Xristos Roomeliotis-Kordis poetic strolls: Pascal Jarty: "RENCONTRE" Mon nom est .. Braque Ouzo, les valeurs de confinement..

Έβαλα την ομιλία μου στο Google translator.
Το σύστημα τρελάθηκε και μετέφρασε άλλα αντί άλλων.

Αναγκάστηκα να ζητήσω τη συμβολή του Χρήστου Σ. Ρουμελιώτη,

φίλου του Γάλλου Pascal Jarty συγγραφέα, ποιητή, λογοτέχνη, δοκιμιογράφου,
δημοτικού συμβούλου του Bordeaux
και αφεντικού του (σκύλου) Braque OUZO.
Ιδού το αποτέλεσμα:

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ:

Το όνομά μου λοιπόν είναι Μπράκ Ούζο και τα πάει καλά με το γλυκάνισο... Προέρχεται από το εμβληματικό ποτό «ΟΥΖΟ» των Ελλήνων, τους οποίους το αφεντικό μου υπεραγαπά. (διακοπές στην Εύβοια, Ερέτρια Grand Bleu κάθε καλοκαίρι πολλά χρόνια).

Υποθέτω πως υιοθέτησε το όνομα αυτό, όχι γιατί απορρίπτοντας το εμβληματικό της σοφίας όνομα του Σωκράτη και υποδηλώνοντας ενδεχομένως μια κλήση προς το ποτό αλλά απλά λόγω συμπάθειας. Δεν έχω παρατηρήσει εκτροπές πέρα από μια προτίμηση σε ένα κοκτεϊλάκι τύπου «Αμερικάνο»..

Είμαι μέλος μιας οικογένειας από οχτώ κουταβάκια. Το φύλλο μου είναι θηλυκό και το όνομά μου ουδέτερο, εδώ γίνεται ένα μικρό μπέρδεμα αλλά δεν πειράζει.

Γεννήθηκα στις 21 Γενάρη 2018 παγκόσμια ημέρα της αγκαλιάς και της αγάπης. Σίγουρα με επηρέασε γιατί έχω προδιάθεση στα χάδια. Καθώς έμενα αρκετά μακριά από το Μπορντώ στην Ντορντονία αναρωτιόμουν ποιός χριστιανός θα μπορούσε να έρθει να με βρει και να με «αποκτήσει». Και να μια μέρα εμφανίστηκε ένας κύριος με δύο νεαρούς, με κοίταξε, γλυκά μου χαμογέλασε και άρχισε να μου μιλά ασταμάτητα. Ταυτόχρονα έριχνε ερευνητικές ματιές και στα αδελφάκια μου! Κρίσιμες στιγμές! Η μητέρα μου το μάτι της γαρίδα να δει πως θα εξελιχθεί η επίσκεψη του απρόσμενου εισβολέα!

Δεν ξέρω γιατί αυθόρμητα έκανα μερικά βήματα προς αυτόν θέλοντας να κερδίσω την προσοχή του. Υπάρχουν μερικά πράγματα στη ζωή που δεν μπορούν να εξηγηθούν αλλά σίγουρα υπακούουν στην αρχή μιας έλξης για μια αμοιβαία επωφελή σχέση. Πιστεύω ότι πολλές φορές οι άνθρωποι εκδηλώνουν ειλικρινή αισθήματα αγάπης προς τα ζώα.

Με πήρε αμέσως στην αγκαλιά του, με χάιδεψε και μου είπε λόγια που δεν κατάλαβα, αλλά ένιωσα ότι ήταν γεμάτα από έμφυτη καλοσύνη.

Από εκεί και πέρα χρησιμοποίησα τη γοητεία των γαλάζιων ματιών μου για να τον πείσω να με επιλέξει. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να αγαπούσε πάρα πολύ τα μπλε μάτια ...

Αγωνία. Εξαφανίστηκε. Με άφησε στα κρύα του λουτρού για δύο μήνες. Με ξέχασε; Η επίσκεψη ήταν τυχαία και καπρίτσιο των παιδιών του ή μια μάταια προσπάθεια εξόδου ενός ανθρώπου από τη μοναξιά ή μια ερωτική ματιά του δρόμου;

Όταν όμως τον ξαναείδα, συνειδητοποίησα ότι ερχόταν να με πάρει και ότι αυτός ο χρόνος αναμονής ήταν σαν ένα συμβόλαιο εγγύησης για μια αγάπη με μέλλον!

Αναγνώρισα τη μυρωδιά του. Όχι ότι μύριζε άσχημα. Αυτός ο κύριος εξέπεμπε ένα άρωμα όπως λέμε «Κούρος» ακόμα μια αρχαιοελληνική αναφορά, κυκλαδίτικη για την ακρίβεια.

Με μεγάλη χαρά λοιπόν ανταποκρίθηκα στο κάλεσμά του και πήδηξα στο αυτοκίνητο του. Στρογγυλοκάθισα, που λένε στα ελληνικά, στο πίσω κάθισμα και άρχισα να γρυλίζω. Άκουσα μένα περίεργο επίρρημα ΟΧΙ = ΝΟΝ το όποιο όπως κατάλαβα ύστερα από καιρό ότι σήμαινε στα Γαλλικά ΝΟΝ.. και χρειάστηκαν πολλά μαθήματα και πειράματα γι αυτό φίλοι μου!

Ένα από αυτά ήταν όταν μια μέρα σέρβιρα μια από τις ανάγκες μου στη μέση του σαλονιού που είχε ως άμεσο αποτέλεσμα να εξαφανιστεί αμέσως το θεϊκό άρωμα «Κούρος»!

Έγινε πολύ φάση! Ένα άγριο βλέμμα ξεπήδησε από τα μάτια του Κυρίου μου μαζί με εκείνο το ακαταλαβίστικο ΟΧΙ=ΝΟΝ και κάτι σαν κεραυνός με την τρομακτική μορφή της Σελίν Ντιόν μέσα από εξώφυλλο του περιοδικού Παρί Ματς (Paris Match) να πέφτει επάνω μου! Από τότε ούτε θέλω να την ξαναδώ και εννοείτε ότι απόλυτα κατάλαβα τι θα πει ΟΧΙ=ΝΟΝ.

Μετά από εκείνο το περιστατικό κατάλαβα επίσης πως οι ιλουστρασιόν φωτογραφίες του εβδομαδιαίου αυτού περιοδικού, μου ήταν χρήσιμες για τις ..ανάγκες μου σε εξωτερικό χώρο αλλά και το περιοδικό δρούσε σαν καταπέλτης στις παρανομίες μου εντός του σπιτιού.

Σιγά Σιγά λοιπόν άρχισα να μπαίνω στο παιχνίδι των νόμων της συμβίωσης, των κανόνων του σπιτιού και των ορίων των επιθυμιών μου. Συνέβη κάτι σαν πρόωρος τοκετός..
Έμαθα όλα εκείνα που αντιστοιχούσαν στο ΟΧΙ-ΝΟΝ, παραδείγματος χάριν, τράβηγμα του αφεντικού από το παντελόνι, ξεπουπούλιασμα του πουφ, όταν ήθελα να φάω τα φυτά στον κήπο, να πηδήσω στον καναπέ, να βάλω τα πόδια μου πάνω στο πουκάμισό του, να κρύψω στις κάλτσες του, να δαγκώσω το κορδόνι του τηλεφώνου, να βουτήξω το ορεκτικό του… και και..

Αμάν πιά αυτό το ΟΧΙ-ΝΟΝ, ΟΧΙ-ΝΟΝ, ΟΧΙ-ΝΟΝ ! Τι έγινε το παλιό σύνθημα «Απαγορεύεται η απαγόρευση»; Έγινε μια ολόκληρη επανάσταση για το τίποτα;

Αργά ή γρήγορα κατάλαβα ότι η ελευθερία μου εξαρτάτο από τις ελευθερίες των άλλων και αυτό ήταν μια διαδικασία μακράς μαθητείας. Αλλά έχω πια εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη και την ευαισθησία του Δασκάλου μου.

Και δεν απογοητεύτηκα! Δύο χρόνια αργότερα, μπορώ να πω ότι είμαι ένα ευτυχισμένο, αγαπημένο και χαϊδευμένο σκυλάκι . Και αντίθετα με τα ανθρώπινα συναισθήματα, θεωρώ ότι ο περιορισμός έχει μεγάλη αξία για μας ζώα: «Ο δάσκαλός μου είναι πάντα μαζί μου».

Il y a 2 ans, un heureux pensionnaire intégrait la famille 🐕

https://www.facebook.com/pascal.jarty/posts/10222180107759744

Il y a 2 ans, un heureux pensionnaire intégrait la famille 🐕
RENCONTRE
Mon nom est Ouzo...Braque Ouzo. Nom sympa aux saveurs anisées qui illustre l'amour que mon Maître porte à la Grèce, car il est l'apéritif emblématique du pays.
Je l'espère plus féru de Socrate et de sagesse antique que d'une inclinaison prononcée pour l'alcool. D'ailleurs, je n'ai pas encore remarqué de dérive symptomatique chez lui. A part l'Americano, qu'il semble apprécier.
Je suis issu d'une portée de 8 chiots. Dans le cas présent, je suis très heureux que le masculin l'emporte sur le féminin...
Je suis né le 21 janvier 2018, journée internationale des câlins, ce qui semble me prédisposer à une grande appétence dans ce domaine.
Issu des tréfonds de la Dordogne, je me suis souvent demandé qui pourrait bien venir me chercher dans cette lointaine contrée.
Et un jour, je le vis rentrer dans la ferme avec deux de ses enfants. Il avait l'air plutôt sympa, souriait et parlait beaucoup. Il regarda la couvée avec un regard circulaire et perçant, sous l'oeil vigilant de ma mère, méfiante envers ces intrus.
Je ne sais pas pourquoi je suis allé spontanément vers lui afin de capter toute son attention. Il est des attirances qui ne s'expliquent pas et qui sont souvent gage de relations fructueuses. Je crois que les choses de l'amour qui prévalent chez les humains obéissent au même précepte.
Il me prit aussitôt dans ses bras, me caressa et me dit des mots que je ne comprenais pas mais que je sentais empreints de bienveillance.
Dès lors, j'usais du charme de mes yeux bleus pour le convaincre de me choisir. Cet homme devait certainement aimer les yeux bleus...
Puis il disparut et me laissa sans nouvelles durant 2 mois. M'avait-il oublié ? Notre brève rencontre devait-elle s'inscrire dans une vaine futilité, dans la triste litanie des amours déçues, des amourettes de passage ?
Lorsque je le revis, je compris qu'il venait me chercher et que ce temps d'attente était lié à mon nécessaire sevrage.
Je reconnus son odeur. Non qu'il sentait mauvais. Car ce toujours jeune homme était propre sur lui et exhalait une eau de toilette marquée, Kouros...encore une référence grecque.
C'est avec joie que je le suivis en sautillant. Durant le trajet, j'essayais de monter sur les sièges de sa voiture, mais je fus vite rabroué. J'entendis un adverbe qu'il utilisa par la suite à de nombreuses reprises : "Non".
Comment l'interpréter ? En grec, "Né" signifie... "Oui". Il me faudra être plus attentif pour en décrypter le sens.
Je devais en comprendre toute la signification un peu plus tard dans la soirée lorsque, pris d'une irrépressible envie, je déposais un cadeau odorant sur le parquet de sa chambre. Les fragrances de Kouros furent vite estompées.
"Non" cria-t-il en se dirigeant vers moi avec un visage qui tranchait avec le regard doux et affectueux que je lui connaissais. Une petite tape avec le dernier Paris Match fit vibrer Céline Dion en couverture et me fit lâcher un petit cri. Le poids du mot et le choc avec la photo me familiarisa vite avec la compréhension de l'adverbe. Je ne devais d'ailleurs plus jamais revoir la chanteuse.
Ainsi, l'hebdomadaire servit de catafalque au surplus que j'avais déversé. Une contribution aux illustrations du journal ?
Je compris alors que la main servait à caresser et que Paris Match serait l'impitoyable accompagnateur des remontrances.
Je découvrais la vie, ses règles, et les nécessaires limites à ma fougue. Un confinement prématuré en quelque sorte.
Et Dieu sait que j'ai de l'imagination... Mordiller son bas de pantalon ou son écharpe ? "Non"... Défoncer avec entrain un pouf ? "Non"...
Et il en fut de même lorsque je voulus manger les plantes du jardin, sauter sur le canapé, mettre mes pattes sur sa chemise, croquer dans ses chaussettes, mordre à pleines dents son cordon de recharge téléphonique, grignoter ses toasts d'apéritif...
Non...Non...Non... Qu'est donc devenu ce slogan cinquantenaire "Il est interdit d'interdire" ? Une révolution pour rien ?
Je compris ce 1er jour que ma liberté devait composer avec celle des autres. Mais je sais d'ores et déjà que ce sera un long apprentissage.
Je compte avec confiance sur la patience légendaire de mon Maître.
Et je ne fus pas déçu. Deux ans après, je peux affirmer que je suis un chien heureux, gâté et caressé à souhait. Et contrairement au ressenti des humains, je trouve que le confinement à un grand mérite, pour nous les animaux : mon maître est toujours avec moi.