Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2006

Το θαλασσολούλουδο

Το θαλασσολούλουδο

Στην άκρη του Κορινθιακού είμαι σπαρμένο
Από τύχη ή αέρα ή πουλί ευλογημένο
Πέρασα ακόμη ένα καλοκαιράκι κουρνιασμένο
Κάτω από χαλίκια, με αρμύρα ποτισμένο.

Και ήρθε το φθινόπωρο
Και συνάμα ο κυρ-χειμώνας
Με τα γλυκά τους τα νερά
Και ήπια και εχόρτασα
Και το κορμάκι μου ξανά όρθωσα
Και άνοιξα τα κίτρινα φτερά μου
Και γύρω γύρω τα παιδιά μου...
Και τα φυλαράκια η γειτονιά μου...

Και ο ήλιος τα πρωϊνά
Με ξυπνά κατά της εφτά
Και του λέω καλημέρα
Καλωσόρισες Ω θεία μέρα
Καλώς ήλθες καλέ μου χειμώνα
Σ' αγαπώ με όλο μου το σώμα
Εδώ είμαι παρέα να σου κάμω
Κι αν θές, λίγο χρώμα να σου βάνω...

Είμαι το θαλασσο-λούλουδο
Που κανέναν δεν ζηλεύω
Και τίποτα από κανέναν δεν ζητώ
Απ΄τον άνθρωπο στο περιβάλλον μόνο, λίγο σεβασμό
Και δεν έχω άλλο να πω, παρά στην φύση και θεό
Για την ύπαρξήν μου ένα μεγΑΑΑλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !

Χρήστος Ρουμελιώτης
Το αφιερώνω στην κυρία Φλώρα Αργυρού
η οποία το άκουσε (τηλεφωνικά) πρώτη
Κοκκώνι Κορινθίας, Τρίτη 31/10/2006

Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2006

Ξύλο σίδερο νερό

Ξύλο σίδερο νερό

Τα θαλασσό-γλυπτα αυτά ξυλο-πτηνά
ευρέθησαν στην ακροθαλασσιά.
Ένα θαλασσο-λούλουδο θέλησε να διεκδικήσει τη συμπάθειά τους
και μπήκε ανάμεσα τους...
Ένα πλαστικό γατάκι απολαμβάνει τον πρωινό ήλιο.
Μια σκουριά διεκδικεί μαζί με το φακό μια(ν) υπερ-αξία.
Χρήστος Ρουμελιώτης Κοκκώνι Κορι(ν)θίας
Κυριακή, 29 Οκτωβρίου 2006

Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2006

Μπλε, στην Γιάννα, Ιωάννα Χρήστου, Κοκώνι

 Μπλε

Σήμερα και χτες και προχτές είναι μια μπλε ημέρα.
Η θάλασσα έκλεψε το γαλάζιο του ουρανού
και το φόρεσε με τη βοήθεια του ήλιου.
Ούτε μια στιγμή όλη την ημέρα ο ήλιος,
με τη βοήθεια του ουρανού, δεν θέλησε να την απογοητεύσει…
Η Ήρα από το Ηραίον (απέναντι) και ο Ποσειδών την θαύμαζαν.
Οι άνθρωποι την λαχταρούσαν.
Πέρα δώθε από το πρωί διέσχιζαν με φανερή ταχύτητα
την οριζόντια γραμμή που την χώριζε από τα βουνά.
Ρουφούσαν την αύρα της.
Σήμερα χτες προχτές είναι μια μπλε ημέρα.
Σήμερα αύριο είναι μια καλοκαιριάτικη ελπιδοφόρα μέρα.
Χρίστος Ρουμελιώτης
Αφιερωμένο στη Γιάννα να γίνει γρήγορα καλά.
25/10/2006 7:20 μμ

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2006

Ρουμελιώτης Χρήστος, Χρόνος, γενέθλια, βιογραφικά,

Γρήγορα περνάν τα χρόνια…

Είκοσι πέντε Οκτωβρίου 1953
Είκοσι πέντε Οκτωβρίου 2006
Βαρκούλες πενήντα τρεις …
Βιαστικές αμέτρητες κωπηλασιές
Αύριο Σήμερα Χτες μία δύο τρεις …
Χτες σήμερα αύριο τρεις δύο μία και άλλες ποιος ξέρει…

Είπα να γράψω ένα ποίημα όπως συνηθίζω τα τελευταία χρόνια στα γενέθλια μου. Πήρα ένα τίτλο που μ’ άρεσε, από τον Ελύτη ο οποίος βρέθηκε στο νέο δίσκο της Αρβανιτάκη – Ξυδάκη που τραγουδά Σαπφώ(*) «γρήγορα η ώρα πέρασε» τον παρα-ποίησα σε «γρήγορα πέρασαν τα χρόνια» και βάλθηκα να μαζεύω υλικό για να γράψω.
Η αρχή δεν ήταν και τόσο δύσκολη. Υλικό μπόλικο από τη ζωή μου. Έλα όμως που με τίποτα δεν συμπυκνωνόταν για να βγει μια ομοιοκαταληξία της προκοπής! Μετά διαπίστωσα πως εκείνο το «πέρασαν» δεν σήμαινε τίποτα. «Πέρασαν» τα χρόνια και που πήγαν; Από πού ήρθαν; Και με μένα θα ασχολούνταν; Τόσοι και τόσοι πάνω στη γη ποιόν να πρωτο-κοιτάξουν; Μήπως τα χρόνια ΜΟΥ; Και καλά δικά μου μόνο είναι; Μήπως με τα χρόνια θέλω να πω η ΖΩΗ; Και σαν ρευστοί που είμαστε, φαίνεται ότι χρειαστήκαμε ένα χρονο-κάλουπο να μπούμε μέσα για να φανούμε (στεραιο-ποιηθούμε) τέλος πάντων. Και με μεγάλη αν-υπομον-η-σία αρχίσαμε να καταναλώνουμε πάσης φύσεως υλική και ά-υλη τροφή για να αποκτήσουμε -χάριν της- την τέλειαν μορφή προκειμένου να βγούμε να ξεφύγουμε από την α-συμετρία και να παρουσιάσουμε μια αξιόπιστη «γεμάτη» με όλα τα «καθώς πρέπει» ΖΩΗ ! Νάτη λοιπόν. Και όποτε μας συμφέρει την προβάλουμε, την μετράμε, την υμνούμε, την …. Και όποτε δεν μας συμφέρει αν και ακριβοπληρωμένη την «θάβουμε» ! Μάλλον εγώ ανήκω στη βήτα κατηγορία γιατί αύριο ή σήμερα δεν θέλω απλώς να γιορτάσω τα γενέθλια μου. Όχι από mar (κούραση). Όχι. Το χρονο-καλουπό μου άβολο δεν είναι. Οποιαδήποτε στιγμή το ανοίγω και βγαίνω. Κάνω μια βόλτα και ξαναμπαίνω. Καλά Χρήστο είσαι εκεί μέσα. Χαμός γίνεται έξω. Δεν βλέπεις; Να μην τρελαθούμε τώρα ! Στο χέρι σου είναι να μην εισπράττεις ό,τι σερβίρεται από δω και από κει διάλεξε. Διαλέγω λοιπόν όχι γενέθλια. Κάποτε τα γιόρτασα έτσι όπως ήθελα. Σήμερα κάτι διάβασα συμπτωματικά στην “LE MONDE DIPLOMATIQUE” και μου έκανε φοβερή εντύπωση. 25 Οκτωβρίου 1956 : Κάποιοι εργάτες και φοιτητές (και σήμερα δάσκαλοι και μαθητές) ξεκινούσανε να δίνουνε φως στη Βουδα-πέστη, στο κόσμο (μέσα από τα conseil de pouvoir – για αληθινή δημοκρατία) και γώ μάλλον –καθ-υπόδειξη- προσπαθούσα να σβήσω δύο φτωχές τρομο-παίζουσες φλογίτσες ! Αν βέβαια τα κηρία συμβολίζουν τα χρόνια (ΖΩΗ) και η φλόγα τα (την) καίει τότε «ορθώς» προσπαθούμε συμβολικά καίγοντάς τα να καθυστερήσουμε τη διαδικασία της φθοράς. Η αντίφαση βέβαια είναι στο ότι τα χρονάκια δεν καίγονται είναι τα ίδια φλόγες… και στο κάτω κάτω να τα κάψουμε από δύο χρονών; Ή πενήντα τριών γιατί; Δεν είμαστε καλά… Αλλού λοιπόν είναι το πρόβλημα. Κάτι άλλο πρέπει να βρούμε να γιορτάσουμε, να υμνήσουμε, να υπογραμμίσουμε έστω… Ίσως πρέπει να ρωτήσουμε τα ίδια τα «χρόνια» δηλ. την «ΖΩΗ» να μας πει ή ίδια ανεπηρέαστα τι είδε και τι της άρεσε από ΜΑΣ και αυτό θαρρετά να το γιορτάσουμε με την πρώτη ευκαιρία πχ στα πλαίσια ενός δείπνου με ασύρτικο κρασί και δέκα επιδόρπια τυριά!
Τέλος μετέτρεψα εκείνο το πέρασαν σε περνάν...

Και τότε τα «Χρόνια» θα πούν: Χρίστο,

Σε γνωρίσαμε αθώο παιδί
Να μη χορταίνεις της μάνας το φιλί
Να παίζεις βόλους στου σπιτιού σου την αυλή
Να μοιράζεσαι με πατέρα κι αδελφό ένα κομμάτι ψωμί

Σε γνωρίσαμε ήσυχο παλικαράκι
Τα θρανία τα βιβλία εντύπωση σου κάνανε λιγάκι
Χώμα πέτρα, δένδρο και νερό, η φύση το χωριό:
Ένα γίνονταν με το παιδί αυτό.

Σου γνωρίσαμε συγγενείς και φίλους συναρπαστικούς
Πλούσιους σε αισθήματα και αξίες, διδακτικούς
Εκτίμηση σου έχουμε λοιπόν πολύ
Γιατί αγάπη για αυτούς τρέφεις πολύ.

Σε είδαμε στα ξένα από περιέργεια να τριγυρνάς
Εικόνες ν’ αποκτάς και πίσω να γυρνάς
Και να ασπάζεσαι με αναφιλητό
Της Ελλαδούλας μας θαλασσίτσα και βουνό

Σε είδαμε στους δρόμους
Με σημαία και παιδί στους ώμους
Τα δίκια σου με πείσμα να διεκδικείς
Και λευτεριά για τον Μαντέλα να ζητείς

Σε είδαμε, σε βλέπουμε εδώ και κεί
Σπίτι λίγο, στη φύση πολύ και στο «μαγαζί»
Ασχολείσαι βλέπουμε και με την …κηπουρική
Τα ίχνη σου αφήνεις και στο ηλεκτρονικό κουτί
Και όποιος τώρα περισσότερα να δει, επιθυμεί
Ελεύθερος είναι ας μπει! Blog: http://dokimos.over-blog.com

Επί-γενέθλειον

Χρόνια χρόνια αθώα
Χρόνια ελεύθερα διεκδικητικά
Χρόνια χρόνια δημοκρατικά
Χρόνια της αγάπης θα σας αγαπώ παντοτινά…

Χρίστος Ρουμελιώτης Τρίτη, 24 Οκτωβρίου 2006 Κοκκώνι Κορινθίας 5:33:48 μμ
(Αφιερωμένο στη Γιάννα να γίνει γρήγορα καλά)

(*) Βλέπε ποίημα «Η Εύα η Χιονάτη και η Σαπφώ»
Την βάρκα την έλεγαν "ΕΙΡΗΝΗ"
Οι πίνακες είναι του Jean Fautrier :
Τete du partisan Budapest 1956
και του Κλαύδιου

Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2006

Ντέρεκ Ουόλκοτ

foto: enet.gr

ΝΤΕΡΕΚ ΟΥΟΛΚΟΤ

Οι στίχοι του Ντέρεκ Ουόλκοτ είναι ευκρινείς.Διακρίνονται από διάθεση στοχασμού, ο λυρικός τόνος τους αυξομειώνεται, η εικονοποιία του διαθέτει ορίζοντα, ενώ αναλόγως το ποιητικό εγώ, ως πομπός, εξακτινώνεται για να αγγίξει τον οποιονδήποτε ευαίσθητο δέκτη του.
Βασίλης Ρούβαλης 17/10/06 Ελευθεροτυπία
«Στην ποίηση δεν χρησιμοποιούνται λέξεις όπως ψυχή, δεν υπάρχουν θαυμαστικά, δεν μιλάει από τη θέση ενός ιεροφάντη. Εχω διαβάσει Ελύτη, Σεφέρη και Ρίτσο. Συμπεραίνω ότι έχουμε τα ίδια συμφραζόμενα, τελικά. Ξεκινάμε από τον τόπο, τα ποιήματα σχετίζονται με τη φύση». Ενώ, στην ερώτηση για τη δυσκολία να γράφει κανείς ποίηση σήμερα, προτιμάει να εστιάσει στους νέους Ελληνες ποιητές. Χαμογελάει προτού πει ότι «είναι δύσκολο να είσαι ποιητής στην Ελλάδα καθώς η προσπάθεια να σηκώσεις την πένα σου στο χαρτί μοιάζει με το να σηκώνεις έναν κίονα...».
Ντέρεκ Ουόλκοτ 17/10/06 Ελευθεροτυπία
..."Η ποίηση είναι ένας βράχος
Που έκατσε στον βυθό
Κάτω από το γκρίζο το νερό …
Τώρα πια τίποτα δεν της ζητώ …
Μόνο ένα αίσθημα αληθινό
Κανέναν οίκτο, καμιά φήμη, κανένα γιατρικό
Σιωπηλή αγαπημένη μου
Ας κοιτάξουμε μαζί κάτω από το γκρίζο το νερό
Της ζωής της πλημμυρισμένης το βυθό …
Το γεμάτο μετριότητα και σκουπίδια.
Βράχοι εμείς να σταθούμε στη ζωή" …
Για τη μετά-τάξη των λέξεων και των στίχων
του από μετάφραση αποσπάσματος ποίηματος του Ντ.Ουόλκοτ
Χρήστος Ρουμελιώτης 07/10/06

Βροχή

 Μια βρόχινη μέρα :

Τρίτη, 10 Οκτωβρίου 2006
10:53:10 πμ
φωτο:enet.gr "Κράτησα τη ζωή μου"
Ζάτουνα Μίκης Κολοκοτρώνης
Σολωμός Χρυσό σπαθί Ελευθερία
«Βροχή: θεία υπόκρουση»
Βρόχινη μέρα: θείο φόντο
Χαρούμενων ανθέων
Και επι-φυλασσομένων …
Η προ-φυλασσομένων ….
Παιχνιδιάρικων δροσο-σταλίδων
Αναπαυομένων επί-φυλλίδων
Αγνώστων εις το ευρύ κοινόν
Ερωτευμένων μεγα-φύλλων
Με τη μητέρα φύση μάνα γή
Ανυπόμονων χορτο-3-φυλλων
Διψασμένων ανεμο-γερμένων πευκο-κορμών
Χαμένων μονο-πατιών

Ω θεία Μ-ουσ-ική
Της ελευθερίας υπόκρουση
Των ψιλο-ορέων άκουσμα
Των ορνέων ανατριχίλα
Της ψυχής μου ανάταση
Μου λείπεις …
Έλα αυτή τη δακρυσμένη ημέρα
Τη λυπημένη
Τη χαρούμενη
Την ελεύθερη
Την απελπισμένη...

Το ποίημα αυτό έχει γραφεί
τη μέρα αυτή με αφορμή τη βροχή
και ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας 09/10/06
από τη Ζάτουνα Αρκαδίας
"Διεθνές Κέντρο Μίκης Θεοδωράκης"
και συνοδεύεται από πλήθος φωτο-λουλουδιών
και φωτο-φύλλων της εποχής

Χρήστος Ρουμελιώτης
Κοκκώνι Κορινθίας την ως άνω ημερομηνία και ώρα