Pour les yeux d' Eretrias

POUR LES YEUX D' ERETRIE

Dans tes yeux 

 la lave d'Érétrie brillait 

et les caresses d'Apollon(*)
Sur toi se fondaient.

(*) Apollon portant lauriers

dit Daphniphoros

Les jours sont vite passés

dans ce palais bleu

Qui appartenait à une autre monde

de l’utopie et de l’illusion.

Pendant un instant

je me suis rappelé 
à la taverne une soirée 
avec du vin blanc qui
parlait du passé.

Et a côté attendaient
deux ouzos dans un verre
qu'ils voulait se consommer
par tes lèvres électrifiées.

Et j'ai incliné 

ma tête sur tes seins
et j'écoutais une musique divine
de ton coeur sublime 

La mer était d'argent
À ce moment-là

Elle ne voulait pas te laisser 

porter des vêtements..

Les cailloux bavardaient 
Les vagues jouaient
Et les eaux se sont retirées
Pour laisser ton corps passer

Le soleil commençait 

à se fatiguer
de son long chemin du jour
et son or
colorait tes lèvres.✓

Et quand l'île des rêves

une relique a été devenue 
une larme amère a coulé
et a demandé pourquoi ?

Kalamos est tombé malade
Où est la sirène
Avec le corps de gorgone?
Amour et sable ensemble 

Les yeux d'Érétrie
ont reniflé, 

Est que tu est perdue?
mais lls sont réjouis 

comme se sont retrouvés 
avec Filothei un matin.

Et ce palais bleu
était heureux de te revoir
Mais .. tu étais de passage
Mais avec ton cœur là-dedans !

Sirène d'Eubée
Yeux d'Érétrie
Dis-moi si tu connais 
où il est la maison d' Apollinaire?

Les années ont passé comme des rameurs
La mémoire dégoulinait d'eau salée
Gouttes dans un verre vide
Cela a fait pousser une potion magique.

Deux lèvres dans un verre
Plein de douces plaintes
Arrosé de basilic
Arôme enivrant dans l’assiette.

Et une aubergine 
Il palpitait de désir
Moussaka à se devenir
Au four avec béchamel 

Tout s'est déroulé comme prévu
avec le destin et du vin
rien que tout avant
des données d'Apollo en suivant 

Mais un jour est arrivé tragique
Oh mon dieu Apollon!

à ton coeur venir 

 mendiant d' autre l'amour!

Les yeux d'Érétrie
t'aiment autant
ils te regardent de loin
ils te voient proche.

Et tu viens de palais sacrés
des papes 
Et nous sommes allés
aux lieux mythiques.

Sur la colline des Muses
Sur les dos des Aghesmias
Aux mystères d' Elefsina
Et aux rochers de Palamidi.

Nauplie t'attendait
Pour te parler d'une Hélène
Et sa belle histoire d'amour
De Sparte elle arriva à Troie.

Le Forte Bourtzi 
fier dans la baie
son corps de pierre 

brillait au soleil
et regardait la barque
A se attacher dans sa cour.

"Nous n'avons pas vécu ensemble"!
dans le palais de Ménélaos (Sparta)
pas même dans le palais des papes!
cet écrit est resté silencieux en prison 

plusieurs années..

Et tu es rentrée comme une déesse
En Érétrie et son palais bleu 
Pour voir si l' ouzo coule abondant 
Et si le moussaka est goûtant!

Souvenir dans mon tiroir caché
Il dit "j'espère j'attends"
Ne demande pas, ne chante pas
C'est un beaux rêve perdu..

Une lettre indélébile
j'écrirai dans le livre
Des mots à la main
En plein coeur
Pour l'amour et le respect

Pour la beauté de l' amitié 

et le convivialité.

Le soleil et la mer
Ils attendaient ton arrivée
Avec du vin et de l'ouzo
Enfin que ton corps se baigne.

Allonge-toi sur mon lit
regarde mon corps brûle
Oh ma chair a soif
de boire ton baiser.

Je vois tes deux yeux
J'en ai envie jour et nuit
L'amour est un couteau
Je veux me faire couper.

Je t'attendais et tu est venue 
Pour revoir ta Grèce 

Pour te régaler
j'ai aucune plainte

Christos S. Roumeliotis
Une histoire écrite
Autrement dite
Saint Adrianos

12 octobre 2024.

Flo en Grece

***

 ***

ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΡΕΤΡΙΑΣ

POUR LES YEUX D' ERETRIAS

Μες στο βλέμμα σου έλαμψε

Της Ερέτριας η λάβα

Και έλιωσαν επάνω σου

Του Απόλλωνα* τα χάδια.

(*) Δαφνηφορου

Περάσαν μέρες σαν νερό 

μέσα σε κείνο το παλάτι

Που έμοιαζε με άλλη γη

της ουτοπίας βάθη/πλάνη.

Προς στιγμή θυμήθηκα

Ένα βράδυ στη ταβέρνα

Εκείνο το λευκό κρασί που

μίλαγε για τα περασμένα.

Και παρά κει περίμεναν

δύο ούζα σε ένα ποτήρι

Πιώμα λιώμα να γίνουνε

Μες στα δικά σου 

(ηλεκτρισμένα) χείλη.

Και έγειρα την κεφαλήν

Στα στήθια σου επάνω

Και άκουγα θεία μουσική

Σε ταμπούρλο πάνω.

