Σκαλίζοντας τις φωτογραφίες του αρχείου ξαναβρίσκω κομμάτια του εαυτού
μου. Προβληματίζομαι προς τι αυτή η ανασκόπηση και παρουσίαση σε κοινή
θέα. Μήπως ενδιαφέρουν κάποιον επισκέπτη; Τυχαίο σπανίως. Κάποιον άλλο;
Ναι. Τα παιδιά μου ίσως κάποια μέρα. Είναι μεγάλος αυτό το πλήθος των
ποστ και κουραστικός. Μέχρι σήμερα 11.1.2022 μετράω 700 ποστ. Να
σταματήσω δεν μπορώ. Μερικά από τα ποστ έχουν κάποια τύχη να τύχουν
κάποιας επίσκεψης μόνο αν τα κοινοποιήσω στο face book. Πολλά από αυτά
ιδιαίτερα αυτά που μετέφεραν κάποτε από το παλιό blog dokimos έχουν
μηδέν επισκεψιμότητα. Όλα συνολικά 100.000 μαζί με τις δικές μου καμιά
10.000-20.000 αυτο-επισκέψεις ας πούμε. Μπήκα στο πειρασμό να ανεβάσω
αρκετές φωτογραφίες αρχείου δικές μου της οικογένειάς μου παιδικών φίλων
και συμμαθητών σπουδαστικών χρόνων και κάποιες ακόμα. Προβληματίζομαι
όμως καθώς αυτές είναι πολλές και όπως είπαμε δεν ενδιαφέρουν κανένα
παρά μόνο ίσως κάποιους εικονιζόμενος και αυτούς αν τους στείλω link.
Ψάχνω λοιπόν να βρω ένα ωραίο χαλί που θα τους στρώσω και να τις ανεβάσω
επάνω για να ταξιδέψουν. Μακάρι να μπορούσα να τους φτιάξω ένα μουσικό
χαλί. Δικό μου. Εδώ ατύχημα. Κανένα ταλέντο. Ένα στάσι θα μου άρεσε. Δεν
πειράζει. Θα καταφύγω και πάλι στη γραφή την επιλεκτική μνήμη και στο συνδυασμό του εσωτερικού μου κόσμου με τον εξωτερικό που είδα παιδεύτηκα
και αγάπησα.
Για να δούμε λοιπόν τι θα δούμε.
Ο σχεδόν εβδομήντα χρόνων πλέον χρ θυμάται.
Ίχνη στις φωτογραφίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου