Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ...
(Η ζωή του Σπύρου Ρουμελιώτη)
Η γέννεσις:
Εμφανίσθει στο Λαλιώτη Κορινθίας το 1917 έτος μεγάλης κοινωνικής αναταραχής στη μακρινή Ρωσία που σήμαινε το τέλος των Τσάρων και τον ερχομό των μπολσεβίκων, δίπλα στα ερείπια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου που γέμισε σταυρούς την Ευρώπη, στην αρχή της επώασης μιας ελληνικής εδαφικής συρρίκνωσης στη διπλανή Ασία αποτέλεσμα και επεκτατικών απωθημένων του έθνους, μετά από μια γενναία έξυπνη και δίκαια ιστορικά ανά/κτηση ελληνικών πολύ/παθων εδαφών.
Γενετικά ο Δημήτριος Ρουμελιώτης με τη πρώτη του γυναίκα Αγγελική φέρονται να είναι υπεύθυνοι για την εμφάνιση της ζωής του Σ.Ρουμελιώτη στο κόσμο αυτό. Μια δεύτερη γυναίκα μετά από άδικα πρόωρη αποχώρηση της πρώτης αναλαμβάνει να καθίσει στο τιμόνι της μητρικής του Σπύρου ζωής με το ίδιο κατά σύμπτωση όνομα Αγγελική και με υπεραγάπη να την υποστηρίξει μέχρι και την ανεξαρτητοποίησή της ύστερα από μεσολάβηση.
Είκοσι τρία χρόνια αρκετά για να πιάσουν βαθιά στη γη οι ρίζες του δένδρου της ζωής του Σπύρου στο χωριό Λα + Λιώτη = Λαλιώτη ή Λαλίωτα. Αρκετός χρόνος ώστε το δένδρο να αποδώσει καρπούς σε όποιον του το ζητήσει με καλό τρόπο. Εν τω μεταξύ τα πρώτα γράμματα άρχισαν να πολιορκούν και να μπαίνουν στη ζωή του προσώπου αυτού. Λέξεις, αριθμοί, όνειρα, φαίνεται ότι τον καλούσαν να τα ακολουθήσει. Καμία πνευματική κόπωση, πολύ όρεξη για πρόοδο. Αλλά και εμπόδια. Πολλά στόματα, οικογένεια, προβλήματα, ευθύνες ισομοιρασμένες σε αρσενικές πλάτες, αδελφές και υποχρεώσεις. Η αφομοίωση με την αγροτική ζωή ήρθε σαν το αναγκαίο ζητούμενο της εποχής.
Με σκυφτό περήφανο κεφάλι από την ανατολή στη δύση εξελισσόταν ο σιωπηρός διάλογος με την κάθε σπιθαμή γης με το κάθε δένδρο με το κάθε κλαδί. Και η ανοιχτοχέρα φύση δεν είχε κανένα παράπονο από τον νέο αυτό… Ούτε και οι άνθρωποι. Αλλά ούτε και η πατρίδα όταν το σαράντα τον χρειάστηκε να την υπηρετήσει. Αφηγήσεις καλά φυλαγμένες μέσα στη ζεστασιά της λήθης, λεπτομέρειες της δύσκολης εκείνης περιόδου του 1940-1947 υπάρχουν μέσα μας. Θητεία στο στρατό, επιστράτευση, ελληνοϊταλικός πόλεμος, κατοχή, αντίσταση, ιταλοκρατία, γερματοκρατία, εμφύλιος, πικρές μνήμες…. Ένα φύλλο πορείας 15-10-1947 θέλει πολλά να διηγηθεί πολλά για την κρίσιμη εκείνη περίοδο και περιμένει την αποκρυπτογράφησή του!
Αυτός λαμβάνει χώρα το έτος 1952 «εις το χωρίον Μελίσσιον Κορινθίας». Οι δύο οικογένειες Ρουμελιώτη και Κορδή «συν/ευρέθησαν» εις τον γάμον των τέκνων τους πρώτα στην εκκλησία Άγιος Δημήτριος του Μελισσίου (;) και μετά «εις την οικείαν» του Χρίστου του Κορδή εν μέσω πλήρους κατάνυξης, ψυχικής αισιοδοξίας αλλά και «μεγάλης απορίας» ή «αν/υποψίας» για το μέλλον της στη μεταπολεμική Ελλάδα όπου πολλά από τα παιδιά της εποχής έπαιρναν το δρόμο της ευρω/μετανάστευσης.
Το μέλλον του ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Ρίζωμα και παραμονή στο τόπο. Ένα τόπο με φρέσκο και καρπερό χώμα κομμάτι ενός περιουσιακού παζλ έτοιμο να ποτιστεί με άφθονο ιδρώτα και πάλι και να κάνει να ανθίσουν στην συνέχεια δύο άλλες ζωές από τις 25-10-1953 του Χρίστου του δευτέρου και από 25-08-1955 του Δημήτριου του δευτέρου επίσης. Έμελλε να διαρκέσει ακόμα 29 έτη για να κλείσει τον κύκλο των ογδόντα ένα (81) ετών εν μέσω άπειρων ωρών εργασίας κοντά στη μάνα γη, ευχάριστων οικογενειακών στιγμών, συζυγικών ευτυχιών, απολαύσεων αλλά σίγουρα και πόνων και απογοητεύσεων. Ζωή άριστα δεμένη με τη φύση η οποία φαινόταν να εκτιμά πολύ τις βαθιά δημοτικές καταβολές του προσώπου αυτού ώστε όταν να το ακούει να σφυράει ή να τραγουδάει να δείχνει με κάθε τρόπο τη χαρά της και να εκδηλώνει μετέπειτα έμπρακτα την ικανο/ποίησή της… Πράγματι η αποζημίωση ερχόταν στην εποχή της με τη μορφή καρπών οι οποίοι άλλοι ανταλλάσσονταν με χρήμα άλλοι χρησίμευαν απ’ ευθείας για την κάλυψη των αναγκών της οικογένειας. Αν θα ρωτούσαμε το κάθε κομμάτι της μελισσιώτικης ή λιαλιωτίτικης γης αυτά το καθένα θα μας διηγούνταν την με ιδρώτα ποτισμένη ιστορία τους.
1. Αγριλιά (λεμονιές )
Καταπράσινες είμασταν λεμονιές, σε αράδες στριμωχτές !
Για σύνορα είχαμε ελιές από ρίζες αγριλιές αιωνίως αραχτές !
(Του κάμπου κάποτε ήσανε οικο/κυρές με …λίμπες ξεχειλιστές !
Λίγες τώρα μείνανε μοναχές μαζί τα λέμε τις μέρες αυτές)!
Τα λεμονάκια μας λαχταριστά επίχρυσα στρογγυλά ή αυγουλωτά !
Καμάρι τάχε ο παππούς τα φύλαγε σα τα μάτια του από τους εχθρούς !
Τα’ αγαπούσε σαν φλουριά γιατί ψωμάκι τρώγαν γυναίκα και παιδιά!
Επισκέπτες δεχόμασταν συχνά. Μένανε με τα στόματα ανοιχτά !
Τι πράσινο ! Τι αρχοντιά ! Ω τι ομορφιά ! Ήτανε φανταστικά !
Όλοι είχανε να λένε !
Ο Κλαψό-γιαννης και ο Κοπανάς ο Τσαντήλας και ο Ζορμπάς !
Μερίζονταν τους καρπούς και καλές τιμές δίναν στους φτωχούς !
Και τα χρόνια ήσαν περαστικά.. και δεν αλλάξαμε αφεντικά !
Οι ρίζες μας είναι ακόμα βαθιά σε αγαπημένα χώματα μυρωδιαστά !
Δύναμη ακόμη έχουμε πολύ να φωνάξουμε μ’ όλη τη ψυχή !
Ε! εσύ αφεντικό, είμαστε ακόμη δω εις το τόπον αυτόν το ξερικόν!
Γλυκές να δώσουμε, έχουμε αναμνήσεις, από το ξινόν μας παρελθόν!
Παράπονο δεν έχω κανένα !
Από σώγαμπρο που αγάπησε και μένα !
Σταλμένο από νοτιότερο χωριό !
Βουνίσιο μεσ’ τα πεύκα φυτευτό !
Από πατέρα καλοσυνάτο «αμερικάνο» στοχαστικό *!
Δεύτερη μητέρα από δυτικό χωριό !
Ο Γερμανός με αίμα ιστορία γράφει ! !
Ο παππούς ο Άγγελος την υπογράφει !
Είμαι διώροφο σε ράχη καμαρωτό !
Πρώτη θέση με μπαλκόνι ρομαντικό !
Ο κήπος μου πάντα ανθίζει !
Η άνοιξη με τριαντάφυλλα τον πλημμυρίζει !
Η Βάσω με σκουπίζει !
Ο Σπύρος και ασθενής ακόμα, με στηρίζει !
Η Βάσω με ασπρίζει !
Ο Σπύρος πάντα σούρουπο γυρίζει!
Η γαϊδούρα πρώτα το νερό μυρίζει !
Η ανέμη τρίζει κρύο νερό χαρίζει !
Ο Φίλιππας στα δύο με …χωρίζει !
Η γιαγιά Τασία τις κοτούλες μου ταΐζει
Ο παππούς από την Αμερική με …ατενίζει !
Γκουρασούδες και Λυρούδες !
Κουμπάροι ξαδελφούλες !
Όλοι με υπεραγαπούν !
Λόγο καλό πάντα, έχουνε να πουν !
Μόλις στο καθρέφτη μου κοιταχτούν !
Ω τι θέα θεέ μου ο Κορινθιακός !
Πως ευωδιάζει ο βασιλικός !
Στο κάμπο ο λεμονανθός!
Η μπιγκόνια στην αυλή το γιασεμί !
Κάτω από τη μουριά κάθε Πάσχα το αρνί !
Παράπονο δεν έχω από κανένα !
Τα κεραμίδια μου είναι τώρα βουρκωμένα !
Πονάω τόσο πολύ τα περασμένα !
* «Η ζωή είναι μία ας μην χάσουμε τη μισή στον ύπνο»!
3. Λαλιώτη (ελιές)
Χτήμα μικρό άγνωστο ιστορικό
Κρυμμένο σε φαράγγι κάτω απ’ το χωριό
Ελιές ελιές μαύρες χοντρές ζουμερές
Με αγάπη σας ετάιζε ο Σπύρος πολλές φορές!
4. Βλασέϊκα (ελιές)
Είμαστε σε θέση πλεονεκτική !
Κοντά σε δημόσιο δρόμο θάλασσα, περιοχή μελλοντικώς τουριστική !
Γείτονα κάμπικ με πάρκικ και κουζίνα ελληνική !
Μας χωρίζει η εθνική και μια του τραίνου γραμμή !
Που όμως μας ενώνει με του πατέρα τη ψυχή !
Θυμόμαστε τα κλαριά μας γεμάτα με καρπούς !
Που όταν τα χτένιζε τραγούδαγε ο παππούς !
Φασουλάδα η φακές, φέτα κάπαρη και ελιές
Μέρες μέρες χορταστικές ανάμεσα σε σχολικές !
Για παρέα έχουμε λεμονιές νέες και τσουπωτές !
Έχουμε όμως μέλλον ίσως, ζοφερό !
Γιατί, κρίμα, οικόπεδο μας έταξαν σε οικοδομο/ποιό !
Έχουμε λέει μεγάλη, λόγω θάλασσας αξία !
Και επειδή χάθηκε μια άλλη ευκαιρία !
Στο βωμό μιας βίλας πρέπει να θυσιαστούμε !
Και άλλο πια να μην βασανιστούμε !
Αντίο!
5. Δημόπουλου (λεμονιές)
Μακρόστενο και κομψό !
Βενιαμίν και ελιές δυό !
Μη βρέξει και μη στάξει !
Μπρος παιδιά !
Κόφτε λεμόνια μυρωδιαστά !
Για μόστρα τα καλά !
Και καμιά μουτσούνα στα κλεφτά!
Τέχνη θέλει η συσκευασία !