Ασήμι η θάλασσα γέμιζε

Την ώρα εκείνη

Και ρούχο δεν ήθελε

Πάνω σου να μείνει.

Τα βότσαλα τα λέγανε

Τα κυματάκια παίζανε

Και τα νερά μεριάζανε

Να περάσει το κορμί σου.

Ο ήλιος κουραζότανε

Από το μακρύ ταξίδι

Το χρυσάφι του ξέπλαινε

Στα δικά σου χείλη.

Και όταν λείψανο έγινε

Των Ονείρων το Νησί

Ένα πικρό δάκρυ κύλησε

Και ρώτησε γιατί;

Ο Κάλαμος αρρώστησε

Που είναι η γοργόνα;

Με το φιδίσιο το κορμί;

(σώμα)

Έρωτας κ Άμμος χρυσή.

Τα μάτια της Ερετρίας

Βούρκωσαν εχάθηκες εσύ

Ξαστέρωσαν σαν σε βρήκαν

με τη Φιλοθέη ένα πρωί.

Και κείνο το μπλε παλάτι

Χάρηκε που σε ξαναείδε

Μα .. ήσουνα περαστική

Όμως με τη καρδιά εκεί!

Γοργόνα της Εύβοιας

Μάτια της Ερετρίας

Πέστε μου γνωρίζετε

Του Δαφνηφόρου την οικία;

Κύλησαν τα χρόνια σαν κωπηλάτες 

Έσταζε η ανάμνηση αλμυρό νερό 

Σταγόνες σε ποτήρι αδειανό

Που ανέβλυζε μαγικό ποτό.

Δύο χείλη σ' ένα ποτήρι

Παράπονα γλυκά γεμάτο

Έσταξε ο βασιλικός

Άρωμα μεθυστικό στο πιάτο.

Και μια μελιτζάνα παρακεί

Με λαχτάρα καρτερούσε

Μουσάκας με μπεσαμέλα να γενεί

Σε φούρνο να μοσχοβολεί.

Όλα έγιναν σύμφωνα

με της μοίρας τα βλεπόμενα

τίποτα εκτός και όλα από πριν

του Απόλλωνα τα δεδομένα 

Μια μέρα να γίνει τραγικό

Μα τον Απόλλωνα θεό

Στης καρδιάς σου τον ιστό

ικέτης αγάπης να γενώ.

Τα μάτια της Ερετρίας

Μην τ' απεθυμείς

Σε κοιτάζουν από μακρυά

Και κοντά σε βλέπουν..

Και ήρθες από παλάτια ιερά

Της Αβινιόν τα παπικά

Και ανεβήκαμε ψηλά

Σε μέρη μυθικά.

Στων Μουσών το λόφο

Σων Αγχέσμιων τις πλάτες

Στης Ελευσίνας τα μυστήρια

Και του Παλαμηδίου τα βράχια.

Το Ναύπλι σε περίμενε

Να σου διηγηθεί μιας Ελένης

Την ωραία ιστορία που για τον έρωτα

Από τη Σπάρτη έφτασε στην Τροία.

Το Μπούρτζι αγέρωχο

Περήφανο στο κόλπο

έλιαζε το πέτρινο κορμί του

και ατένιζε τη λάντζα

Να δένει στην αυλή του.

Δεν ζήσαμε μαζί

Στου Μενελάου το παλάτι

Ούτε στων Παπών το χάρτη

Έμεινε σιωπηλή στη φυλακή

Άσβεστη αυτή η γραφή.

Και ήρθες σαν θεά ξανά

Στης Ερέτριας τα παλάτια

Για να δεις αν γίνεται η ρακί

Και ο μουσακάς π.κομμάτια.

Ανάμνηση κάστρο άπαρτο

Στο συρτάρι μου κρυμμένο

Που γράφει ελπίζω περιμένω

Μη ρωτάς, καημό μη τραγουδάς

Κάτι που είναι όνειρο είναι χαμένο.

Γράμμα που να μην σβήνει

Θα γράψω στο βιβλίο αυτό

Τούτα τα λόγια με το χέρι

Στη καρδιά το δεξιό

Για αλληλεγγύη και σεβασμό

Στην ομορφιά δέος κ χρέος ιερό.

Αυτά φίλοι μου

Και αμέτρητα άλλα

Φτάσαμε τα είκοσι εννιά

Και ένα η υπογραφή

Τα κάναμε τριάντα.

+4

Ο ήλιος και η θάλασσα 

Περίμεναν την άφιξη σου

Με κρασί και ούζα

Να λούσουν το κορμί σου.

Ξάπλωσε στο κρεβάτι μου 

να δεις πως καίει το κορμί

Αχ πώς διψά η σάρκα μου

Να πιει ένα φιλί.

Τα δυο σου μάτια θωρώ

Νύχτα μέρα τα ποθώ 

Μαχαίρι η αγάπη 

Θέλω να κοπώ.

Ήρθες που σε περίμενα

Κοντά σου να σταθώ 

Παράπονο δεν έχω 

Ταξίδι σουρεαλιστικό.

Χρίστος Σ. Ρουμελιώτης

Μια ιστορία γραμμένη

Με άλλα λόγια

Άγιος Αδριανός

14 Αυγούστου 2024.

***

Κική Δημουλά: 

«Όλοι έχουμε μέσα μας

 μιαν άλλη ζωή

η οποία ενοχλεί, απαιτεί, 

παραπονιέται, δεν έζησε…»

***