Αρχική

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

Abri-caverne Apolinnaire

Calligrammes

Abri-caverne

Je me jette vers toi et il me semble aussi que tu te jettes vers moi
Une force part de nous qui est un feu solide qui nous soude
Et puis il y a aussi une contradiction qui fait que nous ne pouvons nous apercevoir
En face de moi la paroi de craie s'effrite
Il y a des cassures
De longues traces d'outils traces lisses et qui semblent être faites dans de la stéarine
Des coins de cassures sont arrachés par le passage des types de ma pièce
Moi j'ai ce soir une âme qui s'est creusée qui est vide
On dirait qu'on y tombe sans cesse et sans trouver de fond
Et qu'il n'y a rien pour se raccrocher
Ce qui y tombe et qui y vit c'est une sorte d'êtres laids qui me font mal et qui viennent de je ne sais où
Oui je crois qu'ils viennent de la vie d'une sorte de vie qui est dans l'avenir dans l'avenir brut qu'on n'a pu encore cultiver ou élever ou humaniser
Dans ce grand vide de mon âme il manque un soleil il manque ce qui éclaire
C'est aujourd'hui c'est ce soir et non toujours
Heureusement que ce n'est que ce soir
Les autres jours je me rattache à toi
Les autres jours je me console de la solitude et de toutes les horreurs
En imaginant ta beauté
Pour l'élever au-dessus de l'univers extasié
Puis je pense que je l'imagine en vain
Je ne la connais par aucun sens
Ni même par les mots
Et mon goût de la beauté est-il donc aussi vain
Existes-tu mon amour
Ou n'es-tu qu'une entité que j'ai créée sans le vouloir
Pour peupler la solitude
Je t'adore ô ma déesse exquise même si tu n'es que dans mon imagination
Guillaume Apollinaire (1880 - 1918)

Μέσα στο καταφύγιο…
Ελεύθερη απόδηση ΧΡ

Θέλω να ριχτώ στην αγκαλιά σου
Και συ νομίζω το ίδιο
Μια δύναμη-φωτιά με σπρώχνει προς το μέρος σου
Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω
Όλα μέσα στο μυαλό μου είναι θολά
Απόψε η ψυχή μου έχει ένα κενό και εγώ πέφτω μέσα
Δεν φαίνεται να υπάρχει σωτηρία
Όντα περίεργα κατοικούν εκεί και είναι σαν να θέλουν να μου κάνουν κακό
Τα όντα αυτά μοιάζουν να έρχονται από το μέλλον, ένα μέλλον
Το οποίο ακόμα δεν μπορέσαμε να το φτιάξουμε όπως θέλουμε εμείς
Μέσα σ’ αυτό το κενό λείπει ο ήλιος, η πηγή του φωτός
Αυτό μου λείπει σήμερα, απόψε, ευτυχώς μόνο απόψε
Τις άλλες μέρες όχι, τις άλλες μέρες χαλαρώνω
Όταν σκέπτομαι την ομορφιά σου
Βέβαια μερικές φορές αμφιβάλω για το τι είναι ομορφιά
Ούτε καν με λέξεις δεν μπορώ να την προσεγγίσω
Και καλά υπάρχει;
..................................
Που είσαι αγάπη μου;
Υπάρχεις ή σε δημιούργησε η φαντασία μου;
Για να γεμίσω τη μοναξιά μου
Μήπως είναι μια θεά απ’ αυτές που υπήρχαν στην αρχαιότητα;
Σε λατρεύω θεά μου, ακόμα και αν υπάρχεις μόνο στην φαντασία μου.

Χρήστος Ρουμελιώτης
Αθήνα, 24/11/2007 12:08:58 πμ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου