Simultaneites

Vassilis Marros

Simultaneites

Les canons tonnent dans la nuit

On dirait des vagues tempête

Des coeurs où pointe un grand ennui

Ennui qui toujours se répète

Il regarde venir là-bas

Les prisonniers l’heure est si douce

Dans ce grand bruit ouate très bas

Très bas qui grandit sans secousse

Il tient son casque dans ses mains

Pour saluer la souvenance

Des lys des roses des jasmins

Eclos dans les jardins de France

Et sous la cagoule masque

Il pense a des cheveux si sombres

Mais qui donc l’attend sur le quai

O vaste mer aux mauves ombres

Belles noix du vivant noyer

La grande folie en vain vous gaule

Brunette écoute gazouiller

La mésange sur ton épaule

Notre amour est une lueur

Qu’un projecteur du cœur dirige

Vers l’ ardeur égale du coeur

Qui sur le haut Phare s’ érige

O Phare-fleur mes souverains

Les cheveux noirs de Madeleine

Les atroces lueurs des tirs

Ajoutent leur clarté soudaine

Α tes beaux yeux O Μadeleine !

Calligrammes

Gillaumme Apolinnaire

Δια-σταύρωση …ριμών

ΧΡ

Οι κανονιές τη νύχτα σχίζουν

Σαν άγρια κύματα π’ αφρίζουν

Ο πόνος τις καρδιές κομματιάζει

Πόνος που εκεί μόνιμα ουρλιάζει

Οι ώρες κυλούν

Οι φυλακισμένοι σκυφτοί περπατούν

Το αβέβαιο μας (τους) περιμένει

Σαν σκόνη απ’ τον ουρανό φερμένη

Το κράνος του κρατάει στα χέρια

Σαν λουλούδια ή …περιστέρια

Τριαντάφυλλα κρίνα και γιασεμί

Άνθισαν και πάλι στο Paris (παρί)

Και κάτω από τη μάσκα η κουκούλα

Θυμάται τα μαλλιά της τα σκούρα

Αλλά ποιος στην αποβάθρα άραγε τον περιμένει

Ω μαύρη θάλασσα κυματο-φορεμένη !

Ω καρποί ωραίοι στρογγυλευμένοι καρποί

Κανέναν δεν θ’ αφήσω να σας πειράξει

Άσε μικρό μου μελαχρινάκι

Στον ώμο σου να τιτιβίσει το πουλάκι…

Η αγάπη είναι λάμψη

Η λάμψη είναι Φάρος

Ο Φάρος είναι πάθος…

Που σημαίνει Σωτηρία

Φάρος Λουλούδι Σωτηρία

Eίσαι για μένα ωραία μου Κυρία

Η λάμψη των πυρών η φοβερή

Την ματιά σου Ω Μανταλένα

Δεν μπορεί να-νταγωνιστεί !

Από τη συλλογή "Καλλιγράμματα " του Γκιγιώμ Απολιναίρ

Χρήστος Ρουμελιώτης

Πέμπτη, 29 Νοεμβρίου 2007

9:24:19 μμ

LE CHANT D' AMOUR

LE CHANT D' AMOUR

VOILÀ de quoi est fait le chant symphonique de l'amour qui bruit dans la conque de Vénus

Il y a le chant de l'amour de jadis

Le bruit des baisers éperdus des amants illustres

Les cris d'amour des mortelles violées par les dieux

Les virilités des héros fabuleux érigés comme des cierges vont et viennent comme une rumeur obscène

Il y a aussi les cris de folie des bacchantes folles d'amour pour avoir mangé

l'hippomane secrété par la vulve des juments en chaleur

Les cris d'amour des félins dans les jongles

La rumeur sourde des sèves montant dans les plantes tropicales

Le fracas des marées

Le tonnerre des artilleries où la forme obscène des canons accomplit le terrible amour des peuples

Les vagues de la mer où naît la vie et la beauté

Et le chant victorieux que les premiers rayons de soleil faisaient chanter à Memnon l'immobile

Il y a le cri des Sabines au moment de l'enlèvement

Le chant nuptial de la Sulamite

Je suis belle mais noire

Et le hurlement de Jason

Quand il trouva la toison

Et le mortel chant du cygne quand son duvet se pressait entre les cuisses bleuâtres de Léda

Il y a le chant de tout l'amour du monde

Il y a entre tes cuisses adorées Madeleine

La rumeur de tout l'amour comme le chant sacré de la mer bruit tout entier dans le coquillage

Guillaume Apollinairen (1913-1918)

Ερωτικό τραγούδι

Υπέρ + βάση = Υπέρβαση ΧΡ

Αφροδίτη άνοιξε

Άνοιξε το κογχύλι σου

Ν’ ακουστεί το τραγούδι του έρωτα

Του έρωτα του παντοτινού και

Του έρωτα των φιλιών των χαμένων εραστών…

Του έρωτα των κραυγών των πολεμόχαρων θνητών και

Του βρόντου των κανονιών της αγάπης των λαών…

Άνοιξε Αφροδίτη το κογχύλι σου ν’ ακουστούν:

Οι ερωτικές κραυγές των μεθυσμένων από τα όργια Μαινάδων !

Οι ερωτικές κραυγές των Μαινόμενων Λεοπαρδάλεων !

Οι φωνές των Σαμπίνων την ώρα της απαγωγής των…

Αφροδίτη άνοιξε !

Άνοιξε το κογχύλι σου !

Ν’ ακουστεί το τραγούδι του έρωτα

Του ήχου των κυμάτων και του φωτός που γεννούν την ομορφιά…

Του ήχου των ερωτικών χυμών των τροπικών φυτών και

Του ανδρισμού των άσεμνων ηρώων των μυθικών…

Της μελωδίας του ύμνου των ηλιαχτίδων υπέρ του Μέμνωνα και

Του νυφικού τραγουδιού των Σουλαμιτών στο γάμο της Κανά…

Αφροδίτη άκου !

Την κραυγή του Ιάσωνα τη στιγμή που βρίσκει το Χρυσόμαλλο δέρας !

Τα ουρλιαχτά των Σειρήνων και τη σιωπή του Οδυσσέα !

Το τραγούδι της γοργόνας και τη σιωπή του Μέγα Αλέξανδρου !

Μανταλένα είσαι η Αφροδίτη μου !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, 29/11/2007

Abri-caverne Apolinnaire

Calligrammes

Abri-caverne

Je me jette vers toi et il me semble aussi que tu te jettes vers moi

Une force part de nous qui est un feu solide qui nous soude

Et puis il y a aussi une contradiction qui fait que nous ne pouvons nous apercevoir

En face de moi la paroi de craie s'effrite

Il y a des cassures

De longues traces d'outils traces lisses et qui semblent être faites dans de la stéarine

Des coins de cassures sont arrachés par le passage des types de ma pièce

Moi j'ai ce soir une âme qui s'est creusée qui est vide

On dirait qu'on y tombe sans cesse et sans trouver de fond

Et qu'il n'y a rien pour se raccrocher

Ce qui y tombe et qui y vit c'est une sorte d'êtres laids qui me font mal et qui viennent de je ne sais où

Oui je crois qu'ils viennent de la vie d'une sorte de vie qui est dans l'avenir dans l'avenir brut qu'on n'a pu encore cultiver ou élever ou humaniser

Dans ce grand vide de mon âme il manque un soleil il manque ce qui éclaire

C'est aujourd'hui c'est ce soir et non toujours

Heureusement que ce n'est que ce soir

Les autres jours je me rattache à toi

Les autres jours je me console de la solitude et de toutes les horreurs

En imaginant ta beauté

Pour l'élever au-dessus de l'univers extasié

Puis je pense que je l'imagine en vain

Je ne la connais par aucun sens

Ni même par les mots

Et mon goût de la beauté est-il donc aussi vain

Existes-tu mon amour

Ou n'es-tu qu'une entité que j'ai créée sans le vouloir

Pour peupler la solitude

Je t'adore ô ma déesse exquise même si tu n'es que dans mon imagination

Guillaume Apollinaire (1880 - 1918)

Μέσα στο καταφύγιο…

Ελεύθερη απόδηση ΧΡ

Θέλω να ριχτώ στην αγκαλιά σου

Και συ νομίζω το ίδιο

Μια δύναμη-φωτιά με σπρώχνει προς το μέρος σου

Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω

Όλα μέσα στο μυαλό μου είναι θολά

Απόψε η ψυχή μου έχει ένα κενό και εγώ πέφτω μέσα

Δεν φαίνεται να υπάρχει σωτηρία

Όντα περίεργα κατοικούν εκεί και είναι σαν να θέλουν να μου κάνουν κακό

Τα όντα αυτά μοιάζουν να έρχονται από το μέλλον, ένα μέλλον

Το οποίο ακόμα δεν μπορέσαμε να το φτιάξουμε όπως θέλουμε εμείς

Μέσα σ’ αυτό το κενό λείπει ο ήλιος, η πηγή του φωτός

Αυτό μου λείπει σήμερα, απόψε, ευτυχώς μόνο απόψε

Τις άλλες μέρες όχι, τις άλλες μέρες χαλαρώνω

Όταν σκέπτομαι την ομορφιά σου

Βέβαια μερικές φορές αμφιβάλω για το τι είναι ομορφιά

Ούτε καν με λέξεις δεν μπορώ να την προσεγγίσω

Και καλά υπάρχει;

..................................

Που είσαι αγάπη μου;

Υπάρχεις ή σε δημιούργησε η φαντασία μου;

Για να γεμίσω τη μοναξιά μου

Μήπως είναι μια θεά απ’ αυτές που υπήρχαν στην αρχαιότητα;

Σε λατρεύω θεά μου, ακόμα και αν υπάρχεις μόνο στην φαντασία μου.

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, 24/11/2007 12:08:58 πμ

Fusée Apolinnaire

Fusée

La boucle des cheveux noirs de ta nuque est mon trésor
Ma pensée te rejoint et la tienne la croise
Tes seins sont les seuls obus que j'aime
Ton souvenir est la lanterne de repérage qui nous sert à pointer la nuit
En voyant la large croupe de mon cheval j'ai pensé à tes hanches
Voici les fantassins qui s'en vont à l'arrière en lisant un journal
Le chien du brancardier revient avec une pipe dans sa gueule
Un chat-huant ailes fauves yeux ternes gueule de petit chat et pattes de chat
Une souris verte file parmi la mousse
Le riz a brûlé dans la marmite de campement
Ça signifie qu'il faut prendre garde à bien des choses
Le mégaphone crie
Allongez le tir
Allongez le tir amour de vos batteries
Balance des batteries lourdes cymbales
Qu'agitent les chérubins fous d'amour
En l'honneur du Dieu des Armées
Un arbre dépouillé sur une butte
Le bruit des tracteurs qui grimpent dans la vallée
Ô vieux monde du XIXe siècle plein de hautes cheminées si belles et si pures
Virilités du siècle où nous sommes
Ô canons
Douilles éclatantes des obus de 75
Carillonnez pieusement
Guillaume Apollinaire (1880 - 1918)

Το πυροβόλο !
Προσ-έγγιση ΧΡ

Αγαπώ τα μαλλιά σου…
Η σκέψη μου είναι και δικιά σου
Αγαπώ τα οβι-δένια στήθη σου
Η θύμηση σου είναι η μόνη μουσική που μ’ αρέσει !
Αντί για σένα ένα … άλογο έχω συντροφιά…
Οι στρατιώτες διψάνε για νέα…
Ο σκύλος του νοσοκόμου κλαφουνάει…
Μια κουκουβάγια με άχαρα μάτια κοιτάζει…
Ένα ποντικάκι παίζει με τις μύγες…
Ο μάγειρας άφησε να του καεί το ρύζι!
Τα μεγάφωνα ουρλιάζουν : Άρξατε πυρ!
Άρξατε το πυρ της αγάπης με τα πυροβόλα σας!
Κρατάτε ψηλά τα κύμβαλα του πολέμου !
Που βαράν προς τιμή του Αρη !
Ένα δένδρο χάνει τη φυλλωσιά του από τις μπαταριές
Γκριτζανάνε τα τρακτέρ στην κοιλάδα…
Ω κόσμε των πανέμορφων καμινάδων του 19ου αιώνα !
Ω αρρενωπές ελπίδες του αιώνα που ζούμε !
Ω κανόνια…Ω κανονάκια…
Ω οβίδες των εβδομήντα πέντε χιλ.
Ρίχτε, ρίχτε με ευλάβεια… για την αγάπη !
Guillaume Apollinaire (1880 - 1918)

Christos Roumeliotis
Κυριακή, 25 Νοεμβρίου 2007
7:32:58 μμ

La traversée Apolinnaire

La traversée

Du joli bateau de Port-Vendres

Tes yeux étaient les matelots

Et comme les flots étaient tendres

Dans les parages de Palos,

Que de sous-marins dans mon âme

Naviguent et vont l'attendant,

Le superbe navire où clame

Le choeur de ton regard ardent.

Tο πέρασμα

Ελεύθερη απόδοση

Του καραβιού του όμορφου

Ναύτες ήταν τα μάτια σου

Και πάνω στα ήρεμα νερά

Του λιμανιού, λαμποκοπούσαν

Και η ψυχή μου υποβρύχιο

Να πάει να το συναντήσει

Ω υπέροχο σκαρί

Με τα φιλήδονά σου …μάτια !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2007

6:04:18 πμ

Un Soir

Un Soir

Un aigle descendit de ce ciel blanc d'archanges

Et vous soutenez-moi

Laisserez-vous trembler longtemps toutes ces lampes

Priez priez pour moi

La ville est métallique et c'est la seule étoile

Noyée dans tes yeux bleus

Quand les tramways roulaient jaillissaient des feux pâles

Sur des oiseaux galeux

Et tout ce qui tremblait dans tes yeux de mes songes (όνειρα)

Qu'un seul homme buvait

Sous les feux de gaz roux comme la fausse oronge

O vêtue ton bras se lovait

Vois l'histrion tire la langue aux attentives

Un fantôme s'est suicidé

L'apôtre au figuier pend et lentement salive

Jouons donc cet amour aux dés

Des cloches aux sons clairs annonçaient ta naissance

Vois

Les chemins sont fleuris et les palmes s'avancent

Vers toi

Ένα βράδυ

Πολύ ελεύθερη απόδοση με περικοπές

Θ’ ανοίξουν οι ουρανοί

Και ένας κατάλευκος άγγελος θα κατέβει στη γη

Να προσευχηθεί για Σένα.

Και μέσα στο ημίφως της κρύας πόλης τα γαλάζια Σου μάτια

Ωσάν άστρο θα λάμψουν

Και ο κόσμος θα νιώσει την ζεστασιά Σου …

…………………………………

Ω Κύριε μην δίνεις σημασία

Το κακό θέλει δε θέλει θα χαθεί

Κρεμασμένο κάτω από μια συκιά

Η αγάπη δεν θα παίζεται στα ζάρια

Και οι καμπάνες θα χτυπούν χαρμόσυνα

Για να αναγγείλουν τη Γέννησή Σου

Και οι δρόμοι θα γεμίσουν άνθη και οι φοινικιές

Ταπεινά θα υποκλιθούν στη μεγαλειοτητά Σου

Χρήστος Ρουμελιώτης

Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 2007

Vitam impendere amori

Vitam impendere amori

L’amour est mort entre tes bras

Te souviens-tu de sa rencontre

Il est mort tu la referas

Il s’en revient a ta rencontre

Encore un printemps de passe

Je songe a ce qu’il eut de tendre

Adieu saison qui finissez

Vous nous reviendrez aussi tendre

Dans le crépuscule fane

Où plusieurs amours se bousculent

Ton souvenir gît enchaîne

Loin des nos ombres qui reculent

O mains qu’enchaîne la mémoire

Et brûlantes comme un bûcher

Ou le dernier des phénix noire

Perfection vient se jucher

La chaîne s’use maille a maille

Ton souvenir riant de nous

S’enfuit l’entends-tu qui nous ralle

Et je retombe a tes genoux

Tu n’a pas surpris mon secret

Déjà le cortège s’avance

Mais il nous reste le regret

De n’être pas connivence

La rose flotte au fil de l’eau

Les masques ont passe par bandes

Il tremble en moi comme un grelot

Ce lourd secret que tu quémandes

Le soir tombe dans le jardin

Elles racontent des histoires

A la nuit qui non sans dédain

Répand leurs chevelures noires

Petits enfants petits enfants

Vos ailes se sont envolées

Mais rose toi qui te défends

Perds tes odeurs inégalées

Car voici l’heure du larcin

De plumes de fleurs et de tresses

Cuilllez le jet d’eau du bassin

Dont les roses sont les maîtresses

Tu descendais dans l’eau si claire

Je me noyais dans to regard

Le soldat passe elle se penche

Se détourne et casse une branche

Tu flottes sur l’onde nocturne

La flemme est mon coeur renverse

Couleur de l’écaille du peigne

Que reflète l’eau qui te baigne

Eλεύθερη απόδοση ΧΡ

Σβήνει η αγάπη

Πετάει σαν πουλί

Φεύγει μακριά

Ελπίζει όμως ξανά

Η άνοιξη φέρνει

Όνειρα τρυφερά

Αντίο άνοιξη

Όνειρα γλυκά

Οσονούπω σκοτεινιάζει

Η αγάπη φωλιάζει

Η θύμηση οργιάζει

Το σκοτάδι τις σκιές σκιάζει

Τα χέρια μου τροφοδοτούνε

Τη πυρά της μνήμης

Όπου το τελευταίο κοράκι

Ψάχνει κάτι να βρεί

Σαν την αλυσίδα που ο χρόνος

Και η χρήση φθείρουν

Η μορφή σου χάνεται

Πετώντας προς τη τελειότητα

Ακόμα δεν το ξέρεις

Ο,τι σ’ αγαπώ

Κρίμα είναι

Που είναι μυστικό

Ένα τριαντάφυλλο πλέει στο νερό

Προσχήματα σωρό

Δεν αντέχει η ψυχή μου

Είναι βαρύ το μυστικό

Ο κήπος γέμισε σκοτάδι

Ιστορίες με γέλια παλιές

Όλη νύχτα μες’ στο σκοτάδι

Έλεγαν οι κόρες οι μελαχρινές

Παιδάκια μικρά παιδιά μικρά

Ο άνεμος πήρε τα φτερά σας

Και εσύ τριανταφυλλάκι

Η ευωδιά σου είναι μεθυστική

Ηρθε η ώρα να σου κλέψω

Τα πέταλά και τις κοτσίδες σου

Τριαντάφυλλάκι της δεξαμενής

Που με το νερό ερωτοτροπείς

Μες το καθάριο νερό φάνηκε η μορφή σου

Στο βλέμμα σου πνιγόMουνα

Περνά ο φαντάρος σκύβεις

Να σου δώσει ένα φιλί γλυκό

Λάμπεις μέσα στη νύχτα

Τριανταφυλλάκι φλόγα της καρδιά μου

Χάδι φολίδας χιονιού

Σταγόνα δροσιάς ανοιξιάτικου πρωινού !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, 20/11/2007 12:18:16 μμ

Vitam impendere amori

Rosemonde

Rosemonde

A André Derain

Longtemps au pied du perron de

La maison où entra la dame

Que j'avais suivie pendant deux

Bonnes heures à Amsterdam

Mes doigts jetèrent des baisers

Mais le canal était désert

Le quai aussi et nul ne vit

Comment mes baisers retrouvèrent

Celle à qui j'ai donné ma vie

Un jour pendant plus de deux heures

Je la surnommai Rosemonde

Voulant pouvoir me rappeler

Sa bouche fleurie en Hollande

Puis lentement je m'en allai

Pour quêter la Rose du Monde

Ροζ-μ(ό)ντ

Αφιερωμένο στον Αν-τρέ Ντεραί-(ν)

Ελεύθερη απόδοση ΧΡ

Ώρες δύο (2) περπατώ

Και σε ακολουθώ

Κοντο-στέκομαι και τραγουδώ

Κάτω απ' το παράθυρό σου τ' αψηλό

Ω ωραία μου κυρία

Από την Ολλανδία !

Τα χέρια μου σου στέλνουν φιλιά

Και θυμούνται τα παλιά…

Ώρες δύο (2) με τη Ρόζα

Που είχε στο πέτο Ρόδα

Τώρα ώρα να εξαφανιστώ…

Το κανάλι είναι άδειο

Η αποβάθρα έρημη

Και η Ρόζα πάντα εύ-θυμη…

Χρήστος Ρουμελιώτης

Δευτέρα, 19 Νοεμβρίου 2007

8:48:03 πμ

Automne

Automne

Dans le brouillard s'en vont un paysan cagneux

Et son boeuf lentement dans le brouillard d'automne

Qui cache les hameaux pauvres et vergogneux

Et s'en allant là-bas le paysan chantonne

Une chanson d'amour et d'infidélité

Qui parle d'une bague et d'un coeur que l'on brise

Oh! l'automne l'automne a fait mourir l'été

Dans le brouillard s'en vont deux silhouettes grises

Φθινόπωρο

Ελεύθερη απόδοση ΧΡ

Αργά χάθηκε ο στραβοκάνης γεωργός

και το βόδι του μεσ’ στην ομίχλη του φθινοπώρου

Που προστάτευε τα ντροπαλά χωριουδάκια

Μέσα από τα δόντια του σιγοψιθύριζε

Ένα τραγούδι για την αγάπη και την άρνηση…

Σαν έρχεται η άνοιξη

Δακτυλίδι στο χέρι κρατεί

Σαν έρχεται η άνοιξη

Στεφάνι στα μαλλιά της φορεί

Σαν έρθει καλοκαίρι

Να στα χαρίσει ποθεί

Σαν έρθει το φθινόπωρο

Κι η ομίχλη φανεί

Σαν έρθει το φθινόπωρο

Πρόσεξε το δακτυλίδι

Μην πέσει και χαθεί…

Και το στεφάνι διαλυθεί …

Ω φθινόπωρο καθόλου δεν σ’ αγαπώ

Γιατί με την ομίχλη μου θαμπώνεις το μυαλό

Και δεν ξέρω τι να διαλέξω από τα δυο !

Christos Roumeliotis

Athenes, le 18 Novembre 2007

La tzigane

 La tzigane

La tzigane savait d'avance

Nos deux vies barrées par les nuits

Nous lui dîmes adieu et puis

De ce puits sortit l'Espérance

L'amour lourd comme un ours privé

Dansa debout quand nous voulûmes

Et l'oiseau bleu perdit ses plumes

Et les mendiants leurs Ave

On sait très bien que l'on se damne

Mais l'espoir d'aimer en chemin

Nous fait penser main dans la main

A ce qu'a prédit la tzigane

H Τσιγγάνα

Ελεύθερη απόδοση ΧΡ

Κουμπάρε να σου πω τη μοίρα σου;

"Δυό είναι οι ζωές και το σκοτάδι βαθύ

Απ’ το πηγάδι η Ελπίδα θέλει να βγει

Ασήκωτη είναι η αγάπη σαν μια αρκούδα

Που χορεύει μόνο όταν εμείς θελήσουμε

Εν πουλί χάνει τα μπλε φτερά του

Και οι ζητιάνοι το έλεός μας…

Το ξέρεις είσαι καταδικασμένος…

Αλλά μην απελπίζεσαι

Πιάσου χέρι χέρι

Με τη μοίρα και άστην να σε οδηγήσει" !

Αυτά λέει η τσιγγάνα !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, 17/11/2007 1:14 πμ

Les cloches

Les cloches

Mon beau tzigane mon amant
Écoute les cloches qui sonnent
Nous nous aimions éperdument
Croyant n'être vus de personne
Mais nous étions bien mal cachés
Toutes les cloches à la ronde
Nous ont vus du haut des clochers
Et le disent à tout le monde
Demain Cyprien et Henri
Marie Ursule et Catherine
La boulangère et son mari
Et puis Gertrude ma cousine
Souriront quand je passerai
Je ne saurai plus où me mettre
Tu seras loin Je pleurerai
J'en mourrai peut-être

Οι καμπάνες
Αρκετά ελεύθερη απόδοση ΧΡ

Καλέ μου τσιγγάνε εραστή
Άκου τις καμπάνες που χτυπάνε
Λένε πόσο αγαπιόμασταν τρελά
Κρυμμένοι στις σκιά τους
Πιστεύαμε ότι δεν μας βλέπανε
Και όμως αυτές μας θωρούσανε από ψηλά
Κι ο κόσμος τόχε τύμπανο για την αγάπη μας..
Αύριο όταν με δούνε η Συπριέν και ο Ανρί
Η Ούρσουλα η Κατερίνα και η Μαρί
Η φουρνάρισσα και ο μαρί (άντρα) της
Και η Γερτρούδη η ξαδέλφη μου
Θα με κοροϊδεύουν !
Και γω δεν θα μπορώ να σταθώ πουθενά
Δεν θα το αντέξω
Ίσως και να πεθάνω !

Χρήστος Ρουμελιώτης
Αθήνα, Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2007

Marie

Marie

Vous y dansiez petite fille

Y danserez-vous mère-grand

C'est la maclotte qui sautille

Toutes les cloches sonneront

Quand donc reviendrez-vous Marie

Les masques sont silencieux

Et la musique est si lointaine

Qu'elle semble venir des cieux

Oui je veux vous aimer mais vous aimer à peine

Et mon mal est délicieux

Les brebis s'en vont dans la neige

Flocons de laine et ceux d'argent

Des soldats passent et que n'ai-je

Un coeur à moi ce coeur changeant

Changeant et puis encor que sais-je

Sais-je où s'en iront tes cheveux

Crépus comme mer qui moutonne

Sais-je où s'en iront tes cheveux

Et tes mains feuilles de l'automne

Que jonchent aussi nos aveux

Je passais au bord de la Seine

Un livre ancien sous le bras

Le fleuve est pareil à ma peine

Il s'écoule et ne tarit pas

Quand donc finira la semaine

Μαρί

Ελεύθερη απόδοση ΧΡ

Όταν θα σημάνει η καμπάνα

Πριν από το δειλινό

Στην όχθη στο ποταμό

Θα ξαναρχίσεις το χορό !

Και μουσική θα πέφτει

Θα πέφτει απ’ τον ουρανό

Αγκαλιά μέσ’στο σκοτάδι

Θάμαστε και οι δυό

Έλα μικρή Μαρία

Εγώ πιο δυνατά θα σ’ αγαπώ

Απαλός, μου είναι ο πόνος

Χιονιού νιφάδα στην καρδιά

Μαλί προβάτoυ, ασήμι στα μαλλιά

Ω Μαρία του πράσινου λιβαδιού

Ω Μαρία του ήρεμου ποταμού

Μετράω τις ημέρες

Πότε θα ξαναδώ

Τα μαλλιά σου τα ξανθά…

Και καθώς περπατώ

Το Σηκουάνα κοιτώ

Ένα παλιό βιβλίο στο χέρι κρατώ…

Ο πόνος μου είναι σιωπηλός

Όπως και ο ποταμός

Οι μέρες κυλούν αργά

Προς το τέλος της βδομάδας …

Χρίστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 2007

Salomé

Salomé

Danse de Salomé ms Latin 18014, Fol. 212v Bnf, Paris

Pour que sourie encore une fois Jean-Baptiste

Sire je danserais mieux que les séraphins

Ma mère dites-moi pourquoi vous êtes triste

En robe de comtesse à côté du Dauphin

Mon cœur battait battait très fort à sa parole

Quand je dansais dans le fenouil en écoutant

Et je brodais des lys sur une banderole

Destinée à flotter au bout de son bâton

Et pour qui voulez-vous qu'à présent je la brode

Son bâton refleurit sur les bords du Jourdain

Et tous les lys quand vos soldats ô roi Hérode

L'emmenèrent se sont flétris dans mon jardin

Venez tous avec moi là-bas sous les quinconces

Ne pleure pas ô joli fou du roi

Prends cette tête au lieu de ta marotte et danse

N'y touchez pas son front ma mère est déjà froid

Sire marchez devant trabants marchez derrière

Nous creuserons un trou et l'y enterrerons

Nous planterons des fleurs et danserons en rond

Jusqu'à l'heure j'aurai où perdu ma jarretière

Le roi sa tabatière

L'infante son rosaire

Le curé son bréviaire

Σαλώμη

Ελεύθερη απόδοση ΧΡ

Σαλώμη:

Ιωάννη λυπήσου με

Βασιλιά δέξου αυτόν το χορό

Όμορφη Μητέρα μην κλαις

Σε λίγο όλα θα έχουν τελειώσει…

Ιωάννη η καρδιά μου είναι δική σου

Ιωάννη το κορμί μου για σένα σκιρτά

Ιωάννη δείξε στο κόσμο το μαντήλι σου

Για σένα έχω κεντήσει κρίνα λευκά

Χορός:

Ιορδάνη ποταμέ στάσου

Στάσου μια στιγμή και άκου

Της Σαλώμης έπιασε η κατάρα και ευχή

"Του Ιωάννη το ραβδί

Αίμα και αγάπη να στάζει μαζί" !

Σαλώμη:

Ιωάννη αγάπη μου συγχώρεσέ με

Βασιλιά μου δέξου τον μοιραίο … ερωτά μου

Όμορφη μητέρα για σένα το έκανα...

Τώρα όλα τελείωσαν…

Το αίμα Του πάγωσε στις φλέβες μου !

Γης δέξου το σώμα Του !

Μαζί με τον έρωτά Μου !

Ραβδί άνθισε στον τάφο Του !

Κρίνα φυτρώστε γύρω Του !

Χορός:

Και μαζί ας χορέψουμε και ας φωνάξουμε:

Ο Βασιλιάς δεν είναι πια βασιλιάς !

Η Βασίλισσα δεν είναι πιά βασίλισσα !

Ο παπάς σταμάτησε να λειτουργεί…

O Μεγάλος Προφήτης Ζεί !!!

Χρίστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου 2007

Παράθυρο με θέα Μεσόγειος

Παναγιώτης Καρτσούνης

Παράθυρο με θέα

Ζήτησε η παρέα

Παράθυρο με θέα

Τη Μεσόγειο και πιο Πέρα !

Παράθυρο με θέα

Τον Υμηττό ή τη Ζέα

Ζήτησε η παρέα

Ήσαν και τα δυό ωραία !

Παράθυρο με θέα

Αθήνα και Περαία

Σούνιο και Κέα

Στα χρόνια του Αιγαία !

Σε παράθυρο με θέα

Reservé θέλει η παρέα

Μεζέδια και ρετσίνα νέα

Θάρθει στις εννέα !

Παράθυρο με θέα

Την Μεσο-γαία !

Ζήτησε τ’ αφεντικό από ζωγράφο

Όμοιο με τον …Πικάσο !

Παράθυρο με θέα

Τραπεζάκια προκυμαία

Μεράκια παλιά και νέα

Στου Φλώρου την Αλέα !

Παράθυρο με θέα

Τα χρόνια τα μοιραία

Ζήτησε μια παρέα

Που ξαναβρέθηκε τυχαία

Στου Παναγιώτη την αυλαία !

Στην Υγειά Σας

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, Πέμπτη, 15 Νοεμβρίου 2007

Παναγιώτης Καρτσούνης

Είμαστε ανοιχτά

Τριφυλλίας 91 (*)@ Λάμψα

11524 ΑΘΗΝΑ

(Πλατεία ΚΑΠΑΨ, έναντι Γηροκομείου Αθηνών)

Τηλ. 2106925044

(*) Διπλό κλίκ για χάρτη

Le Pont Mirabeau d’ Apollinaire

Le Pont Mirabeau

Sous le pont Mirabeau coule la Seine

Et nos amours

Faut-il qu’il m’en souvienne

La joie venait toujours après la peine

Vienne la nuit sonne l’heure

Les jours s’en vont je demeure

Les mains dans les mains restons face à face

Tandis que sous

Le pont de nos bras passe

Des éternels regards l’onde si lasse

Vienne la nuit sonne l’heure

Les jours s’en vont je demeure

Passent les jours et passent les semaines

Ni temps passe

Ni les amours reviennent

Sous le pont Mirabeau coule la Seine

Vienne la nuit sonne l’heure

Les jours s’en vont je demeure

L’amour s’ en va comme cette eau courante

L’ amour s’en va

Comme la vie est lente

Et comme l’Esperance est violente

Vienne la nuit sonne l’heure

Les jours s’en vont je demeure

Το γιοφύρι Μιραμπό

Ελεύθερη απόδοση ΧΡ

Μιραμπό καλό μου γιοφυράκι

Πες μου τι βλέπεις από ψηλά;

Βλέπω – βλέπω καθρεφτίζοντα νερά

Βλέπω – βλέπω αγάπες πόνο και χαρά !

Μιραμπό καλό μου γιοφυράκι

Πές μου τι βλέπεις από ψηλά;

Βλέπω – Βλέπω καμπαναριά

Βλέπω στη Βιέννη καταχνιά…

Μιραμπό καλό μου γιοφυράκι

Μίλα για την αγάπη μου λιγάκι

Βλέπω αγάπη να κρατάς σφιχτά στο χέρι

Βλέπω η αγάπη αιώνια αγάπη να σου δώσει θέλει….

Μιραμπό καλό μου γιοφυράκι

Πές μου τι βλέπεις από ψηλά;

Βλέπω το χρόνο να κυλά αγκαλιά με το νερό

Βλέπω να ταξιδεύουν αγάπες στον αφρό !

Γιοφύρι γιοφυράκι μου

Πές μου τι βλέπεις από ψηλά;

Βλέπω τα νερά να κυλάν αργά

Βλέπω με βία η Ελπίδα να ξαναχτυπά…

Χρόνε μου χρόνε μου μείνε λίγο ακόμη

Στου Σηκουάνα τα πράσινα νερά

Στης Βιέννης την αστρο-φεγγιά

Κρατάω την αγάπη μου αγκαλιά…

Christos Roumeliotis

Athenes le, 13/11/2007 3:27:29 μμ

Clotilde

Clotilde

L'anémone et l'ancolie

Ont poussé dans le jardin

Où dort la mélancolie

Entre l'amour et le dédain

Il y vient aussi nos ombres

Que la nuit dissipera

Le soleil qui les rend sombres

Avec elles disparaîtra

Les déités des eaux vives

Laissent couler leurs cheveux

Passe il faut que tu poursuives

Cette belle ombre que tu veux

Κλο-τί-λντ

Πολύ πολύ ελεύθερη απόδοση ΧΡ

Μια ανεμώνη φύτρωσε στο κήπο

Μια σεπόλια κάτω από ναν ίσκιο

Δεν βγήκε απόψε το αστέρι

Κοιμήθηκε η Clo δίχως ταίρι

Μια σκιά ξέφυγε από τον ήλιο

Και φύτρωσε στο κήπο

Κι γώ σαν παιδί την αγαπούσα

Και όλη μέρα της μιλούσα

Και τα νερά πιο κάτω που κυλούσαν

Σαν την βλέπαν λαμποκοπούσαν

Μια σκιά, μια ωραία οπτασία

Με το φως είχε μόνο συμμαχία…

Xristos Roumeliotis

Athina, 13/11/2007 10:46:17 μμ

Αυλιδεία Αρτέμιδα

Αυλιδεία Αρτέμιδα

Φωτό: Χρίστος Ρουμελιώτης. Ο χώρος αυτός βρίσκεται λίγο πριν την γέφυρα της Χαλκίδος στα πόδια της ΑΓΕΤ δίπλα σ' ένα πανέμορφο αλσύλιο μέσα σε ένα επιβλητικό τοπείο. Περισσότερες φωτογραφείες στο http://roumeliotis.blogspot.com Παρακάτω θα βρείτε ένα απόσπασμα από την τραγωδία του ΕΥΡΙΠΙΔΗ (435-408 πχ) «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» σε μετάφραση Κώστα Τοπούζη [από το αρχαίο κείμενο της έκδοσης 1955 της Οξφόρδης Evripidis Fabulae υπό G.Murray] της σειράς ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, βιβλιοπωλείο ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ. Στη συνέχεια το λόγο έχει ο ...Ευριπίδης !... Στροφή: 165-205 σελίδες 54-57 ΧΟΡΟΣ (Γυναίκες κοπέλες της Χαλκίδος) : «Ηλθα εδώ στ’ αμμουδερό Αυλιδικό ακρόγιαλο Τα στενωπά τα ρεύματα περνώντας του Ευρίπου, τη Χαλκίδα την πατρίδα μου αφήνοντας που τα άφθονα νερά της τρέφουν την ένδοξη Αρεθούσα. Ηρθα να δώ το στράτευμα των Αχαιών. Τα πλοία των ημίθεων που τις θάλασσες διαβαίνουν κι ο Αγαμέμνονας μαζί με τον ξανθό Μενέλαο [ όπως τα λέν οι άνδρες μας] χίλια καράβια όλα στην Τροία τώρα θα τα παν να πάρουν την Ελένη, ο Πάρης που την Άρπαξε από την Τροία τότε, δώρο της Κύπριδας θεάς όταν οι τρείς τους μάλωναν ποια είναι η ομορφότερη [ Ήρα, Παλλάδα, Κύπριδα] δίπλα στα γάργαρα νερά ολόδροσων πηγών. Ηρθα περνώντας το δάσος της Άρτεμης όπου θυσίες πολλές της Προσφέρονται κι από της ντροπής μου το φλόγισμα το πρόσωπο καίει, λαχταρώντας να δώ ολόπυκνες σειρές ασπίδες και καράβια κι άρματα πλήθος και σκηνές. Είδα τους δύο τους Αίαντες, τον βασιλέα των Λοκρών [το γόνο του Οιλέα] του Τελαμώνα τον καρπό [της Σαλαμίνας δόξα] είδα τον Πρωτεσίλαο, είδα τον Παλαμήδη, [του Ποσειδώνα εγγονό] που καθισμένοι χαίρονταν να συνταιριάξουνε μορφές πολύπλοκες πεσσών, είδα το Διομήδη να’ ναι χαρά ολόγιομος που πέταε το δίσκο, το Μηριώνη είδα [του Αρη το βλαστάρι] που τον θαυμάζουν όλοι, είδα τον Οδυσσέα από της Ιθάκης τα βουνά το γόνο του Λαέρτη κι απ’ όλους τον πιο όμορφο είδα, το Νιρέα» …

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ 2007:

Φίλοι μου πολιτικοί,

Φίλοι μου μηχανικοί

Φίλοι μου γραφειοκράτες

Φίλοι μου αρχαιολάτρες

Σαν έμαθα τα νέα

Και είδα έργα γενναία

Που ξεκινούν από την γη την Ταναγραία

Και λήγουν όχι μακριά από της Χαλκίδας τη Προκυμαία

Είπα προς στιγμήν ν’ αναστηθώ

Και να βγω από της τραγωδίας το βυθό…

Και να σας παρακαλέσω τούτο δώ:

Ο νέος Δρόμος ο ευθύς και οι καινούργιες οι Γραμμές

Χιλιάδες νέους φίλους θα οδηγήσουν στης Αρεθούσας τις πηγές…

Και σαν από την Αυλίδα οι περαστικοί

Έλληνες φιλέλληνες και τουριστικοί

Τον Εύριπο θ’ αγναντεύουν εκστατικοί

Γιατί να μην τηρούν Στάση και ενός λεπτού Σιγή

Εις Βωμόν !

Εκεί όπου διεσώθει της Ελ[λ]ένης(*) η Τιμή;

Ω Αρτεμις Θαυματουργός !

Της Ιφιγενείας η ψυχή στο Ναό Σου εν Αυλίδι κατοικεί,

...για να φυσάει εσ’ αεί ούριος άνεμος στα πανιά όσων περνάν ε από κει !

Χρήστος Ρουμελιώτης http://roumeliotis.blogspot.com Αθήνα, Σάββατο, 10 Νοεμβρίου 2007 Τα δέοντα λοιπόν τεχνικά έργα φίλοι μου για άμεση επισκεψιμότητα στο Ναό της Αυλιδείας Αρτέμιδος. ΤΩΡΑ. (*) Το δεύτερο [λ] έχει έρθει από τη λέξη Έλληνες !

L' adieu

L' adieu

J'ai cueilli ce brin de bruyère

L'automne est morte souviens-t'en

Nous ne nous verrons plus sur terre

Odeur du temps brin de bruyère

Et souviens-toi que je t'attends

Guillaume Apollinaire (1880-1918)

Ρείκια Φθινοπώρου

Για σένα ανθούν

Το φθινόπωρο έφυγε

Αντίο…να το θυμάσαι

Δεν θα σε δω πια στη γη

Ρεικάκι άρωμα του χρόνου

Σε περιμένω να το θυμάσαι…

Χρήστος Ρουμελιώτης

Ελεύθερη απόδοση

3/11/2007 6:24:00 πμ

Πρόδρομος ή Μποντόσης ή Καπετάνιος

Πρόδρομος ή Μποντόσης ή Καπετάνιος

Η Γεωργία είναι υπαρκτό πρόσωπο. Είναι η ναύτης του «ΓΕΩΡΓΙΑ ΛΩ 7775» με καπετάνιο τον άντρα της τον Πρόδρομο ή Μποντόση Λαφάκη. Ο Πρόδρομος γεννήθηκε στη Χαλκίδα από γονείς Κωσταντινοπολίτες, οι οποίοι κατέληξαν να ζήσουν στα Νέα Παλάτια της Σκάλας Ωροπού... Ο Πρόδρομος στη Σκάλα είναι ένας και μοναδικός. Με Το «ΓΕΩΡΓΙΑ» του φέρνει βόλτα τον Ωροπό όταν μόνο έχει καλό καιρό και ο θεός τον αποζημιώνει συχνά με καλή ψαριά. Όταν έχει φουρτούνα έρχεται στη βάρκα πρωί πίνει το καφεδάκι του κάνει ένα τσιγάρο και επιστρέφει σπίτι να ετοιμάσει το μεσημεριανό. Συχνά φυλάσσει για τον εαυτό του και τη κυρά το καλλίτερο ψάρι και το απολαμβάνει όποτε θέλει πίνοντας μαυροδάφνη. Λιθρίνια, τσιπούρες, κέφαλοι, κοκάλια, σουπιές, καλαμάρια, γοφάρια, τετράπαχοι αστακοί, γνήσιες γαρίδες, βασιλικά καβούρια περνάν από το πανέρι του. Ο Πρόδρομος χαίρει μεγάλης εκτίμησης από γνωστούς και αγνώστους. Προσωπικότητες εξαίρουν την δεινότητα του λόγου του. Ο ίδιος φυλάει για τους πάσχοντας συνανθρώπους του μια εξαιρετική ανθρώπινη μέχρι δακρύων ευαισθησία. Από αυτόν είδαν πολλοί μόνο καλό, άκουσαν χωρατά και πήραν βοήθεια, συμβουλές. Οι περαστικοί έχουν όλοι την καλημέρα του με το όνομα τους. Στο καφενείο οι φίλοι του περιμένουν πως και πως τα πειράγματα του. Συχνά πυκνά ικανοποιεί και το άλλο πάθος του το κυνήγι...Ο Πρόδρομος έχει γυρίσει από ναύτης ως καπετάνιος τον κόσμο όλο. Έχει γνωρίσει τόπους άλλους και ανθρώπους πολλούς. Κάμποσα από τα επαγγελματικά του χρόνια τα αφιέρωσε στον ευβοϊκό μεταξύ Ωροπού και Ερέτριας υπηρετώντας ως καπετάνιος στα φέρυ. Ο ευβοϊκός είναι η αγάπη του. Τα νερά του η δεύτερη του φύση. Τα περαστικά ψάρια του καναλιού έχουν να το λένε ότι εδώ βρήκαν την καλλίτερη τροφή ...και τον πιο αυθεντικό και ταπεινό ψαρά που του βγάζουν το καπέλο και γιαυτό και τον προτιμούν...

Στην πρύμνη τώρα της ζωής

Ο Μποντόσης είναι καθισμένος

Και κοκάλια πουλάει ευτυχισμένος

Καλημέρα κύριε Χρίστο

Καλημέρα κύριε Τάκη

Έχω για σας φρέσκο και γλυκό ψαράκι...

Πάνω από το κεφάλι του

Αμέτρητα πετούσαν τα πουλιά

Και από το νερό της θάλασσας

Ολόρθα τα ψαρόπουλα πηδούσαν

Σαν τα' όμορφο τραγουδάγανε τραγούδι

(Σιμωνίδης 384)

Να με κατέχει η βουή

Της σκοτεινής της θάλασσας

Της πολυκυματούσας

(Σιμωνίδης 385)

Πρέπει να ξέρει ο ναυτικός

Τη θάλασσα από τη στεριά να βλέπει

Σαν μέσα όμως βρεθεί,

Όπως το βρίσκει το καιρό

Έτσι ν΄ αρμενίζει

(Σκόλια 445)

Με τη δαγκάνα ο κάβουρας

Τον τσακώνει τον όφη

Τίμιος ο φίλος πρέπει να γενεί

Και πονηρός μην είναι

(Σκόλια 446)

Μακάρι να μπορούσε ο καθείς

Βαρκούλα νάχε να ψαρεύει

Στο κόλπο ν' αλαργεύει

Γλυκά ψάρια κάθε μέρα να μαγειρεύει

Μακάρι να μπορούσε ο καθείς

Ψυχούλα νάχε σαν το Μποντόση

Κακία δεν θα υπήρχε πουθενά

Να τον νε πληγώσει

Μακάρι να μπορούσε ο καθείς

Να ήταν σαν τον Μποντόση ευθύς...

Μέσ' στη βαρκούλα του ο ψαράς

Με κέφι τη δουλειά του κάνει

Παράπονο δεν κάνει στο θεό

Αν λάχει καμιά φορά

Και τηγανιά δεν βγάνει

Με βίτζι το δίχτυ τραβώ

Στη θάλασσα τη ζωή μου χρωστώ

Πέρνα φίλε από τον Ωροπό

Ψάρι να φας μοναδικά γλυκό

Το τιμόνι γερά κρατώ

Κανένα δεν θέλω αφεντικό

Το θεό μόνο ευχαριστώ

Που μου δίνει αρμύρα και νερό

Το τιμόνι γερά κρατώ

Το φέρυ ακόμα οδηγώ

Ονειρεύομαι ωκεανό

Δακρύζω και παραμιλώ

Κόμπος είναι η ζωή

Για να τον λύσεις

Μεγάλη θέλει υπομονή...

Καπετάνιε καπετάνιε !

Ζει ο βασιλικός ο κάβουρας;

Ναι Γεωργόνα μου καλή

Ζει και βασιλεύει

Στους πόντους τα βουνά

Στων γλάρων τα φτερά

Στων καπεταναίων τη καρδιά !

Χρίστος Ρουμελιώτης

Αθήνα 2/11/2007 1:41:28 πμ

Ο μεθυσμένος

Ελεύθερη μετάφραση αντίστοιχου ποιήματος του Ούγγρου ποιητή ATTILA JOZSEF
http://indigo.over-blog.com.over-blog.net/article-13223640.html

Στη γραμμή τον ώμο του γέρνει
Μιας ελπίδας κρατά το λαιμό
Η αυγή τη νύχτα διαλύει στο νερό …

Η πάχνη το πέπλο απλώνει
Η ίρις στο σύννεφο τρυπώνει
Το στήθος ένας παλμός ματώνει ...

Ένα μπράτσο πάνω στη γραμμή
Με στοργή αγκαλιάζει η μάνα το παιδί
Αυτό το νέο αγόρι με τα σκισμένα ρούχα …

Μικρός είναι ο ήλιος
Κρύα είναι η γραμμή…
Τραίνο (ένα ποτήρι) η ζωή …

Χρήστος Ρουμελιώτης
Ερέτρια, Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου 2007