Louise de Coligny-Châtillon
Απίστευτο, καταπληκτικό συναντήσαμε (*) τον Γιάννη Σκαρίμπα (1893-1984) λίγο πριν το έβγα του πολέμου του 1918 μαζί με τους «πυροβολητές του Απολλιναίρ» ως εθελοντή περιπολάρχη της «Ζ» στα χαρακώματα του Μακεδονικού να μάχεται και ανάμεσα στα κακαρίσματα των πολυβόλων «να κρατάει αβέρτα κατά τις εμπνεύσεις της στιγμής, σημειώσεις για τον ανώφελο θάνατο αυτών που έφτασε γρήγορα και ακύρωσε το μετάλλιο... «εξαίρετων πράξεων» - φόνου, τις εμπειρίες του από μια τραγωδία τις εντυπώσεις απ' την κομμένη φωτεινή αλυσίδα χιλιάδων σβυσμένων ονείρων» Και σαν τον ρώταγαν τι έγραφε έλεγε ότι έγραφε ραβασάκια στη Αγλαΐα του ! Ίσως ... Οι Τεύτονες νικήθηκαν ο Απολλιναίρ (1880-1918) δεν πρόλαβε να χαρεί τη νίκη ο Σκαρίμπας δεν γνωρίζουμε (;) αν τότε τον ...γνώριζε...
LIX
C'est la réalité des photos qui sont sur mon cœur que je veux. Celle réalité seule elle et rien d'autre. Mon cœur le répète sans cesse comme une bouse d'orateur et le redit a chaque battement. Toutes les autres images du monde sont fausses. Elles n' ont pas d' autre apparence que celle des fantômes. Le monde singulier qui m'entoure métallique végétal souterrain. O vie aspire le soleil matinal. Cet univers singulièrement orne d'artifices. N'est-ce point quelque œuvre de sorcellerie comme on pouvait l'étudier autrefois a Tolède ou fut l'école diabolique la plus illustre. Et moi j'ai sur moi un univers plus précis plus certain fait à ton image.
Ότι η καρδιά μου κρύβει μέσα της για σένα είναι μια εικόνα μια αλήθεια.
Αυτή υπάρχει για μένα και μόνο αυτή.
Η καρδιά μου σε κάθε κτύπο της το λαλεί έτσι όπως ένας τελάλης.
Όλες οι άλλες εικόνες του κόσμου για μένα είναι ψεύτικες, φανταστικές.
Ο κόσμος γύρω μου φαίνεται τόσο μονότονος, ψυχρός, υποχθόνιος.
Ω ζωή απόλαυσε την ομορφιά του πρωϊνού ήλιου.
Αυτό το σύμπαντο είναι πολύ τυχερό που δέχεται ως διακόσμημα την ευεργεσία του !
Ω ναι σίγουρα κάποια μαγεία πλανιέται πάνω του.
Η ίδια ίσως με κείνη που απέδιδε το σχολείο του Τολέδο !
Και γω τώρα ζω σε ένα κόσμο πιο χειροπιαστό πιο βέβαιο όμοιο με την εικόνα σου !
LXX
Lorsque deux nobles cœurs se sont vraiment aimes
Leur amour est plus fort que la mort elle-même.
Cueillons les souvenirs que nous avons semés
Et l'absence après tout est rien lorsque l' on s' aime
Δυό καρδιές δυό καρδιές που αγαπιούνται
Η αγάπη τους είναι πιο δυνατή και από το θάνατο
Ας δρέψουμε τους καρπούς των σπόρων που σπείραμε
Και δεν πειράζει που δεν βλεπόμαστε εφ' όσον αγαπιόμαστε...
Εδώ λοιπόν παίρνει τέλος μια βαθιά ερωτική αλληλογραφία του Απολλιναίρ με τη Louise de Coligny-Châtillon ή Lou κατ' αυτόν μια εξαίσια ύπαρξη από την Nice (Νίκαια) που η καρδιά του επέλεξε ν' αγαπήσει λίγο πριν αναχωρήσει για το πόλεμο 1914-1918 ως εθελοντής ! (*) Στη βιογραφία του από τον Γιώργο Παπαστάμο
