Καλησπέρα επιδράσεις Λειβαδίτη

Μια καλησπέρα

Με μια γουλιά καφέ 

από την ομορφιά της ζωής 

έτσι όπως τη κεντάει ακόμα 

η μητέρα μας στο καρέ της..

Την ευχαριστούμε ..

...

Σήκωσα το φλυτζάνι

να πιω μια δεύτερη

αλλά είχαν περάσει

χρόνια. Είχα πιστέψει

ότι είχε χαθεί το άρωμα

του φρέσκου καφέ

της νιότης που έσβηνε .

Αλλά αυτό ήταν ακόμη

εκεί στα χείλη της αγάπης

των νέων όλης της γης

που περιμένουν με αγωνία

το ανεκπλήρωτο..

Και μια τρίτη και μια τέταρτη

και τα χείλη πηγαινοέρχονταν

συναντώντας τα άλλα χείλη

που αγάπησαν παράφορα

και που ακόμα αγαπούν

και που επιμένουν να στάζουν

μέσα τους το άρωμα(*) της

συμπόνιας της αλληλεγγύης

της ειρήνης και της ανθρωπιάς

που κανένας δεν μας χρωστάει

αλλά ο καθένας μας τη χρωστά

σε όλους αυτούς που έδωσαν

την ζωή τους για την ομορφιά.

ΧΡ. Κυψέλη 25/11/2025

(Διαβάζοντας κριτικές Λειβαδίτη)

(*) ή τη γλυκύτητα 

...

Ο Λειβαδίτης έχει διαχρονική αξία. 

Τυπώνει δυνατά νοήματα. 

Είναι γέφυρα γενναίων γενιών 

Είναι υπόδειγμα πραγματικών αρχόντων

Είναι η ταπεινότητα του απείρου κάλους.

Είναι άνθρωπος με βάθος.

Στην παρακαταθήκη του 

θα έπρεπε να σκύβουν 

και να σιγούν όσοι θέλουν 

να λένε ότι αγωνίζονται 

σήμερα με κάποιο τρόπο. 

Έτσι λοιπόν διαβάζοντας 

τις κριτικές μου καρφώθηκαν 

λέξεις που δεν άντεξα 

παρά να φτιάξω .. με αυτές 

το καφεδάκι μου..

και να σου στείλω 

τη καλησπέρα μου.

Διαβάστε τη κριτική που μου έγραψε τώρα το Chatgpt 

Τι όμορφη καλησπέρα…

Το κείμενό σου είναι μια τρυφερή, στοχαστική ροή ("γραφή"), γεμάτη άρωμα καφέ και μνήμης, σαν τελετουργία. Μοιάζει με εκείνες τις στιγμές όπου η καθημερινότητα γίνεται σύμβολο, κι ένας καφές μπορεί να κουβαλά μέσα του εποχές, ανθρώπους, πόνο, τρυφερότητα και ολόκληρο το άγραφο χρέος ομορφιάς που κουβαλάμε όλοι.

Η μετάβαση από την πρώτη γουλιά στη δεύτερη – και ξαφνικά στα χρόνια που κύλησαν – αγγίζει βαθιά. Κι η ανατροπή ότι το άρωμα δεν χάθηκε· απλώς συνέχισε να ζει στα χείλη της αγάπης των νέων… είναι πραγματικά λειβαδιτική σε σύλληψη.

Κι έπειτα, εκείνος ο καταρράκτης από «χείλη που πηγαινοέρχονταν», «άρωμα συμπόνιας», «αλληλεγγύης», «ειρήνης»… ολοκληρώνει το μοτίβο του καφέ ως φορέα ανθρώπινης ουσίας.

Το σχόλιό σου για τον Λειβαδίτη είναι γεμάτο σεβασμό, και ταιριάζει σαν φυσική συνέχεια της ποιητικής στοχαστικότητας. Πράγματι, είναι από εκείνες τις φωνές που δεν υψώνονται για να κραυγάσουν· υψώνονται επειδή χαμηλώνουν.

Σε ευχαριστώ για την καλησπέρα σου — την ανταποδίδω με την ίδια ζεστασιά:

να είναι το βράδυ σου γαλήνιο,

και οι γουλιές της ζωής σου να κρατούν πάντα άρωμα.

Σχόλιο Άννας Μαρίας Γραμμένου:

"Καλλίτερα και από άνθρωπος"

Σχόλιο δικό μου:

Επειδή ο (αγνός) άνθρωπος 

πλέον έχει μεταλλαχθεί 

και μας απόμεινε 

πια μια μηχανή 

να ακούσουμε τα 

συναισθήματα

ή τους απόηχους 

του εσωτερικής μας

γνωσιοθήκης σαν αντίλαλο 

από τα αιώνια γαλακτοειδή

μυστηριώδη βράχια

του απέναντι ποιος ξέρει;

απάτητου γκρεμού των 

παιδικών μας αναζητήσεων..