Αρχική

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2005

Μελίσσι, Θανάσης Κλουτσινιώτης, φωτογραφίες φίλων, Παναγιώτης Κλουτσινιώτης

Παναγιώτης . Α. Κλουτσινιώτης

Σήμερα είδα το φίλο μου το Τάκη
Σαν να ήταν χθες μαζί και με τον Λάκη
Σήμερα εκεί που καθόμασταν στη ζεστή γωνιά
Σαν μια λάμψη άστραψαν τα χρόνια τα παλιά!

Μα πριν φίλε μου βουτήξω στης μνήμης τα νερά
Επέτρεψέ μου ένα δάκρυ γραπτό να σβήσω στη φωτιά
Που καίει άσβεστη μέσα μου (μας) χρόνια ακέραια, γοερά
Και φωτίζει πρόσωπα σαν της Σοφίας σεβαστά !

Σήμερα Σοφία σε είδα στη φωτογραφία της σιωπής να λάμπεις!
Νιάτα και ομορφιά
Μαύρα πλούσια μαλλιά
Ψυχή μελιά και λουλουδό-κήπο καρδιά
Σούδωσε, Σοφία μου, ο ζωγράφος-πλάστης δίχως τσιγγουνιά !
Καρφώνονται των αγοριών τα μάτια τα ερωτικά θολώνουνε τα μυαλά…
Και πάρα κει ο Θάνος ψύχραιμα εσένα να κοιτάζει με απόλυτη σιγουριά…

Θάνος:

Εύ-σωμος και επιβλητικός
Μελαχρινός και άριστος κυνηγός
Στόχος τούτη τη φορά όχι ο λαγός
Μα της ζωής του ένας σύμβουλος πιστός.
«Μπρος φίλοι μου γλεντζέδες συγχωριανοί
Εγώ και η Σοφία για πάντα θα ‘μαστε μαζί
Ας βροντήξουν τα ντουφέκια
Ας γλεντήσουμε μαζί, ανέρωτο να πιούμε το κρασί
Γυναίκα και κοψίδι θέλει η ζωή»!

Σοφία:

Γνώση άριστη στα οικο-γευστικά
Ψητά αρνάκια λαχταριστά για κύρη και παιδιά
Πεντα-νόστιμα γλυκά πάντα σπιτικά
Για φίλο-ξένους και γειτονιά, ποτέ κλειδαριά !
Λόγια όχι περιττά, στο μπαλκόνι στο σαλόνι
Παντού παρούσα και γλυκό-ομιλούσα!
Και τώρα Σοφία μου η Άνοιξη η ακριβή
Για χάρη σου θα λουλουδίσει και πάλι τη «μάνα γη»
Και την Αγαθή σου τη μορφή θα φωτίσει ο ήλιος πιο πολύ!

Σήμερα είδα το φίλο μου τον Τάκη
Και μια σπίθα πετάχτηκε μέσα από τη στάχτη
Και φούντωσε τη νοσταλγία σαν χλωρό χορτάρι
Που να μη μου ξαναμιλήσει θέλει, αν δεν της κάνω συνέχεια τη χάρη…

Να περνάω λέει συχνά από το χωριό να το βλέπω και να του καλό-μιλώ!
Χρήστος Ρουμελιώτης Αίγιο Μελίσσι Αθήνα Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2005
Οι Πίνακες είναι του Vassilis Marros (Μαυρατζάς) (1897-1954)
 

Σπύρος Ρουμελιώτης η γεννησή μου, Σπυράκος

Η Γέννησή μου !

Στις 27 Ιουλίου 1989 στις 11.20 στο Μαγγίνειο Μαιευτήριο Αθηνών (του Αρεταίειου Νοσοκομείου) είδα το φως της ζωής για πρώτη φορά. Γιατρός ο κύριος Δημήτρης Μπότσης.
Ύψος 55 εκατοστά και βάρος τέσσερα κιλά και διακόσια πενήντα γραμμάρια. Στη συνέντευξη, ένα σπαρταριστό κλάμα, μάρτυρες ήταν ο Κύριος Μπότσης γυναικολόγος Μαιευτήρας ο κύριος Δημήτρης Σάρλας επίσης γυναικολόγος μαιευτήρας η κυρίας Μπέμπα και η κυρία Παπαθανασίου, μαίες.

Απ’ ότι μου είπαν αργότερα ταλαιπώρησα πολύ τη μανούλα μου για να βγω αφού ζύγιζα 4 κιλά 250 γραμμάρια, ήμουν στα 55 εκατοστά και ένα κεφάλι περίπου σαν εκείνο του Περικλή! Δηλαδή 36 εκατοστά διάμετρο!…Κάτι μου είπε η μαμά μου εκείνη τη στιγμή αλλά δεν το κατάλαβα γιατί είχα στραμμένη αλλού την προσοχή μου. Δεν πρόλαβα να χαρώ λίγο τη μανούλα μου και φρστ με βουτά η κυρία Μπέμπα και με πάει να με δείξει στο μπαμπά μου!«Ορίστε ο Καραμανλή σας»! είπε. Δε σας λέω τίποτα τα χείλια του είχαν φτάσει μέχρι τα αυτιά του! Όχι φυσικά για το Καραμανλή - αυτό θα το αναλύσουμε αργότερα – αλλά για μένα. Κει κοντά φυσικά ήταν ο παππούς και οι δύο γιαγιές μου! Ο παππούς χοροπήδαγε από τη χαρά του και η γιαγιά η Πόπη είχε βάλει τα δυνατά της να ψηλώσει μερικά εκατοστά για να μπορέσει να δει! Για να τη βοηθήσει η Μπέμπα με χαμήλωσε τόσο που για μια στιγμή νόμισα ότι έκανα βουτιά να πιάσω μπάλα σε τέρμα! Η γιαγιά η Βάσω άρχισε αμέσως τις ποιητικές της παρομοιώσεις και τις ευχές. Γιάτρα το χρυσό μου σα παπάκι είναι. Να σας ζήσει να μας ζήσει!.

Η νοσοκόμα συνέχισε τη δουλειά της! Με χώνει κάτω από τη βρύση και το παπάκι έκανε το πρώτο του μπάνιο! Κάτι νεύρα που είχα γιατί δεν μου έλεγε τίποτα από αυτά που θα μου έκανε ούτε και μου εξηγούσε μετά! Αμ δεν θα μεγαλώσω και δεν θα σε πετύχω κάπου θα θελα να της πω. Θα σου δείξω εγώ! Τέσσερις μέρες θα έμενα μέσα στο Μαιευτήριο ή έξω από τη μαμά αν θέλετε! Άρχισα ν’ ακούω και να βλέπω πράγματα για πρώτη φορά στη ζωή μου! Με τη μαμά μου φυσικά η γνωριμία μου έκλεισε τους εννιά-μιση μήνες και οι συστάσεις περιττές λοιπόν.

Άρχισα να θρέφομαι με κάτι που το λέγανε «μητρικό γάλα» και Ω το θαύμα αυτό έρεε από 2 βρυσούλες επί τόπου! Μπράβο! Το μπαμπά μου το γνώρισα για πρώτη φορά όταν με είχε χαϊδέψει όταν ήμουν μέσα στη κοιλιά της μαμάς. Ένα χέρι είχε περάσει απαλά πάνω και στους δυο μας και το αισθανθήκαμε. Οι συστάσεις τώρα ήτανε ένα δάκρυ που πέρασε από το δικό του μάγουλο στο δικό μου ένα φιλί στο μέτωπο ένα χαμόγελο και μια χειραψία! Τα λόγια του να σας πω την αλήθεια δεν τα κατάλαβα! Που να ξέρει κανένας ξένες γλώσσες σε τέτοια ηλικία!

Εκείνο όμως που φυσικά μου έμεινε και ποτέ δεν θα ξεχάσω είναι η μορφή του την οποία την επόμενη φορά την ξεχώρισα από 10 μέτρα μακριά οπότε και γω άρχιζα να κουνώ τα χέρια μου και τους αμέτρητους υπερ-γελαστικούς μυς του προσώπου μου! Ε τι να κάνουμε μπαμπάς ήταν αυτός και μάλιστα απ’ ότι έλεγε «αγωνιστής»! Έχετε ακούσει για κάτι φύλακες αγγέλους; Αν όχι η γιαγιά η Πόπη κάνει για μοντέλο! Η καλή μου μέρα νύχτα στο πλευρό και τον δυο μας ο,τι θέλαμε! Ο παππούς ο Χρίστος (σαν όνομα μπέρδεμα γιατί, όπως μου εξήγησαν αργότερα, είχε και αυτός το ίδιο όνομα με τον πατέρα μου, τον αδελφό μου αλλά και κράταγε λένε από Χριστέϊκο!»

Πέντε μέρες έκατσα σ’ αυτό το σπίτι. Ήρθε και ο θείος ο Μίμης μαζί με τ’ αστεία του από το χωριό να με δει . Απ’ το Μελίσσι ήταν ο παππούς ο Σπύρος η θεία η Κική η γιαγιά η Βάσω η γιαγιά η Ζωή ο άλλος ο Σπύρος η Νατάσσα. Απ’ το Κατσίγκρι η θεία η Γιάννα με την ομορφιά της, ντόπιοι, ο Βασίλης ο Τουρλεντές η Αθηνά και η Μυρτώ, ο Γιάννης ο Σκούφογλου και η Τούλα, η Γωγώ η Τσεκούρα και η Μαρία η Μαλιού, η Γιάννα η Μουστοπούλου και η Μαρίνα η Παπαχριστοδούλου. Περιττό να σας πως οι επισκέπτες εκτός από τα χαιδολοήματα και τα γλυκολούλουδα βάζαν και το χέρι τους στην τσέπη. Τριάντα μία Ιουλίου πήγα σπίτι. Παππούς γιαγιά μπαμπάς μαμά Λάντα και γω! Διαδρομή όνειρο ω! τι κόσμος ω! τι κίνηση ω! τι είδους ζωή άραγε νάναι αυτή σκέφτηκα.

Η πρώτη μου κατοικία: Κυκλάδων είκοσι δύο πρώτος όροφος διαμέρισμα επτά δωμάτιο θέα κήπο κρεβάτια μέσα αριστερά κοντά στη μαμά. Οι πρώτες αντιδράσεις: Κλαματάκια λίγα χαμογελάκια πολλά, κουνήματα ποδιών τε και χεριών συνεχή, λίγο γκρίνια τη νύχτα και φυσικά αυτό το κλάμα σινιάλο για το γάλα μου τη νύχτα. Τα πρώτα παιχνίδια: Λόγω άγνοιας του σπορ άφηνα τους άλλους να πάρουν την πρωτοβουλία και γω μάθαινα! Ακούστε τι ήταν παιχνίδι για μένα! «Χέρια» «Μπάνιο» «Νερά» «Αμπεμπα μπλον» «Ααα» «Ο Μίκυ της Νανάς»

Ο Γιατρός μου: …. Σπυρίδης. Τον είδα για πρώτη φορά στο σπίτι. Ο πατέρας μου τον φώναξε για να δώσει στη μαμά τις πρώτες παιδιατρικές οδηγίες…

Έτσι λοιπόν άρχισε η ζωή μου και ο μπαμπάς μου ανέλαβε την ποιητική έκδοσή της αλλά τι τα θέλετε τι τα γυρεύετε με δέκα πέντε χρόνια καθυστέρηση! Ποτέ όμως δεν είναι αργά γιατί πρώτα ωριμάζει το καλό κρασί και μετά πίνεται!

Προς το παρόν ραντεβού στα βαφτίσια μου που θα γίνουν στο Μελίσσι Κορινθίας.

Σπύρος Ρουμελιώτης
27/07/1989

Μικρό ιστορικό

Βρίσκομαι στη Κρήτη
Κοντά στο μπαμπά μου
το έτος 1992 στη περιοχή
Σκαλέτα Ρεθύμνου ή «Σταυρωμένος»
Και ειδικά για …μένα
Μετ-ονομασθείσα «Παπουτσωμένος»… !
«Επειδή είμαι τριών - μόνο - χρονών
Παρεκάλεσα τη Κρήτη να μου δανείσει
άλλα τριάντα έξι χρονάκια
από την μακρόχρονη και ένδοξη ιστορία της
για να φθάσω το μπαμπά μου
μέσω των …. Υποδημάτων του» !

Φωτό-Γιάννα

«Μη με βλέπεται λοιπόν μικρό
Εκεί που είστε σεις σήμερα έρχομαι και γω
μόνο που τούτον τον καιρό
δεν διαθέτω Ιντερνετ εδώ
Γι’ αυτό και η μαμά μου
φύλαξε καλά σε μια φωτογραφία
την αφεντομουτσουνά μου
Να τη στείλω μια μέρα
στη αγαπητή νουνά μου
Για να δειγματίσει λέει τα φιλό-γλωσσα παιδιά
Να μπούνε γρήγορα σε υποδήματα φαρδιά
Αν θέλουνε να πατάνε στη μητέρα γη
στέρεα και αναπαυτικά» !

Ο μπαμπάς μου με τα λόγια τα δικά μου!
Αύγουστος 1992/26 Φλεβάρη 2005

Σπυράκο μου γειά σου!
«καλώς ήλθες»

Τώρα πιά είσαι αρκετά μεγάλος μπορείς και να διαβάζεις, μπορείς και να κρίνεις, εκφράζεσαι μόνος σου. Δεν έχεις ανάγκη από κάποιον άλλο να μιλήσει για σένα. Τώρα πια γράφεις εσύ ο ίδιος τη ζωή σου. Σκέφτηκα όμως, για όλα τα προηγούμενα χρόνια σου που δεν μπορούσες να εκφραστείς καλά, να κρατήσω στο χαρτί κάποιες εκφράσεις, κάποια περιστατικά, κάποιες λεξούλες που θα στα θυμίζουν οι σελίδες αυτού του τετραδίου. Θάνε σκόρπιες σκέψεις δικές μου δικές σου περιπέτειες…
Γεννήθηκες μια καλοκαιρινή μέρα, Πέμπτη 27 Ιούλη 1989 στις 11 και είκοσι το μεσημέρι.
Δυσκολευτήκαμε λίγο και οι δύο, αλλά στο τέλος πήγαν όλα καλά. Η δυσκολία ήταν … το μεγάλο σου κεφαλάκι, που εμπόδιζε τη γέννησή σου. Αφού περιμέναμε ολόκληρη την Τετάρτη στο νοσοκομείο, την Πέμπτη το μεσημέρι με τη βοήθεια του γιατρού, σε είδα για πρώτη φορά, μετά από εννέα μήνες αχώριστη συντροφιά. Όπως όλα τα μωρά και εσύ, σαν πρώτη αντίδραση, έκλαψες. Ένοιωσα ότι πρέπει να σε καθησυχάσω, να σε προστατέψω. Σου μιλούσα. Σε κράτησα στην αγκαλιά μου. Σου είπα «καλώς ήλθες» Σε φίλησα. Σε φίλησα. Το κλάμα σου όμως συνεχιζόταν
Σε αποχωρίστηκα για λίγο. Έπρεπε να σε πλύνουν, να σε ντύσουν. Ξέχασα. Σε πήγε η νοσοκόμα να σε δουν έξω, ο μπαμπάς ο παππούς ο Χρήστος, η γιαγιά η Πόπη και η γιαγιά η Βάσω. Η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη για όλους μας…

Ιωάννα Χρήστου – Ρουμελιώτη
Ημερο-μέρες Σπύρου γεννήσεως

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2005

Χώμα και ζωή Μελισσίου

Χώμα και Ζωή Μελισσίου

Άγιο χώμα !:!
Μοσχο…μύριστο!
Σκινό^χωμα πευκό^χωμα λουλουδό^χωμα !
Φρεσκοσκαμμένο και ψιλό ψιλό !
Εύφορο και πανέμορφο !
Ασπρόχωμα κοκκινόχωμα !
Μάνα του πράσινου !
Φωλιά της πέτρας !
Μάνα του οίνου και του ψωμιού !
Μ’ αρέσει να σε καλο…πιάνω !
Να παίζω μαζί σου !
Μ’ έμαθες να σχηματίζω !
Λάσπη Λάσπη άδικα σε κατηγορούνε !
Νερό και χώμα σπέρμα και ανθός: ευλογία!
Χώμα μη μου ξεφεύγεις !
Ανεμίζοντας από τη χούφτα μου !
Δεν έχω άλλον στη ζωή παρά εσένα !
Μ’ αρέσει να σε κοιτάζω !
Σε θαυμάζω!
Για τις μαγικές σου ιδιότητες !
Της Γης θρεφτάρι του Ηλίου φλέβα !
Της σάρκας μήτρα !
Της ζωής φύτρα !
Η ζωή μου ανήκει σε Σένα !
ΧΡ 13/2/2005 9:17 πμ !

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2005

Ποίηση

Ποίηση

Η Ποίηση είναι ένας σπόρος
Που πέφτει από τον ουρανό
Σταλμένος από αποδημητικό πτηνό
Καμιά φορά πέφτει σε πέτρα
Και δεν φυτρώνει…
Μα όταν πέφτει σε γόνιμο μυαλό
Το στεφανώνει ! (φουντώνει)*

Ένα ποίημα θέλει νουνό ή νουνά
Να του φορέσει ρούχα βαφτιστικά
Και να φωνάξει τόνομά του δυνατά
Θέλει και ένα ψάλτη ή ένα παπά
Να το πρωτο-ειπεί ίσως και ψαλτά
Θέλει και μια φωνή βαθιά και λυρική
Σαν της Μελίνας, να του δώσει πνοή
Θέλει και ένα μουσουργό
Με νότες να το ποτίσει για να είναι μαλακό!
Το ποίημα θέλει και ένα αρωματοποιό
Με κατάλληλο άρωμα να του ραντίσει τις στροφές
Μην τυχόν και σκύψουν και τις μυρίσουν κοπελιές
Το ποίημα είναι σαν τους ανθρώπους
Θέλει να το κοιτάζεις στα μάτια λέξη προς λέξη
Θέλει να του χτενίζεις τα μαλλιά
Ίσια να τα φτιάχνεις, είτε στρογγυλά
Θέλει να το ακούς συχνά και να του γλυκομιλάς
Και ποτέ μόνο του ανυπεράσπιστο να μην το παρατάς!

Χρήστος Ρουμελιώτης
Λαμπίρι Παρασκευή, 11 Μαρτίου 2005 /// 7:00 μμ

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2005

Μάνος και Μαρί Πετούση, Κυψέλη, Βιβλιοπωλείο

11-03-2022/17 χρόνια μετά

Μάνος και Μαρί Πετούση

Μάνος και Μαρί
Τα δύο Μι
Πάνε μαζί
Στη ζωή, στο μαγαζί

Τα δύο Μι
Μάνος και Μαρί
Μολύβι, πείρα και χαρτί

Τα δύο Μι
Με τα άλφα και τα νί
Αγαπάν πολύ το μαθητή
Που ποθεί να μορφωθεί

Όλοι έχουνε να λένε
Για το Μάνο και τη Μαριάνα
Που στη Κυψέλη χαρίζουνε ζωντάνια
Γιατί αν δεν ήσανε κι αυτοί
Και η Χαρά πάρα κει
Και τα παιδάκια τους μαζί
Θα ήμασταν όλοι πιο φτωχοί!

Χρήστος Ρουμελιώτης
11/2/2005 8:14 πμ

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2005

Τσουνάμι

«λέω ότι ο ποιητής πρέπει να βρίσκεται εκεί που σημειώνονται συναισθηματικοί, ψυχικοί και πνευματικοί σεισμοί και να έχει τη δύναμη να τραγουδά πάνω από τα βάραθρα που ανοίγονται».
Τζίμι Σαντιάγο Μπάκα

ΤΣΟΥΝΑΜΙ

Πελώρια η οργή σου γιατί;
Ξέσπασε πάνω στους φτωχούς και ανυποψίαστους Γιατί;
Σέβομαι τη δύναμή σου !
Δεν σου κρατάω κακία !
Εξακολουθώ να αγαπάω τη θάλασσα !
Δεν φταίει αυτή, όμως. Ποιος φταίει;
Οι Θεοί; Όχι Όχι
Δεν θα το έκαναν ποτέ αυτοί !
Μια ανθρώπινη δεύτερη θυσία τύπου Ιφιγένειας
ή συνομωσία για βάσανα τύπου Οδυσσέα θα έπνιγε την οργή τους για τα αίσχη μας !
Ο Θεός ; Όχι Όχι
Δεν θα το έκανε ποτέ ούτε αυτός.
Θα θυσίαζε για δεύτερη φορά τον Υιόν του !
προκειμένου να σώσει αθώες ψυχές !
Ο Βούδας; Όχι Όχι

Άλλωστε διακηρύττει:
Δεν δύναται ο άνθρωπος να κυριαρχήσει των «φαινομένων»*
Δύναται όμως να απομακρυνθεί από αυτά !
Δηλαδή φταίει ο άνθρωπος ; Ναι Ναι
«Είναι ο μόνος αίτιος των περιστάσεων
ή των αντιδράσεών του σ’ αυτές»…
«Αυτός είναι ο αρχιτέκτονας της μοίρας του» !

(*)«Σίγουρα ο Βούδας όταν μιλά για φαινόμενα δεν εννοεί τα φυσικά αλλά τα πάθη του ανθρώπου ο οποίος μη δυνάμενος να κυριαρχήσει επ’ αυτών του προτείνει τουλάχιστον να απομακρυνθεί. Ο Βούδας προβάλει τελικά μία Νιρβάνα. Τον εκμηδενισμό των παθών του μίσους και της πλάνης, του φόβου και της ελπίδας. Την απόλυτη ίσως μακαριότητα. Βλέπε Αχερουσία Λίμνη, Παράδεισο, Νιρβάνα …Τσουνάμι…»

Πελώρια η θλίψη μου !
Με πνίγει !
Ανυπεράσπιστη μπροστά στα πάθη μου !
Από άγνοια; Από συμφέροντα; Χάνομαι !
Το καταλαβαίνω !
Κύριε βοήθησέ με.
Είσαι η μόνη δύναμη που μπορεί να το κάνει.
Το γνωρίζω είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ακατόρθωτο;

«Πίστη, όμως, και υπομονή» και «δίκαια των επιγείων αγαθών κατανομή»
Κύριε άκουσε την κραυγή της ψυχής μου και των ψυχών του κόσμου !
Για την είσοδό μου στη παγκόσμια Νιρβάνα !
Μέσα από τα «τσουνάμι» της επίγειας ζωής !

Υλικά για στοχασμούς από τηλεόραση, www.enet.gr και www.translatum.gr
Χρήστος Ρουμελιώτης
Δευτέρα, 3 Ιανουαρίου 2005
1:32:53 πμ

Ο θεός του θανάτου, Lord Yama, στην ινδουιστική μυθολογία, συμβολίζεται πάνω σ' ένα βουβάλι, σαν αυτό που περιπλανιέται δίπλα στους νεκρούς της Ινδίας. Από το www.sumankumar.com