'Αρωμα Χρόνου, 'Αρωμα Μελισσιού

'Αρωμα Χρόνου, 

'Αρωμα Μελισσιού

Μια φορά και ένα καιρό ο Χρόνος καθώς κυλούσε είδε το Μελίσσι. Το Μελίσσι είναι ένα χωριουδάκι στα βόρεια παράλια της Πελοποννήσου 115 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Είναι ενταγμένο στο Δήμο Ξυλοκάστρου και η ιστορία του χάνεται μακριά στα χρόνια των πειρατών που έλκονταν από ένα άγριο μελίσσι στις ρίζες ενός απότομου βράχου κοντά στη θάλασσα όπου ίσω δένανε και τα καράβια τους. Κοντοστάθηκε λοιπόν, θαύμασε την περήφανη σύγχρονη εκκλησία του Αγίου Δημητρίου έκανε το σταυρό του και τράβηξε για τα καφενεία μήπως και βρει κανένα να πει καμιά κουβέντα. Το μονοπάτι του κατηχητικού τον θυμήθηκε και του φιλοξένησε με χαρά τα βήματα. Ναι τι όμορφο και ανέπαφο παρέμενε έτσι ακριβώς όπως το θυμόταν. Από την αίθουσα του κατηχητικού ακουγόταν μια προσευχή από παιδάκια. Η πόρτα του Χήνου που αγνάντευε τη θάλασσα τον παρακάλεσε να της αγγίξει το πόμολο. Ο Χρόνος της χαμογέλασε γλυκά και της είπε πόσο χάρηκε που την είδε και της χάιδεψε το χέρι ! Το βήματα αθόρυβα στο χώμα μετέφεραν το Χρόνο μπροστά από το σπίτι του Γαρουφαλή, του σ. Κορδή, της σ. Όλγας της Μαμής και τον οδήγησαν στο κέντρο του χωριού. Στους δρόμους ή στα καφενεία ο Χρόνος συνάντησε και είπε μια κουβέντα τους εξής παρακάτω: Το κυρ-Γιάννη το Λιακόπουλο τον αδελφό του σ. Δημήτρη και λαδαδελφό της κυρά-Βάσως του Κορδή ο οποίος είναι πρόσωπο σοβαρό και πολύ σεβαστό στο χωριό. Τον Κυρ-Γιώργη το Μιχαλόπουλο άριστο μάστορα/χτίστη ο οποίος τώρα είναι άριστος ψάλτης. Τον κυρ-Χρίστο το Σπηλιόπουλο ένα αγαθό παληκάρι που δεν έχει βλάψει στη ζωή του ούτε μερμηγκάκι. Τώρα η μαγκουρίτσα του είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στο κόσμο. Το κυρ-Στέλιο το Γαρουφαλή ένα πολύ σκληρό και άξιο δουλευτή της μάνας γης. Τον κυρ-Αριστείδη το Γκουράσα το γέροντα που από τότε που γεννήθηκε ο 19ος αιώνας, ο θεός τον φιλά και είναι πάντα καλά και ασταμάτητα περπατά περπατά... Τέλος συνάντησε και την Κυρά-Αντριάνα του Δημητρίου τη φίλη της Βάσως του Κορδή μία άριστη νοικοκυρά που ένα μαύρο σύγνεφο μπήκε απρόσκλητα μια φορά στο σπίτι της αλλά αυτή δεν το έβαλε κάτω. Ο Χρόνος συγκινήθηκε. Δυστυχώς όμως δεν είχε άλλο χρόνο στη διαθεσή του να τα πει με τους εξαιρετικούς αυτούς ανθρώπους. Ένας φίλος του Χρόνου που τον λέγανε «Άρωμα» αποθανάτισε τις στιγμές με σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, τους χάρισε λίγο άρωμα λεμονιού και τις άφησε να πετάξουν στο χρόνο...

Ω τι απέραντη χαρά !

Πόρτες παραθύρια κλειστά !

Το χρόνο αγκάλιαζαν σφιχτά

Και δώρο του κάνανε άρωμα

Από λεμόνια Μελισσίου γλυκά !

Ο Χρόνος τότε υπόσχεση έδωσε ότι θα ξαναπεράσει σύντομα 

και συνέχισε τη πορεία του στο άγνωστο...

Χρίστος Ρουμελιώτης

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2008-12-23

Καλές γιορτούλες με βαθείς συλλογισμούς

Απολογισμούς και αγαθές δημιουργίες !

Τα πρόσωπα της γραφής και τα ονόματα είναι εικονικά... !!!

Η εξαγγελία

Η εξαγγελία

 Ορθώθηκα μετωπικά / Πάνω σε μια λωρίδα οργής / Τοιχογραφίες υψώνοντας / Και το άστρο / Δυτικά του Γιβραλτάρ αναγνώρισα / Της Μυθικής Ατλαντίδας / Ασάλευτη στην εξαγγελία της σιωπής / Όνειρο νυμφαίο παλίρροιας ερμηνεύω / Οι μάγοι μυστικά διασχίζουν την Ανατολή / Βάναυσα ηρώων αγάλματα / Τώρα αποκεφαλίζουν

Από την συλλογή: «Η αναπαράσταση του ανέφικτου» / Γιώγια Σιώκου ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ / http://www.gsiokou.gr

Το έργο της Γιώγιας Είναι μια θάλασσα Που ο ναύτης βλέπει Τη χαμένη Ατλαντίδα Ν’ αναδύεται θαμπή Μέσα από τα βάθη της Και να υπερ-υψώνεται ως Αφροδίτη Κρατώντας ένα ανέφικτο-βιβλίο στα χέρια της Και να του διαβάζει τη ψυχή Και να λέει τη μοίρα-ευτυχία του ! Εχτίμηση μεγάλη θρέφω Στη Γιώγια - Χρίστος

gsiokou@in.gr

Γιώγια καλημέρα

κάπως καθυστερημένα

διάβασα το βιβλιαράκι σου

και το περιεχομένό του μ' έβαλε

σε βαθιές σκέψεις. Όντως πρέπει

κανείς να σηκώσει τις λέξεις μία μία

και να δει από κάτω τι λένε-λές

Θαυμάσια λοιπόν όλες αυτές οι αναφορές

στη φύση στην ιστορία τη μυθολογία μας

συνδέουν με το παρόν που είναι τόσο σκληρό !

Χρίστος Ρουμελιώτης

Έτσι θα μου επιτρέψεις εκ των υστέρων

να ανοίξω ένα παραθυράκι στα «ανέφικτά» σου

να μπούνε στη ζωή του blog μου !

Καλά Χριστούγεννα

Αλέξης Γρηγορόπουλος

Αλέξης Γρηγορόπουλος

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008

Τα κάλαντα είπα φέτος να σας πω, έτσι
όπως τα γέννησε ο Δεκέμβρης του οχτώ
Ξεκίνησα λοιπό αλλά βρήκα το λόγο μου φτωχό
Μπρος άπ' το μεγάλο που συνέβη το φονικό
Που βρήκε τον Αλέξη δέκα πέντε μόλις χρονώ...

Ω Αλέξη μπουνιά χωμένη στου κράτους την απονιά
Να πέσουν πάνωσ' θέλουν να σε φάνε τα «σκυλιά»
Ω Αλέξη οι φίλοι σου γινήκανε των Ελλήνων τα παιδιά
Και κεράκια αμέτρητα θάχουν αναμμένα παντοτινά
Ω Αλέξη αδελφέ μου εκεί στη Τζαβέλα τη γωνιά

Τα κάλαντα Αλέξη μ' για του Χριστού τον ερχομό
Πικρό στάζουν δάκρυ γεμάτο με απύθμενο θυμό
Πως είναι δυνατό; Ανθρώπου δεν το χωράει το μυαλό
Έγκλημα στυγερό προγραμματισμένο είν' από καιρό
Σήκω ξύπνα μη μ' αφήνεις μοναχό ο Ηρώδης είναι δω

Ω Αλέξη Νοέμβριος Δεκέμβριος δύο χιλιάδες οχτώ
Στην ιστορία της Αθήνας αίμα στάζουν οι μήνες και οι δυο
Μέχρις που θα πάει αυτό; ποιος θα βάλει σταματημό;
Θυσία ένας είμαστε δυό είμαστε χίλιοι μύριοι δυό μπρος
Τούτα τα Χριστούγεννα νέο ξεκίνημα για αγώνα μακρινό..
Προσοχή ! ο σκύλος δεν δαγκώνει σημαδεύει και σκοτώνει
Προσοχή ! οι πεζόδρομοι δεν είναι για θνητούς είναι για ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ
Προσοχή ! οι τράπεζες δεν είναι για δάνεια είναι για αίμα !
Προσοχή ! οι πολ-ιτικοί δεν είναι για γέλια είναι για κλωτσιές!
Υπηρέτες στις πολυεθνικές?
Προσοχή ! Αλέξης σημαίνει ως εδώ και μη παρ έκει !

Και στη Μεσολογγίου βουνό από οργή γινήκαν' τα λουλούδια
Και είπαν ρίζες να γίνουν να φυτρώσουν να μυρίζουν τ' αγγελούδια
Και μαζί με λόγια/σμύρνα/μύρο στο τοίχος της, ανηρτημένα
Και μαζί με άγνωστες ως τώρα προσευχές από σεμνούς προσκυνητές
Ένα όλα θα γίνονται μαζί με πέτρες και μπουνιές προς τις κάθε άμυαλες αρχές !

ΠΡΟΣΟΧΗ ! ΠΡΟΣΟΧΗ !
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΑΓΟΙ ΜΕ ΔΩΡΑ
ΓΕΜΙΣΕ ΠΑΛΙΑΤΣΟΥΣ ΟΛΗ Η ΧΩΡΑ
ΠΡΟΣΟΧΗ! ΠΡΟΣΟΧΗ !
Η ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΟΡΕΥΤΟΥΜΕ ΕΙΣ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΕΔΩ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ !

Ωστόσο Καλά Χριστούγεννα φίλοι μου και για την συναισθηματική αποφόρτιση μας παραθέτω ένα αποσπασματάκι (που δεν ακούγεται συχνά) από τα παραδοσιακά κάλαντα μέσα από το εγκόλπιο-φωλίτσα «Κάλαντα Παινέματα» των εκδόσεων ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Χριστούγεννα Πρωτούγεννα,
Πρώτη γιορτή του χρόνου
...
Χριστός γεννάται, χαρά στο κόσμο
Χαρά στο κόσμο, στα παληκάρια
Στα παλικάρια κι η Παναγιά,
Η Παναγιά η Αθιοτόκος.
Η Αθιοτόκος παρακαλούσε,
Παρακαλούσε τους αποστόλους
Μια μέρα Πάσχα ένα μεσημέρι
«Μαμή να πάτε, μαμή να φέρ'τε»
Κι όσου να πάν-τσε,
Κι όσου να ρθούν-τσε,
Η Παναγιά μας ελευθερώθη
Ελευθερώθη, Χριστός επέσε
Χριστός επέσε, σαν ήλιος λάμπει
Σαν ήλιος λάμπει σαν νιο φεγγάρι
Κι ο νοικοκύρης να ζει και νάναι τώρα και πάντα.

Καλήν ημέραν, άρχοντες
Αν είναι ορισμός σας
...
Χρήστος Ρουμελιώτης
Αθήνα, Σάββατο, 13 Δεκεμβρίου 2008
Kαι για τη διασκεδασή σας κάθε Παρασκευή και Σάββατο φυσικά Χρίστος Νικολόπουλος, Θεοδοσία Στίγκα, Ηλίας Μακρής, Δόμνα και βάλε ! στα 9/8 ! Λεωφόρος Αλεξάνδρας 40

Ειδικός fόνος

Ειδικός fόνος

ΠΕΝΘΟΣ-PENTHOS-SORROW-REGRET FOR A-lexis

ΕΙΔΙΚΟΣ f...όνος ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ "ΣΤΟΧΩΝ":

Τελικά ο "ειδικός" f-ρουρός/f-ονιάς χωρίς να το καταλάβει έβαλε μπρος τη μηχανή μιας κοιμώμενης νεανικής επανάστασης για: Την Υπερ-άσπιση της Υπερ-Αξίας της ζωής

Τη Δι-έγερση του Δημοκρατικού Φρονήματος σημερινών και αυριανών Πολιτών

Την Επ-αγρύπνηση των εργαζομένων για την Υπερ-άσπιση θεμελιωδών Κατακτήσεων

Το Ξεσκέπασμα της ΑνΑλγΗσίΑς των κρατούντων για τα πάθη των μη εχόντων

Την Εν-δυνάμωση της άρνησης εισ-πνοής της μπόχας των Σκανδάλων

Την Διάλυση της Αιθάλης της Yπερ-κατανάλωσης

Τη Συσπείρωση της εφηβείας εις Γροθιά «πόνου - ωχ» στο στομάχι της κοροϊδίας

Του πείσματος στο Δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης ενός άλλου ξεκινήματος «YES WE CAN» με χιλάδες σκέψεις προτάσεις φιλοπρόοδων ανώνυμων και μη πολιτών αυτής της "τρισαθλίας" πλην περήφανης χώρας. Ναι η έκκληση της 15 Νοε 2008 στη βροχούλα να ζωντανέψει τα παιδιά εκείνου του Νοέμβρη... έπιασε τόπο. Χρήστος Ρουμελιώτης. Αθήνα, 9-11 Δεκεμβρίου 2008

Πρωϊνό στο Τατόι, του Χρύσανθου Ρεπάντη

Πρωϊνό στο Τατόι

Ούτε που κατάλαβα

πως βρέθηκα στην όχθη

Λίγα μέτρα πιο μακριά

από μια πεινασμένη θάλασσα

Που άνοιγε το στόμα της

να με καταπιεί

Ούτε πως κατάλαβα

Πως γέμισε η αγκαλιά μου

Κόκκινα βατόμουρα

Πως έκανε κύκλους

Γύρω από την αγκαλιά μου

Ένα κάτασπρο περιστέρι

Πως περνάς έτσι καλπάζοντας

Με τα μάτια σου φορτωμένα λάφυρα

Με το πέρασμα τα’ αλόγου σου

Να μαστιγώνει αλύπητα

Τις προσδοκίες μας τις χαρές μας

Μα πως περνάς έτσι καλπάζοντας

Και τι θέλεις επιτέλους από μας

Και που πας δεν βλέπεις

Τα πέταλα τα’ αλόγου σου

Πως ματώνουν τις παπαρούνες

Δεν βλέπεις τα φύλλα των δένδρων

Που τρομάζουν στο περασμά σου;

Χρύσανθος Ρεπάντης

Πρωϊνό στο Τατόι

2007

Ενδείξεις χειμώνα

Ενδείξεις χειμώνα

Κίτρινα φύλλα στην αυλή μου

Χειμώνας πάλι στη ψυχή μου

Ονείρων στρώμα το κορμί μου

Κίτρινα φύλλα στην αυλή μου !

Στων πουλιών την ολόασπρη; ράχη

Ταξιδεύει η βροχή μονάχη

Των βουνών οι ατάραχες κορυφές

Τη βροχή χαίρονται βουβές....

Της λιμνούλας τα στάσιμα νερά

Κίτρινα φύλλα πλέουνε ξανά

Και με τα φιλαράκια τους τα γυμνά κλαδιά

Να μας χαρίσουν θέλουν μια ζωγραφιά !

Κίτρινα φύλλα στρώμα γίνονται στη γη

Για μας θέλουνε να γίνουνε χαλί

Να περπατάμε δίχως τέλος και αρχή

To χειμώνα μέσα σε ομίχλη σε βροχή...

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, Τρίτη, 25 Νοεμβρίου 2008

Σοφία Πασσά

Πασσά Σοφία

Θαμπή είναι η μορφή σου

Πίσω απ' το γυαλί

Μύρο ραίνουν οι στιγμές

Που ζήσαμε μαζί...

Θαμπή είναι η μορφή σου

Μέσ' στο ...κινητό

Γλυκό είναι το δάκρυ

που μου γεμίζει το καινό...

Πέταξε η μορφή σου

Ψηλά στον ουρανό

Και μ' άφησε μονάχο

Δίχως φτερά σ' ωκεανό...

Σε ζήλευε η αγάπη

Σε φθονούσε η στοργή

Που στα μικρά παιδιά

Περίσσια έδινες εσύ...

Χλωμή είν' η φωνή σου

Τώρα κάτω απ' το σταυρό

Να μη σε ξεχάσω λέει

Μ' αναφιλητό....

Ρουμελιώτης Χρήστος

Κυριακή, 16 Νοεμβρίου 2008

Αρχαία Κόρινθος

Νοέμβρης 2008

Αρχαία Κόρινθος

Βροχή Βροχούλα μήπως είσαι θυμωμένη;

Νοέμβρης μέσιασε κι ακόμα να φανείς

Ξεράθηκεν η γη διψάσαν οι αγροί

Πλησιάζουνε Χριστούγεννα θέλουμε ν' ρθεις

Βροχή βροχούλα μήπως είσαι στενα-χωρεμένη;

Και δεν θέλεις να μας δεις;

Τα σύγνεφα κοιτάζω και τΑ παρα-Καλώ

Να ξεφορτώσουν το περίσσιο τους νερό

Βροχή βροχούλα με τ' απαλά σου τα φτερά

Ζωντάνεψε για λίγο εκείνου του Νοέμβρη τα παιδιά

Βροχή βροχούλα έλα στο τζάμι μου σιμά

Να ακούσω τη φωνούλα μου τη παιδικιά...

Βροχή βροχούλα με πόνο ο γεωργός σε κοιτά

Να έρθεις λέει να του ποτίσεις τα χόρτα τα ξανθά

Βροχή βροχούλα άκου : Τουρίστας σε παρακαλά

Μην έρθεις και του βρέξεις της πισίνας τα νερά !

Βροχή βροχούλα που φίλο έχεις τη συννεφιά

Πονούνε τα ματάκια μου που δε σε βλέπω πια !

Βροχή βροχούλα τη καρδούλα μου έλα και γιάνε

Έχασα την εκκλησούλα μου την άγια Σοφιά

Βροχή βροχούλα, την ήθελε η θάλασσα η πλατιά

Για να την ξαλαφρώσει λέει από μιαν άδικη πονιά

Την ήθελε και ο βασιλικός

Να της μυρίζει ά-κοπα απότιγος ή ποτιστικός...

Αχ πόσο γκρίζο σκεπάζει τον ορίζοντα βαρύ !

Είναι άραγε από θλίψη, χαρά ή και τα δυο μαζί ;

Είν το χώμα που περιμένει μια ταπεινή ψυχή

Η μια βροχούλα να ξαναφουντώσει τη ζωή;

Βροχούλα χλωρά τα χόρτα πάντα να κρατείς

Όσων αγαπηθήκανε όσο άλλος κανείς ...

Αχ συνεφάκια με τη ολόδροσή σας φορεσιά

Ακούω παράπονα από τη γη και λογάκια λυπηρά

Χαμηλώστε λίγο να κατέβω από δω ψηλά

Με θέλουνε οι κάμποι, οι λίμνες, τα βουνά

Με θέλουνε οι ανθρώποι με θέλουν τα παιδιά

Μαράθηκαν τα χείλη τους από την αναβροχιά

Ευγνωμοσύνη θα μ' χρωτάνε τα ποταμάκια τα στεγνά .....

Κόρινθος Κυριακή, 15 Νοεμβρίου 2008

Χρήστος Ρουμελιώτης αφιερωμένο στη Σοφία Πασσά

Που έζησε από τις 10 Δεκεμβρίου 1928 έως τις 15 Νοεμβρίου 2008

9/8 Αλεξάνδρας

9/8 Αλεξάνδρας

Στηv Αλεξάνδρας τη κατηφοριά

Η νύχτα χαίρεται απ' τη γλυκιά πενιά

Του Χρήστου είναι η μπουζουκιά

Το γλέντι ανάβει στα Όγδοα Εννιά !

Στου Άρεως τη γειτονιά

Σεμνή ακούγεται λαλιά

Καρδιά μου σ' ανήκει η χαρά

Κέφι ποτό και γνήσια λαϊκά...

Στηv Αλεξάνδρας την ανηφοριά

Κάνω στάση στα Όγδοα Εννιά

Χειρόφρενο τραβάω

Μπουζούκι με σένανε μεθάω

Χρήστος και Μαρία

Ιστορία και εμπειρία

Γιώργος και Ηλίας

Πάθος μέχρι πρωίας

Δόμνα και Θεοδοσία

Τρελαίνουν τα ηχεία

Της ζωή μας την άχαρη ανία

Πάτα τη στη πίστα με μανία

Κάψε τη κρίση με λίγα ευρουλάκια

Στο εννέα όγδοα τα βραδάκια...

Χρίστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, Πέμπτη, 13 Νοεμβρίου 2008

H καπελού

H καπελού

Πρόσεχε !

Μην κάνεις ...υπερ-όνειρα !

Γιατί ο άλλος ο υπερ-άνω

Μπορεί να στ' ανατρέψει !

Όταν χαμογελάει ο άνθρωπος

Πρέπει να γελάει όλο το πρόσωπο

Όταν χαμογελάει με τα χείλη

Και τα μάτια είναι παγωμένα

Πάει να πει ότι είναι ύπουλος

Τρεις (3) δρόμους έχει η ζωή

Ο ένας είναι «ΟΔΟΣ ΧΤΕΣ»

Που πρέπει να τη ξεχάσουμε

Η άλλη είναι «ΟΔΟΣ ΜΕΛΛΟΝ»

Που δεν το γνωρίζουμε

Άρα να την αγνοήσουμε

Και ο άλλος δρόμος είναι

«ΟΔΟΣ ΣΗΜΕΡΑ»

Που πρέπει ν' ακολουθήσουμε...

ΤάΔΕ έΦΗ: ΜαΤίνα ΔιΑρεμέ ↑

Τυρμπάν σαν θέλεις ν' αγοράσεις

Απ' της Ματίνας τη μπουτίκ να περάσεις

Και τα πάσης φύσεως καπέλα θα κοιτάξεις

Και αυτό που σου ταιριάζει δεν θα χάσεις !

Της Ματίνας η μπουτίκ είναι Μιά

Και έρχεται από το 193άντα εννιά...

Και αντιστέκεται στη νέα αγορά

Με χαμόγελο και καλή καρδιά...

Και η κυρά Ματίνα από ψηλά

Βλέπει τα λόγια της και χαμογελά !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, Παρασκευή, 7 Νοεμβρίου 2008

Χαρά

Χαρά

Χαρά σε βλέπω δω σε βλέπω κεί

Πέρα από του πελάγου τη γραμμή

Χαρά σε βλέπω δω σε βλέπω κεί

Σε περιμένω πάλι να μου πλύνεις τη πληγή

Χαρά σε βλέπω δω σε βλέπω κεί

Ρόδο έχεις γίνει στης ψυχής μου τη ψυχή

Και χαρά αν έχω

Το κύμα με ρωτά

Να μου τη φέρει λέει

Από μακριά...

Και χαρά αν έχω

Ο γήλιος με ρωτά

Πριν στη δύση γύρει

Να κλάψει από χαρά...

Και χαρά αν έχω

Ο Λόγος με ρωτά

Να μου γράψει λέει

Ένα στίχο στα πεταχτά

Χαρά σε βλέπω δω σε βλέπω κεί

Καλοκαιράκι έχεις ντυθεί

Και μέσα σε ερημικό ακρογιάλι

Βαρκούλα έχεις μείνει μοναχή...

Χαρά σε βλέπω δω σε βλέπω κει

Φθινόπωρο έχεις γεννηθεί

Και μέσα στα μαλλιά σου

Κρύβεις του χειμώνα τη στοργή

Και αν χαρά δεν θέλεις πάλι να με δεις

Στης λησμονιάς το δρόμο ευχή να μη χυθείς

Και γω χαρά-ευχή θα κάνω τα ρόδα της αυγής

Για Σε άρωμα να σκορπίζουν ως τα πέρατα της γης !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Της Μαρίας Πολυδούρη

Αθήνα 6 Νοεμβρίου 2008

Φως και Λόγος

Φως και Λόγος

Μια Φορά και μία Νύχτα το Φως κοιμόταν ... Του έφταναν περίπου οχτώ ωρίτσες να χορτάσει τον ύπνο του. Το πρωί σηκωνόταν και πήγαινε στη δουλειά ! Είχε τόσα πολλά να κάνει ! Όχι μόνο βουνά και κάμπους και πόλεις να φωτίσει αλλά και εκατομμύρια απίθανες λεπτομέρειες ! Εκεί λοιπόν που ...δούλευε βλέπει κάτι εγκαταλειμμένα χάρτο-φύλλα ! Ήταν κάτι παιδικές ζωγραφιές ! Προσπαθεί να τις καταλάβει μα τίποτα. Τι να κάνει τι να κάνει, σκέφτεται να φωνάξει το φίλο του το Λόγο να τον βοηθήσει ! Έρχεται λοιπόν ο Λόγος που και αυτός εργάζεται, κοιμάται και ξεκουράζεται 8-8-8 ώρες και που μόλις είχε ξυπνήσει, Στις διαταγές σου αφέντη μου σε τι μπορώ να σε βοηθήσω ! Να του λέει το φως, θέλω να μου πείς τι λένε αυτές οι γραμμές. Σκέφτεται σκέφτεται ο λόγος μα τίποτα. Δεν του έβγαινε λέξη. Πάνω στην απελπισία του και για να μην ντροπιαστεί στο φώς ρωτάει τις γραμμούλες. Και τότε μέσα από τα φύλλα ακούγονται οι παραπονιάρικες φωνούλες των γραμμών να λένε: Κανένας δεν μας δίνει σημασία... Μας πετάξαν σε μια γωνία ...Δεν υπάρχουμε στη ουσία... Είμαστε μια φαντασία... Του νού του ανθρώπου μια άυλη ...τελεία !

Ερέτρια Κυριακή, 2 Νοεμβρίου 2008 Χρήστος Ρουμελιώτης

Κρίνα

ΑΓΧΕΣΜΙΑ(*) ΚΡΙΝΑΚΙΑ -  

ΑΤΤΙΚΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Κρινάκια έκριναν σε βράχια να κατοικίσουν

Μέσα στο Σεπτο-κτώβρη να πυκνα-ανθίσουν

Και το αττικό φθινόπωρο να στολίσουν !

Κανένας δεν τα ενοχλεί

Ούτε κράτος ούτε και δεή

Ούτε καν η αδιαφορία η περ(ι)-αστική !

Παρεούλα έχουν τον άνεμο και τα πουλιά

Τα σποράκια τους να μετα-φέρνουν μακριά

Σε άλλες πέτρες σε άλλα βουνά ν' ανθίσουνε κι' αυτά !

Τη βροχούλα δεν ξεχνάν να ευχαριστήσουν

Που με τα ρυάκια της τους βολβούς δροσίζει

Και μια ευαίσθητη καρδιά με άρωμα αγγίζει !

Κρινάκια έκριναν με τα βράχια να τα πούνε

Πως στα άνομα συμ-φέροντα θ' αντι-σταθούνε

Αυτά που την αττική γη κατά-κρεουργούνε !

Τον Ποσειδώνα και την Αθηνά λοιπόνε εκλιπαρούνε

Να επανα-θέσουν πέτρο και ελαία αν μπορούνε

Και να μάθουν τους αν-θρώπους πώς να μη μπετο-χαλούνε !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Ερέτρια 13/10/2008 12:28 πμ

(*) Υψώματα πάνω από τη Κυψέλη = Τουρκοβούνια

Φωτό Χρίστος 😍 αφιερωμένο στη Γιαννα
με πολύ αγάπη που της αρέσουν τα κρινα τόσο πολύ
και που πήγαμε να τα συλλέξουμε με πρωτοβουλία της
κατά τη διάρκεια δύκολων για την υγεία της καιρών.

Lettre a Lou XXΧVΙ

Lettre a Lou XXΧVΙ

Συνεχίζουμε το ταξιδάκι με τον Απολλιναίρ μέσα από τα γράμματα του [36] και είμαστε στη άκρη μιας ενότητας της Λου σχεδόν στη μέση του μικρού τόμου... Ανυπομονούμε βέβαια να περάσουμε στα Οινοπνευματώδη... «Alcools» όπου ποιος ξέρει τι μας περιμένει ! Η ιδιαιτερότητα στη παρακάτω υπέρ-φραστική προσπάθεια είναι η πρόκληση της ομοιοκαταληξίας ! Για να δούμε τι θα καταφέρουμε !

Πολυαγαπημένο μου Λου-λάκι

Aς πάρουμε τη ζωή σαν ένα θεατράκι

Ζώντας αγαπημένοι

Μ' ένα μυστήριο

Και οι διό τυλιγμένοι !

Ας πάμε μακριά

Πετώντας σαν αποδημητικά

Γεμάτοι ευτυχία

Σε ουρανούς εν αιθρία

Ω θεέ μου σαν σε Αριστοφάνη κωμω-δία !

Τα χέρια μου καθαρά

Αλλά η καρδιά βαριά

Θα σε συλλογιέμαι

Και μες στην αγκαλιά σου

Θ' αποκοιμιέμαι...

Ωραία ψέματα

Και αληθοφανή ονείρατα

Θα σε κρατούνε μαγεμένη

Νυχθημερόν - καθηλωμένη

Στο έπακρον εκστασιασμένη !

Ωριμα μυαλά

Ω Δαίμονα δεν τα' αντέχω πια

Ω αγνή αθωότητα

Που αστράπτεις ωραιότητα

Μες στου χλωμού καλοκαιριού την θερμότητα !

Και τρελαίνομαι καλή μου

Ποιος θα σε κερδίσει ευ-μορφή μου

Αλλά με τρόπο καλλιτεχνικό

Που καλά ξέρω μόνο ΓΩ

Από το παλιό εκείνο τον καιρό !

Και ολόφωτα άρματα

Πες ουράνια θαύματα

Θα σε οδηγούν σε ατελείωτους

Παραδείσους

Τους πιο ευλογημένους...

Και σου ορκίζομαι «μα το Δία»

Πως θα ζήσουμε μαζί την απόλυτη ευτυχία

Χωρίς χαζές δεσμεύσεις

Και πολλές πολλές υποσχέσεις

Που χαλούν των εραστών τις σχέσεις !

Και όπως οι άγγελοι αγνοί

Θα εξυμνούμε κάτω στη γή

Την θεϊκή σου ομορφιά

Με όλη μας τη καρδιά

Αληθινά !

Γλυκός αχ γλυκός που είναι ο πόνος

Απόψε σ' αγαπώ και είμαι μόνος

Καρδούλα μου ο χειμώνας μπαίνει

Κόλαση διαβολο-σταλμένη

Σίδερο και φωτιά φουντωμένη !

Η πληγή μου ακατάσχετα αιμορραγεί

Ο λόγος μου ασταμάτητα απαιτεί

Τα αισθήματα μου να είναι αληθινά

Και να γράφονται με λόγια απλά

Όπως λέμε Ο μ ο ρ φ ι ά !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Τετάρτη, 8 Οκτωβρίου 2008

Φθινόπωρο

Φθινόπωρο

Μéli mélo !!!!!

Sur le toit gris du ciel ,

les regards sont délavés

à percer les nuages de leurs yeux d'étincelles...

L'ange gardien de mes nuits,

a remué mes pensées ;

transformées en mots,

Enfin, l'ancre est levée...

Aujourd'hui, j'ai puisé sur les sons,

les images d'innombrables visions.

Sache ; qu'il y aura toujours une pluie d'automne

pour laver tes blessures...

Par Valérie Pinson publié dans : Poèmes,

Dimanche 14 septembre 2008

http://lesmotsdesmaux.over-blog.com

Ελεύθερη απόδοση

Ο ουρανός γίνεται γκρίζος

Τα σύγνεφα πυκνώνουν

Πνίγουν τη φλόγα των ματιών σου !

Ο άγγελος-ονειροφύλακας,

Αναδεύει τις σκέψεις μου

Και τις κάνει λέξεις...

Τελικά, η άγκυρα σηκώνεται...

Ακούω τον ...αγκομαχητό της αλυσίδας της...

Βυθίζομαι στο άπειρο των σκέψεών μου...

Μπαίνει και πάλι φθινόπωρο

Θα μπορέσει άραγε η βροχούλα

Να ξεπλύνει τις ανοιχτές πληγές μας;

Χρήστος Ρουμελιώτης

Ερέτρια, 16/09/08

Αύγουστος

Ζητήσαμε από τον Ελληνικό Αύγουστο

να μας παρουσιάσει τις προσφορές του (!)

"Εγώ φίλοι μου είμαι μήνας πάντα θερμός

Και εις την Ελλάδα ο πιο πιστός

Στην αγκαλιά μου την Παναγιά μ' αγάπη κρατώ

Και στις δεκαπέντε στην Τήνο την προσκυνώ

Είμαι γεμαάατος διακοπές ήλιο και χαρές

Τις πόλεις από ανθρώπους αφήνω αδειανές, και

Στις παραλίες οργανώνω φεγγαρο-βραδιές δύο φορές !

Διαθέτω τους καλλίτερους μαγείρους

Και τις πιο έμπειρες νοικοκυρές,

Γεμάτοι οι μπουφέδες μου με νοστιμιές !

Από φρούτα δεν κάνω τσιγκουνιές

Αχλάδια από απίθανες κοντούλες

Και ραζακιές ξανθιές, κορινθιακές,

Για κρουαζιέρες στο Αιγαίο είμαι μοναδικός

Γεμάτες όνειρα θερινής νυκτός ...

Και ο ...ευβοϊκός κόλπος ταλαντευτός !

.............................................

Α ναι φίλοι μου ακούω με λύπη δίπλα μου

Σκοτωμούς και πολεμικές κραυγές

(Όχι άλλες Κουροσάβα ραψωδίες)

Προσεύχομαι να μη ξαναγίνουνε ποτέ(ς)"

Χρήστος Ρουμελιώτης

Ερέτρια, Κυριακή, 24 Αυγούστου 2008

Τα κύματα της Σαντορίνης

 Τα κύματα της Σαντορίνης

Ερχόμαστε από μακριά

Παιδιά του αγέρα μια φυσηξιά

Με λαχτάρα φυσικιά

Να λιώνουμε αιώνια ποθούμε,

Στη θερμή σου αγκαλιά...

Με νοτούλες μας έχουνε ντυμένα

Κάτι ταξιδιάρικα πουλιά

Και μας παρακαλούνε

Να σου τραγουδάμε κάθε σούρωπο απαλά...

Καραβάκια και βαρκούλες

Μέσ' στα μπλε τα πελαγίτικα νερά

Που κουβαλάνε λένε ανθρώπους με καρδιά

Αγάπη γεννούνε... από το πουθενά !

Εμείς τα κύματα της Σαντορίνης

Που μας ακούτε τακτικά

Σας αγαπούμε όλους εξαιρετικά

Μα πιο πολύ, μα πιο πολύ

Την Σάντα Ρένα την θεά...

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αφιερωμένο στη Κυρία Δάφνη Χρυσο-Σπάθη*

Ερέτρια, Δευτέρα, 4 Αυγούστου 2008

(*) H κ. Χρυσοσπάθη είναι δημιουργός της μουσικής σε πιάνο με θέμα "τα κύματα της Σαντορίνης"

Εύριπος Χαλκίδος

Εύριπος Χαλκίδος

Με είπαν Εύ-ριπο

Δεν ξέρω το γιατί

Ίσως από το Ευ και τη ριπή

Γιατί όταν θέλω αλλάζω τη ροή (ζωή)

Με είπαν Εύ-ριπο

Δεν ξέρω το γιατί

Παίζω με Δύση και Ανατολή

Ζυγίζομαι στην ...Αττική

Με είπαν Εύ-ριπο

Δεν ξέρω το γιατί

Νερά «κατράμι» από δω και από κει

Κι ο Σκαρίμπας στην κορυφή

(του Forte Carabbaba)

Με είπανε Έγριπο «τρελό»

Μ' αγαπήσαν,άγνωστοι και γνωστικοί

Διαβάτες Χαλικιδαίοι και πλείστοι Βοιωτοί

Και δεκάδες λογοτέχνες ...ναυτικοί...

Και σαν Εύ-ριπος αρμενίζω

Στης Ιστορίας τα νερά

Για να υπογραμμίζω

Της αλός την αναποδιά ! (ομορφιά) (παραξενιά)

Χρήστος Ρουμελιώτης

Χαλκίδα, 28 Ιουλίου 2008

Σημ.1 Στη κορυφή του κάστρου του Καράμπαμπα

βρίσκεται το άγαλμα του Σκαρίμπα

Σημ.2 Αλός η θάλασσα στη καθαρεύουσα

Πορτοκάλια

Lettre a Lou XXXIV

(Συνέχεια του ταξιδιού στα ερωτικά γράμματα του Απολλ-ιναίρ)

Λου

Σήμερα μου ήρθε στο νου

Το καλαθάκι με τα πορτο-κάλια

Ήσανε πολύ όμορφα. Σαν τον έρωτά μας

Μοιάζανε αγγελικά δεν θέλησα να τα΄γγίξω...

Περνάνε οι μέρες. Τα έχω ακόμα απείραχτα

Θάθελα να πίναμε μαζί το ζουμάκι τους

Γιατί μου το έχεις τάξει. Πως θαρχόσουνα στη Νιμ...

Μαραίνονται τα φύλλα... τρέμει το φυλλο-κάρδι μου !

Ένα πορτο-καλάκι. Γλυκό πορτοκαλάκι

Μαραζώνει. Με παρακάλεσε να μην το πειράξω.

Του το υποσχέθηκα. Δεν θα το ξεχάσω.

Το γλυκό πορτο-καλάκι μέσα απ' το καλα-θάκι !

Και καθώς, οι οβίδες γύρω μου σφυρίζουν

Απολαμβάνω το νόστιμο το πορτο-καλάκι

Γιατί είναι η αγάπη μου, η ρίμα μου από την Νίμ

Γιατί είναι ο ήλιος μου, ο ερωτάς μου το μικρό πορτο-καλάκι....

Αλήθεια μήπως οι αναμνήσεις δεν μοιάζουν με ωραία φρούτα

Που μας παρακαλούν να μην τα πειράξουμε;

Πως μπορώ να ξεχάσω την φτωχή μου αγάπη από την Νίμ;

Πως μπορώ να αφήσω το άρωμά τους (της) να μην με κατακλύζει;

Λου, μη ξεχνάς το μικρό μικρό πορτο-καλάκι

Το τόσο γλυκό όσο και ένα φτωχό της Νιμ κοριτσάκι

Το τόσο γλυκό όσο και ο ερωτάς μας εκείνο τον καιρό

Αχ γλυκό - πικρό πορτο-καλάκι μου πόσο σ' αγαπώ !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, Δευτέρα, 28 Ιουλίου 2008

Με τα λόγια της θάλασσας ο Ιούλης

 Με τα λόγια της θάλασσας ο Ιούλης

Θελήσαμε να γράψουμε για τον Ιούλη.

Δυστυχώς και πάλι χτύπησε η γραφική ακαρπία

Μια φωτογραφία...

Παρακαλέσαμε τη θάλασσα να μας μιλήσει..

Έχω πάρα πολύ καλές σχέσεις με τον Ελληνικό Ιούλη.

Αυτός με τη θέρμη του και γώ με τη δροσιά μου

Δίνουμε νόημα στο καλό-καιράκι των ανθρώπων.

Τα κυματάκια μου τον Ιούλιο τεμπελιάζουν...

Επιτρέπουν όμως στα ιστιοφόρα να πλέουν

Με κατεύθυνση την Επιθυμία...

Τα νεράκια μου αλλάζουν χρώματα συχνά ανάλογα

με την ώρα και το αεράκι. Ξεκινούν το πρωί από αραιό γκρι

παίρνουν το άσπρο το φωτεινό το μεσημεράκι

Και όλο το απόγευμα απολαμβάνουν το ελληνικό αληθινό μπλε.

Ο ήλιος αργά το απόγευμα με φλερτάρει με τα χρυσαφικά του αλλά

Η νύχτα τελικά με κερδίζει...

Έχω πάρα πολύ καλή σχέση με την ελληνική ιστορία.

Από τον καιρό του Θεμιστοκλή και βάλε.

Το Ποσειδώνα την Αφρο-δίτη, τον Αίολο τους λατρεύω.

Βρέχω με τα νερά μου βυθισμένες πόλεις και κάστρα.

Κρύβω στα βάθεια μου ακόμα πολλούς θησαυρούς...

Προ(σ)καλώ...

Ο Ελληνικός Ιούλης είναι ο τέλειος μήνας.

Είναι το σκαλοπάτι του Αυγούστου.

Χωρίς αυτόν ο Αύγουστος θα έμενε χωρίς σταφύλια...

Και οι άνθρωποι χωρίς κρασί (*)...

Πολλά κύριοι και κυρίες θα ήθελα να σας πω

Όχι δεν θέλω να σας κουράσω με κοινοτοπίες...

Α ναι ! το εικαστικό ! παραλίγο να το ξεχάσω !

Συχνά - πυκνά βλέπω και ακούω στη τηλεόραση

τους εικαστικούς να προσπαθούν να με μιμηθούν...

Αχ πόσο θάθελα και γώ να κάνω το ίδιο !

Είμαι βαθειά Eρωτική

Καθοδηγώ την Επιθυμία

Είμαι μια ωραία Κυρία

Που με λένε Ου-τοπία !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Ερέτρια & Αθήνα Τρίτη, 22 Ιουλίου 2008
(*) οινοπαρέα

Καλοκαίρι 2008

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ !

Ένα αθώο Χαμόγελο,

Μια ταξιδιάρικια Πλώρη,

Ένα ευτυχισμένο Καρπούζι,

Και μια υπομονετικιά Ομπρέλα,

Σας εύχονται καλό Καλοκαιράκι,

Και ένα ευχάριστο και ξεκούραστο Αύγουστο !

Καλή αντάμωση φίλοι μου και από Σεπτέμβρη πάλι !....

To χαμόγελο χαρίζει η μικρή Καλλιρρόη από τη Νέα Σμύρνη

και το καρπούζι διακοσμεί η Λίνα και ο Τάσος.

Ιούνης

O καλός ελληνικός Ιούνης

έφερε τη βροχή να ποτίσει τη διψασμένη γη.

Φούντωσαν οι μουριές οι καλο-κλαδεμένες

Πρασίνισαν τα μουρό-κλαρα από χαρά

Σαν ήπιαν του Ιούνη τα νερά...

Άφρισε κι η άσφαλτος από το ξαφνικό νερό*

Που κύλισε να ξεδιψάσει και το βυθισμένο Ιλισό !

Αντίο είπαν και οι μαργαρίτες, και οι παπαρούνες

και οι μολόχες και πολλοί άλλοι αγρο-ανθοί

Και ραντεβουδάκι δώσανε του χρόνου ανθισμένοι

σε Μιαν εξοχή. Και όλοι μαζί με μια φωνή

Τον καλό ελληνικό Ιούνη παρα-καλέσαν

Του Κωστή** μια καλημέρα να πάει να πει...

Χρίστος Ρουμελιώτης

13/6/2008 4:55:28 μμ

(*) H βροχούλα ήταν πανελλαδικιά

και έλαβε χώρα Δευτέρα εννέα Ιουνίου

(**) Κωστής Παλαμάς

Lettre a Lou XXV

Lettre a Lou XXV

Λού μου εδώ που βρίσκομαι τα άστρα κοιτώ

Συντροφιά μου το βλέμμα σου το τρεμουλιαστό

Αγκαλιά το κορμί σου και τον ουρανό κρατώ

Φτωχό φανταράκι που πας με τέτοιο ...ριζικό;

Την αγάπη ψάχνω να βρω στης απουσίας το καιρό

Παραμύθι αληθινό να μου πει, τη θερμο-παρακαλώ

Πως να πάψω ν' υποφέρω γιατί άλλο δεν μπορώ

Μαρτύριο οι ώρες δεν έχουν τελειωμό

Σαν η νύχτα ρίχνει δίχτυ με σκοτάδι και πόνο σφιχτό !

Παραμύθι(*):

Η Αγάπη μια φορά και ένα καιρό είχε μια άσπονδη φίλη που τη λέγανε .... Απουσία

Και μια μέρα πικράθηκε μαζί της. Αιτία στάθηκε ο Αγαπημένος της Αγάπης που η Απουσία τον ξεμάκραινε ! Η Αγάπη στην αρχή έκανε υπομονή αλλά όσο περνούσε ο καιρός δεν άντεχε την πίκρα της απουσίας του Αγαπημένου της και παρακάλεσε την Απουσία να κάνει κάτι. Η τελευταία την λυπήθηκε και πρότεινε στον Αγαπημένο να της γράφει γραμματάκια ως απόδειξη της πίστης του προς αυτήν...

Ενθύμιο :

Ζω για να σε Θυμάμαι. Ω Αγάπη

Της θύμησης ζωντανή παρηγόρια

Ο δρόμος της ζωής όλο στενο-χώρια

Σαν η νύχτα η αργο-περπατούσα

Θέλει να μας κρατάει χώρια !

Ο απ-ελευθερωμένος από τα όπλα από-λινέρ...

(*)(Το ΧΧV είναι ελεύθερη απόδοση του πραγματικού και το παραμυθάκι ένθετη προσθεσούλα του γράφοντος)

Παπαδιαμάντης

 

Fοτο ΧΡ

Εαρινές ημέρες Παπαδιαμάντη

...Μεθυστικόν άρωμα ανήρχετο από των απειράριθμων ανθών, οι φράκται των αμπέλων έθαλλον με αγραμπελιά, και μ' αγιοκλήματα και με ακανθώδεις θάμνους, τινές των αγρών εφαίνοντο αιμάσσοντες εις τας πρώτας ακτίνας του ηλίου από χιλίας μυριάδας παπαρούνας. Εναμίλλως ήνθουν το χαμαίμηλον και η καυκαλήθρα και η μολοχάνθη, τα αστεράκια και τα κιτρινούλια επρόβαλλον δειλώς τας ασθενείς κεφαλάς των εν μέσω της υπερκόμπου αφθονίας των κατερύθρων μηκώνων σημειούντων την υπεραιμίαν του έαρος. Ανώνυμα τινά ανθύλλια, χόρτα σταχυοειδή, σπαράγγια ακανθωτά και βεργιά και άλλα ανεμειγνύοντο εν μέσω του απείρου πλούτου της Χλωρίδος. Ήτο η Πρωτομαγιά η θεσπεσία, ήτο η άνοιξις εν πληθώρα ζωής, ετοίμη να παραδώση το σκύπτρον εις το δρεπανοφόρον θέρος,

Από το «Πρωτομαγιά η θεσπεσία : Ματή» του Αλ. Παπαδιαμάντη.

Μάγια μούκανες Παπαδιαμάντη

Με τον εαρινό σου το ψαλμό

Δεν άντεξα δεν μπόρεσα

Μέθυσα και ήρθα να σε βρώ...

Μες στης Μολόχας τον ανθό

ΧΡ/16/5/08

Ηλιοβασίλεμα

Ηλιοβασίλεμα

Μαγεία Παπαδιαμάντη - Ηλιοβασίλεμα ... Ταχέως έκλινεν η ημέρα και ο ήλιος έδυσεν εις μίαν ράχιν του Πηλίου, αντικρύ, αφού επί πέντε λεπτά της ώρας είχε μείνει στεφανωμένος με κυάνεα και περιπόρφυρα χρυσαυγή νέφη, αντιλαμβάνων ο ίδιος όσην απέδιδε δόξαν και λάμψιν, και επί δέκα λεπτά ακόμη, αφού εβασίλευσεν, αι ακτίνες της στέψεώς του έμειναν χρυσοφαείς, πορφυρίζουσαι, βάπτουσαι το βουνόν με ιώδες χρώμα. Είτα κατήλθεν ηρέμα επί των πλευρών του όρους η νύξ, σπείρουσα παντού το βαθύ και άρρητον μυστηριόν της, και οι έμψυχοι κρότοι και ψίθυροι της φύσεως εξηγέρθησαν εις τας ράχεις, εις τους λόγγους, εις τας φάραγγας, και η οφρύς του βουνού ητμίσθη και συνεστάλη υγρά και το βλέφαρον του λόφου κατήλθε, και εκλείσθη εις έν, βουνόν, ρεματιά και κάμπος.

Από το Ποιμενικόν του Αλ. Παπαδιαμάντη

14/5/2008 11:10:19 πμ

Lettre a Lou XXIII

Lettre a Lou XXIIΙ

(Συνέχεια του ταξιδιού στις αγάπες του Απολλιναίρ!)

Γλυκιά μου αγάπη.

Τέσσερις μέρες δίχως γράμμα

Κόκκινα μάτια από κλάμα

Η μέρα δεν έχει νόημα, ο ήλιος θολός

Στη πύλη (ο) φαντάρος βουβός !

Τι άραγε να συμβαίνει;

Γράμμα μήπως, υπόσχεση ξεχασμένη;

Ρίξε λοιπόν κατά δώ μια «οβίδα» σε παρακαλώ

Με γέμιση το γέλιο σου για να χαμογελώ !

Οχτώ φορές ο ταχυδρόμος τόπε

Ντεζολέ *μεσιέ - ντεζολέ μεσιέ...

Δεν έχετε κουριέ** - δεν έχετε κουριέ...

Μαύρη μαυρίλα τώρα, παρέα με σκυλιά !

Ο μαύρος τώρα ο ωραίος σκύλος

Που γνωρίσαμε μαζί, ο μόνος φίλος.

Χάδια μου γυρεύει ως ανταλλαγή

Για να μου φέρνει λέει, τη θύμησή σου τη καλή!

Χωρίς τα νέα σου, η ζωή μου μαύρη απελπισιά

Μόνο ένα γράμμα σου θα διαλύσει τη καταχνιά

Που πλακώνει την ψυχή μου, καθημερινά

Αχ φιλή-ματα και δάκρυα για σένα είναι καυτά!

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα 11/5/2008

(*) λυπούμαι

(**) γράμμα/ταχυδρομείο

ΟΙ ΜΗΝΕΣ του Κωστή Παλαμά

ΟΙ ΜΗΝΕΣ του Κωστή Παλαμά 

Ξέρεις τα' απάτητο βουνό που την κορυφή του χιόνι

Χειμώνα καλοκαίρι ζώνει;

Εκεί στη ρίζα του βουνού στέκει ένα σπίτι, κάτι

Που μοιάζει του ήλιου το παλάτι.

Μέσα στο σπίτι κάθονται δώδεκα Παλληκάρια

Με πρόσωπα σαν τα φεγγάρια.

Εκεί ο Γενάρης κάθεται, στο χιόνι τρέχει ο νούς του

Και στο Βοριά, στους ακριβούς του.

Εκεί ο Φλεβάρης, που άγρια τα κύματα κυλάει,

Γέρνει στης Μυγδαλιάς το πλάι,

Κι ο Μάρτης ο πεντάγνωμος, λιοντάρι όταν θυμώνη,

Και όταν γελάσει χελιδόνι.

Κι ο Απρίλης ο ανθοστέφανος, που πάει και τα κοπάδια

Βόσκει στα πράσινα λιβάδια,

Κι ο Μάης, που με το έρωτα τον ψυχοκυνηγάρη

Είναι ηλιογέννητο ζευγάρι.

Κι ο θεριστής, θησαυριστής οπόχει τα σιτάρια,

Του κάμπου τα μαργαριτάρια.

Να κι ο Αλωνάρης, δουλευτής όπου σταθεί και όπου γύρη,

Τον κατατρέχει το Λιοπύρι.

Να, κι ο Αύγουστος, πολύκαρπος, δροσάτος νυχτερεύει

Με το φεγγάρι που λατρεύει,

Κι ο Τρυγητής που λαχταρεί, σαν να είναι κόρης χείλια,

Τα ροδοκόκκινα σταφύλια,

Κι ο μήνας του Αη Δημητριού, πόχει μια γλύκα ξένη,

Κάτι σαν πόθος που πεθαίνει,

Και τα' Αγι' Αντρέα ο γκαρδιακός, που βάζει φορεσιά του

Τα κιτρινόφυλλ' από κάτου,

Κι ο άλλος που κλαίει και που βογκάει και που γεροντοφέρνει

Κι όλο ένα κρύο τονε δέρνει.

Κι καρτερεί ο καθένας τους πότε στον κόσμο πέρα

Θα πάη με τα φτερά του αγέρα,

Στον κόσμο πέρα, που όλοι τους με καλωσύνην ίδια,

Του βρέχουν χίλια δυό στολίδια,

(στολίδια ωϊμέ ! που δεν χαλάν την Δυστυχία τη σκύλα

Και της Κακίας τη μαυρίλα).

Όμως κανένας απ' αυτούς δε χαίρεται τη χάρη του πρωτογέννητου Γενάρη,

Οπόχει την Πρωτοχρονιά μοναχοθυγατέρα,

Τη Ρήγισσα τη χρυσοχέρα !

Η Μοίρα την εμοίρανε. Απ' το δικό της χέρι

Το κάθε τι να πέφτη, αστέρι.

Κι ό,τι, χαρίζ' η Ρήγισσα, κι αν είναι τιποτένιο,

Να δείχνεται μαλαματένιο.

Για τούτο ο κόσμος, μάγισσα, για μια στιγμή μπροστά σου

Με το γοργό το πέρασμά σου,

Ο μαύρος κόσμος γίνεται τραντάφυλλο τα' Απρίλη

Με σφραγισμένα ακόμα χείλη,

Που μ' ένα αλαφροστάλαγμα, και πριν η αυγούλα φύγη,

Η θεία δροσιά το γλυκανοίγει !

Κωστής Παλαμάς

1890

Στη κατοικία των μηνών

Στη κατοικία των μηνών

Στη κατοικία των Μηνών

Των δώδεκα Παλικαριών

Που έχουν όψη φεγγαριών

Σήμερα ο Παλαμάς θα μας οδηγήσει,

Και έναν έναν θα μας τους γνωρίσει,

Καθώς και τη Ρήγισσα

Και το Μάγο-Μάγισσα θα μας συστήσει

Γιατί είναι οι μόνοι που σε τούτο δω τον κόσμο,

Τον κόσμο το «μαλαματένιο» και το «χαλασμένο»

Που μπορούν να κάνουν κάτι

με αστέρια και «τραντάφυλλα»

Να χτίσουνε "παλάτι"

Και να διαλύσουνε το «μάτι» !!!

Χρήστος Ρουμελιώτης

2008

Οι μήνες του Κωστή Παλαμά και του Χρήστου Ρουμελιώτη

Οι μήνες του Κωστή Παλαμά

Εμείς οι μήνες είπαμε να συσκεφτούμε

και φέτος τι καιρό θα κάνει να προ-δούμε;

Εμείς οι μήνες σφόδρα ανησυχούμε

Και το πλάστη θερμο-παρακαλούμε

Δεν θέλουμε άδικα απ΄τη γη να χαθούμε !

Απ΄ τους ανθρώπους μια χάρη μόνο ζητούμε

Το Κιότο όλοι να σεβαστούνε !

Εμείς οι μήνες, με των ανθρώπων χαρές και βάσανα

είμαστε φορτωμένοι. Άλλοι, ζωή στην ειρήνη

έχουνε, και αλλού πείνα ή πολέμοι.

Εμείς οι μήνες, τον Παλαμά υπεραγαπούμε

Γιατί με υπέροχες λεξούλες μας έντυσε

Και ευχή μας έδωσε έτσι για πάντα να ζούμε !

Γενάρης:

Εγώ φιλαράκια μου παράπονο δεν έχω

Άσπρα μαλάκια που μούδωσε ο θεός

και ακόμα έχω. Α ναι ! και μια συμβουλή

Με τη φύση μην τα βάζετε και πολύ !

Φλεβάρης:

Τι κουτσό και αν με αποκαλούνε

Ο άγιος έρωτας τις δέκα τέσσερές μου διάλεξε

με καρδούλες να τον αγαπούνε!

Μάρτης:

Του Χειμώνα τα νερά

Τρέχουνε; στη ποταμιά

Αχ νερά νεράκια μου

Θα φτάσετε στα περιβολάκια μου;

Απρίλης:

Η φύση στο καθρέφτη μου κοιτά

Παπαρούνες μαργαρίτες και φυτά

Σε καταπράσινα χωράφια όλο χαρά

Μάης :

Στου Σικάγου την αυλή

Οχτάωρο εργάτες ζήτησαν πολλοί μαζί

Στης Αθήνας την αυλή...

Κλειστόν για άλλους λόγους το μαγαζί !

Συνεχίζεται το άλλο μήνα !

Καλή Πρωτομαγιά με λουλούδια και χαρά !

Και προσεχώς του Παλαμά οι μήνες !

Χρήστος Ρουμελιώτης

Αθήνα, Πέμπτη, 1 Μαΐου 2008

Σημ. Στη χορωδία πήραν μέρος 195 λεξoύλες