Και η ζωή πολύ μαεστρία !
6. Δημηνιώτικο (αμπέλι)
Μικρό χτήμα απομακρυσμένο
Μ’ ελιές κ’ αμπέλι καλλιεργημένο
Άλλο μέρος άλλος τόπος χρόνος
Βαθιά μέσα στο μυαλό μου μόνος
7. Κάμπος (λεμονιές)
Ο απέραντος ο καταπράσινος ο νυχτο-ποτισμένος ο μυρωδιαστός με φιρίκια στολισμένος ο άριστα χορτιαριασμένος ο αγκαθωτός λεμόνια λεμόνια και ζωή Ζωή και Νίκος Νίκος και πριόνι και ψαλίδα και τσεγκέλα και σκάλα γράνα και γλάστρα ξενύχτι και λάμπα ίσκιος και φεγγάρι νερό και γουργουρητό και ξυνάρι και κόσια αγριοτρίφυλλο και αγριάδα τσουκνίδα και μολόχα ζογγός και χορτάρι, γούβα και πεζούλι, γίδα και μανάρι γαϊδούρι και καπίστρι και παλούκι κάμπος και πάλι κάμπος Σπύρος και Αναστασία-α και Βάσω και Χρίστος και Μίμης και όλα ένα, κάμπος μαγεία, θεών τοπίο, τέμενος Δήμητρας προσκυνητών λατρεία.
8. Κουκούγερου (ραζακιά και σκιά)
Η βιτρίνα της κοζιάς !
Σαν από κεί περνάς πρώτα αυτήν κοιτάς !
Φίλε μην ξεχνάς πέρνα από δω σταφύλια κρουστά να φας !
Ε! και σεις πυργο-πούλια ευλογημένα !
Τσιμπάτε σταφύλια τουλάχιστον χαλασμένα !
Τα καλά τάχει ο μπάρμπα Σπύρος προ-πουλημένα!
Μπαλκόνι που αγναντεύεις μέχρι τη Συκιά !
Τη γαλάζια θάλασσα και απέναντι τα ψηλά βουνά
Αχ σκιά μου με τα’ αλώνι σου
Και τη ξανθή σου τη σταφίδα
Σταυροδρόμι γεωργών κυνηγών και βοσκών
Καλημέρα χωριανών και φίλων εξαιρετικών
Σκιά προγόνων μας αγαπητών
Τόσων και τόσων απ’ τη ζωή περαστικών!
9. Λιαλιωτίτικο (ραζακιά)
«Είμαι η «ναυαρχίδα» της περι^ουσίας. Ο Σπύρος Ρ. είναι υπερήφανος για μένα. Με αγαπά όπως αγαπά και τα παιδιά του. Τον στηρίζω οικονομικά βλέπετε στην πιο κρίσιμη εποχή του χρόνου. Λίγο πριν μπει ο χειμώνας. Ο καρπός μου χωρίς να θέλω να τον παινέψω είναι γλυκύτατος. Μόλις λοιπόν έρχεται ο Ιούλης οι πρώτες ρογούλες μου γλυκίζουν. Περνάει ο δοκιμαστής ο Χρίστος και το πιστοποιεί. Ο Σπύρος δεν χρειάζεται βέβαια πιστοποίηση. Ξέρει. Του Αη-λιά είκοσι Αυγούστου ο τρύγος ξεκινά! Πραγματικός πόλεμος που λέει και η παροιμία μέσα στο λιοπύρι! Μια στρατιά σβέλτων τρυγητών καταφτάνει και παίρνει θέση, όπως οι αθλητές στο στίβο. Και τρυγάει και το κοφίνι γεμίζει με κιτρινό/χρυσες χάντρες αγουρο=ξυπνημένες ακόμα αλλά λαμπερές αργότερα μόλις τις βλέπουν οι χημικές αχτίνες του πατέρα τους ηλίου. Πότε πότε καμία χύνει και κάνα δάκρυ σαν τα παιδιά που αποχωρίζονται τη μάνα τους. Αλλά έτσι πρέπει. Ο μανάβης περιμένει…
Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα πάλι από την αρχή:
Εν αρχή ην το ξελάκκωμα !
Τα κορμί μου ανασαίνει !
Μετά το όργωμα και το παράχωμα !
Και έρχεται συνάμα το χαράκι !
Του Σπύρου με πολύ μεράκι !
Και μετά το κορφολόγημα !
Της καρδιάς μου μορφο/λόγημα
Και ράντισμα και τιάφισμα
Ξεφύλλισμα λίγο πριν το τρύγο
Φλυαρία με τον πρωινό τον ήλιο
Αχ ποτέ να μην φύγει το αιώνιο καλοκαίρι
Από της κοζιάς τα μέρη!
Γαιδουράκια φορτωμένα κοφίνια μουσκεμένα
Μαντήλια σε μαλλιά ριγμένα κεφάλια σκυμμένα
Χέρια ευλογημένα σταφύλια διαλεγμένα !
Ο τρυγητής μάνι μάνι κι ο κουβαλητής πάνω–κάτω
Κλίμα και τελάρο καλά γεμάτο!
Ευχαριστώ καλοί μου δουλευτάδες
Κι ο Σπύρος με οικο-νομία θα μοιράσει
Σε όλους σας καμπανάρια και παράδες !
10. Αη Γιάννη
Δίπλα και πάνω από τη Προσευχή
Συμπαθητικό χτήμα είμαι και μικρό
Σε πλατάνια με πουλιά εκατό
Σε ρυάκι με ψυθιριστό νερό
Σε σπηλιά χιλιόμετρα 20 δυό
Σε τάμα πολύ κοντά χρόνια γειτονικά
Αχ Αγιάννη μου το σταυρό μου κάνω
Να τον έχει καλά ο θεός εκεί πάνω!
Σημείωση: Μια στενή πολύ στενή τρύπα-μυστήριο φαίνεται στο στόμα του βράχου που τη φύλαγε ένας σκύλος!: Μια μέρα άκουσα το βράχο να λέει: «Ναι είναι αλήθεια ! η σπηλιά φτάνει στη Βάλτσα! Μάρτυρας ο σκύλος » !
11. Γκοζιά (αμπέλι αχλαδιές και ελιές)
Κοζιά όνομα περίεργο και άκρως γεωργικό !
Γραφικό με φρύδια δάσος πευκόφυτο τσουπωτό !
Κατάλληλο για αεροδρόμιο ή …δρόμο εθνικό !
Αμπέλια και γριές ραζακιές ελιές και αχλαδιές !
Φυτειές και λεμονιές βερικοκιές και περδικο!φωλιές!
Ρεμούλκες και ροδιές μούστος και μουσταλευριές !
Αμπέλι με τις βέργιες σου τις μακριές !
Με τις «αλεπούδες» και τις ψιλοελιές !
12. Ξεροπόταμο (αμπέλι και ελιές)
Ξεροπόταμο χρόνια ξεχασμένο !
Με βάτα και χώματα φορτωμένο !
Στα αμπέλι σαν πηγαίνω ~
Σκέφτομαι και σένα πως είσαι στεναχωρημένο !
Που μόνο στου καιρού τις μπόρες φαίνεται ότι ελπίζεις !
Για να ξαναρχίσεις τις άσπρες κόρες σου να ποτίζεις !
Ω! τι δέος παιδικό! Σαν κατέβαινα το δρομάκι σου το στενό !
Η γαϊδουρίτσα κατείχε σιγουριά και στα πόδια πάταγε γερά !
Δεν την φόβιζαν τα βάτα τα πηχτά !
Ούτε μη βρέξει τα τακούνια τα γυμνά!
Και έπαιρνε και φόρα και έβγαζε σβέλτα την ανηφόρα!
Γκόρτσα, καρακάξες και φωλιές με τέχνη μέσα στις ελιές !
Αχ να μούκοβε ο θεός τα χέρια !
Την ώρα που χάλαγα των νεοσσών τους τα παρτέρια!
Κι μια αχλαδούλα πάρα κει παράπονο είχε και αυτή !
