Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2006

Ρουμελιώτης Χρήστος, Χρόνος, γενέθλια, βιογραφικά,

Γρήγορα περνάν τα χρόνια…

Είκοσι πέντε Οκτωβρίου 1953
Είκοσι πέντε Οκτωβρίου 2006
Βαρκούλες πενήντα τρεις …
Βιαστικές αμέτρητες κωπηλασιές
Αύριο Σήμερα Χτες μία δύο τρεις …
Χτες σήμερα αύριο τρεις δύο μία και άλλες ποιος ξέρει…

Είπα να γράψω ένα ποίημα όπως συνηθίζω τα τελευταία χρόνια στα γενέθλια μου. Πήρα ένα τίτλο που μ’ άρεσε, από τον Ελύτη ο οποίος βρέθηκε στο νέο δίσκο της Αρβανιτάκη – Ξυδάκη που τραγουδά Σαπφώ(*) «γρήγορα η ώρα πέρασε» τον παρα-ποίησα σε «γρήγορα πέρασαν τα χρόνια» και βάλθηκα να μαζεύω υλικό για να γράψω.
Η αρχή δεν ήταν και τόσο δύσκολη. Υλικό μπόλικο από τη ζωή μου. Έλα όμως που με τίποτα δεν συμπυκνωνόταν για να βγει μια ομοιοκαταληξία της προκοπής! Μετά διαπίστωσα πως εκείνο το «πέρασαν» δεν σήμαινε τίποτα. «Πέρασαν» τα χρόνια και που πήγαν; Από πού ήρθαν; Και με μένα θα ασχολούνταν; Τόσοι και τόσοι πάνω στη γη ποιόν να πρωτο-κοιτάξουν; Μήπως τα χρόνια ΜΟΥ; Και καλά δικά μου μόνο είναι; Μήπως με τα χρόνια θέλω να πω η ΖΩΗ; Και σαν ρευστοί που είμαστε, φαίνεται ότι χρειαστήκαμε ένα χρονο-κάλουπο να μπούμε μέσα για να φανούμε (στεραιο-ποιηθούμε) τέλος πάντων. Και με μεγάλη αν-υπομον-η-σία αρχίσαμε να καταναλώνουμε πάσης φύσεως υλική και ά-υλη τροφή για να αποκτήσουμε -χάριν της- την τέλειαν μορφή προκειμένου να βγούμε να ξεφύγουμε από την α-συμετρία και να παρουσιάσουμε μια αξιόπιστη «γεμάτη» με όλα τα «καθώς πρέπει» ΖΩΗ ! Νάτη λοιπόν. Και όποτε μας συμφέρει την προβάλουμε, την μετράμε, την υμνούμε, την …. Και όποτε δεν μας συμφέρει αν και ακριβοπληρωμένη την «θάβουμε» ! Μάλλον εγώ ανήκω στη βήτα κατηγορία γιατί αύριο ή σήμερα δεν θέλω απλώς να γιορτάσω τα γενέθλια μου. Όχι από mar (κούραση). Όχι. Το χρονο-καλουπό μου άβολο δεν είναι. Οποιαδήποτε στιγμή το ανοίγω και βγαίνω. Κάνω μια βόλτα και ξαναμπαίνω. Καλά Χρήστο είσαι εκεί μέσα. Χαμός γίνεται έξω. Δεν βλέπεις; Να μην τρελαθούμε τώρα ! Στο χέρι σου είναι να μην εισπράττεις ό,τι σερβίρεται από δω και από κει διάλεξε. Διαλέγω λοιπόν όχι γενέθλια. Κάποτε τα γιόρτασα έτσι όπως ήθελα. Σήμερα κάτι διάβασα συμπτωματικά στην “LE MONDE DIPLOMATIQUE” και μου έκανε φοβερή εντύπωση. 25 Οκτωβρίου 1956 : Κάποιοι εργάτες και φοιτητές (και σήμερα δάσκαλοι και μαθητές) ξεκινούσανε να δίνουνε φως στη Βουδα-πέστη, στο κόσμο (μέσα από τα conseil de pouvoir – για αληθινή δημοκρατία) και γώ μάλλον –καθ-υπόδειξη- προσπαθούσα να σβήσω δύο φτωχές τρομο-παίζουσες φλογίτσες ! Αν βέβαια τα κηρία συμβολίζουν τα χρόνια (ΖΩΗ) και η φλόγα τα (την) καίει τότε «ορθώς» προσπαθούμε συμβολικά καίγοντάς τα να καθυστερήσουμε τη διαδικασία της φθοράς. Η αντίφαση βέβαια είναι στο ότι τα χρονάκια δεν καίγονται είναι τα ίδια φλόγες… και στο κάτω κάτω να τα κάψουμε από δύο χρονών; Ή πενήντα τριών γιατί; Δεν είμαστε καλά… Αλλού λοιπόν είναι το πρόβλημα. Κάτι άλλο πρέπει να βρούμε να γιορτάσουμε, να υμνήσουμε, να υπογραμμίσουμε έστω… Ίσως πρέπει να ρωτήσουμε τα ίδια τα «χρόνια» δηλ. την «ΖΩΗ» να μας πει ή ίδια ανεπηρέαστα τι είδε και τι της άρεσε από ΜΑΣ και αυτό θαρρετά να το γιορτάσουμε με την πρώτη ευκαιρία πχ στα πλαίσια ενός δείπνου με ασύρτικο κρασί και δέκα επιδόρπια τυριά!
Τέλος μετέτρεψα εκείνο το πέρασαν σε περνάν...

Και τότε τα «Χρόνια» θα πούν: Χρίστο,

Σε γνωρίσαμε αθώο παιδί
Να μη χορταίνεις της μάνας το φιλί
Να παίζεις βόλους στου σπιτιού σου την αυλή
Να μοιράζεσαι με πατέρα κι αδελφό ένα κομμάτι ψωμί

Σε γνωρίσαμε ήσυχο παλικαράκι
Τα θρανία τα βιβλία εντύπωση σου κάνανε λιγάκι
Χώμα πέτρα, δένδρο και νερό, η φύση το χωριό:
Ένα γίνονταν με το παιδί αυτό.

Σου γνωρίσαμε συγγενείς και φίλους συναρπαστικούς
Πλούσιους σε αισθήματα και αξίες, διδακτικούς
Εκτίμηση σου έχουμε λοιπόν πολύ
Γιατί αγάπη για αυτούς τρέφεις πολύ.

Σε είδαμε στα ξένα από περιέργεια να τριγυρνάς
Εικόνες ν’ αποκτάς και πίσω να γυρνάς
Και να ασπάζεσαι με αναφιλητό
Της Ελλαδούλας μας θαλασσίτσα και βουνό

Σε είδαμε στους δρόμους
Με σημαία και παιδί στους ώμους
Τα δίκια σου με πείσμα να διεκδικείς
Και λευτεριά για τον Μαντέλα να ζητείς

Σε είδαμε, σε βλέπουμε εδώ και κεί
Σπίτι λίγο, στη φύση πολύ και στο «μαγαζί»
Ασχολείσαι βλέπουμε και με την …κηπουρική
Τα ίχνη σου αφήνεις και στο ηλεκτρονικό κουτί
Και όποιος τώρα περισσότερα να δει, επιθυμεί
Ελεύθερος είναι ας μπει! Blog: http://dokimos.over-blog.com

Επί-γενέθλειον

Χρόνια χρόνια αθώα
Χρόνια ελεύθερα διεκδικητικά
Χρόνια χρόνια δημοκρατικά
Χρόνια της αγάπης θα σας αγαπώ παντοτινά…

Χρίστος Ρουμελιώτης Τρίτη, 24 Οκτωβρίου 2006 Κοκκώνι Κορινθίας 5:33:48 μμ
(Αφιερωμένο στη Γιάννα να γίνει γρήγορα καλά)

(*) Βλέπε ποίημα «Η Εύα η Χιονάτη και η Σαπφώ»
Την βάρκα την έλεγαν "ΕΙΡΗΝΗ"
Οι πίνακες είναι του Jean Fautrier :
Τete du partisan Budapest 1956
και του Κλαύδιου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου