

Γεννήθηκα το '36

18 χρόνων στο κουρείο ρίχνει χιόνι 

Στη γέφυρα πνιγόταν μια κοπέλα 

Μαθήτρια στην εμπορική την

Έσωσα από βέβαιο πνιγμό

Έπεσα στα νερά να τη σώσω

Εγώ ταξιδέψει 

Ατλαντικό έχω περάσει 4 φορέας 

Ναύτης σε παπόρι

Χαβάη

Περλ Χάρμπορ

Αυστραλία

Πολυνησία

Ταυλανδη

Σιγκαπουρη

Καναδάς

Νέα Υόρκη παράνομος 

Μοντεβιδέο

Παναμάς πέρασα 4 φορές

Μπαγκλαντές 

Τέτοια πείνα δεν έχω ξαναδεί.

Ουρά για λεφτά που έδωσα 

Δεν θα ξεχάσω τα μάτια του 

Για την καλοσύνη που του έδειξα 

Έδινα και κονσέρβες κλπ από καράβι 

Τη Βαγγελια τη γνώρισα

Στου Πουλουδη

Νυφικά μέχρι και βασιλείς

Όλου του

Ειρήνη

Λευκή 

Δήμητρα αδελφές

Η Δήμητρα είχε παιδιά 

Πήτερ ο άντρας της

Όταν ήμουν μικρός

Μπήκα σε ένα καράβι

Κύκνος και Ιτέα 

Πούλαγα στραγάλια

Σκόπια και Ερμού 

Βάφτισαν τον αδελφό μου στη Χαλκίδα

Ναυτάκι

Και γνώρισα τη Ευαγγελία 

Τα εργαλεία κατασκευής τεχνιτών 

Λουλουδιών υπάρχουν και φυλάσσονται στο σπίτι ..

ΥΠΟ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΊΑ 

.....

3/8/2025

ΕΝΘΕΤΟ: Παναγιώτης Καστέλος

https://www.facebook.com/share/19E5f5eb4s/

Η μελαγχολία των εξήντα και η ευτυχία του «έως τώρα»

Κάπου εκεί, στη στροφή των εξήντα, η ζωή αλλάζει χρώμα. Δεν είναι πια φωτεινή και θορυβώδης όπως στα νιάτα, ούτε πεισματικά δραστήρια όπως στα σαράντα. Είναι ήρεμη, σαν φθινοπωρινό απόγευμα. Ο ήλιος χαμηλώνει, μα το φως του είναι πιο ζεστό, πιο σιγανό, πιο αληθινό.

Η μελαγχολία στα εξήντα δεν είναι σκοτεινή· είναι βελούδινη. Σαν παλιό κρασί, πικρίζει μα σε ζεσταίνει. Είναι εκεί όταν αναπολείς τους φίλους που χάθηκαν, τα όνειρα που έμειναν στο προσχέδιο, τις αποφάσεις που πήρες — ή δεν τόλμησες να πάρεις. Δεν θρηνείς για το χρόνο· τον συλλογίζεσαι, σαν παλιό γνωστό που έφυγε χωρίς αντίο.

Το σώμα κουβαλάει πια τις αποσκευές του χρόνου: γραμμές στο πρόσωπο, γόνατα που λυγίζουν λίγο πιο εύκολα, νύχτες που δεν κοιμούνται όπως παλιά. Μα η ψυχή… η ψυχή γίνεται πιο καθαρή. Ξέρει πια τι έχει σημασία και τι όχι. Ξέρει να σωπαίνει, να συγχωρεί, να περιμένει.

Και μέσα σ’ αυτή τη βουβή ωριμότητα, ανθίζει μια παράξενη, σχεδόν απρόσμενη ευτυχία. Η ευτυχία του να έχεις ζήσει. Του να έχεις αγαπήσει — ακόμα κι αν πόνεσες. Του να έχεις δώσει — ακόμα κι αν δεν σου το ανταπέδωσαν. Του να έχεις αντέξει — ακόμα κι όταν δεν πίστευες ότι θα τα καταφέρεις.

Στα εξήντα, δεν κυνηγάς πια την κορυφή· στέκεσαι και κοιτάς το μονοπάτι. Και λες: «Ήμουν εδώ. Πέρασα. Άφησα σημάδια. Άκουσα τη ζωή να με φωνάζει με τ’ όνομά μου.»

Μπορεί να μην είναι όλα τέλεια, μα είναι δικά σου. Και μόνο το γεγονός ότι στέκεσαι ακόμα όρθιος, με καρδιά ανοιχτή, είναι νίκη. Είναι ευλογία. Είναι ποίηση.

Χρήστος Ρουμελιώτης Σχόλιο.

Μερικά από αυτά ισχύουν διαφέρουν και οι ηλικίες προς τα πάνω λίγο χρόνο καθυστέρηση δεν πειράζει..

Παναγιώτης Καστέλλος 

φυσιολογικά, βλέπαμε τη τρίτη ηλικία δεν ξέραμε δεν δίνανε σημασία. Τώρα τη ζούμε. Τα φάρμακα συντηρούνε επίσης τις όποιες ψευδαισθήσεις μακροβιοσημότητας. Ας αφήσουμε κάποια σκόνη/ίχνη ανθρωπιάς του περάσματος μας μισοθαμένα έστω από τα λάθη και τις παραλήψεις μας.