1/14 ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΦΘΑΣΗ Η ΑΝΟΙΞΗ
Κι όταν φθάσει η άνοιξη
κι έρθουν τα πουλιά
και γυρίσουν τ' άνθη,
σαν έναν καιρό
θα σε περιμένω.
Κι όταν έρθω πάλι
και το καλοκαίρι
με τό μαϊστράλι,
σαν εναν καιρό
θα σε περιμένω.
Μα όταν το φθινόπωρο
ξαναφθάση υγρό
και συννεφιασμένο
θάρθω να σε βρω
δε θα περιμένω.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
FRANÇAIS
Et quand le printemps arrive
et les oiseaux viennent
et les fleurs tournent,
comme au bon
vieux temps
Je t'attendrai.
Et quand de nouveau
l'été revient
avec le maistrali le vent,
comme au bon
vieux temps
Je t'attendrai.
Et quand l'automne
Arrivera de nouveau
liquide et nuageux
j'ose de te trouver
Je n'attendrai pas
2/14 ΚΥΡΙΑ
Σε βλέπω ακόμα να περνάς
κατάμονη στο πάρκο,
βασιλική, περήφανη
στην ώριμη ομορφιά σου
και η περιφρόνηση άνθιζε,
κρύο στα χείλια σου άνθος,
κι είτανε σαν να κοίταζε
από ψηλά η ματιά σου.
Σαν τις Αυτοκρατόρισσες
της Ρώμης εκυλιόσουν
στων νέων τα στήθια
κι ύστερα μακρυά σου
τους πετούσες,
όπως πετάμε ένα ανθό
που πια άρωμα δεν έχει
τέτοια ζωή οργιαστική
και πρόστυχη εζούσες.
Είσουν εσύ που μου μαθες
τις πλέον τεχνιτές
τις ηδονές κ επόρνεψες
το σώμα σου μαζί μου,
αναίσθητη μπρος στην ψυχρή
την ανατένισή μου.
Όμως, σαν εντυνόσουνα
και στεκόσουν μπροστά μου
κι άκουγα την προστακτική
και κρύα σου ομιλία,
έσκυβα - και τα χείλια μου
τραυλίζανε: <<Κυρία>>
ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ
3/14 ΑΠΟΧΑΡΕΤΗΣΤΗΡΙΟ ΙΙ
Το βράδυ που σ' αγάπησα
δεν ήταν καλοκαίρι
τα φύλλα, μόλις πρόβαλαν
απάνω στα κλαριά,
-κι ούτε θυμάμαι, να σου πω,
τι μ'είχε τότε φέρει,
σ' εκείνη τη μεριά.
Θυμάμαι, μόνο που έσερνα
το βήμα το νωθρό μου,
και το μυαλό μου γύριζε
σε πράματα παλιά,
την ώρα που σ' απάντησα,
να στέκεσαι στου δρόμου
τα πέτρινα σκαλιά.
Τη νύχτα εκείνη, την τρελή,
τη νύχτα τη μεγάλη,
να στη θυμίσω τώρα, εδώ,
το βρίσκω περιττό:
<<τα περασμένα πέρασαν, -
μην τα θυμάσαι πάλι>>
μας λέει ένα ρητό...
Κι όμως, και συ μ' αγάπησες
βαθύτατα το νιώθω.
και ξέρω ακόμα, πως, συχνά,
μου τό 'χες ορκιστή.
πώς όσο κι αν μαραίναμε
τον πρώτο μας τον πόθο
θα μέναμε πιστοί!
Μια και δεν ήταν να σταθής
σ' εκείνα που είχες τάξει,
τότε γιατί, το λόγο αυτό,
μ' ανάγκασες να πω;..
Τον όρκο σου τον πάτησες,-
μα εγώ δεν έχω αλλάξει,
κι ακόμα σ' αγαπώ.
ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ
Συνεχίζονται..
4 από 14
..
Σα διώ
Τα μάτια σου τα δύο
Χρυσή Λημνιά μου,
Θαρρώ
Πώς άγγελο θωρώ
Στην ερημιά μου.
Σα βγης
Με ρόδα της αυγής
Στα χείλη απάνω,
Ποθώ
Στο πλαγι σου ναρθώ
Και ν'αποθάνω.
Σα θες
Να σου το πω μαθές
Πώς σ' αγαπάω,
Σωπώ,
Γιατί καρδιοχτυπώ
Και σπαρταράω.
Σα 'ρθώ
Κοντά σου και βρεθώ
Πουλί πιασμένο,
Και λες
Πώς σούρχεται να κλαίς
Γιατί σωπαίνω,
Στ' αυτί,
Σου λέω κατιτί
Απ' την καρδιά μου,
Καμιά
Πως δεν είδα Λημνιά
Σαν τη Λημνιά μου.
Αργύρης Εφταλιώτης
|°°|
Αλήθεια, η κάψα είναι πολλή,
μα μην αναστενάξης
μον' πες πως πας στη σύναξη
της υστερνής σου τάξης.
Τούτο δεν ήταν το στενό
και τούτο το λιοπύρι;
- μα η ζέστα ήταν ξεφάντωμα
κ' η λαύρα πανηγύρι.
Ένα χαμοπαράθυρο
κατά τον ήλιο εκλειούσε
κι από τις γρίλλιες κατά γης
το φως σταλοβολούσε...
Θυμάσαι; Εδώθε διάβαινες
όταν κινούσες, όταν
στο ασβολερό το γύφτικο
τ' αμμόνι ονειρευόταν.
Πες, πες, στο σπίτι εκεί βαθειά,
στα μέσα από το μπαλκόνι,
κάθεται ακόμα η μάννα σου
σκυφτή και σε μπαλλώνει
Και πες, πες, στα παράθυρα
της υστερνής σου τάξης
κρέμονται τα τριαντάφυλλα
- και πας να τα συνάξης -
Τέλλος Άγρας
|°°|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου