Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

'Αρωμα Χρόνου, 'Αρωμα Μελισσιού

'Αρωμα Χρόνου, 

'Αρωμα Μελισσιού

Μια φορά και ένα καιρό ο Χρόνος καθώς κυλούσε είδε το Μελίσσι. Το Μελίσσι είναι ένα χωριουδάκι στα βόρεια παράλια της Πελοποννήσου 115 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Είναι ενταγμένο στο Δήμο Ξυλοκάστρου και η ιστορία του χάνεται μακριά στα χρόνια των πειρατών που έλκονταν από ένα άγριο μελίσσι στις ρίζες ενός απότομου βράχου κοντά στη θάλασσα όπου ίσω δένανε και τα καράβια τους. Κοντοστάθηκε λοιπόν, θαύμασε την περήφανη σύγχρονη εκκλησία του Αγίου Δημητρίου έκανε το σταυρό του και τράβηξε για τα καφενεία μήπως και βρει κανένα να πει καμιά κουβέντα. Το μονοπάτι του κατηχητικού τον θυμήθηκε και του φιλοξένησε με χαρά τα βήματα. Ναι τι όμορφο και ανέπαφο παρέμενε έτσι ακριβώς όπως το θυμόταν. Από την αίθουσα του κατηχητικού ακουγόταν μια προσευχή από παιδάκια. Η πόρτα του Χήνου που αγνάντευε τη θάλασσα τον παρακάλεσε να της αγγίξει το πόμολο. Ο Χρόνος της χαμογέλασε γλυκά και της είπε πόσο χάρηκε που την είδε και της χάιδεψε το χέρι ! Το βήματα αθόρυβα στο χώμα μετέφεραν το Χρόνο μπροστά από το σπίτι του Γαρουφαλή, του σ. Κορδή, της σ. Όλγας της Μαμής και τον οδήγησαν στο κέντρο του χωριού. Στους δρόμους ή στα καφενεία ο Χρόνος συνάντησε και είπε μια κουβέντα τους εξής παρακάτω: Το κυρ-Γιάννη το Λιακόπουλο τον αδελφό του σ. Δημήτρη και λαδαδελφό της κυρά-Βάσως του Κορδή ο οποίος είναι πρόσωπο σοβαρό και πολύ σεβαστό στο χωριό. Τον Κυρ-Γιώργη το Μιχαλόπουλο άριστο μάστορα/χτίστη ο οποίος τώρα είναι άριστος ψάλτης. Τον κυρ-Χρίστο το Σπηλιόπουλο ένα αγαθό παληκάρι που δεν έχει βλάψει στη ζωή του ούτε μερμηγκάκι. Τώρα η μαγκουρίτσα του είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στο κόσμο. Το κυρ-Στέλιο το Γαρουφαλή ένα πολύ σκληρό και άξιο δουλευτή της μάνας γης. Τον κυρ-Αριστείδη το Γκουράσα το γέροντα που από τότε που γεννήθηκε ο 19ος αιώνας, ο θεός τον φιλά και είναι πάντα καλά και ασταμάτητα περπατά περπατά... Τέλος συνάντησε και την Κυρά-Αντριάνα του Δημητρίου τη φίλη της Βάσως του Κορδή μία άριστη νοικοκυρά που ένα μαύρο σύγνεφο μπήκε απρόσκλητα μια φορά στο σπίτι της αλλά αυτή δεν το έβαλε κάτω. Ο Χρόνος συγκινήθηκε. Δυστυχώς όμως δεν είχε άλλο χρόνο στη διαθεσή του να τα πει με τους εξαιρετικούς αυτούς ανθρώπους. Ένας φίλος του Χρόνου που τον λέγανε «Άρωμα» αποθανάτισε τις στιγμές με σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα, τους χάρισε λίγο άρωμα λεμονιού και τις άφησε να πετάξουν στο χρόνο...

Ω τι απέραντη χαρά !
Πόρτες παραθύρια κλειστά !
Το χρόνο αγκάλιαζαν σφιχτά
Και δώρο του κάνανε άρωμα
Από λεμόνια Μελισσίου γλυκά !

Ο Χρόνος τότε υπόσχεση έδωσε ότι θα ξαναπεράσει σύντομα 
και συνέχισε τη πορεία του στο άγνωστο...

Χρίστος Ρουμελιώτης
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2008-12-23
Καλές γιορτούλες με βαθείς συλλογισμούς
Απολογισμούς και αγαθές δημιουργίες !
Τα πρόσωπα της γραφής και τα ονόματα είναι εικονικά... !!!

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Η εξαγγελία

Η εξαγγελία

 Ορθώθηκα μετωπικά / Πάνω σε μια λωρίδα οργής / Τοιχογραφίες υψώνοντας / Και το άστρο / Δυτικά του Γιβραλτάρ αναγνώρισα / Της Μυθικής Ατλαντίδας / Ασάλευτη στην εξαγγελία της σιωπής / Όνειρο νυμφαίο παλίρροιας ερμηνεύω / Οι μάγοι μυστικά διασχίζουν την Ανατολή / Βάναυσα ηρώων αγάλματα / Τώρα αποκεφαλίζουν

Από την συλλογή: «Η αναπαράσταση του ανέφικτου» / Γιώγια Σιώκου ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ / http://www.gsiokou.gr

Το έργο της Γιώγιας Είναι μια θάλασσα Που ο ναύτης βλέπει Τη χαμένη Ατλαντίδα Ν’ αναδύεται θαμπή Μέσα από τα βάθη της Και να υπερ-υψώνεται ως Αφροδίτη Κρατώντας ένα ανέφικτο-βιβλίο στα χέρια της Και να του διαβάζει τη ψυχή Και να λέει τη μοίρα-ευτυχία του ! Εχτίμηση μεγάλη θρέφω Στη Γιώγια - Χρίστος

gsiokou@in.gr
Γιώγια καλημέρα
κάπως καθυστερημένα
διάβασα το βιβλιαράκι σου
και το περιεχομένό του μ' έβαλε
σε βαθιές σκέψεις. Όντως πρέπει
κανείς να σηκώσει τις λέξεις μία μία
και να δει από κάτω τι λένε-λές
Θαυμάσια λοιπόν όλες αυτές οι αναφορές
στη φύση στην ιστορία τη μυθολογία μας
συνδέουν με το παρόν που είναι τόσο σκληρό !
Χρίστος Ρουμελιώτης
Έτσι θα μου επιτρέψεις εκ των υστέρων
να ανοίξω ένα παραθυράκι στα «ανέφικτά» σου
να μπούνε στη ζωή του blog μου !
Καλά Χριστούγεννα

Αλέξης Γρηγορόπουλος

Αλέξης Γρηγορόπουλος

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008

Τα κάλαντα είπα φέτος να σας πω, έτσι
όπως τα γέννησε ο Δεκέμβρης του οχτώ
Ξεκίνησα λοιπό αλλά βρήκα το λόγο μου φτωχό
Μπρος άπ' το μεγάλο που συνέβη το φονικό
Που βρήκε τον Αλέξη δέκα πέντε μόλις χρονώ...

Ω Αλέξη μπουνιά χωμένη στου κράτους την απονιά
Να πέσουν πάνωσ' θέλουν να σε φάνε τα «σκυλιά»
Ω Αλέξη οι φίλοι σου γινήκανε των Ελλήνων τα παιδιά
Και κεράκια αμέτρητα θάχουν αναμμένα παντοτινά
Ω Αλέξη αδελφέ μου εκεί στη Τζαβέλα τη γωνιά

Τα κάλαντα Αλέξη μ' για του Χριστού τον ερχομό
Πικρό στάζουν δάκρυ γεμάτο με απύθμενο θυμό
Πως είναι δυνατό; Ανθρώπου δεν το χωράει το μυαλό
Έγκλημα στυγερό προγραμματισμένο είν' από καιρό
Σήκω ξύπνα μη μ' αφήνεις μοναχό ο Ηρώδης είναι δω

Ω Αλέξη Νοέμβριος Δεκέμβριος δύο χιλιάδες οχτώ
Στην ιστορία της Αθήνας αίμα στάζουν οι μήνες και οι δυο
Μέχρις που θα πάει αυτό; ποιος θα βάλει σταματημό;
Θυσία ένας είμαστε δυό είμαστε χίλιοι μύριοι δυό μπρος
Τούτα τα Χριστούγεννα νέο ξεκίνημα για αγώνα μακρινό..
Προσοχή ! ο σκύλος δεν δαγκώνει σημαδεύει και σκοτώνει
Προσοχή ! οι πεζόδρομοι δεν είναι για θνητούς είναι για ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ
Προσοχή ! οι τράπεζες δεν είναι για δάνεια είναι για αίμα !
Προσοχή ! οι πολ-ιτικοί δεν είναι για γέλια είναι για κλωτσιές!
Υπηρέτες στις πολυεθνικές?
Προσοχή ! Αλέξης σημαίνει ως εδώ και μη παρ έκει !

Και στη Μεσολογγίου βουνό από οργή γινήκαν' τα λουλούδια
Και είπαν ρίζες να γίνουν να φυτρώσουν να μυρίζουν τ' αγγελούδια
Και μαζί με λόγια/σμύρνα/μύρο στο τοίχος της, ανηρτημένα
Και μαζί με άγνωστες ως τώρα προσευχές από σεμνούς προσκυνητές
Ένα όλα θα γίνονται μαζί με πέτρες και μπουνιές προς τις κάθε άμυαλες αρχές !

ΠΡΟΣΟΧΗ ! ΠΡΟΣΟΧΗ !
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΑΓΟΙ ΜΕ ΔΩΡΑ
ΓΕΜΙΣΕ ΠΑΛΙΑΤΣΟΥΣ ΟΛΗ Η ΧΩΡΑ
ΠΡΟΣΟΧΗ! ΠΡΟΣΟΧΗ !
Η ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΟΡΕΥΤΟΥΜΕ ΕΙΣ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΕΔΩ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ !

Ωστόσο Καλά Χριστούγεννα φίλοι μου και για την συναισθηματική αποφόρτιση μας παραθέτω ένα αποσπασματάκι (που δεν ακούγεται συχνά) από τα παραδοσιακά κάλαντα μέσα από το εγκόλπιο-φωλίτσα «Κάλαντα Παινέματα» των εκδόσεων ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Χριστούγεννα Πρωτούγεννα,
Πρώτη γιορτή του χρόνου
...
Χριστός γεννάται, χαρά στο κόσμο
Χαρά στο κόσμο, στα παληκάρια
Στα παλικάρια κι η Παναγιά,
Η Παναγιά η Αθιοτόκος.
Η Αθιοτόκος παρακαλούσε,
Παρακαλούσε τους αποστόλους
Μια μέρα Πάσχα ένα μεσημέρι
«Μαμή να πάτε, μαμή να φέρ'τε»
Κι όσου να πάν-τσε,
Κι όσου να ρθούν-τσε,
Η Παναγιά μας ελευθερώθη
Ελευθερώθη, Χριστός επέσε
Χριστός επέσε, σαν ήλιος λάμπει
Σαν ήλιος λάμπει σαν νιο φεγγάρι
Κι ο νοικοκύρης να ζει και νάναι τώρα και πάντα.

Καλήν ημέραν, άρχοντες
Αν είναι ορισμός σας
...
Χρήστος Ρουμελιώτης
Αθήνα, Σάββατο, 13 Δεκεμβρίου 2008
Kαι για τη διασκεδασή σας κάθε Παρασκευή και Σάββατο φυσικά Χρίστος Νικολόπουλος, Θεοδοσία Στίγκα, Ηλίας Μακρής, Δόμνα και βάλε ! στα 9/8 ! Λεωφόρος Αλεξάνδρας 40

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Ειδικός fόνος

Ειδικός fόνος

ΠΕΝΘΟΣ-PENTHOS-SORROW-REGRET FOR A-lexis
ΕΙΔΙΚΟΣ f...όνος ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ "ΣΤΟΧΩΝ":
Τελικά ο "ειδικός" f-ρουρός/f-ονιάς χωρίς να το καταλάβει έβαλε μπρος τη μηχανή μιας κοιμώμενης νεανικής επανάστασης για: Την Υπερ-άσπιση της Υπερ-Αξίας της ζωής
Τη Δι-έγερση του Δημοκρατικού Φρονήματος σημερινών και αυριανών Πολιτών
Την Επ-αγρύπνηση των εργαζομένων για την Υπερ-άσπιση θεμελιωδών Κατακτήσεων
Το Ξεσκέπασμα της ΑνΑλγΗσίΑς των κρατούντων για τα πάθη των μη εχόντων
Την Εν-δυνάμωση της άρνησης εισ-πνοής της μπόχας των Σκανδάλων
Την Διάλυση της Αιθάλης της Yπερ-κατανάλωσης
Τη Συσπείρωση της εφηβείας εις Γροθιά «πόνου - ωχ» στο στομάχι της κοροϊδίας
Του πείσματος στο Δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης ενός άλλου ξεκινήματος «YES WE CAN» με χιλάδες σκέψεις προτάσεις φιλοπρόοδων ανώνυμων και μη πολιτών αυτής της "τρισαθλίας" πλην περήφανης χώρας. Ναι η έκκληση της 15 Νοε 2008 στη βροχούλα να ζωντανέψει τα παιδιά εκείνου του Νοέμβρη... έπιασε τόπο. Χρήστος Ρουμελιώτης. Αθήνα, 9-11 Δεκεμβρίου 2008


Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Πρωϊνό στο Τατόι, του Χρύσανθου Ρεπάντη

Πρωϊνό στο Τατόι

Ούτε που κατάλαβα
πως βρέθηκα στην όχθη
Λίγα μέτρα πιο μακριά
από μια πεινασμένη θάλασσα
Που άνοιγε το στόμα της
να με καταπιεί

Ούτε πως κατάλαβα
Πως γέμισε η αγκαλιά μου
Κόκκινα βατόμουρα
Πως έκανε κύκλους
Γύρω από την αγκαλιά μου
Ένα κάτασπρο περιστέρι

Πως περνάς έτσι καλπάζοντας
Με τα μάτια σου φορτωμένα λάφυρα
Με το πέρασμα τα’ αλόγου σου
Να μαστιγώνει αλύπητα
Τις προσδοκίες μας τις χαρές μας

Μα πως περνάς έτσι καλπάζοντας
Και τι θέλεις επιτέλους από μας
Και που πας δεν βλέπεις
Τα πέταλα τα’ αλόγου σου
Πως ματώνουν τις παπαρούνες
Δεν βλέπεις τα φύλλα των δένδρων
Που τρομάζουν στο περασμά σου;

Χρύσανθος Ρεπάντης
Πρωϊνό στο Τατόι
2007