Περγαμόντο Μελισσίου
Το Μελίσσι, τα περγαμόντα και ο μπαρμπα-Τάσος (Φωτο ΧΡ)
Την αφορμή να θυμηθώ τις περγαμον-τιές, μου την έδωσε ο μπάρμπα Τάσος ο ζαχαροπλάστης (θέρος 2007, ξενοδοχείο Negroponte Resort Eretria). Ένα ωραίο άρθρο σ’ ένα περιοδικό μιλά για αυτές και το άρωμά τους. Μέχρι σήμερα το ενδιαφέρον μου για το δένδρο αυτό ήταν (και θα παραμείνει) τυπικό. Ωστόσο οι εντυπωσιακοί καρποί του τράβηξαν τη προσοχή μου πρόσφατα και στρογγυλο-κάθησαν στη μνήμη μιας φωτογραφίας από τον Άγιο Ανδριανό Αργολίδος.
Το περγαμόντο λένε οι ειδικοί είναι μαγική λέξη. Η περγα-μον-τιά σαν δένδρο δεν είναι αυτοφυής αλλά έρχεται κατ’ ευθεία από τον δημιουργό. Το μπόλιασμα των βλασταριών της σε νεραντζιές, πορτοκαλιές ή λεμονιές δίνει το δένδρο της περγαμον-τιάς. Συνήθως ο σκληρός ανθεκτικός κορμός της θα δώσει μια γερή λεμονιά. Αυτό τουλάχιστο έμαθα από τον πατέρα μου ο οποίος ήταν άσσος στο μπόλιασμα δένδρων στο Μελίσσι Κορινθίας.
Αλλά ας πάμε λίγο πίσω στη παιδική ηλικία και το χωριό. Στο περιβόλι του πατρικού υπήρχαν δύο περγαμον-τιές Το περιβόλι ήταν ένας μέρος με πολύ-φορφες δίφορες μουτσούνες και αυγουλάτες λεμονιές, μερικές πορτοκαλιές, τρεις ή τέσσερις, μουσμουλιές, μουριές, πολλές ροδιές, μια καρυδιά, δύο μανταρινίτσες, μια κιτρολεμονιά, δύο κορομηλιές και τρεις λιμνούλες! Ήταν ένας μέρος που κυριαρχούσε η πέτρα το χώμα το ξύλο το νερό και τα’ αηδόνια. Α ναι και τα βατραχάκια! Είχα βρει πολλές φορές αηδονοφωλιές και είχα γίνει μάρτυρας της λαλιάς τους αλλά και της χορωδίας των βατράχων. Στο περιβόλι έβρισκαν συχνά τροφή οι κότες οι γίδες και τα γαϊδουράκια. Μερικά σημεία του περιβολιού προσφέρονταν για παιγνίδι (κρυφτό, στακαμάν κλπ). Η μητέρα αξιολογούσε την αξία του περιβολιού από τα χόρτα που μάζευε για μαγείρεμα και τα περγαμόντα που έφτιαχνε γλυκό ! Ο πατέρας αξιολογούσε την αξία του από τα προϊόντα του τα λεμόνια, τα ρόδια και περγαμόντα που πουλούσε στην αγορά. Καμιά φορά μέναν και μερικά περγαμόντα για γλυκό. Σ’ αυτά προστείθονταν και αυτά του κάμπου που ξέμεναν απούλητα λόγω «κακο-μουτσουνιάς» ή μεγέθους τους.
Η συνταγή της μάνας ζητά από τον πατέρα να της φέρει από το περιβόλι τα περγαμόντα. Από το γιό να της τα τρίψει. Αυτή να τα κόψει να τα κουλουριάσει, να τα περάσει στη κλωστή και να βρει λίγο ασβέστη. Μετά να τα τοποθετήσει στη κατσαρόλα, στη συνέχεια να τα σιροπιάσει, να τα βάλει η ίδια στο βάζο και τέλος να τα κρύψει γιατί είναι περιζήτητο ως γλυκό. Αυτό την ξε-ντροπιάζει στις δύσκολες στιγμές της ανέχειας αλλά το χρησιμοποιεί και για ανθρώπινες σχέσεις προς συγγενείς και φίλους !
Περγαμόντο σαν μυρίσει
Ξένος θα, καλώς ορίσει !
Χαρά η μάνα χαρά ο γιός
Ένα γλυκό του κουταλιού όλο μου το βιός !
Κείμενο Χρίστος Ρουμελιώτης,
Αφιερωμένο στον δημιουργό, στον Τάσο Αναστασίου και στη μνήμη Σπύρου και Βασιλικής
Ερέτρια 17/7/2007 17:05 μμ