Γιατί ενώ αχλαδάκια έθρεφε και για κανα πουλί
αχ αχ αυτό το άσπλαχνο παιδί δεν της άδηνε σπυρί !
Ελιές γέρικες υπομονετικές
Να έρθει ο χειμώνας να τιναχτούνε οι ζουμερές
Εισπνέουν αχόρταγα των σκίνων τις ευωδιές
Παίζουμε με τα μήλα των κυπαρισσιών
Μυρίζουνε τα χνώτα των ζευγολατών
Κουράγιο δίνουνε στα γόνατα των μουλαριών
Που ακούραστα τραβούνε το ηνίο των φτωχών…
Μαύρα γλυκά σύκα δίνουν οι αφύλαχτες συκιές
Στους περαστικούς αλλά και στους «Ατρόμητους» ποδοσφαιριστές
Που τραβάνε τα κλαριά να κόψουνε τα σύκα τα μελάτα τα σιροπιαστά…
Παρέα κάνουμε και τα δυο στο σπίτι αυτό
Που αγναντεύει χρόνια τον Κορινθιακό
Και ρίζες έχει το περασμένο τον αιώνα τον ιστορικό
Έχουμε φιλέψει πολλούς, γιατρούς εμπόρους και περαστικούς
Συγγενείς φίλους της γιαγιάς και του παππού
Του γαμπρού του χωριού και όλου του του σογιού
Πλούσια τα ελέη μας τα λαχανικά και τα κλέη μας !
Θέλουμε όμως και πολύ, πολύ να ευχαριστήσουμε
Τα νερά του χωριού του κάμπου και των τριών λιμνών
που ποτέ δεν ξεχνούν την δίψα των φυτικών μας ριζών
Είμαστε έτοιμα πάσα στιγμή με χώμα αφράτο σε τίμια γη
Να χαρίσουμε στους μικρούς μας φίλους και πάλι νόστιμη ζωή !
· Καλλιτεχνικά λεμόνια αστεία κίτρα και σοβαρά περγαμόντα !
· Ηλιο/γινομένα μούσμουλα και ροδομάγουλα κορόμηλα !
· Ζωντανά μανταρίνια και μυρωδάτα σαγκουίνια !
· Ντροπαλές τομάτες και μισόπικρα αγγουράκια !
· Ερωτιάρες μελιτζάνες και χνουδωτά κολοκυθάκια !
Ελάτε φίλοι, ελάτε συγγενείς ελάτε χωριανοί ελάτε οι μακρινοί και όλοι κοντινοί να σας γεμίσουμε καλάθια με εσπεριδοειδή και ζαρζαβατικά σπιτικά με όλη μας την καρδιά!
15. Ρουμάνια (ρουμάνι)
«Μια χαμένη πολιτεία, το πέρασμά σου ήταν η πρώτη μου ε…ρω…μαν…τική ιστορία»
Τι είναι ζωή;
Είναι αυτό που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται καθημερινά; Είναι η επίδραση «φαινομένων» στη σκέψη του και μέσα από αυτά στο τρόπο ζωής του; ή η επίδραση των σκέψεων του ιδίου ως «φαινομένου» στη ζωή των άλλων; Αν δεν υπήρχε αυτός τι θα γινόταν; Κάποιος άλλος καταλαμβάνει τη θέση του; Είναι ακριβώς ο ίδιος; Γιατί διαφέρει; Σε τι; Θα μπορούσε να είχε προβλέψει τα αποτελέσματα των πράξεών του; Και αυτών ακόμα των γενετήσιων; Με την μία ή την άλλη γυναίκα; Και γιατί με αυτή και όχι με μια άλλη; Και αν με μία άλλη γυναίκα; Θα ήταν ο ίδιος; Άλλος; Και οι απόγονοι; Και η δράση τους; Πόσο τελικά τους επηρέασε; Και αν είναι αυτοί που είναι αν δεν ήσαν θα υπήρχαν οπωσδήποτε άλλοι ίδιοι; Τι παράγει τελικά τον άνθρωπο; Ο άνθρωπος ή η κοινωνία που διαμορφώνει αυτός μαζί με άλλους; Θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι ίδιοι καλοί ή κακοί; Και αν λείψει κάποιος πόσο επηρεάζει αυτό τους άλλους; Είναι ο άνθρωπος ευχαριστημένος από τη ζωή του; Θα μπορούσε να είναι διαφορετική αν ναι πόσο; Θα ήταν περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένος; Πιο είναι το ιδανικό περιβάλλον ; Πόσο συμβάλει ο άνθρωπος στη διαμόρφωση του; Αυτό παράγεται ούτως ή άλλως; Θα μπορούσε να είχε υπάρξει καθυστέρηση στην εξέλιξη; Θέτει συχνά ερωτήματα ο άνθρωπος στον εαυτό του; Ποια; Πότε ωριμάζει; κάτω από ποιες συνθήκες; Σε πιο περιβάλλον; Και σε πόσο χρόνο; Και χρόνος σε σχέση με πιο τέρμα αν υποθέσουμε ότι υπάρχει αφετηρία; Θα καταλάβει η ιστορία το έλλειμμα ενός «βιογραφικού» αυτό του Ρουμελιώτη του Σπύρου αν ένας απόγονός του δεν «γράψει» τίποτα; Είναι ανάγκη να γράφουμε; Δεν βλέπουμε; Αυτό δεν φτάνει; Δεν επηρεαζόμεθα; Αυτό δεν φτάνει; Η θέλουμε σώνει και καλά να επηρεάσουμε; Τι ποιον και γιατί; Η θέλουμε να διδάξουμε σώνει και καλά κάποιους; Εγωισμός; Φιλοδοξία προς τι; Ζούμε για μας ή για τους άλλους; Και τι θα είμαστε εμείς χωρίς τους άλλους; Τους κοντινούς τους μακρινούς τους γνωστούς τους άγνωστους, τους έγχρωμους ή τους άχρωμους; Είμαστε πολλοί ή ένας; Θα μείνουμε πολλοί ή ένας; Υπάρχει ανώτερος και κατώτερος; Πνευματικά ευφυής και πνευματικά καθυστερημένος; Υπάρχει συλλογικός νους μνήμη σκέψη ενέργεια αν ναι πως μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους και να λάβουμε απάντηση ότι μας αντιλήφθηκαν και αυτοί; Μπορεί όλοι να κάνουν το ίδιο πράγμα; Α ναι τι νόημα έχει η ζωή; Μήπως λίγο πολύ όλοι κάνουμε τα ίδια πράγματα αλλά τα περιγράφουμε με διαφορετικό τρόπο; Με άλλα λόγια δηλαδή; Ή τα πραγματώνουμε με διαφορά φάσματος;
Τι σημαίνει πρόοδος; Τότε γιατί ψάχνουμε στις ρίζες; Θα απαντούσα: είμαι ερωτευμένος με το παρελθόν, ζω με πάθος το παρόν, αγαπώ το μέλλον. Ναι ερωτεύτηκα κάτι που έζησα ή δεν έζησα. Το αγαπώ. Το χρειάζομαι. Το κρατάω για πάντα. Όμως ζω το τώρα. Όποιο και αν είναι αυτό είναι πολύτιμο. Γιατί είναι αυτό και δεν είναι άλλο. Γιατί ίσως δεν θα μου ταίριαζε κάτι άλλο! Μα ποιος είμαι εγώ; Θα μπορούσα να είμαι άλλος; Όχι, ναι όχι ναι όχι όχι… Χρόνε σε παρακαλώ άφησέ με να πάω στο μέλλον που αγαπώ. Γιατί αγαπώ εμένα και σένα που με ωριμάζεις. Ξέρω κάποτε ή θα φαγωθώ (σαν ώριμο φρούτο και θα το ευχαριστηθεί κάποιος) ή θα ωριμάσω αχρείαστο ή πλεονάζων ή απαρατήρητο ή άπιαστο ή α(ν)είδωτο ή άγνωστο ή άτυχο (άρρωστο) και θα πέσω στη γη και θα χαθώ… Και συ ζωή, ζωή του Σπύρου φαίνεται ότι απαρατήρητη δεν έμεινες. οι ρόδες σου άφησαν ίχνη στη ζωή των άλλων, άλλων που σε γνώρισαν. Πόσο; Το δείχνουν ίσως αυτές οι ροδιές. Ίσως και οι κουβέντες των φίλων σου. Ίσως και η μάνα γη που σε θυμάται με τα λουλούδια της, τους θάμνους, τα δένδρα και τα ανθισμένα κλώνια της ! Ίσως και οι πέτρες (όσες γλιτώνουνε το ανθρώπινο καταστροφικό μίσος ή την καλή/τεχνική αγάπη) που σε άκουγαν να τραγουδάς!
Λογο/διηγήματα
1. Γαστριμαργικές απολαύσεις επιθυμίες
2. Γείτονες
3. Γνώσεις
4. Δένδρα που αγαπώ
5. Τεχνικές δεξιότητες
6. Φυσικές ικανότητες
7. Εκδρομές
8. Ελεύθερος χρόνος
9. Εμπορικές συναλλαγές
10. Ενδυμασία προτιμήσεις
11. Εργαλεία
12. Εργασία
13. Εφημερίδες
14. Ζώα
15. Θρησκευτικές πεποιθήσεις
16. Κατοικία
17. Κουλτούρα
18. Οικονομική κατάσταση
19. Παιδιά
20. Πολιτικές πεποιθήσεις
21. Προσωπικότητα
22. Στιγμές :
23. Συγγενείς
Το τραγούδι του χαμένου αδελφού
(εξαδέλφου του Σ. Ρουμελιώτη)
Πλησιάζω τον αιώνα!
«Μακρύς ο δρόμος» !
Είμαι μόνος, είμαι μαζί σου !
Σε περίμενα και σε αγαπώ !
Όπως και συ. Δεν με ξεχνάς !
Είμαι δω είμαι κει !
Κάτω από το χιτώνα !
Το μίσος, την "πολιτική" !
Το χωρισμό και το ερωτηματικό ?!
Υπάρχει ακόμα; Έσβησε;
Θα σβήσει; Είμαι αγκαλιά του !
Πλησιάζω τον αιώνα !
Σε λίγο θα περάσω το κατώφλι
Μέσα από τους αιώνιους σταυρούς !
Του φωτός και της αγάπης !
Της μνήμης και της λήθης !
Έμαθα ότι ψάχνεις να με βρεις
Δεν ξέρω με βρήκες ? όχι ναι όχι !
Δεν πειράζει. Είναι σαν να τα είπαμε !
Χωρίς βέβαια ερωτηματικά !
Γιατί αυτά δεν χωράνε μεταξύ μας !
Κοίταξε είπα να μην ξανάρθω !
Για να μην σε στενοχωρήσω !
Αλλά να σ’ αυτό τον κόσμο !
Όλο και κάτι συμβαίνει !
Ο πατέρας μας έρχεται και ξανάρχεται !
Στις γραμμές των λέξεων !
Που δεν πρόλαβα ίσως και γώ να γράψω !
Στις γραμμές των ποιημάτων σου !
Που ακούω μελωδικά εδώ πάνω !
Πλησιάζω τον αιώνα !
Για πες μου τι έγινε εκεί κάτω;
Ο πόλεμος τελείωσε;
Άρχισε άλλος ; Αλλού ; Πού ;
Μα γιατί πάλι αυτά τα ερωτηματικά;
Φαίνεται είναι για τους απλούς ανθρώπους !
Αλήθεια ο Σπύρος, ο Κώστας, η Κατίνα !
Είναι όλοι καλά; Ασφαλώς ναι ναι !
Πλησιάζω τον αιώνα!
Όσοι φύγαν δεν ξαναγύρισαν χαθήκαν !
Εγώ υπάρχω; Ναι ναι το νιώθω
ακόμα περπατώ πλησιάζω τον αιώνα
Άντε και λίγο ακόμα να γραπωθώ
Αρκεί να φθάσω να μείνω κει θέλω
Ν’ ‘αγναντεύω αιωνίως εκείνους που ελπίζουν …
Χρήστος Ρουμελιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου