Les coquillages, Τα κοχύλια, Paul Verlaine

Les coquillages. 

Chaque coquillage incrusté 

Dans la grotte où nous nous aimames 

A sa particularité 

L'un a la pourpre des nos âmes

Dérobée au sang des nos cœurs 

Quand je brûle et tu enflammes; 

Cet autre affecté tes langueurs

Et tes paleurs, alors que, lasse, 

Tu m'en veux des mes yeux moqueurs; 

Celui-ci contrefait la grâce 

De Ton oreille, et celui-là 

Ta nuque rose courte et grasse; 

Mais un, entre autres, me troubla.

Τα κοχύλια 

Τα φυλλοκάρδια σου 

μοιάζουν με κοχύλια που

Κρύβουν πολύτιμα σμαράγδια 

Εκεί που κάναμε τα πρώτα χάδια 

Κοχύλια είναι τα δυο σου χείλια 

Κάθε ένα έχει άλλη χάρη

Και τα δύο είναι ένα σμάρι..

Ένα είναι πορφυρό

Σαν το αίμα της καρδιάς

Που φωτιά έβαλε σε μας

Αλλο είναι .. χλωμό 

Ίσως αδιάφορο 

Στους χτύπους της καρδιάς μου..

Άλλο κάνει νάζια (γούστο)

Στου αυτιού σου το τρέμουλο (ούλο)

Και άλλο στο ροδαλό σου μπούστο..

Και κάποια άλλα είν' κρυμμένα 

μες στα μάτια σου τα γαλάζια 

Και στενάζουν τα φυλλοκάρδια.. 

Χρήστος Ρουμελιώτης

14/4/2023

Ελεύθερη απόδοση