ΟΙ ΜΗΝΕΣ του Κωστή Παλαμά
Ξέρεις τα' απάτητο βουνό που την κορυφή του χιόνι
Χειμώνα καλοκαίρι ζώνει;
Εκεί στη ρίζα του βουνού στέκει ένα σπίτι, κάτι
Που μοιάζει του ήλιου το παλάτι.
Μέσα στο σπίτι κάθονται δώδεκα Παλληκάρια
Με πρόσωπα σαν τα φεγγάρια.
Εκεί ο Γενάρης κάθεται, στο χιόνι τρέχει ο νούς του
Και στο Βοριά, στους ακριβούς του.
Εκεί ο Φλεβάρης, που άγρια τα κύματα κυλάει,
Γέρνει στης Μυγδαλιάς το πλάι,
Κι ο Μάρτης ο πεντάγνωμος, λιοντάρι όταν θυμώνη,
Και όταν γελάσει χελιδόνι.
Κι ο Απρίλης ο ανθοστέφανος, που πάει και τα κοπάδια
Βόσκει στα πράσινα λιβάδια,
Κι ο Μάης, που με το έρωτα τον ψυχοκυνηγάρη
Είναι ηλιογέννητο ζευγάρι.
Κι ο θεριστής, θησαυριστής οπόχει τα σιτάρια,
Του κάμπου τα μαργαριτάρια.
Να κι ο Αλωνάρης, δουλευτής όπου σταθεί και όπου γύρη,
Τον κατατρέχει το Λιοπύρι.
Να, κι ο Αύγουστος, πολύκαρπος, δροσάτος νυχτερεύει
Με το φεγγάρι που λατρεύει,
Κι ο Τρυγητής που λαχταρεί, σαν να είναι κόρης χείλια,
Τα ροδοκόκκινα σταφύλια,
Κι ο μήνας του Αη Δημητριού, πόχει μια γλύκα ξένη,
Κάτι σαν πόθος που πεθαίνει,
Και τα' Αγι' Αντρέα ο γκαρδιακός, που βάζει φορεσιά του
Τα κιτρινόφυλλ' από κάτου,
Κι ο άλλος που κλαίει και που βογκάει και που γεροντοφέρνει
Κι όλο ένα κρύο τονε δέρνει.
Κι καρτερεί ο καθένας τους πότε στον κόσμο πέρα
Θα πάη με τα φτερά του αγέρα,
Στον κόσμο πέρα, που όλοι τους με καλωσύνην ίδια,
Του βρέχουν χίλια δυό στολίδια,
(στολίδια ωϊμέ ! που δεν χαλάν την Δυστυχία τη σκύλα
Και της Κακίας τη μαυρίλα).
Όμως κανένας απ' αυτούς δε χαίρεται τη χάρη του πρωτογέννητου Γενάρη,
Οπόχει την Πρωτοχρονιά μοναχοθυγατέρα,
Τη Ρήγισσα τη χρυσοχέρα !
Η Μοίρα την εμοίρανε. Απ' το δικό της χέρι
Το κάθε τι να πέφτη, αστέρι.
Κι ό,τι, χαρίζ' η Ρήγισσα, κι αν είναι τιποτένιο,
Να δείχνεται μαλαματένιο.
Για τούτο ο κόσμος, μάγισσα, για μια στιγμή μπροστά σου
Με το γοργό το πέρασμά σου,
Ο μαύρος κόσμος γίνεται τραντάφυλλο τα' Απρίλη
Με σφραγισμένα ακόμα χείλη,
Που μ' ένα αλαφροστάλαγμα, και πριν η αυγούλα φύγη,
Η θεία δροσιά το γλυκανοίγει !
Κωστής Παλαμάς
1890
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου