Και μέσα στο λιμάνι πρόσμενε ο Λυκομήδης και άφριζε δεμένος ! Την Σκυροπούλα ήθελε με βιάση ν’ απαγάγει και πάνω απ’ τα κύματα του γοερού πελάγους στο άντρο του ν’ άγει !
«Γλαυκομάτα» μου που είναι ο λοϊσμός σου; Πιανής φυλής κρατάς τη σάρπα; Πιάνε η μάνα που σε κόσμισε με του ήλιου τη πιο λαμπρή αχτίνα; Στη Σκύρο βασιλέας είμαι εγώ και τα’ αρχοντικό μου και δικό σου είναι ! Ναύτες ταχιά τους κάβους λύστε το περήφανο τούτο το κορμί στη πλώρη στήστε !Ποσειδώνα γείτονα, της θάλασσας δεσπότη κάλεσε δελφίνια μύρια να την συνοδέψουν, τον Πήγασο από ψηλά να τη φυλάει και τον Αίολο σε ούριο άνεμο να ζέψει το καράβι ! Και συ καπετάνιε κράτα καλά τιμόνι πάνω από τα τυφλά τα ρέματα, πάνω από τα’ χόρταγα τα κύματα στη Λιναριά να καλοβγάλεις το καράβι» Είπε και η λυγερή, λικνιστή και με σιγουριά μέσα στο σκαφί μπήκε και απ’ τη γέφυρα άπλωσε όλη της τη χάρη και του πελάου κάλυψε με μιας το απέραντο το χάος ! Και το βασιλικό παπόρι αφροκυλούσε και κράταγε τη κόρη ψηλά απ’ τα κύματα σταγόνα να μην την βρέξει ! Ω Ερμή θεέ του έρωτα πες μου είναι τούτη Σειρήνα ξελογιάστρα ή θνητή κονταροκτυπημένη; Παίρνει από λόγια βασιλικά ή θέλει άρπα θεϊκιά; Τι να κάνω τη λαλιά της να κερδίσω; Τη κοφτερή ματιά της στα μάτια μου να μπήξω; Ποιος θεός τη στέλνει κατά δώ; Μήπως κάποιας μάνας Θέτιδας είναι κόλπο; Είναι του Θησέα φίλη που θέλει με πονηριά στον Άδη να με στείλει; Και ο Απόλλων ο εκλεχτός των θεών ο ερωτοτρόπος σαίτα εμφανίζει πάνω σε τόξο πολύτεχνα δεμένη και δίνει τούτο το χρησμό: Τούτο το τόξο όρισαν οι θεοί να πάρει ο άνδρας ο μοιραίος που το βέλος ξέρει από τον κόμπο ν’ απαλλάξει ! Και με τη γλυκιά σαΐτα του της γλυκόλαλης κοπελιάς την καρδιά ν’ αλλάξει ! Και ο χρησμός βλέπει καθάριο μέλι Σκυριανό από μια πηγή να στάζει αντίκρυσμα αγαπητικό! Φέγγη τεσσάρων φεγγαριών Λυκομήδη η κόρη πρέπει κλεισμένη στο κάστρο σου να περιμένει ! Κρέας κριατοκέφαλου κατσικιού να την ταΐζεις και τυρί από ζωντανά ολύμπια θρεφτάρια ! Φρουροί ενεννήντα δυο μερόνύχτα να τη φυλλάνε και να λούζεται μόνο στα καταγάλανα νερά την ροδοδάχτυλη αυγούλα ή τη χρυσοποίκιλτη ηλιοσκαπετησιά. Και αν μόνο τότε κανένας δεν τα καταφέρει την ενενηκοστή τη μέρα το βράχο τον τρομερό απ’ όλους να απαλλάξεις και τότε μόνο ο χρησμός αληθινός θε ν’ άβγει πως σύ ’σαι ο βασιλιάς που τη γλαυκομάτα της Αθηνάς την κόρη δικαίωμα να πάρεις έχεις ! Είπε ο θεός και σε βαθειά σκέψη μπήκε ο Λυκομήδης ! Και αν κάποιος μασκαράς Δυσσέας με κόλπο πλανέψει ; Και αν θεός αντί για γνώση δύναμη με μίσος σε κακάσχημου το χέρι βάλει; Και αν Μέδουσα αισχρή την ομορφιά ζηλέψει και στείλει φίδι τρομερό να τη δαγκάσει; Και αν και αν; Και αν αρνησιά μετά από όλων των γαμπρών την ατυχιά την καταλάβει; Οημέ Απόλλωνα και Αρτεμις αδέλφια γνωστικά βοηθείστε με και γώ συμπόσια τερπνά στον Όλυμπο αιώνια θα στήνω! Ακου Λυκομήδη βασιλιά της ανεμόεσσας
……………………………………………….. ανολοκλήρωτο…………………………………..
ΧΡ Ερέτρια Οκτ.2004
«Γλαυκομάτα» μου που είναι ο λοϊσμός σου; Πιανής φυλής κρατάς τη σάρπα; Πιάνε η μάνα που σε κόσμισε με του ήλιου τη πιο λαμπρή αχτίνα; Στη Σκύρο βασιλέας είμαι εγώ και τα’ αρχοντικό μου και δικό σου είναι ! Ναύτες ταχιά τους κάβους λύστε το περήφανο τούτο το κορμί στη πλώρη στήστε !Ποσειδώνα γείτονα, της θάλασσας δεσπότη κάλεσε δελφίνια μύρια να την συνοδέψουν, τον Πήγασο από ψηλά να τη φυλάει και τον Αίολο σε ούριο άνεμο να ζέψει το καράβι ! Και συ καπετάνιε κράτα καλά τιμόνι πάνω από τα τυφλά τα ρέματα, πάνω από τα’ χόρταγα τα κύματα στη Λιναριά να καλοβγάλεις το καράβι» Είπε και η λυγερή, λικνιστή και με σιγουριά μέσα στο σκαφί μπήκε και απ’ τη γέφυρα άπλωσε όλη της τη χάρη και του πελάου κάλυψε με μιας το απέραντο το χάος ! Και το βασιλικό παπόρι αφροκυλούσε και κράταγε τη κόρη ψηλά απ’ τα κύματα σταγόνα να μην την βρέξει ! Ω Ερμή θεέ του έρωτα πες μου είναι τούτη Σειρήνα ξελογιάστρα ή θνητή κονταροκτυπημένη; Παίρνει από λόγια βασιλικά ή θέλει άρπα θεϊκιά; Τι να κάνω τη λαλιά της να κερδίσω; Τη κοφτερή ματιά της στα μάτια μου να μπήξω; Ποιος θεός τη στέλνει κατά δώ; Μήπως κάποιας μάνας Θέτιδας είναι κόλπο; Είναι του Θησέα φίλη που θέλει με πονηριά στον Άδη να με στείλει; Και ο Απόλλων ο εκλεχτός των θεών ο ερωτοτρόπος σαίτα εμφανίζει πάνω σε τόξο πολύτεχνα δεμένη και δίνει τούτο το χρησμό: Τούτο το τόξο όρισαν οι θεοί να πάρει ο άνδρας ο μοιραίος που το βέλος ξέρει από τον κόμπο ν’ απαλλάξει ! Και με τη γλυκιά σαΐτα του της γλυκόλαλης κοπελιάς την καρδιά ν’ αλλάξει ! Και ο χρησμός βλέπει καθάριο μέλι Σκυριανό από μια πηγή να στάζει αντίκρυσμα αγαπητικό! Φέγγη τεσσάρων φεγγαριών Λυκομήδη η κόρη πρέπει κλεισμένη στο κάστρο σου να περιμένει ! Κρέας κριατοκέφαλου κατσικιού να την ταΐζεις και τυρί από ζωντανά ολύμπια θρεφτάρια ! Φρουροί ενεννήντα δυο μερόνύχτα να τη φυλλάνε και να λούζεται μόνο στα καταγάλανα νερά την ροδοδάχτυλη αυγούλα ή τη χρυσοποίκιλτη ηλιοσκαπετησιά. Και αν μόνο τότε κανένας δεν τα καταφέρει την ενενηκοστή τη μέρα το βράχο τον τρομερό απ’ όλους να απαλλάξεις και τότε μόνο ο χρησμός αληθινός θε ν’ άβγει πως σύ ’σαι ο βασιλιάς που τη γλαυκομάτα της Αθηνάς την κόρη δικαίωμα να πάρεις έχεις ! Είπε ο θεός και σε βαθειά σκέψη μπήκε ο Λυκομήδης ! Και αν κάποιος μασκαράς Δυσσέας με κόλπο πλανέψει ; Και αν θεός αντί για γνώση δύναμη με μίσος σε κακάσχημου το χέρι βάλει; Και αν Μέδουσα αισχρή την ομορφιά ζηλέψει και στείλει φίδι τρομερό να τη δαγκάσει; Και αν και αν; Και αν αρνησιά μετά από όλων των γαμπρών την ατυχιά την καταλάβει; Οημέ Απόλλωνα και Αρτεμις αδέλφια γνωστικά βοηθείστε με και γώ συμπόσια τερπνά στον Όλυμπο αιώνια θα στήνω! Ακου Λυκομήδη βασιλιά της ανεμόεσσας
……………………………………………….. ανολοκλήρωτο…………………………………..
ΧΡ Ερέτρια Οκτ.2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου