ΦΩΣ: Φίλε χρόνε πρόσεξε μην στη μέση
του δρόμου με παρατήσεις (αφήσεις)
Εχεις αναλάβει στο άπειρο
επ' άπειρο να με ξεναγήσεις !
ΧΡΟΝΟΣ: Έννοια σου και μη φοβάσαι,
εσύ αρκεί το σύμπαν να μου φωτίζεις
και το δρόμο στο άγνωστο να μου ανοίγεις.
Α! κοίτα και κάτω εκεί αυτό το κόσμο
τον ανθρώπινο τον προσωρινό !
ΦΩΣ: Κρίμα φίλε μου δεν μπορώ,
δεν έχω χρόνο ούτε ένα απειροεκατομμυριοστό να τον δω!
Χρ.Ρ κάποτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου