Αννα

Αννα

Αν ήταν χίλια επτακόσια εξήντα

Αυτό που λέει η σκαλισμένη πέτρα

Και αν καθόσουν πλάι μου

Στον ώμο μου γερμένη

Θα ήμουν τόοοσο ευτυχισμένος

Και θα σου διηγούμουνα ιστορίες από τα παλιά…

Και θα σούγραφα στίχους

Για να τους θυμάμε σήμερα

Και να μελαγχολώ…

Και θαμάρεσε η μουσική του φθινοπώρου

Μ’ ένα δυνατό τοκέ ή μια μαλβουαζία

Και θαμάρεσε ν’ ακούω μνήμες από το παρελθόν

Που αθωώνουν το παρόν

Και να μασουλάω μαζί σου ένα κας-κρούτ

Και θαμάρεσε να με φιλάς στο στόμα

Και να σου σιγοτραγουδώ, και

Μαζί να χανόμασταν στο λυκόφως του δειλινού…

Με αφορμή το "Dans le Jardin de l' Anna"

του Guillaume Apollinaire